Timmetje

Jongensslaafjes

Hoofdstukken 5-

Als er meer dan een slaafje in de stal sliep, moesten ze dicht tegen elkaar aan liggen. Hun plassertjes werden iedere nacht in een metalen hekwerkje gestopt die toeliet dat zij urineerden, maar het onmogelijk maakte dat er, door henzelf of een ander, met hun piemeltje werd gespeeld.

Iedere dag begon ermee dat de slaafjes om zes uur 's ochtends gewekt werden door een pijnprikkel die automatisch via hun chip werd afgegeven. Ze moesten dan onmiddellijk opstaan, zich aan de rand van hun slaapplaats opstellen om daar, in de houding, zwijgend en met gebogen hoofd te wachten tot er iemand kwam om hen verdere instructies te geven. Gewoonlijk vond de inspectie zo rond half zeven plaats, maar dat kon ook wel eens later worden en al die tijd mochten de jochies niet bewegen. Tijdens de inspectie werd er altijd tegen de kinderen geschreeuwd, ze werden hard geknepen, geslagen en geschopt en uitgescholden. Hoe lang dit duurde hing af van de stemming waarin Arden, mijn huishoudster Astrid of een eventuele gast die het leuk vond om drie weerloze jochies te kwellen en te treiteren. Na de inspectie moesten de jongetjes uiterst beleefd om toestemming vragen om hun behoefte te mogen doen waarna ze naar buiten geleid werden om daar op hun hurken zittend in een zandbak hun behoefte konden doen. Had een van de slaafjes gepoept, dan moest een van de anderen het kontje schoonlikken en de uitwerpselen van zijn kameraadje opruimen. Als ik ook vroeg genoeg wakker was ging ik altijd even kijken naar dit onderdeel. Begrijp me goed, ik heb niets met poep en pies, maar toch genoot ik telkens weer van dit onderdeel van mijn slaafjes hun leventje. Ze zagen er zo klein en weerloos uit als ze, huiverend door de kille ochtendmist die hun blote kinderlijfjes streelde, enigszins gekromd neerhurkten en de zon hun jongensharen en gladde huid deed glanzen.

Na het toiletritueel moest één van de jongens mijn ontbijt in orde gaan maken. De andere twee moesten een uur of twee werkzaamheden in de tuin verrichten. Het was een van die momenten dat ze sandaaltjes aankregen. Hiermee voorkwamen we dat de voetjes van de kinderen zich zouden gaan aanpassen aan het voortdurend blootvoets zijn. Door ze regelmatig schoeisel te laten dragen blijven hun voeten smal, zacht en kwetsbaar. Vooral in bed was dat prettig: je wilt toch bij alles wat je likt en waar je in bijt proeven dat het een kleine jongen is waarmee je aan het spelen bent.

De kinderen waren, zo wist ik door de opnames die in hun stal gemaakt werden, graag ontbijtslaafje. Het was een van die schaarse momenten dat ze door mij meer behandeld werden als een grappige puppy die je wel móet knuffelen, dan als een joch dat me genot verschafte doordat ik hem van pijn zag kronkelen. Wat dit klusje verder populair maakte was, dat het ontbijtslaafje van Astrid een warm bad kreeg voor hij aan zijn taak begon. Nogal een verwennerij voor een kind dat eraan gewend is met een koud water sproeiende tuinslang te worden schoongespoten!

Ontbijtslaafje zijn was verder een weinig inspannende taak. Al wat het kind moest doen was een dienblad met daarop een uitgebreid en door Astrid in gereed gebracht ontbijt naar binnen brengen. Alle drie de jongens wisten inmiddels maar al te goed dat succes vrijwel verzekerd was als je tenminste de indruk maakte erg verlegen te zijn. Ze wisten dat, als de aanblik me beviel, ze grote kans liepen bij me op schoot te worden getrokken en dat ze, als ze dan ook nog kirrend dicht tegen me aankropen en zich in hun nekjes lieten kussen en lieve kinderkusjes teruggaven, een goede kans liepen dat ik ze speels zou laten happen naar stukjes echt vlees, fruit en gebakken ei en soms zelfs, als ze heel erg hun best deden zich te gedragen als de geile speelgoedbeertjes die ze eigenlijk zijn, een klein stukje gebak zou geven. Het verbaasde me iedere keer weer hoeveel je bij eigenlijk ieder jochie bereikte dat je als regel niets anders te eten gaf dan erg gezonde, maar vrijwel smakeloze tot hondenbrokjes geperst voer.

Normaal waren de maaltijden bepaald geen hoogtepunt voor ze. Tweemaal per dag moesten de kinderen op handen en voeten voor een voerbakje gaan zitten en kregen ze speciaal voor jonge slaven samengestelde brokken te eten. Vaak werden ze tijdens het eten af en toe met een riem op hun gebogen ruggetjes geslagen. Dit gebeurde vooral als ik of Arden de indruk kregen dat een slaafje met iets teveel plezier zat te eten.

De samenstelling van de brokken was zo, dat ze allle benodigde voedingsstoffen binnenkregen. Doordat vetten en suikers tot het absoluut noodzakelijke minimum waren teruggebracht waren de brokken niet erg lekker en bleven de slaafjes ook na het eten stevige trek houden. Dit dieet leidde ertoe, dat de kinderen mooi slank en klein bleven, glanzende haren, huid en ogen hadden, stevige nageltjes en sterke, mooie witte tanden, en toch, ondanks hun blakende gezondheid, altijd een knagende honger voelden. Als er al eens bij een van hen een gebrek aan bepaalde bouwstoffen optrad, dan werd dat tijdens de medische controle met behulp van een infuus weer in orde gebracht.

Bijna de hele dag was verder gevuld met strak geplande activiteiten. De knulletjes moesten veel en zwaar sporten. De nadruk lag daarbij op duurtrainingen, want ik zat er niet te wachten op kleine body-builders. Verder leerden ze alle drie zingen, dansen en een muziekinstrument bespelen en kregen ze uitgebreid les in 'slaafjeskunde'. Daar leerden ze tot in detail wat ik van mijn slaafjes verwachtte. Ze leerden hoe ze moesten kijken, staan, lopen en liggen, hoe ze elkaar moesten liefkozen terwijl anderen naar ze keken, en hoe ze zich moesten gedragen als Meester met hen wilde spelen.

Dat elkaar liefkozen bleef een moeilijk onderdeel en dat wist ik al uit laboratoriumonderzoek. Hoe zeer we ook ons best deden om de kinderen hierop te trainen en hoeveel pornofilms we ze ook lieten zien en naspelen, je blééf aan ze zien dat de wereld van de volwassen erotiek iets was wat buiten ze stond. Eigenlijk was dit wel begrijpelijk ook: de ontwikkeling van de kinderen was immers stopgezet voordat ze de hormonen gingen produceren die ervoor zorgen dat wij, de volwassenen erotische gevoelens konden ondergaan. En zoals het geslachtsdeel van kinderen enkel nog de belofte inhoudt van een volwassen orgaan, zo zijn ook de aangename sensaties die ze ondergaan bij gekieteld, gestreeld, gekust en gelikt te worden niets anders dan flauwe voorafschaduwingen van de lustgevoelens die zich tijdens het liefkozen voordoen.

Grappig genoeg is erotisch spel van de jongens het meest overtuigend als ze in s.m.-achtige scenes werden geplaatst, of wanneer ze door volledig door mij of een andere volwassenen werden gedomineerd.

Toch, ondanks alles, ontwikkelt zich tussen de kinderen wel een heel eigen soort van lichamelijk contact. Elkaar kussen, wassen, haren kammen en strelen is normaal gedrag voor hen geworden en het eigen en elkaars uiterlijk is een zeer regelmatig terugkerend onderwerp van gesprek ze, vooral als ze zich, volkomen ten onrechte overigens, onbespeid wanen. Met verborgen opname-apparatuur kan ik ze letterlijk overal gadeslaan en horen wat ze zeggen.

Zo werden ze gistermiddag, na een les slaafjeskunde en een zware fysieke training, naakt en geboeid binnengebracht door Arden. Ik zag hoe hij ze losmaakte en ze liet weten dat ze nu een uur moesten gaan rusten om fit te zijn voor de muziek- en dansles van die middag. Onder toezicht van Arden wasten ze zichzelf en elkaar en voor de verandering kwam er warm water uit de douche. Nadat ze weer helemaal fris waren mochten ze op het verse stro gaan liggen dat Arden voor ze had uitgespreid. Ze kregen zelfs ieder een kussen en de verwarming in de stal ging aan, zodat de mannetjes er redelijk comfortabel bij lagen.

"Jullie mogen een kwartiertje met elkaar praten," zei Arden. "Dan gaat de bel en moeten jullie zwijgen en gaan slapen tot ik jullie wakker maak. En pas op: ik kom onverwachts terug en als ik dan merk dat er iemand met zijn eigen piemel of met die van een ander heeft zitten spelen krijgen jullie alle drie de rest van de dag het strafhekje op je plassertje. O ja en jij (hij liet zijn rijzweepje hard neerdalen op Tummetjes blote jongensschouder) en jij (nu zwiepte de het stijf gevlochten stuk touw op Skinny zijn weerloze ribbenkastje) moeten tijdens de pauze lief zijn tegen Diertje. Hij mag gewoon op het stro liggen en even niet geslagen, getreiterd of uitgescholden worden. Begrepen?"

"Ja meneer Arden," antwoordden de twee kinderen braaf, terwijl ze ook, ondanks de pijn die de zweepslagen hun gaf, keurig stil op hun knietjes bleven zitten. Pas nadat Arden weg was gegaan begonnen ze over de pijnlijke plek op hun schouder en ribben te wrijven.

"Hé," vroeg Skinny aan Tummetje, "wat heb jij eigenlijk geschreven in dat opstel dat we moesten maken?"

"Over «Wat vindt Meester leuk aan mij en aan de andere slaafjes?»"

"Dat vond ik best moeilijk. Ik vond het makkelijk toen ik over jou en Diertje moest schrijven."

"O ja, wat heb je over mij geschreven dan?" stelde Skinny belang.

"Nou dat weet je best," reageerde Tummetje aarzelend.

"Nee zeg nou."

"Nou dat je zo slank bent…"

"Ja dat heb ik ook opgeschreven over mezelf," onderbrak Skinny zijn vriendje. Hij draaide zich van zijn rug op zijn buik en legde zijn kin in zijn handen. Dan vervolgde hij dromerig:

"Maar toen moest ik van meneer De Vlieger opschrijven waarom ik dacht dat Meester dat zo leuk aan me vond, en dat wist ik niet. Daarom kreeg ik slaag, weet je nog?"

Natuurlijk wist Tummetje dat nog. Hij was degene die de afstraffing had moeten (of moet ik zeggen: mogen?) toedienen.

Inmiddels was Diertje op handen en voeten naar de andere twee jongens toe gekropen. Hij stond op, draaide zijn rug naar de grotere jongens toe en liet zich langzaam vallen zodat zijn glanzende kinderlijfje tussen de twee vriendjes in plofte. De jongens, vrij nu van de normale verplichting de kleinste onder hen wreed te behandelen, moesten er om lachen en stoeiden even en in dat stoeien werden Diertje, Skinny en Tummetje weer een ogenblik de jongetjes die ze waren voordat ze slaafjes werden.

Na een tijdje stoeien zag ik op mijn beeldscherm hoe ze, moegespeeld, dicht tegen elkaar aan kropen.

"Ik weet waarom Meester het leuk vind dat je zo mager bent," hervatte Diertje zonder inleiding het gesprek van voor het stoeipartijtje."

"O ja?" vroeg Skinny, hem vriendelijk aankijkend. "Zeg eens."

"Nou, dat komt, een tijdje terug toen heeft Meester je toch in de speelkelder net zolang met een zweep geslagen tot je flauwviel, weet je nog?"

"Skinny antwoordde niet, maar aan de tranen die in zijn ogen opwelden kon ik duidelijk zien dat hij het zich nog maar al te goed herinnerde."

Diertje merkte echter niks van Skinny zijn tranen en vervolgde opgewekt: "Misschien weet je dat niet meer, maar ik zat toen in een hoekje te wachten tot Meester met mij zou gaan spelen. Toen jij flauwgevallen was liet Meester meneer Arden je losmaken. Je hing toen met je voetjes boven de grond en meneer Arden liet je gewoon op de grond ploffen, en toen viel je languit op je rug en toen zei Meester tegen meneer Arden dat Skinny de leukste was om te geselen en om mee te spelen in koude ruimtes, en dat dat kwam omdat je zo mager bent. Hij rilt altijd sneller dan de anderen, zei Meester, en als je hem op zijn rug of borst slaat doet het hem ook veel meer pijn dan jongens die wat meer vlees op hun ribben hebben."

Tot nog toe had Diertje, zijn handen onder zijn hoofd gevouwen, languit op zijn rug gelegen, maar nu hij geen antwoord kreeg, draaide hij zijn gezicht in de richting van zijn blonde vriendje.

"Hé je huilt," riep hij verbaasd uit en meteen daarna gleed hij, als een katje zo lenig met zijn hele bovenlijf naar Skinny toe om hem over zijn krullen te aaien en kusjes te geven.

"Daar hoef je toch niet om te huilen," zei hij, terwijl hij het andere slaafje bleef strelen en kussen, "Meester vind je toch leuk speelgoed zo?"

Skinny, door zijn tranen heen, glimlachtte flauwtjes en streelde nu ook Diertjes steile jongensblond.

"Wat heb je over mij op geschreven?" vroeg Diertje aan Skinny.

"Dat je er zo lief uitziet als je huilt," antwoordde Skinny, nog wat nasnikkend, "en dat dat komt doordat je van die mooie blauwe ogen hebt en omdat je zo klein bent." Hij streek met de palm van zijn hand door zijn ogen en langs zijn neus, haalde die een paar keer krachtig op en duwde Diertje opzij om, met gebogen knieën en voeten plat op de grond, rechtop te gaan zitten. En van Tummetje heb ik opgeschreven dat Meester het het leukst aan hem vindt dat hij graag slaafje is, dat is toch zo Tum, jij vindt het toch leuk?

Tummetje, de knieën opgetrokken en beide armen eromheen geslagen staarde dromerig voor zich uit.

"Ja," zei hij, "eigenlijk wel denk ik… niet altijd maar soms wel…" hij aarzelde even, en ik, meeluisterend, wachtte vol spanning af wat hij zou gaan zeggen. "Weet je wat ik altijd echt heel fijn vindt? Als Meester me bij zich roept als ik nog kleren aan heb en als er dan ook andere meneren en mevrouwen zijn en dat ik me dan langzaam uit moet kleden en dat ze dan allemaal naar me kijken en aan me zitten. Meester kan dan echt zo over me praten zoals hij over zijn honden praat en dan merk ik dat hij eigenlijk best trots op me is en dat maakt me blij."

Ik glimlachtte toen ik hem dat hoorde vertellen. Inderdaad had ik een paar dagen een flink aantal collega's op bezoek gehad en na het eten, dat door Skinny, Tummetje en en Diertje was opgediend. De slaafjes waren voor de gelegenheid gekleed in zwarte lange broeken, blinkend gepoetste laarzen waarin de broeken halverwege de kuiten verdwenen en traditioneel-russische geborduurde en knooploze witte hemden die tot over hun heupen reikten en waarover een smalle rode sjerp werd gedragen. Terwijl Tummetje en Skinny de tafel afruimden begaf het uit vier mannen en twee vrouwen bestaande gezelschap en lieten zich door Diertje een digestief naar keuze inschenken en sigaren of sigaretten aanbieden. En als zo vaak kwam het gesprek op de op ons instituut onvermijdelijke vraag of je slaafjes moest fokken op uiterlijke raskenmerken (waardoor je vooral volbloed negertjes en volbloed blondjes produceerde, want die lagen het best in de markt) of dat je daar niet teveel aandacht aan moest schenken en vooral voor de karaktertjes moest gaan.

Maarten, de jonge en talentvolle leider van het team dat onderzoek deed naar rasveredeling stond pal voor de eerste optie.

"Je moet gewoon de vraag van de markt volgen," meende hij. "En de markt vraagt om blonde jongetjes met blauwe ogen en om volboed negertjes. Er is gewoon bijna geen vraag naar iets anders, dat zie je toch ook wel Victor?"

"Maar dat komt ook omdat we niets anders aanbieden," reageerde Victor. "Maar jij weet ook dat er vaak dressuurproblemen optreden bij die volbloed blondjes. En ook dat ze veel vaker en veel sneller ziek worden en veel eerder kanker krijgen nadat je ze gefixeerd hebt."

"Och, die kanker… kanker krijgen ze toch, blondjes alleen wat vaker een jaartje of wat eerder. En die dressuurproblemen vallen ook wel mee," reageerde Maarten.

"Laten we de proef op de som nemen," stelde Victor voor en wendde zich tot mij. "Thomas mag ik je blondje en je halfbloedje even gebruiken voor een klein experiment?"

"Ga je gang," antwoordde ik, "zolang je ze niet kapot maakt of beschadigt vind ik alles best."

Ik riep Skinny en Tummetje bij me en zei ze dat ze alles moesten doen wat Mijnheer hier hen opdroeg en liet daarna, op Victors verzoek, Skinny en Diertje inrukken. Nu waren van de slaafjes alleen Arden en Tummetje nog in de zaal en, terwijl Arden bezig bleef met het bijvullen van glazen en het aandragen van verversingen moest Tummetje zich voor het uit vijftien personen bestaande en in een halve cirkel rond de grote open haard zittende gezelschap gaan staan. Zonder een spoor van aarzeling stelde hij zich daar, handjes op de rug en hoofd licht gebogen, op.

"Ik ga hem zich nu langzaam uit laten kleden terwijl wij toekijken en terwijl hij dat doet verneder ik hem zo veel mogelijk," zei Victor in het Engels, om te voorkomen dat Tummetje hem zou begijpen. "Je zult zien dat hij in een mum van tijd een erectie krijgt en mogelijk zelfs klaarkomt zonder dat hijzelf of een ander zijn piemeltje aanraakt. Zo niet, dan weet ik zeker dat er weinig voor nodig is om hem toch te laten klaarkomen. Daarna doen we hetzelfde met dat magere blondje dat even oud als hij en je zult zien dat het veel meer moeite zal kosten om hem zover te krijgen. Accoord?"

"Certainly," antwoordde Maarten. "It doesn't prove anything, but it is nice anyway."

Victor reageerde niet, maar vroeg mij Tummetjes naam. Daarna richtte hij zich, nu weer in het Nederlands, tot het slaafje.

"Hé aapje, jij vindt het vast wel lekker als al deze meneren en mevrouwen je in je blootje zien he? Eerlijk zeggen en niet jokken!"

Tummetje begon heel verlegen te glimlachen.

"Ja mijnheer, maar Tummetje vind het ook wel een beetje eng mijnheer."

"En waarom vind je dat eng dan?"

"Omdat mijnheer dan misschien straks zijn plasser in Tummetje zijn bips wil steken mijnheer, en dat doet erg au."

"Nou, dat zien we nog wel imbecieltje," snauwde Victor tegen het knaapje. "Doe eerst die laarzen maar eens uit."

Gehoorzaam trok Tum de glanzende laarzen van zijn voeten, zette ze netjes naast elkaar aan de kant en ging, nu met enkel nog witte sokken aan zijn voeten, weer op zijn plek staan.

"Zeg eens sukkeltje, heb je al een stijf plassertje?"

Er ging éven een lichte schok door de schouders van het kind, maar dat was de enige waarneembare reactie.

"Ja mijnheer, Tummetje heeft een stijfje mijnheer."

"Daar geloof ik niks van. jij bent veel te klein om al stijfjes te krijgen. Kom eens hier en laat me voelen."

Het jochie liep met stijve passen in Victor's richting die hem zodra dat kon bij één van zijn oren pakte, het oor een kwartslag draaide en hem vervolgens hardhandig naar zich toe trok. Hij voelde en om te bewijzen dat het kind nu al een erectie had, trok hij de broek die het aanhad een stukje naar beneden en liet het stijve plassertje aan de overige aanwezigen zien.

"Zeg straathondje, je weet toch wat het betekent he, dat je al een stijfje hebt?"

"Tummetje denkt van wel mijnheer."

"Nou… vertel op dan."

"Tummetje krijg altijd een stijfje als mijnheren zoals u hem uitschelden en commanderen en uit laten kleden en zo mijnheer. Tummetje vindt dat fijn maar tegelijk is hij erg bang mijnheer. De meester van de slavenklas zegt dat Tummetje het fijn vindt om aandacht te krijgen mijnheer, wat voor aandacht dat ook is mijnheer en…"

"Ja ja, het is wel goed zo. We snappen al dat je een heel raar en vies kind bent. Nou, nu je hier toch staat, doe je hemd maar eens omhoog."

Pats, daar had Tummetje de eerste klinkende oorvijg te pakken.

"Niet zo hoog idiootje, ik wil eerst alleen je buikje zien."

Snel liet Tummetje, die het geborduurde hemd al had opgetrokken tot boven zijn sleutelbeen, precies zoals ik het gewoonlijk wilde. Maar het is altijd leuk als een van de slaafjes slaag krijgt terwijl hij juist erg zijn best doet een braaf en gehoorzaam kind te zijn. Ik weet uit opstellen van en interviews met kindslaafjes dat ze zich daardoor altijd enorm hulpeloos en verdrietig voelen en dat ze daarna nog veel gevoeliger zijn dan anders voor een kleine beloning.

Ook Victor wist dat. Nu Tummetje met tranen in zijn reeënogen voor hem stond, nu met zijn hemd net ver genoeg omhoog om zijn platte jongensbuik zichtbaar te laten zijn, aaide hij hem heel even met de rug van zijn hand over zijn gladde wang. Goed zo jongetje, zei hij zachtjes tegen hem en door zijn tranen heen glimlachtte de kleine Tum alweer dapper.

Inmiddels ging het meedogenloze experiment gewoon door. Tummetje heeft, als enige van mijn slaafjes, een bobbelbuikje, wat de Engelsen een 'outie belly-button' noemen. Net als zovele andere liefhebbers van mooie jongetjes voelde ook Victor de onweerstaanbare aandrang de nagels van zijn duim en wijsvinger krachtig in dat bolletje vlees te drukken..

"Maar dat is grappig," zei hij, terwijl het kind zijn gezicht vertrok van pijn en je aan alles zag dat het zijn uiterste best deed om niet te bewegen. "Je hebt een apenbuikje? En een apenmondje ook. Hoe komt het toch dat jij zou op een aapje lijkt hè?"

"Meester, omdat Tummetje's pappie uit Ethiopië komt meester, daarom lijkt Tummetje ook op een aap net als zijn pappa meester."

"Dan ben je ook vast net zo lenig als een aapje. Ga eerst maar eens een bruggetje maken." Victor liet het jochie los dat, zonder zich te bekommeren om de paar druppels bloed die uit zijn navel druppelden, meteen ruggelings achterover boog en zijn beide handen naast zijn hoofd plaatste. Zijn lichaam, borst en vooral buik naar boven gericht, vormde een mooie boog. De yogalessen die de jongens dagelijks krijgen wierpen bij Tummetje in ieder geval vruchten af.

Victor stroopte de broek van het kind naar beneden zodat we allemaal zagen dat Tum zijn kleine lid grappig rechtop gericht was. Dan schoof hij het witte hemd zo ver als mogelijk naar boven en maakte het hele ranke bovenlijfje vrij.

Het is altijd leuk een kleine jongen te zien vlak voordat hij afgeranseld gaat worden. Hoe vaak ze ook worden geslagen, wennen doen ze er nooit aan: altijd weer zie je die blik in hun ogen die een mengeling van angst en wanhoop is. Niet zelden glinsteren er tranen en altijd, wat de omstandigheden ook zijn, krijgen ze kippevel. Maar lang niet alle slavenknaapjes hebben een harde plasser vlak voordat ze gegeseld gaan worden en Tummetje, wel, Tummetje had dat. Zijn kinderlijke piemel bleef nog recht overeind staan bij de eerste slagen en zijn ogen, ja, zijn hele gezicht, glansde van genot. Victor gaat door, slaat hem nét hard genoeg om hem verder op te winden. Tummetje hééft, in de tijd dat hij nog vrij was, enkele keren de wondermooie orgasmes gekend die we aan bij het ontluiken van de puberteit allemaal ervaren; hij weet dus nog hoe het voelde en heel zijn wezen is er nu, terwijl het korte en stijf gevlochten rijzweepje telkens weer, als een vlaag winterse hagel neerdaalt op zijn strak gespannen huid, innerlijk volledig op gericht dat genot weer te ondergaan. Zijn gladde jongensgezicht begint te gloeien, hij kreunt als een mannetjeshond die een teefje ruikt, en nóg is zijn onbehaarde geslacht gericht, pas als Victor, met een kracht groter dan die hij bij al zijn vorige slagen gebruikte, de rijzweep laat neerdalen op de top van de harde kinderdeel, pas dan verslapt het en scheidt het kristalheldere vocht af dat het kinderorgasme begeleidt. En in een flits zie ik de intense teleurstelling over mijn slaafjes gezicht trekken, want weer heeft hij niet gekregen waar het op grond van zijn jaren allang recht op zou hebben, opnieuw heeft hij ervaren wat hij al wist, namelijk, dat hem geen zelfstandig genot gegund is. Hij zal, tot zijn vroege dood (want gefixeerde slaafjes worden niet oud, ze sterven allemaal voor hun twintigste aan, door de aanhoudend geïnjecteerde groeiremmende middelen veroorzaakte, kanker) altijd eeen jongetje blijven. Wat voor gewone jongens een drempel is die ze haast ongemerkt overschrijden om de wereld van volwassen genot te betreden, is voor hem, slaafje, een ondoordringbare muur geworden.

Maar ook normale kindergenoegens zal hij nauwelijks kennen en als ze hem al, bij wijze van uitzondering, gegund worden, moet hij, ter vermijding van nog meer pijn en verdriet, erop bedacht zijn dat hij de andere, de echte mensen, een genoegen doet. En, dat heeft Victor goed gezien, in hem is dit verlangen anderen te behagen door zichzelf te vernederen, tot een tweede natuur geworden. Het is te zien aan de manier waarop hij nu van de grond opkrabbelt en een verleidelijk-kinderlijke glimlach tovert op zijn door tranen bevochtigde gezicht.

"Dat was wel stout he kleine, zomaar een stijfje krijgen!" beet Victor hem toe. "Doe jij maar eens gauw je hempje uit en je broek ook. De meneren hier willen je nu wel eens helemaal in je blootje zien."

Snel deed Tummetje wat hem bevolen werd. Daarna moest hij met zijn handen op zijn hoofd gaan staan en werd, nu met een normale lange zweep, over zijn hele lijfje tot bloedens toe afgeranseld. Daarna kreeg hij bevel in de wasruimte het bloed van zijn lichaam te wassen en, zodra hij niet meer bloedde, terug te komen en bij mij op schoot te komen zitten. En ondanks de pijn die hij nog dagen zou voelen, ging hij toch perfect bij me op schoot zitten, zijn hele naakte jongenslijf tegen me aan gevleid. Hij kermde enkel zachtjes en heel lief als ik mijn nagel diep door een van de striemen trok en reageerde meteen met rechtop te gaan zitten als ik er maar even blijk van gaf het zachte vlees van zijn nek en schouders te willen likken of de strak gespannen huid die zijn op cherbuijnenvleugeltjes lijkende schouderbladeren met tong, neus en lippen te willen beroeren. Mijn hand streelde nu zacht over de ribben van zijn zij en dwaalde in de richting van zijn plooiloos gladde buik en borst. Dan pakte ik zijn kin en gewillig, zonder een spoor van aarzeling, als het perfecte hoertje dat de wensen van de klant kent nog voor hij ze volledig kenbaar heeft gemaakt draaide hij zich naar me toe en omhelsde me, waarbij zijn droge jongenslippen zich op de mijne drukten, en weken, en zonder verzet ruimte boden aan mijn tong.

Inmiddels wilde Victor zijn experiment voortzetten. Mijn volbloed Germaantje Skinny werd voor dat doel de ruimte binnengebracht.

Hoofdstuk 6

Dit keer zagen we geen half verlegen-half verleidelijk glimlachje; er zat nog altijd veel 'Bram' in Skinny en dat verklaarde de vuurrode blos die over zijn knapengezicht trok.

Victor gebaarde dat hij een kwartslag moest draaien, zodat mijn gasten en ikzelf het joch nu van opzij zagen. Nu stelde Victor zich voor hem op, de oud-bokser en nog altijd verdienstelijk deelnemer aan allerlei 'sterkste-mannen-van'-competities. Lang, breed ook en zwaar was hij. Een man. De knaap voor hem leek meer er meer een klein kind door dan hij gedurende de afgelopen tijd geleken had.

Bram moest het ook gemerkt hebben, maar voor wie oog had voor allerlei subtiliteiten was er een wereld van verschil tussen zijn reactie en die van Tummetje zoëven. Ook hij gaf eerlijk antwoord op de vraag of hij het lekker vond dat hij straks weer in zijn nakie voor ons zou staan. Hij sloeg er zijn ogen bij neer, boog zijn hoofd en fluisterde bijna: "Heer, als uw slaafje eerlijk moet zijn heer, dan moet hij toegeven dat hij dat niet fijn vindt heer."

Triomfantelijk keek Victor in de richting van Maarten. Die lachtte en maakte een gebaar van hem toe te drinken en herhaalde die beweging toen Victor de rand van de knaap zijn zijden toneelbroek naar beneden trok en ons een volkomen slap piemeltje toonde.

"Maar wat windt ons scharminkeltje dan wel op, hè?" vroeg hij zich op zakelijke toon af terwijl hij het kind nu helemaal uitkleedde. waarbij, het was me vaker opgevallen, Brams piemeltje niet het minste teken van opwinding vertoonde. Slap hing het jongensdeeltje tussen zijn mooie benen.

Het kind was nu helemaal uitgekleed. Nu werd de nog volledig aangeklede Diertje door Arden binnengebracht. Het ranke kinderlijf, de zichtbaar tere huid en het met tranen overdekte knapengezichtje, alles aan hem prikkelde me om hem te doen kronkelen van pijn. Ik stond op en gebaarde Arden terug te treden."Ga het rek maar halen!" beval ik hem. Na dat bevel gegeven te hebben beende ik snel op het zojuist binnen gebrachte jochie af, gaf hem vier stevige klappen in zijn gezicht en scheurde zo hardhandig als ik kon de kleren van zijn lijf. Ik wachtte even tot het verrijdbare rek door Arden op zijn plaats was gezet. Het leek nog het meest op de klimrekken zoals je die in gymzalen ziet, alleen zaten de spijlen hier veel dichter bij elkaar. Dit maakte het mogelijk het lijf van de ongelukkige jongen die erop werd vastgebonden maximaal te laten strekken. Behalve dat zo'n manier van vastbinden al veel pijn veroorzaakte nog voordat er een zweep aan te pas kwam vind ik ook dat kleine jongens er prachtig uitzien als je ze naakt en uitgerekt voor je ziet.

Inmiddels had Arden, pienter als altijd, ongevraagd ook een rek met zwepen en verschillende boeien, touwen en bevestigingsriemen meegebracht. Nu was alles in gereedheid en zou, dat wist ik zeker, bevestigd worden wat ik allang wist namelijk wie van mijn speelgoedknaapjes zichtbaar plezier zou beleven aan het martelen van de zwakste en wie er helemaal geen genoegen aan zou beleven. En waar je kon wachten gebeurde: Skinny, slim als hij was, koos wel boeien die er gemeen uitzagen maar waarvan hij wist dat ze relatief gemakkelijk te verdragen waren. Voor de boeien werden aangebracht liet ik Tummetje een alternatief voorstellen. Hij koos, het plassertje al verwachtingsvol fier in de lucht gestoken, de smalle en vochtige leren riemen in plaats van de riemen met ijzeren bolletjes aan de binnenkant die Skinny's voorkeur hadden. Skinny besefte nu wel dat hij bij het vastbinden geen steken kon laten vallen. Geroutineerd klikte hij de veiligheidsklemmen los en liet het houten frame op de grond zakken. Daarna liet hij Diertje er op liggen en snoerde hij de polsen van het kind dicht bij elkaar een van de hogere dwarsbalken. Ze wisten inmiddels dat ik niet verzot was op een gespreide binding. Ik vond het, waarom weet ik niet, veel mooier als een kind in een rechte lijn hing.

Inmiddels had de tienjarige van pure angst zijn plas laten lopen en Skinny wist wel dat dit eerst moest worden opgeruimd. Terwijl hij daar mee bezig was krabbelde Tummetje met zijn blote rechtervoet over het melkwitte velletje van het vastgebonden jochie. Hij deed dat zo teder dat het kind er zijn angst even door leek te vergeten en zelfs een stijfje kreeg. Dat was het moment waar Tum op had gewacht: zijn voet schoot uit en met zijn hiel gaf hij het knaapje een genadeloze trap tegen het omhoogkomende piemeltje en dan nóg een, nu bovenop het kind zijn zakje. Omdat de enkels nog niet waren vastgemaakt kon het joch nog, in een reflex, zijn knieën optrekken waardoor ik een overwacht mooi uitzicht had op zijn op een zeldzame bloem lijkende, frisroze jongenskutje.

Inmiddels was Skinny klaar met dweilen en nu duwden de beide jongens het rek in zijn oorspronkelijke verticale positie terug waardoor Diertje's volle gewicht aan zijn vastgebonden polsen kwam te hangen. Dat deed hem zoveel zeer dat hij kermde en, opnieuw reflexmatig, zijn knietjes hoog optrok in een zielige poging de druk op zijn polsen en armen te verminderen. Nu pakten de beide jongens ieder een been en trokken het zo ver mogelijk naar beneden. Toen het echt niet meer verder ging maakten ze de boeien vast. Victor controleerde ze en stelde hoofdschuddend vast dat die van Skinny losser zat dan die van Tummetje.

"Dit word je laatste kans scharminkeltje," zei hij met een honingzoete stem tegen de al angstig kijkende Skinny. "Welke zweep zou jij gebuiken?"

In zijn angst maakte Skinny nu de beslissende fout. "Deze hier heer," zei hij en greep naar de zwaarste en van vrij grote weerhaken voorziene zweep. Victor knikte.

"En jij," vroeg hij nu aan Tummetje, "welke zou jij nemen aapje?"

Het was grappig om Tummetje, terwijl hij stond te peinzen, weer even de Tumba te zien worden: hij had precies dezelfde nadenkende trek als het vroegere verkennertje had wanneer hij tijdens een speurtocht een probleem op moest lossen.

"Deze heer," antwoordde hij terwijl hij een tamelijk zware karwats ter hand nam.

"En waarom niet die grote dan?" vroeg Victor. "Die doet toch veel meer pijn?"

"Misschien wel heer," antwoordde het joch met zachte stem, "maar met deze sla je stukken huid en vlees los en dan zou Diertje te erg beschadigen en dat wil meester niet."

"Heel goed bedacht, zeker voor zo"n smerig halfbloedje als jij. Die teef die jou geworpen heeft moet wel een goed stel hersens hebben gehad. Die aap die haar bevrucht heeft zal haar wel gedwongen hebben. Hé, hoe zit dat eigenlijk kleine? Je vader was toch een aap?"

En nogmaals moest Tummy de leukste van alle verbale vernederingen ondergaan: Alleen slaafjes die volledig getransformeerd waren in wezentjes die aan niets anders meer plezier beleefden dan hun meerderen te plezieren raakten er opgewonden van. Alle anderen, en dat waren veruit de meesten, bleven er een innerlijk verzet tegen voelen dat het voor ons, hun eigenaren, extra prikkelend maakte hen ermee te confronteren. Als je Diertje of Skinny dwong om hun ouders te beledigen zag je aan de blos die over hun mooie jongensgezichten trok en de fonkelende blikken van haat en woede in hun ogen dat er nog altijd in hen iets nasmeulde van de vrije jongens die ze eens waren. Maar met Tummetje was dat anders. De kwetsende manier waarop Victor hem dwong over zijn vroegere ouders te praten wond hem net zo erg op als het mij deed. Ja, er trok ook bij hem een blos over zijn gezicht en ook zijn ogen fonkelden maar aan het het opwaarts stuwende kinderplassertje was te zien dat die opwinding door iets anders veroorzaakt werd dan woede. Als het al niet duidelijk was, dan was het dat nu: Tummetje raakte er hevig opgewonden door als zijn meesters hem vernederden.

"Ja heer," antwoordde hij met zijn lichthese jongensstem, "Tummetjes papa is een soort aap, anders was Tummetje wel een gewoon jongetje geweest. En meester heeft Tummetje al verteld dat Tummetjes mama een rassenschendster is en Tummetje is heel dankbaar dat alle voorname, echte mensen ervoor gezorgd hebben dat hij niet langer door zulke slechte mensen wordt opgevoed maar dat hij het speeltje van zijn meester mag zijn. En�"

"Je vindt dat lekker hè krullenkopje, dat merkte ik net ook al" onderbrak Victor hem lachend terwijl hij met zijn hand door het kind zijn grof krullende haar harkte. Dan duwde hij hem weg en stapte hij op Skinny af. Anders dan bij Tummetje was er bij hem geen spoor van een erectie te bekennen. De enige manier waarop Victor hem kon dwingen tot enkele plichtmatig uitgesproken zinnetjes over zijn ouders was door hem in het oor te fluisteren dat Diertje anders straks geslagen zou worden met de schervenzweep (dat is een gesel waarvan de zes riemen bezaaid zijn met scherpe puntjes) als hij niet braaf zei wat er van hem verwacht werd. Maar terwijl hij plichtmatig zijn zinnetjes zei was er geen spoor van opwinding te zien. Zijn mooie piemel bleef volkomen slap naar beneden wijzen.

"Hé, Victor," riep ik brallerig uit, "we weten het nu wel: Tummetje geilt op vernedering en Skinny niet. Kunnen we nu eindelijk tot zaken komen?"

"Jaja, rustig rustig," reageerde hij licht verongelijkt. "Wil je niet eerst even checken of dat kindje van goed is vastgemaakt of moeten we gelijk maar gaan rammen?"

Jaja, dat was Victor. Veel gevoel voor dramatiek, uitstel en het opbouwen van spanning. Ik hees me overeind en gaf mijn andere gasten een teken datzelfde te doen. Alle aandacht ging nu uit naar de vastgebonden Diertje. Ik moet zeggen, hij zag er schattig uit. Je moest je beheersen om niet eerst de tranen van zijn mooie jongensgezicht te likken. Maar nog mooier dan zijn gezicht was het tot het uiterste gespannen kinderlijf. Nog helemaal glad en zo blank als alleen kinderen dat zijn kunnen leek het, doordat het tot het uiterste gespannen was, nog teerder dan anders. Zelfs zijn naveltje was een verticaal en uiterst bevallig sneetje geworden. Ook zijn tepels, als die enigszins gekleurde stukjes huid op het midden van zijn magere ribbetjes die naam tenminste verdienden, waren veranderd in een smalle, opwaarts gerichte streep. De kleine ribbenkast ging moeizaam op en neer: hij had moeite om adem te halen! Als altijd benam zijn volmaakt gevormde kleine-jongensplasser me de adem; een iets gebogen, enigszins dunne en helemaal rimpelloze schat werd bekroond door een nauwelijks zichtbaar randje dat de overgang naar de nog schuldeloos kleine eikel vormde. Omdat ik niet zo gek op besneden jongetjes ben had ook Diertje zijn voorhuidje nog en ook dat was wonderlijk glad. Het piemeltje was gelukkig lang genoeg om over de rand van het bolvormige zakje te reiken. En als zo vaak kon ik ook nu de verleiding niet weerstaan daar stevig in te knijpen. Het ontlokte het jochie een hees geluid.

"Echt een topjochie hoor," zei Michelle, mijn enige vrouwelijke gast, goedkeurend. Dan streek ze met de toppen van haar vingers door het knaapje zijn ondiepe oksels. Ze bracht haar vingers naar haar neus en snoof. "En nog helemaal niet die stank die je bij oudere jongens hebt, mompelde ze. Heerlijk gewoon.."

Maar het werd nu echt tijd om te beginnen. Ik kuste mijn kleinste slaafje nog eens lekker vol op de mond, ragde met mijn knokkels stevig over zijn heerlijke ribben en gaf ter afsluiting en paar forse tikken met de vlakke hand op zijn strakgespannen buikje en ging weer zitten. Nu was het de beurt aan mijn beide oudere jongensslaafjes.

De beide jongens hadden betrekkelijk lichte kattentongen in hun hand zodat de geseling lekker lang zou kunnen duren. Vlak voor ze begonnen had Tummetje, attent als steed, nog een band om het voorhoofd van Diertje aangebracht zodat we hem gedurende de hele marteling goed zijn gezicht zouden kunen zien.

Ze lootten wie er beginnen moest en nu, eindelijk maakte Skinny zich klaar voor de eerste slag. Hij ging opzij van Diertje staan en haalde toen vol uit. Als vurige slangen kronkelde de tongen van het marteltuig ter hoogte van de tepeltjes over de glanzende kinderhuid die hier en daar brak zodat er bloed begon te druppelen. Meteen daarna haalde Tummetje uit, nu ter hoogte van de navel over het weke vlees van het jochie zijn buik, waarop Diertje meteen de volgende slag op het kind zijn blote bevenbenen deed belanden. De jongens, wel bekend met wat wij wilden, wachtten nu even om de pijn goed te laten intrekken en ook om te voorkomen dat Diertje al te snel buiten kennis zou raken. Het was opvallend om te zien hoe verschillend de beide jongens reageerden. Tummetjes lid was, klein en ongecompliceerd, strak omhoog gericht van opwinding en zijn ogen glansden van plezier. Mijn ranke Skinny zijn mooie jongensgezicht daarentegen kleurde fél rood en in ogen waren nat van de tranen. Hij deed het, goed, hij wist, het kon niet anders. Maar van harte ging het niet.

De geseling werd voortgezet. Nauwelijks anderhalve meter knapenlijf werd langzaam en methodisch overdekt met striemen. En dat terwijl het jochie niets te verwijten viel. Hij deed toch altijd zijn best om een braaf en gehoorzaam slavenkind te zijn? Was hij niet altijd uiterst bevallig en bereid zich waar ook maar te laten strelen over zijn blote lijfje? Kroop hij niet als een jong poesje tegen me aan als ik hem 's avonds laat nog van zijn strozak liet lichten om hem bij mij op schoot verder te laten slapen? Ja dat was allemaal waar. Maar dat was nu een keer waar hij voor bij me was. Om mij zoveel genot te verschaffen als ik maar uit dat kinderlijfje van hem kon persen. En genieten deed ik, en dat genot kwam tot een hoogtepunt toen Tummetje hem vol op zijn kinderdeel raakte.

Mijn dierlijke lust was bekoeld.

"Maak hem maar los en breng hem hier," beval ik kort.

Snel voldeden de twee jongens aan mijn bevel. Terwijl Tummetje de polsen van het kind losmaakte voorkwam Skinny dat het helemaal in elkaar zou zakken. Ik wenkte Arden om een teiltje lauwwarm water, een ehbo-trommel, een zachte washand, een badhanddoek en een gewone handdoek te halen. De badhanddoek spreidde ik over mijn knieën uit. en daar liet ik mijn dappere blonde slaafje op neervleien. Mijn gasten, die zelf immers ook slaafjes hadden en wisten dat er momenten waren die zulke kinderen alleen met hun meesters delen, trokken zich, voorafgegaan door Arden, Skinny en Tummetje, naar de whirlpool om zich daar op te frissen en te vermaken met de aanblik van een negertje, een halfbloedje en een blond jongetje.

De hele voorkant van mijn kleinste slavenjongen was overdekt met striemen. Hij rilde en schokte. Langzaam en teder ging ik met het washandje over het ranke knapenlijf. Soms onderbrak ik mezelf om hem door zijn sluike haren te strelen en op zijn voorhoofd, en rode lipjes te kussen. Ik wreef zijn hele lijfje in met een verkoelende en helende zalf. 'Vannacht mag je bij mij in bed slapen, beloofde ik hem. En je mag een pyama aan en een onderbroekje en je hoeft niet naar buiten als je moet poepen of plassen. En dan spelen we een week vader-zoontje.

Er brak even, half onderbroken nog door een pijnlijke grimas, een glimlach door. Ondanks de pijn die het hem deed tilde hij zijn hoofd op en gaf me, met droge lipjes, een onbeschrijfelijk lief kusje op mijn lippen.

"Dank u wel meester, " zei hij met schorre stem, "en Diertje hoopt dat u veel plezier gehad heb toen hij gegeseld werd. "

Hoofdstuk 7
Overpeinzingen

Zachtjes verliet ik zijn kamer en ging in de woonkamer mijmerend een sigaar zitten roken.

Eerst dwaalden mijn gedachten naar Diertje. Nu het leek alsof ik zijn willetje voorgoed gebroken had kon ik proberen of ik eens op een heel andere manier van hem genieten kon: niet als slaafje, maar als zoet-gehoorzaam zoontje. De eerste kleine test zou morgen komen: dan zou hij horen dat hij voorlopig zijn vroegere naam weer terugkreeg. Diertje zou weer Martijn gaan heten, al zou ik hem vaak Tijntje noemen. En ofschoon ik hem gezegd had dat het maar een week zou duren wist ik zelf wel dat het waarschijnlijk veel langer zou doorgaan. Als hij mij de eerste week het soort genoegen gaf wat ik van de verandering hoopte, dan zou het maar zo kunnen dat hij mijn 'zoontje' zo blijven tot het moment dat hij zou moeten worden afgemaakt. Want het stilzitten van de groei kwam met een prijs. Alle kinderen immers, zowel jongens als meisjes, bij wie de groei was stilgezet kregen ergens tussen hun achttiende en drieëntwintigste levensjaar tot een groeispurt en bijna altijd ging dat gepaard met een ongeneeslijke vorm van jeugdkanker. Maar zover was het nog lang niet. Ik zou nog vele jaren lang kunnen genieten van de schoonheid van mijn drie kleine jongens.

Nu vloeiden mijn gedachten als vanzelf naar Arden, mijn atletische negertje. Alleen Arden was zich normaal aan het ontwikkelen: ik had een tijdje terug al opgemerkt dat de eerste sprietjes schaamhaar bij hem begonnen door te komen. Ik vond het verder prima. Als direct object van lust was hij voor mij nu eenmaal niet zo geschikte om de simpele reden dat donkere jongens me niet opwinden, zeker niet als er blanke en lichtgetinde knapen in overvloed voorhanden zijn. Maar de aanblik van een grote en sterke negerjongen die tengere blanke kinderen doodsangst inboezemt en die er plezier in heeft ze te slaan en telkens en telkens weer tot op het bot te vernederen, ja, dat was weer wél iets wat me exquis genot bezorgde. En Arden kweet zich uitmuntend van zijn taak. Eigenlijk vanaf de eerste dag dat hij opzichter was geworden had hij er blijk van gegeven dat ik hem, die ik natuurlijk ook als vrij kind had meegemaakt, goed had ingeschat. Van nature dominant, en nu het mocht, en zelfs gewaardeerd werd, ook wreed. Hoewel hij nog net iets te jong was om zekerheid te hebben vermoedde ik dat hij hetero was. Nu ja, als hij binnenkort weer naar school zou gaan en meisjes zou ontmoeten zou dat snel genoeg blijken. Of anders wel bij de scouting, want ik vond de tijd wel rijp om Tummetje en Skinny weer eens mee te nemen.

Tummetje, ach ja, Tummetje. Het soort joch waarvan mijn vriend en collega Maarten tijdens het avondje van zoëven terecht opmerkte dat er maar weinig vraag naar was: in commercieel opzicht had hij gewoon gelijk. Bij de fok moesten we ons ook concentreren op blonde jongens en op volboed nikkertjes. Gelukkig was er ook een kleine markt van echte kenners, die zich niet fixeerden op de kleur van haar en huid, maar die ook nog oog hadden voor de karaktertjes. Neem mijn Duitse vriend René bijvoorbeeld. Hij had een bonte mix jochies in huis die in uiterlijk weinig gemeen hadden, maar die wél allemaal van nature in staat waren hun meester afgodisch te vereren. En zo waren er ook meesters en meesteressen die bij de aanschaf van een nieuw slavenkind gingen voor het type joch dat in Tummetje een bijna volmaakte representant vond: de slaafjes van geboorte, die er, net als Tummetje, als vrije kinderen al over fantaseerden hoe het zou zijn om slaaf te wezen. Van Tummetje had ik die karaktertrek het duidelijkst gezien toen hij nog bij scouting zat. We speelden, tijdens een kampweekend, een spel waarbij twee indianenstammen een oorlog uitvochten. Een van de regels was dat een kind dat gevangen werd door de andere partij aan de martelpaal mocht worden vastgebonden. Natuurlijk was er strikt toezicht op wat er verder gebeurde. Er zijn grenzen aan wat vrije kinderen elkaar mogen aandoen, al zijn die grenzen sinds de herinvoering van de slavernij heel wat ruimer dan in de beklemmend-preutse jaren rond de eeuwwisseling.

Hoe dan ook, alle kinderen deden hun uiterste best om niet gevangen te worden… allemaal, behalve Tummetje. Hij werd als eerste gevangen omdat hij 'struikelde'. En ik zag dat zijn ogen glansden van genot toen ik de meidenpatrouille die hem gevangen had toestond hem zijn lendendoek, schoenen en hoofdtooi af te pakken en hem daarna ook van zijn op zijn blote lijf geschilderde oorlogskleuren te ontdoen. Spiernaakt werd hij met de armen ver boven zijn hoofd uitgestrekt vastgebonden aan de 'martelpaal' om daarna met veertjes gekieteld te worden. Toen de meiden er na een tijdje voor even genoeg van hadden en verder gingen met het spel ben ik nog naar hem toegelopen om hem te vragen of hij het nog wel leuk vond.

"O ja, reken maar," had hij glimmend geantwoord.

Ik kon het niet laten hem stevig over zijn zwarte krullen te aaien. Hij had zelf natuurlijk geen idee hoe bijzonder het voor mij was om te zien dat een kind als hij nu eindelijk de kans kreeg zich vrij over te geven aan wat hem genot verschafte. Als hij eens wist waar mensen als ik doorheen hadden moeten gaan om dat te bewerkstelligen… maar hij hoefde het ook niet te weten… het belangrijkste was dat hij genieten kon.

De rest van het weekend mochten de meiden hem als slaafje houden. Zelden heb ik iemand met zoveel toewijding bezig gezien een tent op te ruimen, te koken, potten en pannen schoon te schuren… en dat allemaal naakt natuurlijk…

Natuurlijk, nu hij slaafje is wordt er niet meer op gelet of hij wel of niet geniet van de straffen en vernederingen die hij voortdurend moet ondergaan. Maar het is maar al te duidelijk dat hij er in het algemeen van geniet. Dat maakt hem tot het volmaakte slavenjoch, wat de kleur van zijn haar en huid ook wezen mag.

Hoe anders is dat met Skinny. Hij is het soort slaafje dat het geweldig doet op veilingen: slank, blonde krullen, een mooi gevormde piemel, nog niet ingedaalde balletjes, een leuk smoeltje, wat wil je nog meer? Toch is hij ook het soort jongen dat het bij veel meesters niet redt. Hij is eigenlijk in alles het tegendeel van Tummetje: er is niets in hem dat geniet van wat hij nu is. Ik heb ze meer gezien, dit soort jongens die, tegen beter weten in, zich blijven verzetten tegen wat ze zijn… als ze tenminste niet op de juiste manier worden aangepakt. En dat worden ze vaak niet: dit soort jongens wordt maar al te vaak gekocht door meesters die vallen voor hun adembenemende schoonheid maar die er verder geen idee hebben wat ze in huis halen. Maar al te vaak leidt het voortdurende passieve verzet van jongens als Skinny op een gegeven moment tot blinde woedeaanvallen bij hun meesters en worden ze of doodgeslagen of naar de mijnen gestuurd.

Voor mij ligt dat anders. Ik vind het leuk om 's nachts, als de kinderen al slapen, juist Skinny mee te nemen naar mijn slaapkamer. Met een jongen als Skinny bereik je niets met zachtheid. Til ik Tummetje of Diertje voorzichtig op als ik 's nachts met hen spelen wil en laat ik ze rustig wakker worden, Skinny sla ik net zo lang in zijn gezicht als nodig is om hem net wakker te krijgen om hem dan aan zijn oor of krullen mee te sleuren.

Ach ja, de slaapkamer… als Tummetje mijn speelgoed is kan ik passief blijven: hij wil niets liever dan zijn meester genot bezorgen. En Diertje, ach Diertje is gewoon bang, altijd nog. Diertje is eigenlijk het minst interessant als slaapkamerspeeltje… maar Skinny, dat is andere koek. Om van Skinny te genieten moet ik niet al te moe zijn. In het begin verzette hij zich zelfs nog wel actief… dat is nu wel over: hij heeft te vaak ervaren wat daarvan de gevolgen zijn. Maar nog altijd is er gloeiende haat in zijn ogen, dat krijg ik meteen al, als ik, ter voorbereiding op wat komen gaat, hem verbaal verneder door hem kleintje en scharminkeltje te noemen. Hij wil zo graag groot zijn, mijn blonde oorlogsgodje en hij zal het nooit worden. Skinny laat ik nooit zuigen… de kans dat hij me dan bijt is veel te groot. Nee als ik Skinny voor beddienst meeneem moet ik altijd zin hebben een jongen van achteren te nemen. En dat is het lekkerst als ik hem al hoor snikken voor ik mijn lid bij hem naar binnen ram. Een beproefd middel om hem aan het huilen te krijgen is door hem eerst de polsen samen te snoeren met vochtige leren riemen. Ik heb boven mijn bed een speciale ring boven het hoofdeinde waar de uiteinden van die riemen doorgehaal kunnen worden. De ring is zo bevestigd dat mijn ranke speeltje half overeind kom, en wel zodanig dat ik tijdens de penetratie makkelijk bij zijn tepels kan komen, en ook pik en ballen kan bereiken. De houding heeft nog een ander voordeel, dat samenhangt met een heel persoonlijke fetisj van me, die al eerder ter sprake is gekomen. Ik geil namelijk enorm op magere jongetjes. Dat je bij Skinny, zelfs als hij gewoon voor je staat, altijd alle ribben kunt zien en de spieren van zijn buik is zonder twijfel de belangrijkste reden dat ik hem gekocht heb. En als hij zo ligt, of eigenlijk hangt, kan ik, terwijl ik hem van achteren neem naar believen met mijn knokkels over zijn heerlijke ribbenkast raggen. Ik doe het altijd zo hard dat het nieuwe snikken aan hem ontlokt. Pas als ik zeker weet dat zijn hele bovenlijf gloeit van de pijn dring ik bij hem binnen. Ik heb helaas nog geen standje gevonden waarbij ik mijn handen vrij kan hebben terwijl ik dat doe: ik kan natuurlijk niet zonder hem zo ongeveer in tweeën te breken met mijn volle gewicht op zijn vrij boven het bed zwevende bovenlijf gaan hangen. Meestal gaat het zo dat ik een keer in hem klaarkom en daarna hem in zijn malsje nekje bijtzoenen geef en in zijn tepels en ballen knijp tot ik weer opgewonden raak van de pijnkreten.

Als ik dan eindelijk met hem klaar ben en hij weer een klein beetje op adem is pak ik 'het kastje'. Hij weet dat ik daarmee de chips in zijn lichaam kan activeren en hem nog meer pijn kan bezorgen dan hij nu al heeft. En dus doet hij altijd braaf wat er ter afsluiting van hem verwacht word: Mijn voeten likken en me bedanken voor de fijne avond.

Toch, hoe vreemd het ook klinkt, hoop ik dat ik in de niet al te verre toekomst, in staat zal zijn Skinny's willetje te breken zoals dat me ook met Diertje is gelukt.

Diertje is eigenlijk een doodgewone kleine jongen. Hij ziet er goed uit maar is niet zo'n adembenemende knapenschoonheid als Skinny. Maar hij heeft iets wat noch Tummetje noch Skinny hebben. Tummetje is natuurlijk een subje. Als hij maar naakt is met volledig geklede mensen om hem heen en door hen als een hondje of kleuter wordt behandeld is hij al zielsgelukkig. Als hij merkt dat het anderen opwindt hem te slaan of pijn te doen is dat hem ook best. Maar waar mijn halfbloedje het meest van geniet is als het leeftijdgenootjes zijn die hem domineren… en dan nog het liefst meisjes. Hij heeft me dat zelf verteld, het schatje. Over Skinny hebben we het al gehad: wat zijn seksuele oriëntatie betreft ben ik er vrijwel zeker van dat hij zich tot een normale heterojongen ontwikkeld zou hebben. Hier ben ik zeker van omdat de buurmeisjes me een paar weken geleden eens hebben verteld dat hij ze begluurde toen ze in bikini in de tuin speelden. Natuurlijk heeft hij daar straf voor gekregen. En precies daar komt Diertje in beeld. Diertje is geen sm-jongen zoals Tummetje, maar Diertje is wel het enige flikkertje wat ik in huis heb. Ik heb dat vooral gezien door de verborgen webcam in de stal waar de jongens in slapen. Diertje is degene die steeds tegen Tummetje en Skinny op kruipt en ervan geniet als hij ze mag likken en kussen. Skinny laat het altijd toe. Hij doet veel liever tegen de kleine jongen dan je van hem zou verwachten. Ik denk dat dat komt omdat Diertje 'the next best thing' voor hem is. Ik bedoel: meisjes zal hij nooit krijgen en dan komt een kleine jongen toch het dichtste bij.

En laat het nu precies Diertje zijn die ik bestemd heb om de komende tijd met me mee te gaan op vakantie. Ik heb het al weer helemaal in mijn hoofd zitten. Maar eerst moet hij er weer aan wennen Martijn of Tijn te worden genoemd en kleren te dragen. En hij moet me laten zien dat hij een gehoorzaam en toegewijd zoontje zou kunnen zijn.

Hoofdstuk 8
Diertje Martijn

Hij dacht even na en zei toen aarzelend:

"Ik hoef niet meer altijd in mijn blootje misschien meester?"

"Goed zo! En wat zou je in plaats van 'meester' tegen me moeten zeggen?"

Nu licht zijn gezicht helemaal op.

"Papa!"

"Prima! Je hebt tot nu toe helemaal door! Dus nu maar eens een moeilijker vraag. Echte zoontjes, ik bedoel, echte vrije kinderen zijn wel eens ongehoorzaam. Wat denk je, zou jij ongehoorzaam mogen zijn als je mijn zoontje speelt?"

Nu ook dat snapte hij meteen.

"Nee natuurlijk niet, mees… papa!"

Ik aaide hem over zijn hoofd.

"Nou jij snapt het wel. Weet je, wil ik je misschien toch weer even als slaafje hebben. En dat moet je dan natuurlijk gewoon maar doen. Om het nou niet te moeilijk voor je te maken spreek ik het volgende met je af: Als je mijn zoontje moet zijn noem ik je Martijn, of Tijn of Tijntje, maar als ik je weer even als slaafje nodig heb dan noem ik je weer gewoon Diertje. En of je nou zoontje speelt of slaafje, je moet altijd een gehoorzaam kind zijn. Want mooie jochies zoals jij die niet goed luisteren zijn alleen maar geschikt om te worden doodgemarteld, snap je?"

Hij knikte.

Ik was benieuwd of hij het allemaal zou gaan redden. Van de tijd dat mijn Diertje nog dag en nacht Martijn was en iedere zaterdag als verkennertje bij me kwam spelen herinnerde ik me nog dat hij beslist niet dom was. Maar of het hem zou lukken deze beide rollen op een manier af te wisselen die mij zou bevallen was de vraag. Ik besefte maar al te goed dat ik iets van hem vroeg wat erg moeilijk was: ik wist zelf niet eens precies wat ik wel en niet prettig zou vinden. Veel zou dus afhangen van de jongen zijn eigen inbreng en dat kon natuurlijk makkelijk misgaan. Maar goed, zoals de zaken er nu voor staan is hij nog altijd vervangbaar…

"Mooi, dan ga je nu nog even als Diertje mee om kleren voor je te kopen. Er liggen wat spullen in de gang. Ga die vast maar even in de auto leggen. Als je daarmee klaar bent kom je bij me en gaan we op pad."

Een uurtje of wat later stapte ik op het kleine parkeerterrein bij Outdoorcentrum Nepal uit, liet mijn jochie zijn armen om mijn nek slaan en schoof mijn armen onder zijn blote billen. Zo, met hem op mijn arm, liep ik de winkel binnen en liet hem daar op een van de ronde verhogingen staan die meestal gebruikt werden om bij het schoenen passen op te kunnen zitten. Ik stelde met voldoening vast dat hij meteen zijn handen boven zijn hoofd vouwde zodat iedereen hem goed kon zien en was er trots op dat veel klanten mijn mooie slaafje uitgebreid bekeken. Al vrij snel kwam er een meisje dat in Nepal werkte naar me toe.

"Hallo, kan ik je helpen?"

"Ja ik wil een complete uitrusting voor hem. Laten we beginnen met de kleding. Ik wil een volledige kledingset voor slaafjes en kleding voor een vrije jongen."

"Ook ondergoed?"

"Ja. Zijn maten heb ik hier." Ik gaf haar een briefje.

"Nou, zullen we dan met het slavensetje beginnen? Loopt u maar even mee." Ik klikte even met mijn vingers en even later liep Diertje als een braaf hondje achter me aan, koppie gebogen, precies zoals dat hoort bij een goed afgerichte slavenjongen.

"Wat een schatje," zei het meisje vertederd. Mooi slank ook. Hou oud is-ie?"

"Hij is tien."

"Och zo'n leuke leeftijd. We hebben thuis ook een slaafje van tien… kijk eens we zijn er… wilt u lendendoeken, boxershorts of slips? Na enig rommelen koos ik voor twee knalrode lendendoeken model 'Mowgli', twee setjes effen wit ondergoed en twee setjes met Batmanlogo. Vergelijkbare spullen kun je ook veel goedkoper krijgen maar ik wist dat we door ruig terrein zouden trekken en de kans was best groot dat ik mijn blonde diertje daar af en toe alleen in zijn onderbroekje wilde zien. Het kan dan maar van de beste kwaliteit zijn en zulke spullen had Nepal. Na het ondergoed kocht ik nog een mouwloze bruine slaventunica en een paar sandalen met dunne riempjes. Daarna ging het verder naar de afdeling voor echte jongens. Ik trok mijn slaafje een setje van het ondergoed aan dat we net gekocht hadden. Na een kwartiertje of wat had ik de juiste setjes gevonden. Voor me stond nu een stoer gekleed joch. Hij droeg een lichtbeige broek met afritsbare pijpen, een felgekleurd overhemd met opgerolde mouwen, felrode lange sokken, stevige bergschoenen en een grappige pet met grote klep. Na een rugzak voor hem te hebben uitgezocht rekende ik af en liet hem alles wat ik voor hem gekocht had, slavenspullen en spullen voor vrije jongens inpakken. Toen we naar buiten liepen legde ik mijn hand op zijn smalle schouder. Hij kroop tegen me aan en keek stralend naar me op.

"Dankjewel papa!"

"Alsjeblieft Martijn." antwoordde ik en éven hield ik van hem op een manier die ik nog niet kende.

Hoofdstuk 9
Martijn vertelt

Het mag misschien gek klinken, maar ik ben best blij dat ik die jaren heb meegemaakt. Natuurlijk, toen ik voor de klas werd geroepen en te horen kreeg dat ik als enige in de klas de test niet voldoende had gemaakt en dus vanaf nu geen mens meer was, toen was ik dood- en doodsbang.

Ik weet nog dat ik zó van de wereld was dat ik niet eens hoorde dat ik me uit moest kleden. De juffrouw heeft dat toen gedaan, me mijn kleren uitgetrokken alsof ik een kleuter was. Ik wilde niet huilen, maar ik huilde toch, zeker toen mijn polsen achter mijn rug werden vastgebonden, mijn enkels werden samengesnoerd en ik even later, samen met Bram van groep 8 op mijn blote buik over de harde tegels van de gang moest schuiven terwijl mijn klasgenoten en die van Bram me enthousiast op mijn rug en billen schopten en me met zwiepende latten sloegen.

En dan de autorit, de nacht in een soort varkensstal en de lange lange uren dat ik samen met Bram, Tumsa en Arden in een slavenwinkel ergens net over de grens naakt en roerloos moest wachten of iemand me kopen wilde. Ik weet ook nog maar al te goed de opluchting die ik voelde toen bleek dat mijn voormalige hopman mij, Bram, Tumsa en Arden kocht en hoe misselijk ik me voelde toen tóch bleek dat hij ons als speelgoed zou gaan gebruiken. Maar het waar wat ze zeggen: je went aan alles.

Aan mijn nieuwe naam, Diertje, wende ik snel. Dat ik bijna altijd bloot was vond ik ook niet erg. Ik merkte namelijk dat veel mensen en vooral Meester me mooi vonden. Ik was eigenlijk wel blij dat ik niet meer naar school hoefde en merkte al gauw dat Bram en Tumsa, die nu Skinny en Tummetje heetten, heel lief voor me waren. Ze vonden mij, blond opdondertje dat ik was, wel grappig… ik denk dat nu dat ik vooral voor Bram, die ik dus verder maar Skinny zal noemen, the 'next best thing' was: meisjes zou hij nooit krijgen en ik kwam daar op de een of andere manier het dichste bij. Verder dan wat stoeien, strelen en kussen ging het nooit: overal in het huis hingen camera's en het was voor slaafjes streng verboden zonder uitdrukkelijk bevel aan elkaars of hun eigen piemel te zitten. Eén keer, helemaal in het begin heeft Skinny zich eens af liggen trekken… daarna zagen we hem twee dagen en twee nachten niet en toen we hem daarna weer zagen werd hij door Arden aan zijn voeten door de gang gesleept en moesten wij daarna het vettige spoor bloed opruimen dat hij in de gang had achtergelaten.

"Als je wil weten wat er met Skinny is gebeurd moet je ook maar een keer zonder toestemming met je piemel spelen," was alles wat Tummetje en ik erover te horen kregen.

Er waren dus, wil ik maar zeggen, een hoop zaken waar we bang voor waren en veel van de dingen die ons werden aangedaan waren vreselijk. Maar ondanks dat begon ik me al vrij snel te schikken in mijn nieuwe rol en werd het ook al snel een rol die me best beviel.

Ik vind het moeilijk om uit te leggen, maar er is iets heel aantrekkelijks aan een leven waarin je geen eigen beslissingen hoeft te nemen en waarin, als je het zo noemen kunt, je 'succes' afhangt van iets waar je helemaal niet kunt doen, namelijk je uiterlijk. Verder heb ik nadat Meester me vrij liet nooit meer zo'n intense vriendschap ervaren als toen ik nog slaafje was. Met Arden had ik natuurlijk alleen te maken als degene die ik, net als de andere twee, vooral ontlopen moest. Arden was streng voor ons, zoals ik, nu ik zelf opzichter ben van vier verse kleine jongens, het ook ben. Nee, Vooral Skinny was als een grote broer voor me, maar dan wel een hele lieve. Ik was een halve kop kleiner dan hij en ik vond het heerlijk om 's nachts helemaal tegen hem aan te liggen. Als hij weer eens met striemen overdekt binnen werd gedragen trooste ik hem altijd, likte zijn wonden als een hondje en vond het fijn te merken dat hij dat fijn vond. Tummetje was ook lief, maar veel minder met mij bezig en meer met zichzelf dan Skinny. Tummetje was echt een geboren slaafje, dat heeft Meester altijd feilloos gezien. Hij wilde bij Meester zijn, ook of misschien wel juist als Meester hem pijn deed.

Ja, Meester. Uiteindelijk draaide ons leven toch al heel snel om hem. Vooral Tummetje en ik waren als hondjes die de hand likten die ons voerde en sloeg. Nu ik volwassen ben is het soms moeilijk om me nog de gevoelens voor de geest te halen die hij destijds bij me opriep: het was een mengsel van opwinding, genot en angst. Die gevoelens waren het sterkst als de andere jongens er niet waren en ik óf alleen met meester was óf wanneer hij samen was met vrienden. Ja, tien jaar was ik en ik genoot ervan als ik overgeleverd was aan mensen die ik enorm indrukwekkend vond. Het maakte me op de een of andere manier trots dat ik met niets anders dan mijn kleine naakte lichaam zoveel los kon maken bij zulke belangrijke mensen. Het maakte me duizelig van genot als ik drank en versnaperingen moest serveren om dan, zodra iedereen bediend was, zélf als belangrijkste versnapering te worden doorgegeven. Meesters vrienden aaiden en kustten me, kriebelden in mijn nek en navel, speelden met mijn tenen en kietelden me onder mijn oksels en voeten. Ik genoot ervan dat grote en harde handen op mijn zachte kindervlees drukten en ruw lichaamshaar over mijn gladde huid streek.

Ze speelden met me zoals je met een grappige pup speelt en ik reageerde ook zo: ik kirde en kronkelde en wist al snel wie van Meesters vrienden het fijn vond als ik op mijn beurt kussen teruggaf of mijn billen over hun keiharde lid op en neer bewoog en wie in plaats daarvan liever zag dat ik volkomen passief bleef. Het waren die laatsten die er meestal vrij snel toe over gingen me pijn te doen door me te bijten tot bloedens toe over mijn borst en buik te krabben of hard en lang in mijn zak en piemel te knijpen. Vreemd genoeg waren het juist die mannen (en vrouwen!) voor wie ik de sterkste gevoelens had. Natuurlijk deden ze me pijn… het moest toch heerlijk zijn om zo'n mooi joch als ik was aan het huilen te maken? Ik begreep ook maar al te goed dat het heerlijk moest zijn me vast te binden en met een zweep af te ranselen. Ik kreeg immers ook een stijf plassertje en een tintelend gevoel in mijn buik als Skinnies magere lijf op het rek werd gebonden en als hij jammerde van pijn onder de elkaar genadeloos opvolgende zweepslagen? En natuurlijk vonden veel meneren het fijn me in mijn kontje te nemen. Na afloop, als de pijn was weggetrokken, was ik oprecht blij dat ik een opnieuw een goed en braaf jochie was geweest. Ik was er ook trots op dat ik goed was in orale seks, dat ik, hoewel ik nooit heb kunnen wennen aan die stalen mannenlucht en zeker niet aan de vreemde geur van vrouwen, toch mijn ogen open hield en vragend omhoog keek terwijl ik mijn tong zo goed mogelijk zijn werk liet doen. Maar uiteindelijk deed en onderging ik alles om een zelfs maar een glimp van waardering van Meester te krijgen. Eén vluchtige aai over mijn haar, één vriendelijk woord was voldoende voor weken.

En toen, na een martelsessie waar ik voor het eerst echt doodsangst had gevoeld, toen kwam voor het eerst een erkenning waarvan ik nooit had durven dromen. Meester nam me mee op zijn vakantie. En ik mocht zelfs af en toe doen alsof ik zijn zoontje was, ik mocht gewone jongenskleren aan en ik werd tijdens die onvergetelijke zeventien dagen, vaak met mijn vroegere naam aangesproken.

Natuurlijk deed ik heel erg mijn best om ook in mijn nieuwe rol Meester het zoveel als ik maar kon naar de zin te maken. Dat begon al op reis. Ik zat glimmend van trots naast Meester in de auto en nu eens niet op de vloer maar als een echte jongen op de passagiersplek. Natuurlijk zat ik daar heel rustig. Mij zou hij niet horen zeuren om spelletjes of andere afleiding. Maar moest ik misschien toch iets zeggen, zo af en toe? Paste dat niet bij mijn rol? Ik besloot de gok te wagen met iets te vragen. Maar wat zou hij fijn vinden? Ik bedacht iets.

"Pappa?" begon ik aarzelend.

"Ja Martijn?"

"Mag ik misschien mijn schoenen en sokken uitdoen alstublieft?

En ja, hij glimlachtte! Streek me zelfs even over mijn blonde haar!

"Ja hoor, als jij dat fijn vindt."

"Ik wist het," dacht ik triomfantelijk. Aarzelend zette ik mijn blote voeten tegen het dashboard zodat Meester af en toe makkelijk met mijn tenen zou kunnen spelen. Het was wel riskant want misschien vond hij het wel stout van me, maar dat risico nam ik. En opnieuw bleek dat ik goed gegokt had want al vrij snel kriebelde Meester me af en toe aan mijn voeten. Hij heeft iets met jongensvoeten…

Tot aan de grens zaten we stil bij elkaar. Het enige geluid was de muziek die uit de radio kwam.

"Wil je niks vragen Tijntje?" vroeg Meester vriendelijk.

Nu schrok ik toch een beetje. Ik moest zomaar praten? Uit mezelf?

Ik deed een poging.

"Waar gaan we naar toe mees… papa?"

"We gaan naar Oostenrijk. Daar zijn hele hoge bergen en daar gaan we op klimmen. Lijkt je dat leuk?"

Ik knikte en spontaner dan even geleden zei ik dat ik nog nooit bergen had gezien.

Na een hele tijd rijden draaide Meester van de snelweg af en reed een grote parkeerplaats op.

"We gaan even pauzeren en wat eten," zei hij tegen me. "Nee, laat je schoenen maar uit. Ik vind het wel schattig als je op blote voetjes mee gaat."

Meteen toen ik uitstapte werd duidelijk waarom hij dat 'schattig' vond. Het asfalt van de parkeerplaats was behoorlijk heet. Veel slavenjongens hebben daar geen last van maar Meester liet ons vaak sandalen en slippers dragen als we buiten liepen zodat onze voetzolen zacht bleven. Maar ik zou wel een waardeloos slaafje zijn geweest als ik nu niet dapper doorstapte.

En wat ik er niet voor terugkreeg! Ik mocht zomaar aan tafel zitten met Meester en kreeg een bord met echt menseneten erop, friet en een broodje hamburger en alsof dat nog niet genoeg was ook nog een glas Cola erbij. Toen we weer in de auto zaten was ik behoorlijk slaperig geworden en mocht ik van Meester slapen. Ik probeerde eerst wakker te blijven want ik genoot enorm van de autorit met al die wisselende uitzichten en Meester die zo lief tegen me deed. Maar na een tijdje won de natuur het toch en viel ik in een diepe slaap. Toen Meester me wakker maakte stonden we voor een wit huis met een groot houten balkon dat langs de hele voorgevel liep en waaraan over de hele lengte bloembakken met geraniums hingen.

"Doe je schoenen en sokken maar weer aan," zei Meester vriendelijk tegen me. "Hier gaan we vannacht slapen."