Timmetje

Jongensslaafjes

Hoofdstuk 1
De Aankomst

Om acht uur 's avonds werden mij vorige week aangeschafte slaafjes afgeleverd, namelijk Bram, Martijn, Arden en Tumba. Arden, de oudste van de vier was vorige week twaalf geworden, Bram en Tumba waren elf. Martijn, net tien jaar oud, was de jongste van het clubje. Ik had deze vier voormalige scouts van me gekocht op een kindermarkt in Duitsland en ze na aankoop laten vervoeren door Croft's, die gespecialiseerd zijn in de opslag en het transport van kindslaafjes. Tijdens de opslag waren ze natuurlijk naakt geweest,en naakt hadden ze tijdens het transport, geboeid en geblinddoekt in hun kooien gelegen, maar het leek me leuk om ze bij aankomst even het gevoel te geven dat hun voormalige hopman ze goed zou gaan behandelen. Daarom waren ze vlak voor aflevering grondig gewassen en hadden ze kleren aangekregen. Nu stonden ze, gekleed in goedkope spijkerbroekjes, t-shirtjes en gympies voor me. Ik vond het heel opwindend ze een korte tijd de illusie te geven dat ik ze, omdat ik ze kende van vroeger, niet als speelgoed en lustslaafjes zou behandelen. Ik besloot ze pas morgenochtend de illusie te ontnemen dat ze ontkomen waren aan een leven vol pijn en vernedering.

"Zo jongens, daar zijn jullie dan." zei ik op vriendelijke toon tegen ze. Het spijt me erg wat jullie tot nog toe allemaal is aangedaan, maar dat kon gewoon niet anders. We gaan straks wel even doornemen hoe het verder allemaal gaat hier met jullie, maar eerst krijgen jullie wat te eten en te drinken, daar zullen jullie wel trek in hebben he? Dat dacht ik ook. Jullie mogen zo met die mevrouw de Bruijn (ik wees naar Astrid, mijn huishoudster) mee naar de keuken ("voor de laatste normale boterhammen en limonade die jullie ooit zullen krijgen" dacht ik erbij) en daarna denk ik dat het het beste is dat jullie eigenlijk gewoon gaan slapen. Het is wel wat vroeg, maar goed, jullie zullen ook wel doodmoe zijn. Daarna kijken we wel verder.

Ik wachtte even.

O ja, ik wil wel dat jullie eerst je schoenen uittrekken want ik wil geen vlekken op het parket. Gehoorzaam zakten de jongens op een knie en maakten de veters van van hun uit de vijf euro bak van de schoenenkraker afkomstige gympen los om ze daarna uit te trekken. Omdat ze geen sokken hadden gekregen stonden ze nu alle vier op blote voeten. Ik heb wel een zwak voor de voeten van kleine jongens, en vooral de aanblik van de voor een jongen van zijn leeftijd tamelijk kleine en smalle voeten van Martijn wond me erg op.

"Krijgen we geen sokken of huisslippers of zo, Thomas?" vroeg Bram ontspannen.

Ik glimlachtte. "Dat zien we nog wel Bram," ga nou eerst met Astrid mee, dan regelen we de rest straks wel. Ik aaide hem speels over zijn goudblonde krullende lokken en zag hoe een stralende glimlach zijn mooie jongensgelaat deed oplichten. Hij voelde zich veilig�

Terwijl de jongens, nog altijd erg rustig, want zwaar vermoeid en aangedaan door de gebeurtenissen van de laatste weken met Astrid meeliepen bleef ik sigarenrokend alleen in mijn woonkamer achter en overwoog hoe gunstig de ontwikkelingen van de afgelopen tien jaar voor mij geweest waren. Al van jongs af aan had ik een zwak voor kleine jongens �n de diep gekoesterde wens mooie jongens naar believen te kunnen uitkleden, domineren en kwellen. Het had altijd geleken dat deze wens nooit in vervulling zou kunnen gaan.

Maar de laatste jaren vond had de enorme en terugkijkend haast niet voor te stellen verandering in het denken zich in sneltreinvaart voltrokken en ertoe geleid dat twee jaar geleden wetten waren aangenomen die onderscheid maakten tussen twee soort "hominiden": echte mensen zoals ik en "mensachtigen" zoals de vier jongens die nu in mijn keuken een boterham zaten te eten. Een van de aanzetten tot die ontwikkeling was ingegeven door toenemende angst voor jeugcriminaliteit en door wetenschappelijk onderzoek dat aantoonde dat crimineel gedrag bijna geheel en al was toe te schrijven aan genetisch bepaalde factoren. De eerste determinant was het geslacht. Bij jongens was de kans dat ze zich tot criminelen zouden ontwikkelen vele malen groter dan bij meisjes. Opvoedings- en milieufactoren speelden, zo was de opinis communio, nauwelijks een rol. Als promovendus aan de pedagogische faculteit van Utrecht had ik meegewerkt aan de ontwikkeling van een testprogramma dat het mogelijk moest maken potenti�le crimineeltjes al in een vroeg stadium uit te filteren. Ofschoon (en dat wist ik maar al te goed) er allerlei vragen bij de tests te stellen waren, hadden we politiek de wind mee. Extreem-rechts won in Nederland en andere Europese landen verkiezing na verkiezing. Mijn collega-jonge honden van pedagogiek en ik roken hun kans, patenteerden onze tests en wisten ze officieel erkend te krijgen. Vanaf dat moment moesten alle jongens van acht jaar en ouder in Nederland, en niet lang daarna in de hele Europese Unie onze tests doen en ieder van ons 10 eurocent per afgenomen test uitbetaald. Alleen dit al had me rijk gemaakt. Ik was inmiddels adviseur geworden van Trots Nederland en ondersteunde een initiatief om alle jongens die twee achtereenvolgende jaren slecht op de test scoorden hun "menselijkheid" te ontnemen. Het initiatief kreeg onverwacht veel steun en zo kon het dat het juridisch kader ontstond dat de weg vrij maakte voor een Uniebrede handel in slavenjongens. Er waren wetten in de maak om "generieke dehumanisatie" mogelijk te maken, zodat zeer binnenkort alle afstammelingen van zigeuners en Marokkaanse immigranten slaaf zouden worden. Ik had zelf een instituut opgezet dat zich bezig hield met het ontwikkelen van allerlei medische en pedagogische programma's die er op gericht waren de kleine slaven zo te conditioneren en medisch te behandelen dat ze zo optimaal mogelijk zouden voldoen aan de eisen van de markt. De ontwikkelingen gingen razendsnel wat vooral mogelijk was doordat we chirurgische ingrepen, medicijnen en extreme "dressuur"programma's direct op de doelgroep zelf konden uittesten. Het laboratorium beschikte over een grote verzameling testslaafjes van tussen de zeven en veertien jaar waarover we, niet gehinderd door allerlei ethische commissies onze theorie�n snel en effici�nt konden testen. Ik kon met genoegen door het testslaafjesverblijf lopen, waar al die naakte jongetjes opgesloten waren in op elkaar gestapelde kooien, met geen ander doel meer in het leven dan de vooruitgang van de wetenschap te dienen. En langzaam ontstond bij me de behoefte om zelf jongensslaafjes te gaan houden.

Ondertussen was ik ook nog gewoon hopman van een groep Scouts, en ofschoon ik wel eens hoopte dat een van mijn jongens de test niet zou doorstaan, hield ik daar nooit echt rekening mee. Iedereen zal mijn opwinding begrijpen toen ik hoorde dat vier van mijn scoutjes de test niet naar behoren hadden kunnen afleggen. Ik hoorde ervan toen ik op zaterdag op het troephuis verscheen. Zoals altijd was ik er vroeg en ging ik in het materiaalhok bij Leon een bak koffie drinken.

"Heb je het al gehoord?" begon Leo. "Vier van je scouts hebben de tests niet gehaald."

"Zo," reageerde ik verbaasd. "Weet je ook om wie het gaat?"

"Ja, momentje." Hij rommelde even in zijn map met papieren. "Ja hier is het, Bram, Arden, Tumba en Martijn." We kregen een berichtje door van de Burgelijke Stand, dat ze zijn uitgeschreven. Nou dan weet je het wel."

Mijn hart begon sneller te kloppen. Drie van de vier waren favorietjes van me! Tot nog toe had ik dat altijd geheim moeten houden, maar nu met die nieuwe wetten�

"Nou van Arden en Bram verbaast het me niet echt..maar Tumba en Martijn.."

"Ja zo zie je maar," reageerde Leo onverschillig, "Je kunt het nooit van tevoren zeggen."

"Enig idee wat er verder met ze gebeurt?"

"Tja, ze zijn van school gehaald en meegenomen. Die zijn verder gewoon handel h�. Kunnen nu al wel in Verweggistan zitten, wat weet ik. .."

Hij stond op om een van de rowans te helpen met zijn lijstje met materialen die ze nodig hadden. Ik kon mijn opwinding nog steeds niet helemaal de baas. Hoe kwam ik er nou achter waar ik ze kopen kon? Geld had ik genoeg, dat zou het probleem niet zijn. Maar hoe vind je vier jongens die als vee door de Unie heen verhandeld kunnen worden?

Ik had geluk. Tom, een van de Scouts die de test glansrijk had doorstaan, zat op de dezelfde school als Bram en Tumba en wilde me maar al te graag in geuren en kleuren vertellen hoe het gegaan was. Er was een paar leden van de Amaliabrigade de klas binnengekomen en die hadden verteld dat iedereen op ��n na in hun klas de test goed had doorstaan en die ene was Bram. Hij had naar voren moeten komen. Toen vertelde de man dat Bram vanaf nu geen klasgenootje meer was, ja, dat hij zelfs geen mens meer was. "Bram heeft andere hersens dan wij," had de man uitgelegd. "Hij lijkt wel een gewone jongen, maar eigenlijk is hij een soort beest in mensengedaante. Als we hem gewoon bij ons houden wordt hij een misdadiger. Daar zijn we achter gekomen en nu moet Bram dus weg en wordt hij als slaafje verkocht.

"En toen moest hij zich helemaal uitkleden," voegde Tom er opgewonden aan toe.

"Ja echt, helemaal?" vroeg ik, om dit moment van het verhaal nog even vast te houden, naar de bekende weg.

"Ja alles."

"Dus zelfs zijn onderbroek moest uit?"

"Ja, o ja, dat was nog grappig want toen stribbelde hij tegen en toen mocht een van de meisjes uit de klas zijn onderbroek uittrekken. En weet je wat? Hij had een stijve. Het meisje dat hem zijn onderbroek uittrok schrok er nog van, die deinsde gewoon achteruit en begon daarna te giechelen. De meester ging gelijk achter hem staan en fluisterde hem iets in zijn oor en toen werd hij helemaal rood in zijn gezicht en schudde van nee. Maar toen kreeg ie meteen twee hele harde draaien om zijn oren. En zei de meester: het nieuwe slaafje heeft ons iets te zeggen en toen zei Bram: "ik ben een vies hondje met een stijve plasser. Willen jullie me alsjeblieft allemaal pijn doen om me straf te geven? Heel misschien leer ik die vieze dingen dan af." En toen moest ie van de meester alle kinderen van de klas langs met zijn hand onder zijn piemel en iedereen mocht hem daarop slaan of erin knijpen, maar je mocht hem ook een schop tegen zijn schenen geven of een draai om zijn oren of ergens anders gemeen knijpen en dan moest hij je bedanken."

Ik had Bram ��n keer in een flits helemaal naakt gezien, en dat was toen we ons tijdens het zomerkamp met alle jongens en mannelijke staf samen uitkleedden in een zwembad. Bram had toen een tijdje lopen stoeien met Tumba die hem bij wijze van grap zijn zwembroek had afgepakt en die naar andere jongens gooide. Omdat het er allemaal heel speels aan toeging had ik even gewacht met ingrijpen en dit had me de gelegenheid gegeven goed zicht te krijgen op zijn stralende jongenslijf. Iets wat hem voor mij ongelooflijk aantrekkelijk maakte was dat hij heel erg tenger was. De combinatie van die slankheid met zijn krullende blonde lokken, betrekkelijk kleine voeten, het nog erg kinderlijke piemeltje en de niet ingedaalde balletjes en zijn jongensachtige vrolijke lach en stoeierigheid gaven hem iets engelachtigs en enorm erotisch tegelijk. En nu stond een niet opvallend mooie jongen tegen mij te vertellen hoe deze jongensschoonheid naakt en snikkend tussen de banken van een schoolklas had moeten lopen en het weerloos slachtoffertje was geworden van de wreedheid van zijn klasgenoten. Ik moest een paar keer heftig slikken.

"En wat heb jij dan gedaan?" vroeg ik hem zo onverschillig mogelijk.

O ik heb zijn tepeltjes vastgepakt, mijn nagels erin geduwd en ze toen heel hard en lang gedraaid. Hij moest ervan huilen. De meester gaf me er nog een complimentje voor en dwong Bram om me te vragen het nog een keer te doen."

"Dat vond je vast leuk," reageerde ik glimlachend. "En wat gebeurde er toen?

Daarna moesten we met zijn allen twee rijen maken langs de muren van de gang en daar stonden ook andere kinderen en toen kwam Martijntje ook, die had de test ook niet gehaald..

"En hadden ze Martijn dan ook zijn kleren afgepakt?" onderbrak ik hem.

"Ja die was ook bloot. en die huilde heel erg en rilde helemaal dat was erg grappig. Ze hadden hem met een riem op zijn blote rug en billen geslagen, je kon de striemen nog zien. Tom grinnikte bij de herinnering.

"En toen deelde die meneer van de Amaliabrigade aan een paar van de kinderen die langs de muur stonden riemen uit," vervolgde hij, "en toen moesten Bram en Martijn helemaal aan het begin van de gang op hun buik gaan liggen en toen werden hun polsen en enkels vastgebonden en moesten ze op hun buik helemaal naar de ingang schuiven en ondertussen moesten wij ze dan schoppen en slaan en uitschelden. En aan het eind van de gang werden ze door twee andere leden van de brigade aan hun haren omhoog getrokken en meegesleurd naar een bestelbusje en daar in gegooid." Hij grinnikte weer. "Dat was best wel lachen." besloot hij en rende naar andere jongens op te gaan voetballen.

Inmiddels had ik iets geleerd. Ik had weliswaar alleen iets gehoord over het lot van Bram en Martijn: Tumba en Arden zaten op andere scholen en daar zaten geen andere leden van mijn scoutstroep op. Maar ik wist nu dat de zoektocht naar mijn droomslaafjes zou moeten beginnen bij de Amaliabrigade.

's Maandags belde ik ze vanaf mijn werk op en werd al snel doorverbonden met een vriendelijke dame die me de registratienummers van de jongens gaf en een webadres waar ik, door het intikken van een registratienummer, precies kon zien wat er met een bepaalde slaaf gebeurd was: wie hem had gekocht, waar hij verbleef, of er bepaalde bijzonderheden waren, dat soort dingen.

Vanaf dat moment werd het simpel. Ik kwam erachter dat de jongens samen met nog zestig andere kinderen uit N. als onderdeel van een bulkpartij waren opgekocht door een Duitse slavenhandel. Het was wel een opluchting om te zien dat ze niet speciaal als luxeslaafjes werden verhandeld, want dan zouden ze liederlijk duur zijn geworden.Van Arden had ik dat ook niet verwacht: dat is een negertje, en die gaan zelden voor veel geld weg, en datzelfde geldt voor Tumba, die een halfbloedje is. Maar ik had eigenlijk verwacht dat de blonde krullen van de elfjarige Bram en het slanke lijfje van de tien jaar oude blonde en blauwogige Martijn wel bij meer mensen net zo in de smaak zouden vallen dan bij mij.

Hoe dan ook, het was voor mij alleen maar gunstig. Begin volgende week zou ik naar een Keulse kindermarkt moeten afreizen om ze te kunnen zien en te kopen.

De rest van de week kroop voorbij, net als het weekend, maar eindelijk was het maandag. Uit ongeduld was ik veel te vroeg vertrokken en stond ik, meer dan twee uur voor opening, in een Keulse buitenwijk in een miezerige regen voor de gesloten loods te wachten. Na een tijdje kwam er een auto het terrein op rijden waar twee mannen uitstapten. Een van hen haalde twee woest blaffende en trekkende Duitse herders uit de achterkant van de stationwagon. De ander stak een sigaret op en slenterde mijn richting op.

"Sie sind fr�h dabei," mompelde hij vriendelijk.

"Ja, ik kom helemaal uit N." antwoordde ik in mijn beste Duits. "Ik zoek een paar jongensslaafjes en wilde beslist niet te laat komen."

"Slaafjes genoeg," antwoordde de ander.

"Ja, maar ik zoek heel gericht."

"O, maar dat kan wel lastig worden, dan. Er worden hier straks meer dan duizend kinderen verhandeld en die komen uit de hele Unie. Weet u de naam van de firma?"

Ik knikte en gaf hem mijn notitieboekje."

"Warten Sie." zei hij. Hij opende een deur en ging een kantoortje binnen. Door het venster zag ik dat hij een computer aanzette en begon te typen. Een minuut of vijf later kwam hij naar buiten met een print.

"Wessel's Buben," zei hij. Die doet de verkoop. Ik heb hier een plattegrondje, dan kunt u zien waar u die stand kunt vinden.

Ik bedankte hem vriendelijk en gaf hem twintig euro "voor de moeite". De man, toch al vriendelijk, werd nu nog viendelijker.

"Misschien vindt u het leuk om naar het lossen te kijken?" informeerde hij.

Dat leek me wel wat.

"Loopt u maar even met mijn collega mee. Ik neem tenminste aan dat u wilt zien hoe de jongens gelost worden? voegde hij er met een knipoogje aan toe."

Ik knikte en even later liep ik achter de man met de herdershonden aan naar een grote parkeerplaats. Op het beton waren met witte lijnen grote rechthoeken afgezet. Bij die rechthoeken parkeerden vrachtwagens. Zodra er een vrachtwagen aankwam liepen er een paar mannen heen die, net als de beiden die ik het eerst zag, uniformen van een bewakingsfirma droegen. Sommigen hielden honden aan de lijn, anderen hadden zwepen in de hand weer anderen witte stokken. Zodra een vrachtwagen tot stilstand was gekomen werd de stoffen overkapping omhoog geslagen en de hekken aan zijkanten naar beneden. Op het dan zichtbaar geworden laadvlak lagen en zaten, dicht samengepakt, spiernaakte jongens. Zonder enig mededogen, ja eerder met zichtbaar genoegen, begonnen de bewakers in het wilde weg met hun zwepen op de naakte kinderen in te slaan en hun toe te schreeuwen. De oudere kinderen sprongen zo snel ze konden van de vrachtwagen af, de kleinere (er waren erbij die niet ouder dan zes � zeven jaar waren) werden eraf getild. De kinderen werden samengedreven in het afgetekende vierkant en moesten rijen vormen. Daarna werden hun handen met tie-rips achter hun rug vastgebonden. Bij oudere kinderen, die al schaamhaar hadden, kwam nog een man voorbij om dat af te scheren. Was dit allemaal gebeurd, dan moest de jongen op zijn blote billen op het beton gaan zitten.

Sommige kinderen huilden, maar de meesten waren heel stil. Het leek wel alsof ze zich niet bewust waren wat er met hen gebeurde. Ze zaten daar maar, hun hoofden gebogen, terwijl de motregen op hun blote lijven tikte. Het enige wat nog beweging in ze bracht was als een van de bewakers een woedend blaffende hond heel dicht bij ze liet komen, dan trilden ze van angst en ook als een van hen, zonder een andere reden dan dat de bewaker zich stierlijk stond te vervelen met een soepele zweep een pets op zijn naakte rug kreeg en begon te janken als een gewond dier.

Na een half uur moest de groep die het dichtst bij de hal zat opstaan en in een rij, twee aan twee in soort door dranghekken gevormde tunnel lopen. Aan het eind van die tunnel stonden twee meisjes van een jaar of zestien die eerst de tie-rips doorknipten en daarna iedere jongen grondig en hardhandig van top tot teen met zeep insmeerden. Was dat gebeurd, dan duwde een ander meisje een witte stok tegen de anus van het kind dat dan steeds weer gillend naar voren schoot om vervolgens in een soort wasstraat terecht te komen. Tenslotte werd het joch ruw maar grondig afgedroogd, werden zijn haren met twee, drie halen gekamd en kreeg het een kaart om zijn nek.

Tijdens het kijken viel me op hoe verschillend de kwaliteit van de jongens was. Er waren heel aantrekkelijke knaapjes bij, maar ook veel minder leuke. "Echt bulk" dacht ik. Toen zag ik dat er andere klanten aankwamen en haaste ik me naar de plek waar "Wessel Buben" moest staan.

Wessel Buben was groot, een kwantumhal voor vers jongensvlees. Er waren afdelingen waar je jongetjes kon kopen die mooi konden zingen, of dansen, of die goed waren in gymnastiek. Ouders stonden met kinderen bij een als kabouterdorp ingerichte, als tuin gedachte afdeling, waar kinderen van een jaar of zeven, acht bloot in zaten te spelen. Soms wees een van de ouders aan een oppasser een van die spelende kinderen aan, die dan zonder veel plichtplegingen opgepakt en ter inspectie werd aangeboden.

Ik bleef even staan kijken en genoot bijzonder van de manier waarop een broodmager jochie van acht met hoogblond, lang en krullend meisjeshaar een een bijzonder fijn gesneden gezichtje die met een schep en een plastic emmertje op handen en voeten in een zandbak rondkroop.

"Die vind ik schattig" riep een meisje van een jaar of dertien in het Nederlands tegen haar vader. De vader wenkte een oppasser die op het jochie toeliep en hem aan zijn oor meetrok. De man trok hem zo hoog op aan zijn oor dat het joch bijna op zijn tenen moest lopen om te kunnen volgen. Hierdoor viel zijn tengere bouw nog meer op: je kon werkelijk iedere rib in zijn kleine borstkas zien. Een paar ogenblikken later stond het kind trillend van angst met zijn handen langs zijn lichaam voor het meisje. Haar vader gaf haar nauwkeurige aanwijzingen hoe ze de jongen moest onderzoeken. Het meisje, dat ruim een kop groter was dan de jongen die haar belangstelling had, wroette door zijn witte haar, dwong hem zijn mond open te doen en streek met haar vinger langs zijn tanden, en duwde met haar knokkels hardhandig op zijn ribben. Daarna werd de kleine piemel van het kind voorwerp een aandacht die hem het schaamrood naar de wangen deed stijgen. "Het was volkomen duidelijk dat hij nog geen enkel idee van het bestaan van het soort belangstelling dat zijn magere jongenslijf bij andere mensen kon wakker maken. Ik overwoog dat hij waarschijnlijk tot de groep ongelukkigen behoorden die eenvoudig niet handig genoeg waren om de tests goed te doorstaan, want het zou voor niemand eenvoudig zijn in dit doodsbange mannetje een toekomstige vechtersbaas of moordenaar te zien.

Het kind werd uiteindelijk verkocht. Zijn dunnen armen werden door de vader van het meisje ruw achter zijn rug gedraaid en daar vastgebonden. Om zijn nek kreeg hij een gloednieuwe slipketting die voor honden allang verboden was. Het meisje kreeg de riem in handen en had er zichtbaar plezier in om er regelmatig onverwacht een ruk aan te geven waardoor de pennetjes in de nek van het jochie zakten en hem deden piepen van pijn.

Ik liep verder, in de richting van een grote showwand, waar "Buben aus alle L�nder" boven stond en "Nicht zu fassen: bei drei Buben ein Gratis!"

De jongens stonden in vakken waaronder op een informatierichel de leeftijd stond, het land van herkomst, een soort kwaliteitsaanduiding die van de letter A tot E liep en de prijs. Brammetje en Martijn waren, hoe kon het anders, van A-kwaliteit, Tumba, het half-ethiopische, half-nederlandse jongetje van C-kwaliteit en Arden, het negertje, van D-kwaliteit. Ik liep naar een verkoper en liet hem de vier jongens bij me brengen. Natuurlijk herkenden ze me meteen en ik bracht snel mijn vinger naar mijn mond. "Niets laten merken" fluisterde ik ze zachtjes toe. "Ik ben nu even gewoon iemand die slaafjes komt kopen, anders werkt het niet."

Ze liepen met open ogen in de val en ik verheugde me al op het moment dat ze, eenmaal bij mij thuis, achter zouden komen dat ik niet de grote redder was die ze nu in me zagen. Om de schijn op te houden onderzocht ik de jongens slechts vluchtig. Daarna kocht ik ze en betaalde twaalfhonderd euro voor ze.

Nadat ik de jongens gekocht had moest ik bij de stand van Croft's afspraken maken over het transport want je mag, ondanks de open grenzen, niet zomaar zelf nog niet uitgeklaarde slaafjes over de binnengrenzen van de Unie vervoeren. De medewerker nam de papieren in ontvangst en we kwamen overeen dat de jongens op het eerstvolgende transport naar N zouden meekomen. Dit zou precies over een week plaatsvinden en tot die tijd werden ze opgeslagen in het slaafjeshotel van Croft. Dit soort hotels zo wist ik, leken het meest op dierenpensions. De kinderen werden in hokken gestopt die een kleine uitloop hadden.

"En hoe wilt u ze opgeslagen hebben meneer?" vroeg de nederlandstalige medewerker.

"Hoe bedoelt u?" wilde ik weten.

"We hebben sinds kort meerdere arrangementen meneer," antwoordde de jongeman. Het basisarrangement houdt in dat uw slaafjes samen in een hok worden geplaatst. Ze hebben een emmer om hun behoefte in te doen, worden een keer per dag gevoerd en ze hebben een drinkbak. U kunt ook kiezen voor een luxer arrangement: dan slapen de slaafjes op matrassen en mogen ze buiten spelen. Dat kost 25 euro per nacht per slaafje. Maar we hebben ook het zogenaamde treiterverblijf. De slaafjes worden dan speciaal ruw behandeld. Als u daarvoor kiest moeten we nu wat mogelijkheden door gaan spreken. Afhankelijk van uw wensen lopen de kosten uiteen van vijftien tot vijfendertig euro per slaafje per nacht. Hierbij is altijd al het beeld- en geluidsmateriaal inbegrepen wat wij van het verblijf van uw nieuwe slaafjes maken.

"Nou dat laatste klinkt wel leuk," zei ik.

"Nietwaar?" reageerde de jongeman. "Het is ook een enorm succes."

We spraken even en kwamen na enig zoeken en praten overeen dat de vier jongens bij aankomst een voor een naakt voor een camera zouden worden opgesteld en zichzelf kort zouden moeten voorstellen in voor henzelf uiterst vernederende bewoordingen. Daarna zouden ze, nog altijd naakt, bij elkaar in een hok zouden worden opgesloten.

Iedere ochtend om zeven uur zou er een oppasser komen om de jongens met een tuinslang tien minuten lang nat te spuiten. Daarna zouden de jongens frontaal voor de camera hun behoefte moeten doen op een kinderpotje en gedwongen worden daarbij te duimen. Hierna moesten ze onder leiding van een met een stevig rietje gewapende oppasser een uur lang hardlopen en gymnastiekoefeningen doen. Aansluitend zouden ze in de tuin moeten werken. Na het werken in de tuin zouden Martijn, Tumba en Bram op toerbeurt worden gemarteld: de manier waarop liet ik aan de fantasie van de bewakers over. De twee overgebleven blanke jongens zouden samen iets sexueels moeten doen terwijl Arden gewoon in de tuin zou blijven werken. 's Middags zouden de jongens een uurtje rust krijgen en het idee hebben dat ze alleen in hun kooi waren en dat er geen opnames werden gemaakt (wat natuurlijk wel het geval was). 's Avonds kregen ze dan voer (ik had gekozen voor een heel gezond, speciaal voor slaafjes ontwikkeld geperst voer dat het meest op hondenbrokken leek en ook zo smaakte.) dan zouden ze weer even mogen rusten en de rest van avond wat licht huishoudelijk werk moeten doen. Verder bedong ik dat ze naakt op transport zouden worden gesteld maar gaf wel kleren mee die ze aan zouden moeten krijgen voordat ze bij mij werden afgeleverd.

Inmiddels waren de jongens klaar met eten en werden ze door Astrid weer de kamer binnen gebracht.

"Zo, " zei ik, "lekker gegeten?"

Ze knikten.

Ok jongens, het is al laat. Martijn, Tumba en Bram, jullie gaan nu naar bed. Ik wijs jullie even je slaapplek. Arden, jij blijft hier, want met jou moet ik nog het een en ander bespreken."

Ik nam de jongens mee naar een zijkamertje in het oudste gedeelte van het grote huis waar ik voor deze nacht vier matrassen op de grond had laten leggen.

"Hier slapen jullie" (vannacht, voegde ik er in gedachten aan toe). "Ik heb nog geen pyama's voor jullie, en ook nog geen andere kleren dan die jullie aan hebben. Mevrouw De Bruijn zal jullie kleren wassen dus moeten jullie vannacht nog even naakt slapen."

Ik zag hoe de jongens elkaar aankeken.

"Kom kom een beetje vlot nu,"zei ik. "Ik heb wel vaker blote jongetjes gezien hoor. Aarzelend begon Tumba zijn shirtje uit te trekken. Het viel me op opnieuw op hoe aantrekkelijk hij was met zijn smalle schouders en toch iets ontwikkelde borst en buikspieren, heel anders dan Bram die eruit zag alsof er over tussen zijn ribben en zijn vel helemaal niets zat en weer heel anders dan het nog heel erg kinderlijk lijfje van Martijntje die weer zonder twijfel het leukste piemeltje van de drie had, met dan relatief lange en nog niet door een uitgegroeide eikel gevulde voorhuidje.

Ik nam de kleren van de jongens in ontvangst, wenste ze welterusten en klikte het licht uit.

Nu moest ik met Arden praten.

"Arden, luister eens, ik ga je een geheimpje verklappen. Weet je waarom ik Scoutsleider ben geworden?"

Twee donkere ogen keken me vragend aan.

"Neuh�"

"Nou dat zal ik je vertellen. Ik val op kleine jongens."

"O".

"Weet je hoe je dat noemt, als iemand verliefd wordt op kleine jongens."

"Eeeh, pedofiel toch?"

"Ja precies, of pederast om precies te zijn. In ieder geval dat ben ik dus. Nou vind ik Bram en Tumba en Martijn hele mooie jongens en daarom heb ik ze gekocht. Maar daar komt nog iets bij. Ik vind het vooral leuk als ze pijn hebben en vernederd worden. Je weet toch wat dat is he, vernederen?"

"Eeh, ja ik geloof van wel.."

"Nou, daar kom jij in beeld." Want ik ben niet verliefd op jou. Ik vind je een leuk joch, maar ik ben niet verliefd op je. Maar wat ik van je zou willen is dat jij de baas gaat spelen over de andere drie jongens. Jij wordt hun opzichter, zo heet dat. Je mag ze dan ook slaan en pesten en ze moeten in principe alles doen wat jij ze beveelt en als ze niet goed naar je luisteren mag je ze straf geven. Wil je dat?"

Arden zweeg, het hele idee was teveel ineens om te bevatten.

"Als je het niet doet of niet goed, dan stuur ik je vandaag nog weg naar mijn laboratorium en word je testslaafje.

Nu gloeide er iets van angst in zijn blik.

"Nee nee ik doe het wel.." zei hij haastig.

"Ok� zei ik, daar ben ik blij om. Dan ga je nu slapen: jij krijgt als enige van de drie slaafjes een eigen kamertje. Morgenochtend staan we om een uur of acht op en vanaf dat moment begint het. Bram, Martijn en Tumba krijgen dan hun slavennamen en blijven de komende weken naakt. Ze moeten heel veel sporten en werken en krijgen veel slaag. Morgenochtend krijg jij een zweep van me en laarzen aan en dan wil ik eens zien hoe jij de andere jongens wekt. Ben ik tevreden, dan mag je blijven, ben ik ontevreden, dan moet je naar het lab. Zo en dan brengt juffrouw De Bruijn je nu naar je kamertje en ga ik nog wat werken.

Intens tevreden bleef ik nog een tijd in de huiskamer zitten luisteren naar een pianoconcert van Mozart. Het was inmiddels laat geworden. Voor ik zelf ging slapen wierp ik nog een blik in het kamertje waar de drie blanke kinderen sliepen. Ze lagen als naakte puppies dicht tegen elkaar aan. De keine Martijn lag met zijn hoofd op de borst van Bram, die zijn hand in een strelend gebaar op het hoofd van de jongste had liggen, terwijl Tumba, aan de ander zijde van Bram liggend met zijn hoofd tegen Brams zij aanlag. Hun diepe ademhaling wees erop dat de jongens vast en diep sliepen. Ze zouden hun rust hard nodig hebben�

2.

Zoals wel vaker het geval was werd ik erg vroeg wakker en besloot het filmmateriaal te gaan bekijken dat ik van Croft's had toegestuurd gekregen. Ik stopte de eerste van drie dvd's in de recorder en ging er eens rustig voor zitten. Wat ik te zien kreeg, overtrof mijn verwachtingen.

De opnames begonnen met een totaalbeeld van de kleine Bram. De camera zoomde in, eerst op zijn betraande gezicht en trillende lippen. Toen hoorde je zijn schorre jongensstem.

"Dag meester, ik ben Bram, uw nieuwe slaafje. Ik ben elf jaar. Ik ga u nu iets vertellen over mijzelf en over mijn lijfje. Vroeger was ik een mensenkind, maar omdat ik een afwijking heb ben ik nu slaafje. Ik verdien het eigenlijk niet om nog te leven, want ik ben slecht en dom en lui. Ik ben dus heel blij dat u me gekocht heeft en hoop dat u veel plezier aan me beleven zult.

Ik ga u nu iets vertellen over het lijfje dat u gekocht heeft. Ik ben 139 centimeter lang en ik weeg iets meer dan 29 kilo. Ik ben dus erg licht voor mijn lengte en mijn leeftijd."

De camera gleed nu langs Bram zijn borst en inderdaad kon je ieder van zijn ribben goed zien zitten, maar gelukkig was hij ook niet zo mager dat het lelijk werd: ik ken andere jongensminnaars die er van genieten een slaafje zo uit te hongeren dat ze gelijkenis vertonen met kinderen in concentratiekamp of afrikaans hongerland, maar ik ben niet zo. Bram zijn rankheid was meer die van een hardlopertje dan van een uitgehongerde en dat was goed: zo is hij de bron van dubbel genoegen: voor het oog omdat zijn rankheid de kinderlijke onschuld en kwetsbaarheid zo duidelijk deed uitkomen en voor de geest die in vervoering kon raken door de wetenschap een kleine jongen extra veel pijn te kunnen doen door hem met een riem of stok op die door bijna niets beschermde ribbetjes te slaan. Als je een kind als Bram op zijn rug of borst slaat, dan kon je de pijn dieper in hem laten doordringen dan dat met en dikker kind mogelijk was.

De camera was inmiddels langzaam langs zijn vlakke buikje gegleden en had even verwijld bij zijn bijna platte naveltje. Nu werd op zijn piemeltje ingezoemd, een mooi recht staafje met een eikeltje dat de vorm had van een piepkleine piramide. Zijn zak was zuiver kogelvormig, de beide balletjes onzichtbaar voor het oog, maar, zo wist ik, voelbaar voor wie het tussen duim en wijsvinger liet rollen.

"Nee, nee, alsjeblieft, dat niet, dat wil ik niet, alsjeblieft!" snerpte zijn jongensfalset mijn woonkamer binnen gevolgd door het petsende geluid van een riem of zweep die een lichaam raakt, twee drie keer. De camera schokte en enkele seconden lang volgden, schots en scheef, beelden van een kale stalruimte elkaar op. Nog een keer was een zweepslag te horen en een mannenstem die "Schiet op ettertje!" schreeuwde.

Nu zag ik Bram zijn met blond krullend haar omkranste knapengezicht, bleek met een rode blos op beide wangen en helemaal nat van tranen.

"Ik heb nog een echt kinderplassertje, maar kan wel stijfjes krijgen." Hij legde zijn handen achter zijn hoofd en terwijl hij daar zo stond hurkte een blonde man naast hem neer die met zijn rechterhand Brams kleine geslacht net zo lang beroerde tot het stijf naar voren stak. Ik raakte hevig opgewonden en overwoog even of ik nu al niet Bram zou laten komen om de spanning met zijn mondje naar het onvermijdellijke hoogtepunt te voeren. Maar toen ik hem hoorde zeggen dat hij nu zou laten zien hoe hij een hoopje moest doen en hem naakt op een kleuterpotje zag neerhurken was het al niet eens meer ter zake of ik Bram wel of niet wilde laten komen. Ik zette de televisie uit en ruimde voor de laatste keer mijn eigen zaad op.

Inmiddels was het zeven uur en ging ik Arden wekken. Hij moest zich gaan douchen, aankleden en zich even bij mij melden. Hij droeg een zwarte broek en dito overhemd dat hem erg goed stond. Hij stond een beetje te draaien, het was duidelijk dat hij iets zeggen wou.

"O Arden, als je wat zeggen wilt, vraag je me dat. En denk eraan: je spreekt me aan met "meester".

Arden knikte en sprak me meteen aan.

"Meester mag ik iets zeggen?"

"Ga je gang".

"Ik mag dus straks echt de andere drie slaan en schoppen?"

"Jazeker mag je dat, maar om het niet te moeilijk te maken beginnen we met Martijntje. Wacht, ik haal hem wel even op."

Ik liep het kamertje in waar de drie knaapjes nog altijd lagen te slapen en tilde Martijn voorzichtig op. Hij zuchtte diep, maar sliep in mijn armen gewoon verder. Voorzichtig, om de anderen niet te wekken droeg ik Martijn naar de geluiddichte kelder die ik als "speelruimte" had ingericht en legde Martijn daar voorzichtig neer op een matras.

"Maak hem maar wakker," fluisterde ik tegen Arden.

"Ik mag echt alles doen meester?" vroeg hij nog een keer.

"Sterker, als Martijntje straks niet van pijn en ellende staat te huilen heb je een probleem."

Nu verscheen er het soort glimlach op Ardens gezicht waar ik op gehoopt had. Het was duidelijk dat hij, kijkend naar het weerloze magere knapenlijfje voor hem de verleiding begon te voelen waarop ik hoopte. Hij pakte de zweep die hij tussen zijn koppelriem had hief hem hoog op en liet hem hard op de blote rug van Martijn kletsen, meteen gevolgd door een stevige schop tegen zijn billen.

"Opstaan flikkertje! Snel, opstaan nu! Een tweede en derde zweepslag volgde. Even keek hij, ter goedkeuring, naar mij. Ik stak mijn duim in de lucht.

"Goed zo!"

Inmiddels was Martijntje naar een hoek van de kelder gekropen. Hij kermde van pijn en in zijn babyblauwe ogen was naakte doodsangst te zien.

Ik fluisterde Arden toe dat hij ervoor moest zorgen dat Martijn ging staan en zijn handen in zijn nek zou vouwen. Toen dat, na nog twee schoppen en zweepslagen zover was, liet ik hem Bram en Tumba halen. Even later stonden de drie jongens trillend van pijn en angst naakt op een rijtje voor me en hield ik mijn toespraakje:

"Zo flikkertjes. Wat Arden wel wist, maar jullie nog niet is, dat natuurlijk geen handenvol geld aan jullie heb uitgegeven om jullie te "redden" of zo. Ik heb jullie gekocht omdat ik jullie als scouts al hele geile knaapjes vond. De enige reden dat je nog leeft is omdat ik er nog altijd plezier aan beleef jullie te zien en jullie als speelgoed te gebruiken. Overleven kun je alleen als je leert bij alles wat je doet je af te vragen of het m�j genoegen doet. Je zult hier op den duur steeds beter in worden. Voor het ogenblik is het allerbelangrijkste dat je je aan de regels houdt die ik je nu ga geven. Allereerst moeten jullie mij en Arden en iedereen die geen slaafje is gehoorzamen. Als je tegenstrijdige bevelen krijgt is dat jammer voor je en krijg je straf van degene wiens bevelen je niet uitvoert.

Je spreekt mij aan met meester. Alle andere vrije mensen en Arden spreek je aan met meneer of mevrouw. al zijn het kleutertje van vier, toch zeg je meneer of mevrouw. Je spreekt altijd met twee woorden.

Het is absoluut verboden te praten zonder dat je daar toestemming voor hebt gekregen. Een heel enkele keer zul je toestemming krijgen om onderling te praten.

Als je praat, wil ik dat je zo kinderachtig mogelijk praat en dat je je verder ook zo gedraagt. Ik leer je nog wel wat ik daarmee bedoel.

Met enige regelmaat zal ik aan jullie zitten of een van jullie op schoot nemen of mee naar bed. Het interesseert me natuurlijk absoluut niet of je dat prettig vindt of niet, ik verwacht wel dat je zo sterk doet alsof dat ik geloof dat je het fijn vindt.

Het spreekt vanzelf dat je nooit, maar dan ook nooit protesteert of tegenstribbelt.

O ja, nog iets belangrijks: jullie krijgen nieuwe namen, je eigen namen wil ik niet meer horen.

Martijn heet vanaf nu Diertje, Tumba gaat Tummetje heten en Bram wordt Skinny.

Dat is het voor het moment. Straks gaan jullie met mij mee naar de dokter. Die gaat ervoor zorgen dat jullie voorlopig niet meer groeien en hij gaat wat microchips inbrengen waardoor jullie niet weg kunnen lopen zonder dat ik precies weet waar je bent. Ik heb het zo geregeld dat dat heel veel pijn gaat doen, want dat lijkt me wel leuk. Jullie krijgen kleren aan voor de reis.

De jongens stonden, nog altijd rillend van de pijn en de kou voor me: Martijn, of liever, Diertje en Tummetje leken wel verdoofd, maar bij Skinny zag ik machteloze woede in het samenknijpen van zijn ogen en het strak samentrekken van zijn mond.

"Leuk," dacht ik, "een beetje weerstand, dat wordt nog genieten.."

Ik fluisterde de naast mij staande Arden iets in zijn oor. Hij liep weg en kwam even later terug met een stapeltje kleding. De jongens kregen alle drie een touwtjesslip. Terwijl de jongens het ding aantrokken zei ik dat het eigenlijk meisjeskleding was, en dat het hun daarom zo goed stond en weer zag ik aan de gloeiende blos op Skinny's wangen hoe kwaad hij was. Toch trok ook hij het slipje aan en zo was het geslacht van de jongens even later bedekt door een piepklein wit driehoekje dat op zijn plaats werd gehouden door een touwtje dat door hun bilnaad naar een smalle, eveneens witte band liep die tot halverwege hun heupen kwam. Daarna reikte Arden alle drie de knaapjes een witte tuniek aan. De tuniek bestond uit een rechthoekig voor- en dito achterpand, die alleen bij de schouders waren vastgestikt en die ter hoogte van hun middel met twee platte touwtjes konden worden vastgeknoopt. Hierdoor bleef de zijkant van hun bovenlijf onbedekt. De tunieken reikten bedekte het bovenste derde deel van hun dijen en lieten de rest van hun benen bloot. Verder kregen de jongens sandalen aan hun blote voeten. De sandalen bestonden uit een zool en enkele smalle rode riempjes die over zich boven hun voeten kruisten. Een apart riempje, achter hun hiel, hield de sandaal verder op zijn plaatjes. Om de transformatie van de drie 21-ste eeuwse jongens in Griekse lustknaapjes compleet te maken kregen Diertje en Skinny een smalle rode haarband en Tummetje in zijn zwarte krullen een goudkleurige haarband en smalle gouden schakelkettinkjes om hun rechterpols en linkerenkel.

Keurend nam ik de drie jongens op.

"Jullie zien er schattig uit zo. Nu gaan ons maar eens klaarmaken voor de dokter. Ik pakte drie halsbanden uit de kast die eruit zagen alsof ze voor betrekkelijk kleine honden bedoeld waren en bevestigde die samen met Arden rond de nekken van de jongens. Daarna werden de riemen aan de halsbanden vastgemaakt en werden de jongens naar buiten geleid. Bij de stationwagon aangekomen wachtte hun een nieuwe verrassing. Ze moesten in een voor hun drie�n samen vrij krappe kooi klauteren. Alleen met hun knie�n opgetrokken en allemaal op dezelfde zij liggend pasten ze in de kooi. Ik gooide de achterklep van de stationwagon dicht, wenkte Arden om naast me te komen zitten en reed naar de dokter.

Hoofdstuk 2
Bij de dokter

We betraden de kleine wachtkamer, die zich in weinig onderscheidde van een wachtkamer bij een dierenarts. Tegen een van de crèmekleurige wanden stond een rijtje door een metalen frame met elkaar verbonden stoelen, de bodem was betegeld, er stond een bak schoon water en een weegschaal. Het enige kleine verschil was dat er hier aan in het halletje een rijtje gekleurde plastic kratten stond waarboven een papier hing dat aangaf dat slaafjeskleding hier kon worden opgeborgen.

Ik meldde me bij het meisje bij de open receptie en stelde me gelijk even voor, want ze was nieuw. Daarna zei ik tegen de drie jongens dat ze zich helemaal uit moesten kleden.

"Wat een schatjes, heeft u die pas?" vroeg het meisje terwijl ze toekeek hoe de jongens zich van hun sandalen, tunieken en touwtjesslips ontdeden en hun kleren in een van de boxen stopten.

"Ik heet Thomas hoor," reageerde ik vriendelijk, "en je mag wel 'je' zeggen, tenslotte zijn we collega's. En ja, ik heb ze een tijdje geleden in Duitsland gekocht."

"Nou een uitstekende aankoop hoor."

"Is Angela er al?" vroeg ik.

"Nee, ze is onderweg, ze had wat oponthoud."

"Ok, dan wacht ik even."

De jongens, onzeker wat te doen stonden, inmiddels uitgekleed, op een kluitje, met de nog altijd volledig geklede Arden iets terzijde. Alle drie dekten ze hun naaktheid af door hun handen voor hun schaamstreek te houden. Ik hoorde ze zachtjes fluisteren.

"Jongens kom eens hier," zei ik terwijl ik op een van de stoelen ging zitten. "ja jij ook Arden en geef me het rietje eens aan."

Arden trok uit een van de drie foedraals die aan zijn koppelriem hingen een tamelijk dik, maar toch soepel rietje en reikte het me aan. Het riet had een zachtleren handvat, maar had zelf een tamelijk ruw oppervlak waarop een groot aantal glanzende metalen bolletjes waren aangebracht.

"Arden, "begon ik. "Als je me iets aangeeft, zak je eerst op beide knieën, buig je je hoofd en reikt me dat wat je me aan moet geven met beide handen aan." Je verandert die houding niet tot ik wat je aangegeven hebt heb aangepakt. Dan schuif je op beide knieën en nog steeds met je hoofd gebogen een meter of twee naar achteren en blijft in die houding zitten tot ik met mijn vingers knip. Dan mag je opstaan. Je staat dan rechtop, met je armen achter je rug en blijft zo staan tot ik je een nieuwe order geeft. Als ik je naam noem, reageer met 'meester!' en luistert dan naar de opdracht die je krijgt. Iedere opdracht voer je zo snel mogelijk uit. Heb je dat begrepen?"

"Ja meester!" antwoordde hij.

"Je hebt toch wel eens gezien hoe soldaten in het amerikaanse leger dat doen als ze orders krijgen? Nou, zó wil ik dat jij je gedraagt. Alleen dat knielen komt daar dan nog bij."

Arden knikte even. Ik liet hem mij het rietje nogmaals aangeven en dit keer ging het naar volledige tevredenheid. Toen hij op enige afstand in de houding was gestaan zag ik dat er zelfs in zijn houding en gezicht al iets gekomen was dat deed denken aan de uitdrukkingsloze gelaatstrekken van een goed gedrilde amerikaanse marinierskorporaal.

Ik richtte mijn aandacht op de drie naakte knapen voor me. Er was iets smekends in de als mat zwart fluweel glanzende ogen van Tummetje dat me deed besluiten hem nu het voorwerp van mijn aandacht te maken.

"Tummetje kom eens vlak voor me staan, ja nog dichterbij, met je knieën bijna tegen mijn benen. Goed zo. Ga ik jou ook wat leren."

Nu zag ik waarom ik hem had gekozen. Bij hem, meer nog dan bij Diertje, zag je de angst in het trillen van zijn lippen en de schokken die van zijn smalle schouders af door zijn borst en buik helemaal doortrokken tot aan zijn knikkende knietjes, je hoorde haar in het stoten van zijn adem en soms in de zachte piepgeluiden die achter uit zijn keel leken op te stijgen.

"Als je voor me moet staan, sta je altijd helemaal rechtop en zorg je ervoor dat je beide grote tenen elkaar komen en ze moeten de rand van mijn schoen nét niet raken. Weet je waarom dat is?" vroeg ik hem vriendelijk.

"N..n..nee meester," fluisterde hij bijna.

Bij wijze van antwoord plantte ik de neus van mijn rechterschoen zorgvuldig op zijn middelste tenen en duwde mijn voet daarna stevig naar de grond.

"Aaaa!"

"Daarom dus," zei ik grinnikend, "en ik hou er pas mee op als je weer stilstaat en niet meer krijst," vervolgde ik op de toon van een toegewijde schoolmeester die een luie leerling aan een taakje zet. "Tranen zijn niet erg, maar het schreeuwen moet stoppen." Ik verplaatste mijn voet iets, zodat ik nu ook druk op zijn kleine teen uitoefende.

Het joch kronkelde van pijn. Ik verminderde de druk iets om hem de kans te geven wat tot rust te komen. Zodra het gesnik en gekronkel wat afnam plantte ik mijn andere voet op de tenen die tot nog toe buiten schot waren gebleven, wat tot nieuw gejammer en verse tranen leidde.

"Ja toe maar, proberen stil te staan, goed zo, nu schreeuw je al niet meer, goed zo Tummetje, goed zo." Ik haalde mijn voeten van zijn tenen en trok hem nog iets dichter naar me toe.

"Dat deed je heel goed, je gaat nog een heel goed slaafje worden wist je dat? Kom maar even bij me zitten."

Ik wachtte even om te zien hoe hij zou reageren. Op den duur moest hij het als een beloning gaan ervaren dat hij bij zijn meester op schoot mocht zitten. Zover was het nu nog niet, maar hij verzette zich niet tegen de zachte druk waarmee ik hem op mijn knieën trok en tegen mijn borst aanvleide. Nu kwam het erop aan hem te laten merken dat dit de enige plaats was waar hij in de regel veilig was, zeker als meester zijn broek nog gewoon aan had. Ik streelde hem dus alleen maar.

"Zo Tummetje zit je lekker bij je meester hè?" fluisterde ik hem in zijn oor. "Dat is toch wel fijn? Als je bij mij zit als een zoet slaafje dan doe ik je geen pijn. Maar dan moet je net zo bij me zitten als je vroeger bij je mama op schoot zat. Denk daar maar aan,"

Ik begon hem in zijn nek te kriebelen, waar hij op reageerde als een katje dat gekroeld werd. Hij lachtte zelfs even. Op mijn hand die zich op en neer over zijn naakte borst en buik bewoog reageerde hij ontspannen.

"Goed zo kleintje," fluisterde ik hem in zijn oor. "Ik stak mijn hand in mijn zak en haalde een rolletje drop te voorschijn. Eén van die dropjes duwde ik zachtjes hem in zijn mond. "Zo ben je braaf," zei ik en pakte nog een dropje. "Nou gaat meester met je plassertje spelen. O kijk eens het is al een stijfje geworden, je bent al een hele grote jongen. Nee nee lekker ontspannen blijven zitten, anders is het meteen over en krijg je straf. En straf doet altijd heel erg pijn. Denk maar weer dat je bij je mama op schoot zit. Goed zo, lekker achterover. Ja je mag best duimen ("graag zelfs," dacht ik bij mijzelf, want ik wist dat dit soort gedrag bij jongens van Tumba's leeftijd erop wees, dat de vernietiging van de eigen persoonlijkheid van de jongens begon aan te slaan).

Terwijl ik met zijn piemeltje en balletjes speelde ontspande hij weer en had ik, veel sneller dan verwacht mijn eerste dressuurdoel met hem bereikt. Nu zou hij nog moeten leren dat hij de veiligheid en warmte die het op schoot mogen zitten hem bood zou moeten verdienen.

Ik moest nu nog één ding doen. Ik aaide Tummetje over zijn donkere krullen en zei hem dat hij weer bij de andere slaafjes moest gaan staan.

"Jongens!" begon ik. "Zoëven zag ik jullie alle drie iets doen wat ik nooit meer wil zien." Ik wachtte even en keek de kinderen een voor een doordringend aan.

"Enig idee wat ik bedoel?"

Geen reactie. Ik pakte het rietje dat Arden me zoëven gegeven had van de stoel en liet het krachtig op Brammetje's naakte borst zwiepen en meteen daarna op de buik van Jeroentje en de schouder van Tummetje.

"Ik stel zo nog een vraag, en dan wil ik vingers zien, begrepen?!" Anders gaan jullie een dagje naar mijn laboratorium, dan zul je na afloop wel anders piepen!"

Ik liet het rietje een paar keer vervaarlijk vlak voor ze door de lucht zwiepen. Nu kwam het erop aan. De jongens waren al slaafjes, maar ze moesten nu stap voor stap gaan vóelen wat dat betekende. En dat was lastiger en vergde meer aandacht en geduld dan wel eens gedacht werd.

"Wat zijn jullie?" vroeg ik, terwijl ik steeds met het rietje door de lucht bleef zwiepen.

"Vier vingers vlogen de lucht in."

"Arden, jij hoeft aan dit soort dingen niet mee te doen," zei ik vriendelijk.

"Diertje?!"

"Slaven meester," antwoordde hij.

Pets! daar had hij een stevige tik te pakken. Een striem die dwars over zijn navel liep was het gevolg.

"Slaven, dat zijn grote kerels, maar dat zijn jullie helemaal niet, jullie zijn kleine jochies. En hoe noemen we kleine jochies als jullie? Skinny?"

"Slaafjes meester."

"Juist slaafjes. Dus Diertje, als iemand je vraagt wat je bent, wat zeg je dan, hè?"

"Dat ik een slaafje ben meester." Hij perste het antwoord er tussen zijn snikken door uit.

Ik begon voor de drie op een rijtje staande jongens heen en weer te drentelen, steeds zwiepend met het rietje.

"Nu zijn slaafjes vaak naakt. Waarom zou dat zijn? Wie?"

Al drentelend was ik achter de jongens uit gekomen en omdat er niet snel vingers de lucht in gingen sloeg ik ze alle drie op hun naakte billen. Nu schoot Bram zijn vinger de lucht in.

"Skinny?"

"Misschien omdat slaafjes het niet waard zijn kleren te dragen?" probeerde hij.

Ik stond weer voor ze.

"Tum, waarom is Skinny zijn antwoord altijd fout?"

"Omdat hij vergat "meester" te zeggen meester?"

"Goed zo."

Nu wendde ik me tot Skinny.

Hou je hand onder je lul, snauwde ik hem toe. Ik keek even naar zijn piemeltje dat al strak naar voren gericht was.

"Zo je hebt al een stijve he. Je vindt dit dus lekker he?"

Het rietje daalde met een stevige pets op het kinderlijke jongensdeel neer.

"Geef antwoord, ik vraag je wat! Vind je het lekker? Ik hief het rietje nogmaals op.

"Ja meester, ja," antwoordde hij haastig.

"Goed. Hier heb je alvast een eerste regel. Als je niet met twee woorden spreekt is de straf dat je tikken op je lul krijgt. Je moet dan altijd je rechterhand onder je lul houden en met gebogen hoofd wachten tot je de tikken in ontvangst kunt nemen."

Uit mijn ooghoek zag ik dat het groene sportwagentje van Angela, de dokter, de parkeerplaats opdraaide. Ik moest dit dressuurmoment afronden.

"Jullie krijgen straks alle drie straf omdat je het in je achterlijke koppies hebt gehaald om je handen voor jullie lulletje te houden en dat is streng verboden! Als jullie naakt zijn moet iedereeen jullie pikkies kunnen zien. Dus haal het straks niet in je hoofd dat weer te doen! Sterker: doe dat nooit meer, of je zult nog eens echt wat beleven."

"De dokter komt eraan dus we gaan straks verder. Jullie gaan nu eerst op een rijtje hier op jullie knieën zitten wachten. Vanaf nu krijg je het commando 'kniel!' als je op je knieën moet zitten. Je gaat dan meteen op je knieën zitten. Je houdt je knieën strak tegen elkaar en je onderbenen staan in een rechte hoek met je bovenbenen. Je armen houd je achter je rug gevouwen, met je rechterhand houd je de pols van je linkerarm vast en met je linkerhand de pols van je rechter. Je armen en handen blijven de hele tijd in die houding. Onder geen beding mogen ze ter hoogte van je kontje uitkomen. Je mag nergens tegen aan leunen en niet met je billen op je hielen gaan zitten. Je hoofd heb je natuurlijk gebogen. En je zit stil! Die mevrouw hier" (ik wees naar het meisje aan de receptie) "houdt jullie in de gaten, dus als je ook maar een pink beweegt hoor ik ervan en dan zwaait er wat."

"Arden, jij komt mee. Voor de anderen: Kniel!"

Mijn drie blanke slavenknaapjes gehoorzaam in de voorgeschreven houding gingen zitten.

"Terwijl jullie daar zo zitten denk je alvast maar eens na over wat jullie zoëven nog meer fout deden behalve jullie handen voor je lul houden. Vanavond ga ik ieder van jullie vragen waarvoor je straf hebt verdiend en dan wil ik het van ieder apart horen."

Inmiddels waws Angela binnengekomen. ging ik met Arden alvast de spreekkamer binnen.

Ah drie blote jongensslaafjes en een zwart opzichtertje, zie ik," riep ze opgeruimd uit. "Sorry dat ik zo laat ben," richtte ze zich direct tot mij, "maar het verkeer was weer een ramp."

Ze trok haar regenjas uit en deed een witte doktersjas aan.

"O dat maakt niet uit," antwoordde ik. "De jongens en ik hebben de tijd nuttig besteed, vooral, en ik knikte in zijn richting, Tummetje."

Ze lachtte en haalde voor een kapspiegel snel een kam door haar lange blonde haar.

"Blij dat te horen. Zo dat aapje daar heet Tummetje. En dat magere jochie daar aan het eind, wie is dat?"

"Dat is Skinny."

"Leuke naam," antwoordde Angela. "Past goed bij zo"n scharminkeltje. En , o je hebt één kleine meid meegebracht zie ik."

Ze wierp mee een snelle blik van verstandhouding toe.

Ik lachtte en voelde iets van vertedering toen ik een blos van schaamte over het mooie kindergezicht van Martijntje zag trekken.

"Ja je zou het wel zeggen he, dat het een meisje is. Maar als je heel goed kijkt zie je een héél klein piemeltje."

Angela boog zich quasi-geïnteresseerd over Diertje heen.

"O ja nou zie ik het ook. En hoe heet hij?"

"Diertje".

"Aha, dus Tummetje, Skinny en Diertje. En ze zijn vroeger vrije jongens geweest?"

"Jazeker, en deze hier ook," zei ik terwijl ik naar Arden wees. "Die heet Arden en die had ik graag dat je eerst even apart onderzocht, dan komen de mannetjes hier straks aan de beurt."

"Ok, doen we. Ik zou zeggen, neem een kop koffie en ga maar naar binnen. En doe je jas aan, want het is nogal koud daar. Ik kom er zo aan, laat Arden zich binnen alvast maar uitkleden."

Ik gebaarde naar Arden dat hij de behandelkamer in moest gaan en zei hem dat hij zich helemaal uit moest kleden en zijn kleren netjes moest opvouwen. Daarna pakte ik koffie en gaf de receptioniste opdracht de verwarming in de wachtkamer uit en de airco aan te draaien, zodat de drie slaafjes niet teveel verwend zouden worden. Ze schoof het raam voor de balie dicht en terwijl ik mijn jas aantrok en aanstalten maakte om de wachtkamer binnen te gaan voelde ik de koude luchtstroom al door de ruimte trekken.

Haar behandelkamer was betrekkelijk ruim. De vloer was bedekt met grote witte tegels, evenals de muren tot ongeveer een meter hoogte. Recht tegenover de deur was een groot venster, waarvoor haar bureau stond. Haar eigen bureaustoel stond daar weer voor. In de hoeken van de muur met het venster en de beide zijwanden stonden geriefelijke fauteuils die duidelijk bedoeld waren om de meesters en meesteressen die hier hun slaafjes brachten ontspannen van de medische handelingen te laten genieten. Tegen de rechter zijwand stond een soort onderzoekstafel, die ruim tweeënhalve meter lang was. De onderzoekstafel was niet bekleed maar gemaakt van glimmend staal. Ze leek meer daardoor meer op een autopsietafel dan op een voorziening om het onderzoek op levende patiënten mogelijk te maken. Verder lagen er vier, aan kettingen bevestigde pols- en enkelboeien op de tafel.

Middenin de behandelkamer stond Arden, keurig in de houding, helemaal naakt op ons te wachten. Zijn kleren had hij netjes opgevouwen aan de kant gelegd. Ofschoon ik niet veel met negertjes heb, trof me de schoonheid van zijn regelmatig gevormde lijf en de diepe glans die op zijn huid lag. Ook viel me op dat hij behoorlijk brede en voeten en eenvoor zijn leeftijd ontwikkeld geslachtsdeel had, waarboven de eerste haartje al trots begonnen te prijken.

Angela liep naar haar bureau, pakte haar stethoscoop uit de la en zette haar computer aan.

"We hadden email-contact he... even kijken�ja hier zie ik het. Voor die drie buiten wil je een complete meting, conditietest en pijntest... groeiremmers... ja, ja en alles in de max-schaal." Ze keek van haar computer op. "Je wilt er dus een beetje show bij he?"

Ik knikte. "Ja graag�" ik wist wel dat onderzoeken in de 'maximale schaal' erg tijdrovend waren. Een groot deel van de consulttijd werd dan namelijk besteed aan volkomen zinloze behandelingen die in veel opzichten eerder thuishoorden in een sm-scenario dan in een serieuze praktijk. Er was dan ook geen slavenziekteverzekering die max-onderzoeken vergoedde. Normaal gesproken zou ik er ook voor moeten betalen, maar ik wist dat Angela het leuk vond om te doen en dat ze de meeste max-elementen wel buiten haar declaratie zou houden.

"Maar ons opzichtertje," vervolgde ze, "die gaan we gewoon een keurige algemene check-up geven."

Ze begon met de standaardbekloppingen en de stethoscopische observaties die ook een schooldokter zou doen en zo praatte ze ook met hem.

"Even je mond opendoen, ja dankjewel, haal eens adem, vasthouden�en uit�nog een keer... en nou moet ik even naar je penis kijken en naar je ballen om te zien of alles in orde is. Voorhuid is niet verkleefd, hou je hand eens tegen je mond, ja en nu even op je hand zuigen... net alsof je een hele dikke klapzoen geeft, goed zo. Ballen dalen ook goed in�"

Nu richtte ze zich tot mij: "Hij lijkt me helemaal gezond. Hij zal de komende tijd wel flink gaan groeien. Ik breng nu even de s-chip in, dan kan hij met Rick mee voor de Coopertest en als dat in orde is zijn we klaar."

Ze pakte een groot badlaken en even later lag Arden op zijn buik zwart te glanzen op de witte stof die hem tegen het koude staal van de onderzoekstafel beschermde. Het viel me nu eigenlijk pas op wat een mooie stevig ronde billen hij had.

Hij kreeg een verdovingsinjectie. Toen die eenmaal werkte legde maakte Angela vier kleine incisies in het midden van zijn rechterschouderblad, en nog eens vier met een ander mesje in het stukje bot dat nu blootlag. In het schouderblad zelf werd een microchip ingebracht die als een gps-systeem werkte. Verder kon met afleesapparatuur worden vastgesteld wie het slaafje was dat de s(laven)chip droeg, en wat de personalia van zijn meester waren. Vanaf nu was het voor mij altijd mogelijk Arden te traceren, waar hij ook was. Voor het inbrengen van een tweede chip in zijn hoofd moest ik een afspraak maken. Vanaf het moment dat hij die chip had zou het mogelijk zijn, zolang hij maar binnen het bereik van een gsm-waar ook ter wereld was, intense pijnscheuten door zijn hele lichaam te laten trekken, hem tijdelijk te verlammen en in het uiterste geval zelfs te doden. Arden mocht dan wel een bijzondere status hebben, hij was en bleef een slaaf.

Inmiddels was Angela al klaar met haar kleine operatie en zag je niets meer van de behandeling dan een klein ruitje van hechtingen.

"Zo Arden," zei ze vriendelijk tegen hem, "jij mag je kleren pakken en even door die deur" (ze wees naar een deur tegenover de deur naar de wachtkamer) "gaan. Je blijft daar zitten wachten zoals je nu bent, dan komt er straks een meneer om je een Coopertest af te nemen. Als je daarmee klaar bent, mag je je aankleden en kom je weer hier heen. Afgesproken?"

"Ja mevrouw de dokter," antwoordde hij beleefd en gaf haar een van zijn stralend witte glimlachen toen ze hem over zijn rulle kroeshaar aaide. Op een holletje, kleren onder de arm, liep hij naar de aangewezen deur.

Nu was het de beurt aan mijn blanke slaafjes. Ik liep de inmiddels behoorlijk koele wachtkamer in en zag tot mijn genoegen dat de drie jongens alledrie kippenvel hadden en zaten te bibberen van de kou.

"Luister goed flikkertjes," snauwde ik ze toe. "Ik sta erop dat jullie tegen de dokter praten zoals kleutertjes van vier of vijf zouden praten. Je hebt dus een plassertje en geen piemel of lul, je doet een plasje of een hoopje, je hebt een bips, handjes, voetjes, enfin je gebruikt verkleinwoordjes. Je bent ook niet naakt, maar in je blootje. Verder zeg je nooit 'ik' maar in plaats daarvan 'Skinny' of 'Diertje' of 'Tummetje'. En niet 'mijn buikje' of 'handje' of 'plassertje' maar 'Diertje zijn buikje' of 'Skinny's plassertje'. Begrepen allemaal?!

"Ja meester," antwoorden de jongens gedwee.

Inmiddels stak Angela haar hoofd om de hoek van de deur.

"Kom maar naar binnen knaapjes dan gaan we jullie eens even grondig onderzoeken."

Ook zij richtte zich tot de jongens met de hoge stem en de overdreven vrolijkheid die mensen meestal gebruiken om dieren of heel jonge kinderen op hun gemak te stellen. Ik zag dat graag, omdat het overeenstemde met mijn opvattingen over de dressuur van knapenslaafjes.

Het staat natuurlijk ieder vrij om voor de handel beschikbare kinderen te kopen en naar believen te gebruiken of te verwaarlozen, zoals ook ieder een hond kan kopen zonder hem ooit te leren gehoorzamen of een plant zonder die te onderhouden. Het gevolg is alleen dat de plant binnen enige tijd even ongewenst gaat woekeren als de hond zich gedragen zal. Zo is het ook met slaafjes: het maximale plezier uit het bezit van kleine jongens haal je eruit als je ze een richting geeft om in te groeien, en een doel om voor te leven. Als ze, zoals mijn knaapjes, vroeger vrij zijn geweest, vraagt dat om een grondige transformatie van hun oriëntaties en mentaliteit, ja, zelfs van hun karakter. Alle onderzoek dat wij de laatste jaren in ons laboratorium op dit gebied hebben gedaan wijst erop dat het mogelijk is om binnen vrij korte tijd vrijgevochten en bijdehante moderne lagere schoolkinderen te veranderen in gehoorzame, ijverige en verlegen slaafjes die voor hun meester door het vuur gaan. Een onmisbare stap daarin is wat ik de regeneratie heb genoemd. Jongens vanaf een jaar of negen, tien jaar oud willen niets liever dan zo snel mogelijk ouder worden. Door het consequent blokkeren van alles wat aan dat verlangen tegemoet komt breek je hun natuurlijke zelfvertrouwen af en gaan ze zichzelf op den duur ook zien als kleine, hulpeloze wezentjes die voor niets anders goed zijn dan anderen te amuseren. Een eerste stap in die degeneratie is dat het voor de jongens gewoon wordt om als kleuters te praten. Jijzelf kunt kiezen: soms praat je tegen hen terug zoals je tegen kleuters of dieren praat, soms spreek je ze in de meest groffe en beledigende termen toe.

Angela, dat wist ik, nam als het ware van nature de rol van de 'valse engel' aan. Ze praatte allerliefst tegen haar patiëntjes, maar deed ze ondertussen gruwelijk pijn en vernederde ze op alle mogelijke manieren. Ik verwachtte dat dat ook nu weer zou gebeuren.

Terwijl Angela nieuwe papieren pakte ging ik in een van fauteuils zitten en liet me door de nieuwe assistente een kopje koffie brengen. Erg attent van haar was dat ze ook meteen een warm vest voor me mee had genomen want het was hooguit een graad of tien in de onderzoeksruimte, in ieder geval koud genoeg om de drie blote slaafjes aan het rillen te maken. Altijd een leuk gezicht, als kleine uitgeklede jongens het koud hebben. Het benadrukt hoe teer en hulpeloos ze eigenlijk nog zijn, vooral omdat er niets is waarmee ze zich tegen de kou kunnen beschermen. Angela had haar papieren inmiddels op orde. Ze ging op de bureaustoel zitten en keek de drie bibberende slaafjes een voor een aan.

"Zo jochies. Daar gaan we dan. Vandaag ga ik eerst een heleboel dingen aan jullie meten. Daarna krijgen jullie een paar prikjes. En daarna doen we nog een paar testen en dan mogen jullie weer met je meester mee. Diertje, kom jij maar eerst. jullie twee, zei ze tegen Tummetje en Skinny, wachten zolang even bij jullie meester."

Toen ze een maal bij me gekomen waren trok ik Skinny op schoot en gebaarde ik mijn halfbloedje dat hij op zijn hurken dicht tegen me aan moest zitten. Ik liet Skinny zo zitten dat zijn hoofd tegen mijn schouder steunde en zijn billen mijn bovenbenen halverwege raakten. Ik begon hem zacht te kussen op zijn schouder en de zijkant van zijn hals terwijl ik met mijn vingertoppen over zijn koele blanke vel streelde. Ik voelde dat hij kippevel had en merkte ook hoe gespannen hij reageerde op de streling van mijn handen. Ik raakte al opgewonden door het contact met dat ongelooflijk slanke kinderlijf en de sidderingen die ik er doorheen voelde trekken maakten die opwinding alleen maar groter. Hij moet de zwelling van mijn geslacht tegen zijn onderrug aan gevoeld hebben, want hij begon ongemakkelijk te schuiven.

"Stilzetten scharminkeltje," siste ik hem in zijn oor. "Anders krijg jij straks niet alleen slaag maar je vriendjes ook en dat is dan jouw schuld. Wen er maar gauw aan dat je gewoon een stukje speelgoed van me bent en dat ik er nu eenmaal plezier in heb je pijn te doen." Terwijl ik dat zei nam ik een van zijn kleine tepels tussen duim en wijsvinger en draaide het donkere stukje krachtig een kwartslag om er daarna mijn nagels in te zetten. Nu begon de zo stoere elfjarige te snikken van de pijn.

Inmiddels stond Martijntje nog altijd bibberend voor de dokter. Hij had zijn handen achter zijn rug. Doordat hij met de nagel van de grote teen van zijn rechtervoet de bovenkant van zijn andere voet stond te krabbelen en zin schouders hoog had opgetrokken, waardoor zijn bovenlijf nog smaller leek dat het al was, bood hij, met zijn sluike blond haar en grote blauwe ogen de volmaakte aanblik van een onschuldige kleine jongen. En ik wist dat dit bij Angela eenzelfde soort gevoelens losmaakte als bij mij. Het was precies die onschuld en kwetsbaarheid die bij ons allebei, als bij zoveel andere mensen, het verlangen wekte het kind voorwerp te laten zijn van subtiele pijniging en vernedering.

"Zo kleintje," zei ze glimlachend. "Nu gaan we je eerst maar eens helemaal opmeten. Met een meetlint mat ze werkelijk alles aan hem wat er maar te meten viel: lichaamslengte (Tijntje is 133 centimeter lang, wat aan de korte kant is voor zijn tien jaar), schouderbreedte, lengte van zijn armen en benen, de meting nam wel tien minuten in beslag. Ter afronding van de meting werd eerst zijn piemeltje in slappe toestand gemeten. Daarna werd een kleine uitvoering van gebruikt van de vacuümpomp die in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw in zwang was om erectiestoornissen te verhelpen en kon ook gemeten worden hoe lang zijn stijve piemeltje was. Angela sprak alle gegevens in op een tape die ze later zou gebruiken om de medische rapporten van de jongens samen te stellen.

Nadat de metingen waren verricht pakte Angela een andere stethoscoop dan ze voor Arden gebruikt had. Deze was, zo wist ik, ingesmeerd met een zalf die bij aanraking met de huid een branderig gevoel veroorzaakte. Ik was heel tevreden over hoe zij met de jongens omging. Het zou ze voor de rest van hun korte leven een passende doodsangst voor de dokter bezorgen.

Angela rolde nu zijn voorhuid terug en vertelde hem dat hij een behoorlijk grote piemel zou hebben gekregen. "Zie je, dat kun je zien. Je velletje was al gegroeid, als je gewoon was blijven groeien was daar een echte penis in gekomen. Maar ja," vervolgde ze terwijl ze zich naar haar instrumentafeltje draaide, "dat komt er nu niet van, want we zorgen ervoor dat je gewoon een klein plassertje houdt."

Ze pakte een ouderwets grote en dikke injectienaald en vulde hem met de benodigde vloeistof. Met grote ogen staarde Martijn naar het enorme apparaat: al wat hij tot nog toe aan injectienaalden gezien heeft waren natuurlijk van die moderne kleine en heel dunne naalden, die bij gebruik minder pijn veroorzaakten dan een muggenbeet. Angela zag de angst in zijn ogen en moest er om lachen.

"Ja, dat is een grote naald hè. Die gebruiken we speciaal voor slavenjongetjes, dan kunnen we meteen zien hoe flink ze eigenlijk zijn."

Ze controleerde of de vloeistof goed spoot en vervolgde: "en weet je wat? Om het extra leuk te maken zijn deze naalden ook nog eens vrij bot. En ik ga je prikken op plaatsen waar ik zeker weet dat het heel erg zeer doet. Dit spuitje bijvoorbeeld dient om te zorgen dat er nooit haartjes boven je plasser gaan groeien. Daarna prik ik ook nog aan de zijkant van je zakje en onder je armen. Ik heb er nog een extra stofje bij gedaan zodat je de rest van de dag het gevoel houdt alsof je brandnetels binnenin je hebt. Leuk he?"

Ze nam de huidplooi tussen de duim en wijsvinger van haar linkerhand en stak de lange naald langzaam in de huidplooi van Diertjes bijna helemaal gladde scrotum. Van pijn trappelden Diertjes blote voeten op de koude tegels en maakten een kletsend geluid, Ik duwde een van mijn nagels krachtig in Skinny zijn navel en gaf hem tegelijkertijd en nam tegelijkertijd een klein stukje van de huid in zijn nek tussen mijn voortanden. De druppels bloed waren warm en zoet. Ze smaakten zoals mijn magerste slavenjongetje rook: fris als dauwdruppels op zacht zomerfruit.

De injecties volgen elkaar genadeloos op, nu liet Angela Diertje zijn armen optillen en injecteerde ze in het zachte vlees van zijn beide oksels, daarna moest hij op de koudstalen onderzoekstafel gaan liggen en werd de injectienaald dwars door zijn beide jongenstepels ingebracht. Ik wist dat Angela de 'tepelprik' gebruikte als een test om vast te stellen of een jongensslaafje al aan het begin van zijn puberteit stond: een van de eerste tekenen daarvan is namelijk dat de tepeltjes gevoeliger worden dan de rest van de huid. Ik had met haar afgesproken dat dit bij Diertje geen probleem was, maar dat ik Skinny en Tummetje hun lichamelijke ontwikkeling pas wilde fixeren nét aan het begin van hun puberteit, op het ogenblik dat zijn hele fysiologische ontwikkeling als het ware in afwachting was van het moment dat de schildklier haar zegenrijk werk zou gaan beginnen. Het is die fase in de ontwikkeling van een kind tot man dat jongens die enorme belangstelling beginnen te krijgen voor alles wat met sex te maken heeft en dat spelen met de eigen piemel al grote genot verschaft dan het ooit deed, terwijl er nog slechts een helder vocht wordt afgescheiden. Uit tests op laboratoriumslaafjes was al gebleken dat groeifixatie op dat moment ertoe leidde dat je alles van je slaafjes gedaan kreeg als je hun gedrag stuurde door ze te belonen met sexuele stimulatie en te straffen door deze te onthouden, terwijl ze toch klein bleven, haarloze kinderlijven behielden die vrij bleven van jeugdpuistjes en ander puberaal ongerief, de frisse geur van hun huid niet kwijtraakten en ook hun onderontwikkelde adamsappels en hoge jongensstemmen niet kwijtraakten. Psychologisch had dit ook het positieve bij-effect dat jongens van vijftien, zestien jaar met nog altijd het lichaam van een elfjarige zich ook veel en veel sterker als een elfjarige bleven gedragen. Zo ontstond er maar bij heel weinig laboratoriumslaafjes belangstelling voor meisjes en bleef sex iets wat ze eigenlijk als onaangenaam ervoeren. En de meeste meesters die slaafjes lieten fixeren wilden toch, dat ze die jongens angst aanjoegen terwijl ze ze verkrachtten. Wat natuurlijk ook helpt bij de fixatie van de toestand waarin de jongens nu waren was, dat ze geen enkele vorm van intellectuele ontwikkeling meer kregen aangeboden. Ik had zelf wel schoolklasjes in mijn lab, maar daar kregen de kinderen vooral ontzettend veel zinloze zaken uit hun hoofd te leren en verder veel gymnastiek, ballet, zang- en muziekonderwijs.

Ik wilde graag slaafjes die gefixeerd waren in die 'drempelfase' zoals we dat noemden. Arden ondertussen mocht zich gewoon doorontwikkelen, ik vond de gedachte dat hij over een a twee jaar als grote zwarte jongen drie kleine blanken zou domineren wel erg interessant. Maar ik wilde meer variatie, dus dat één van de drie een echt latent jochie bleef vond ik wel aantrekkelijk. En Angela stelde me helemaal gerust.

"Precies zoals je verwacht had," merkte ze op. "Nog geen spoor van puberteitsontwikkeling. Dit blijft je kleine jongetje."

Ze duwde met haar vingers tegen de onderkant van de trillende ribbenkast van het joch en diende de afsluitende injecties toe, die nergens anders voor dienden dan het kind zoveel mogelijk pijn te doen. Het gewenste effect bleef niet uit. Terwijl de dikke en stompe naald langzaam doordrong in de huid, het vlees en tenslotte het bot kromp Diertje steeds verder in elkaar en gilde het uit...

Na de laatste injectie liet Angela hem even met rust en lag hij, naakt en trillend van kou, pijn, met hoog opgetrokken knieën en de armen weer om zijn knieën geslagen te snikken.

"Zo Diertje," zei Angela, "dat waren echte au-prikken he? Ik ben blij dat je zo lief hebt staan gillen en je meester is vast ook tevreden over je. Nu mag je hier even blijven liggen, dan gaan we je straks verder martelen."

Angela liet hem even begaan: nu doorgaan met de pijntests zou er enkel toe leiden dat hij buiten kennis zou raken. Ze wenkte Tummetje die met stijve knieën van de angst struikelend naar haar toe liep.

Ik begon met Skinny's piemel te spelen die gelijk stijf werd. Net als de meeste lulletjes van kleine jongens richtte ook Skinny's geslacht zich op tot het bijna evenwijdig aan zijn buik stond. Het werd niet erg veel groter, maar wel echt hard. Al vrij snel voelde ik hem schokken en toen ik een zacht gekreun hoorde werd er echt warm jongenszaad over mijn hand gespoten. Ik wist nu dat Skinny tot een echt orgasme in staat was en één moment voelde ik medelijden met hem dat het hem niet gegund was, dit heerlijke gevoel te ervaren op het hoogtepunt van volwassen mannelijke lust. Na de hormoonkuur, waar vandaag een begin mee werd gemaakt, zou dit vroeg-puberale klaarkomen het enige zijn wat hij aan sexuele opwinding voelen zou. Het was, overwoog ik, al meer dan Tummetje en Diertje vergund zou worden, want bij hen werd de lichamelijk ontwikkeling stopgezet terwijl ze enkel nog tot bijna droge kinderorgasmes in staat waren.

Angela inmiddels was in een kort gesprekje met Tummetje gewikkeld.

"Zo jochie, jij bent geen raszuiver diertje hè? Een beetje vuilnisbakkenras, dat ben je?"

"Mijn moeder�" begon hij, maar toen had hij al twee stevige oorvijgen te pakken.

"Hoe moesten wij ook al weer praten?" vroeg Angela hem streng en toen hij niet meteen antwoordde volgden er nog twee draaien om zijn oren.

"Als een kleutertje, mevrouw" herinnerde het joch zich.

"Dus zeggen we geen 'mijn', geen 'ik' en zeker geen 'mijn moeder' he? Kleine jongens als jij hebben het over hun 'mama'. Begrepen?"

"Ja mevrouw."

"Dus nou goed�"

"Tummetjes mama komt uit Nederland mevrouw, en zijn papa uit Ethiopië."

"Kijk eens aan," zei ze, "je bent dus het welpje van een halve aap en een rassenschendster. Geen wonder dat het misging met de test."

Terwijl ik Bram van mijn schoot had laten glijden om hem zijn eigen zaad te laten oplikken zag ik vergenoegd hoe er een rode blos over Tummetjes gezicht trok. Ongetwijfeld voelde hij nog verontwaardiging over het feit dat er zo over zijn ouders werd gesproken. Ik stelde voldaan vast dat hij het echter al niet meer waagde om bewust uiting aan die verontwaardiging te geven.

"Jij bent dus eigenlijk zelf ook een aapje. Een aapje dat kan praten. Nou, eerst even kijken of het aapje wat geleerd heeft." Ze wees naar zijn kleine jongensgeslacht.

"Hoe heet dit aapje?"

"Dat is Tummetje zijn plassertje mevrouw".

"Goed zo, heel goed voor zo'n klein dom diertje. En waar gebruikt het aapje zijn plassertje voor?"

"Om een plasje mee te doen mevrouw."

"En nu gaat dokter jou daar eerst eens een prik in geven. Die prik dient nergens voor hoor, hij is alleen maar om je pijn te doen."

Intussen ging de tussendeur open en terwijl het hoge gegil van Tummetje de ruimte vulde kwam Arden weer binnen. Hij was volledig nog licht bezweet van de Coopertest, maar ging onmiddellijk keruig in de houding staan.

"Kom eens naast me zitten, Arden," zei ik terwijl ik een krukje bij trok.

Wat stijfjes ging hij naast me op het krukje zitten.

"Kijk Diertje is net heel erg gemarteld en nu gaat de dokter Tummetje treiteren en pijn doen. Leuk he?"

Een stralende rij witte tanden werd zichtbaar. Arden lachtte breeduit.

"Best wel, meester!" riep hij jongensachtig enthousiast uit.

"Mooi, dan heb ik een verrassing voor je." Ik boog me naar hem toe en fluisterde: "als we straks thuis zijn mag je een van de andere slaafjes een half uur lang dresseerles geven. Je krijgt een zweep en een hondenriem. Je mag zelf uitkiezen wie je gaat dresseren. Als we straks thuis zijn wil ik horen wat je wilt gaan doen en met wie. Je gaat nu even naar die mevrouw bij de receptie en je zegt dat je van mij de vrije computer mag gebruiken en dat je moet inloggen op de dressuursite.. Daar staan allemaal dressuurlessen op. Ik wil als we thuis zijn weten met wie je gaat werken en wat je gaat doen, en je moet uit die dressuurlessen kiezen. Snap je?"

"Ja meester."

"Goed zo. . De mevrouw bij de receptie weet wel naar welke site je moet. Wil je eerst nog even kijken hoe Tummetje zijn spuitjes krijgt of wil je gelijk beginnen?"

"Eerst even naar Tummetje kijken alstublieft meester."

"Dit gaat echt goed," dacht ik terwijl ik de fascinatie observeerde waarmee Arden toekeek hoe mijn halfbloedje door de dokter met een hand stevig aan zijn krullende bos haar omohoog werd getrokken, terwijl ze hem met de andere hand een reeks injecties toediende. Net als ik genoot ook Arden van het kronkelen , trappelen en gillen van het weerloze kind dat nu ervoer wat het betekende dat hij de rest van zijn leven speelgoed zou zijn van een sadistisch aangelegde knapenliefhebber.

Het was over. Tummetje moest van de dokter op het potje plaatsnemen, een plasje doen en dan met de duim in de mond blijven zitten tot ze hem riep voor het volgende onderdeel.

Terwijl Arden naar de receptie holde om daar aan het werk te gaan, concentreerde ik me weer op Angela en de kleine Bram.

"Zo dus jij bent de stoere bink van de drie hè?" hoorde ik Angela zeggen. Bram glimlachtte verlegen en krabte met de nagel van zijn rechter grote teen over zijn andere scheenbeen.

"Weet je dat dat nergens voor nodig is? Je bent misschien dan wel de langste van de drie, maar dat plassertje van jou is net zo klein als dat van Diertje en je bent een echt scharminkeltje. De meeste meisjes van je leeftijd winnen het zo van je als ze met je vechten of tegen je sporten. En met die blonde krullen zie je er ook al een beetje uit als een meisje. Weet je wat, ik ga je de spuitjes in je tepeltjes geven, dat doet bij meisjes ook altijd erg pijn, dus dat zal bij jou dan wel niet anders zijn." 'Het katje,' dacht ik geamuseerd, 'die had natuurlijk gemerkt dat hij, anders dan de andere twee, wél heel gevoelige tepeltjes had.' Ze duwde een van de dikke en lange naalden langzaam diep in de smalle kinderborst. Skinny kromp in elkaar. De pijn was kennelijk zo hevig dat hij niet eens meer kon gillen. In plaats daarvan maakte hij een soort hoog piepend geluid.

Voor het inbrengen van de vloeistof trok Angela minstens een minuut uit, waarna ze de hele behandeling bij het ander tepeltje nog eens herhaalde. Pas hierna gaf ze de elfjarige knaap de inecties in zijn schaamstreek en oksels die ze de andere twee jongens ook had gegeven.

"En omdat je jouw ribbetjes zo goed kunt zien krijg je daar extra spuitjes in. Fijn he? Het joch kreeg in ieder van zijn ribben een prik."

Nu richtte ze zich weer tot mij.

"Nou je hebt al gemerkt zag ik net, hij geeft al wel zaad. Wil je dat ik dat ongedaan maak, of wil dat het blijft zoals het nu is?"

Ik dacht even na. "Och laat het eigenlijk maar zo, dat is wel grappig," besloot ik. "Als ik ooit nog een slaafje voorin de drempelfase wil, dan koop ik dat wel."

Angela knikte, sprak weer wat in op haar dictafoon en wendde zich nu tot Tummetje.

"Zo nu mag Tummetje van zijn potje. O kijk eens, je hebt al een plasje gedaan. Goed zo. Nee hou je duim maar in je mondje, dat past wel bij je." Ze goot wat van de urine in een reageerbuis die ze met een kurk afsloot en met een etiket verzegelde. Toen ze er een nummer op had geschreven, zette ze het potje voor Bram neer en gebaarde dat hij er voor moest knielen.

"Lik jij dat maar eens even schoon dan ga ik Diertje even klaarmaken voor de pijntest en mag Tummetje de conditietest gaan doen. Eheh, ik had nog steeds niet gezegd dat je je duim uit je mondje mocht halen. Dat is beter. Geef me nu maar een handje als een braaf klein jongetje."

Ze nam Tummetje mee naar de loopband en bevestigde enkele stickers op zijn lichaam die met draden aan meetapparatuur waren verbonden. Anders dan bij mensen werd er bij deze slaafjes geen medisch verantwoord plaksel gebruikt om de stickers op hun plaats te houden maar zaten er kleine krammetjes in de rand die in het vel van de jongen werden vastgedrukt.

"Zo," zei Angela, nog steeds sprekend op de toon die mensen gebruiken als ze tegen heel kleine kinderen praten, "nou gaan we eens kijken wat ons aapje aankan. Dan weet je meester straks hoe erg hij je lichamelijk kan belasten zonder dat je eraan dood gaat."

Angela stelde de band in. Voor ze hem liet starten zei ze dat hij niet moest proberen om zich er gemakkelijk van af te maken.

"De computer meet hoe ver je van je topbelasting af zit: als dat teveel is krijg je stroomstoten toegediend, dus ik zou maar flink mijn best doen. Je mag nu stoppen met duimen."

Ze zette de band aan en terwijl Tummetje in een behoorlijk tempo begon te hollen liet ze Bram stoppen met likken en kreeg hij een schoon potje waar ook hij al duimend een plasje op moest gaan doen.

Nu richtte ze haar aandacht weer op Diertje, voor de pijntest. Eigenijk had die dezelfde bedoeling als de conditietest: je wil toch weten hoever je je slaafjes kunt belasten. Ik zou later zelf nog onderzoeken welk voedselaanbod ik de jongens minimaal moest doen om ze gezond te houden.

Inmiddels had Angela de boeien om Diertjes enkels en polsen bevestigd en door middel van een hydraulisch werkend systeem van in- en uitschuivende buizen zijn lichaam maximaal uitgerekt. Boven hem hing een apparaat dat er uit zag als een langwerpige stalen doos waaruit talloze slangetjes hingen die eruit zagen als het soort slangen dat je normaal bij douches ziet. Het kind kreeg een grote luchtdoorlatende pleister over zijn mond om zijn te verwachten gegil te dempen. Ook werd hem een blinddoek om gedaan. Nu schakelde Angela de machine in en kwamen er heel dunne naalden uit de slangetjes, die ook ineens zacht zoemend begonnen te bewegen in de richting van Tijntje zijn uitgerekte lijf. Telkens raakten een of meer van die naalden hem op de meest uiteenlopende plaatsen van zijn lichaam. zelfs het vel tussen zijn tenen en onder zijn voetzolen werd niet gespaard.?

Tummetje was inmiddels hevig gaan transpireren en we hoorden hem al met enige regelmaat schreeuwen, waarschijnlijk tengevolge van de stroomstoten die hij kreeg.

Ik stond op en ging achter de allerzoetst op zijn potje zittende Bram staan. Terwijl ik met Angela wat over koetjes en kalfjes praatte speelde ik met zijn oren zoals je dat ook bij een puppy zou doen.

Toen hoorden we een gil uit de hoek van de loopband. Tumba, uitgeput, was voorover op de band flauwgevallen. Zonder veel plichtplegingen trok Angela hem aan zijn enkels van de band en schoof hem daarna met een voet terzijde. Hierna was het Bram zijn beurt.

Ik wist dat de tests nog wel even zouden duren en liep maar eens naar Arden om te kijken hoe het er bij hem mee stond. Ingespannen was hij bezig om onderdelen van de website te plakken in een Worddocument. Ik legde mijn arm op zijn schouder.

"Zo je hebt al heel wat ideetjes zie ik. Goed hoor, Misschien moeten we er straks wel wat weghalen, maar dat weten we pas als we de testuitslagen binnen hebben. Je mag nu wel stoppen."

Ik nam hem mee naar de automaat en gaf hem een flesje Cola, terwijl ik zelf nog een kop koffie pakte. Inmiddels lag Tijntje volkomen op zijn zij en helemaal in elkaar gekropen op de koude tegelvloer te snikken en werd Tummetje op de onderzoekstafel in gereedheid gebracht voor de pijntest. Brammetje was intussen verbeten aan het proberen te vermijden wat niet te vermijden was: binnen een paar minuten zou ook hij op de loopband in elkaar zakken.

"Kun je die nu wel bij Diertje afnemen?" vroeg ik geïnteresseerd, ik bedoel, zijn weerstand is nu toch veel minder na die looptest."

"O, maar daar wordt automatisch op gecorrigeerd. Nee maak je geen zorgen, de resultaten zijn volkomen betrouwbaar."

Ik porde de volkomen uitgestrekte jongen nog eens stevig in de nu extreem geprononceerde ribbenkast en huiverde van genot.

Terwijl Bram zijn lijfje aan alle kanten werd gepijnigd keek ik op mijn horloge. Elf uur al weer, ik moest nodig aan het werk! Ik sprak met Angela af dat de kinderen na afloop van de fysieke tests door haar assisente naar het psychologisch lab zouden worden gebracht en dat zij me de rapporten zou mailen. Als Arden klaar was met de site zou ik hij nog psychologisch getest worden. Omdat de jongens straks alle vier de s-chip hadden ingebouwd gekregen en ik de bijbehorende software gelik zou installeren op de pc op mijn kantoor konden ze daarna zonder begeleiding naar mijn kantoor worden gestuurd.

Hoofdstuk 3
Onderzoek

De positieve gevolgen waren er dan ook na. De criminaliteitscijfers onder jongeren waren enorm afgenomen en ook het aantal sexuele delicten waar kinderen bij betrokken waren was dramatisch gedaald en hadden dan alleen nog maar betrekking op meisjes. Maar ook dit zou, met de generieke dehumanisatie van bepaalde etnische groepen in het verschiet, spoedig tot het verleden behoren. Voor de tussentijd was mijn instituut al druk in de weer met het opzetten van een programma om jongens te 'transgenderen'. Bij kindslaafjes onder de 10 jaar lukt dit al heel aardig en de verwachting was, binnen dit jaar nog zou een begin met de commerciële exploitatie kunnen worden gemaakt. Ik moest nog snel eens gaan nadenken over een nieuwe naam voor het instituut dat deze operatie wetenschappelijke begeleidde. 'Paidiconologisch' ging hier niet op: die naam was afgeleid van het Griekse paidikon, dat zowel jongetje als jong slaafje betekent. Misschien had Raymond al ideeën: hij was tenslotte het hoofd van dit onderzoeksprogramma en was er, als meisjesminnaar, ook emotioneel sterk bij betrokken.

Inmiddels was ik bij het hoofgebouw van het instituut aangekomen. Ik stak even mijn hoofd om de hoek bij Martha, mijn secretaresse, om te kijken of er nog berichten waren, pakte een kop koffie mee en ging verder met het werken aan een artikel dat ik voor het eind van deze maand had toegezegd aan Harvard's Paidiconological Review. Ik besprak er recent onderzoek in dat we op onze laboratoriumslaafjes hadden gedaan, onder de opwindende titel "Meek-making strategies. The effects on 9-13 year old slaveboys of consequent humiliation, infantilization and low-level rewarding compared to physical punishment."

Het was een leuk onderzoek geweest: we hadden twee symmetrisch samengestelde onderzoeksgroepen en een controlegroep opgezet. Als altijd bestond de controlegroep uit jongens die wisten dat ze slaaf waren maar die daar verder niet heel veel van merkten. Ze werden niet vernederd, kregen straffen die gewone kinderen ook kregen, zoals strafregels schrijven, een middagje binnenblijven en dergelijke, waren normaal gekleed, kortom, ze werden op enkele uitzonderingen na niet anders behandeld zoals alle kinderen op een gewoon internaat behandeld zouden worden. Alleen het lesprogramma dat ze kregen verschilde: ze kregen namelijk les in 'slavenkunde'. Doel van het curriculum was om de kinderen bij te brengen hoe een goed slaafje zich moest gedragen én om hen die kennis in de praktijk te laten brengen. De kinderen doorliepen een heel programma waarin ze wat theorie kregen, veel educatieve filmpjes met praktijksituaties en opdrachten als: 'noem drie dingen die dit slaafje niet goed doet' en 'hoe zou jij dat beter doen?', practica (laten zien 'hoe ik bij mijn meester op schoot moet zitten, laten zien hoe een goed getraind slaafje antwoord geeft op vragen of een hondenpuppy nadoet, maar ook sexueel georiënteerde practica in het reeksje 'meester wil genieten.'). Zoals te verwachten was (het wás tenslotte een controlegroep) waren de gedragsveranderingen na afloop van het curriculum bij deze groep minimaal.

Anders lag dat bij de testgroep die onder de permanente dreiging van lijfstraffen stond en die ook kreeg. Vooral in de theoretische onderdelen scoorden deze kinderen veel beter dan de controlegroep. Probleem was echter dat ze vooral 'kopieergedrag' vertoonden waar het om de praktische onderdelen ging. Simpel gezegd: Bij kindslaafjes die je met zweep- en stokslagen bedreigt krijg je vooral angstreacties. Ze doen wel wat je wilt, maar erg van harte gaat het natuurlijk niet.

De beste respons op het curriculum kwam van kinderen de door onszelf ontwikkelde testmethode ontwikkelde. Basis van die training was eigenlijk dat de kinderen ieder gevoel voor eigenwaarde werd ontnomen. Dat begon ermee dat hun training plaatsvond in de ruimten van een normale basisschool. De slaafjes moesten daar een uur voor de aanvang van de lessen aanwezig zijn en als het weer het maar enigszins toeliet (dat wil zeggen, als het niet vroor) al die tijd, naakt in een lange rij voor de buitenmuur van de school in de houding staan. Zodra er reguliere schoolkinderen kwamen konden ze, als ze wilden, een of meer slaafjes 'pakken', zoals ze dat ook met (ander) speeltuig konden doen. Soms werden slaafjes als doelpalen gebruikt bij het voetballen, soms ook moesten enkelen van hen 'bok' staan bij het haasje-over. Er was een groepje meisjes uit groep 7 dat het leuk vond om een van de kleinste knaapjes als een hondje een tennisbal te laten apporteren. Wat je ook wel zag gebeuren was dat een slaafje naar een groepje schoolkinderen moest komen om blikjes en andere verpakking kruipend op te rapen terwijl ze het op de grond gooiden. Terwijl ze dan op handen en voeten tussen de leerlingen doorscharrelden wilde er nog wel eens iemand op hun handen trappen.

De grootste angst hadden de slavenjongens er voor schooltijd wel voor om gebruikt te worden als 'koe' in het spel 'slaafjesvang'. Bij dit spel werden de handen van een slaafje op zijn rug vastgebonden en kreeg hij een blinddoek voor. Hij moest dan hard weghollen. De schoolkinderen hadden speeltuig dat leek op de lasso's die in Zuid-Amerika gebruikt worden om koeien mee te vangen: een touw met aan ieder uiteinde een zware bal (in Zuid-Amerika van metaal, in de kinderversie met water gevuld plastic). Ze zwaaiden die rond boven hun hoofd en als ze voldoende snel ronddraaiden lieten ze ze los. Als ze succes hadden, draaide het touw zich met grote kracht en snelheid om de benen of enkels van het wegrennende slaafje, dat dan onder groot gejuich met een smak voorover op de straat sloeg, zonder dat het zich met zijn, immers op zijn rug vastgebonden, handen te kunnen beschermen.

Een kwartier voor het begin van de lessen ging er een eerste bel en moesten de slaafjes waar op dat moment niet mee gespeeld werd naar binnen en zich bij de kapstokken opstellen. De reguliere leerlingen gooiden dan bij binnenkomst jassen, en andere zaken die ze bij de kapstokken moesten achterlaten, zoals regenlaarzen of gymtassen slordig op een hoop en het was dan de taak van de slaafjes alles netjes op te hangen en recht te zetten. Vieze laarzen moesten ze schoonmaken, eventuele hondenpoep werd met behulp van een emmer koud water en tien kleine vingers en nagels ('geen betere borstel dan een slavenhandje' placht de conciërge op te merken) verwijderd worden. De tijd tot het speelkwartier werd gevuld met dit werk en het opruimen van het schoolplein, het dweilen van gangen en het reinigen van de w.c.'s. Dit soort werk deden de kinderen altijd naakt. Alleen bij buitenwerkzaamheden kon, in gevallen van uitzonderlijke kou werden zo nu en dan wel eens oude jassen en teenslippers verstrekt. Het was niet toegestaan het werk te onderbreken en evenmin om te praten. De conciërge kwam regelmatig voorbij om een lange soepele zweep op de gekromde kinderruggetjes te laten knallen. Kreeg een slaafje een of meer zweepslagen dan mocht hij zijn werk daarvoor niet onderbreken.

Het werk ging altijd door tot een half uur voor het speelkwartier. Kinderen die de hun opgedragen taak eerder af hadden werden, na controle op de kwaliteit ervan, in de bij de school liggende plantsoenen en schooltuintjes aan het werk gezet. Een half uur voor het begin van het speelkwartier voor de leerlingen van de school werd het signaal gegeven dat de ochtendwerkzaamheden beëindigde. De slaafjes moesten de emmers, schoffels en ander gereedschap dat ze gebruikt hadden schoonmaken en opruimen. Was het opruimen van het gereedschap klaar, dan dienden de slaafjes zichzelf te reinigen. Hiervoor was geparfumeerde zeep beschikbaar, zodat de jongens aangenaam roken.

Tijdens het speelkwartier kregen de slaafjes de gelegenheid hun behoefte te doen. Hiervoor was een grote bak met een soort kattenbakkorrels beschikbaar waarin de jongens eenvoudig hadden neer te hurken en die na afloop door het zogenaamde kruiwagenploegje weer toonbaar werd gemaakt door er, met behulp van kruiwagens, een laag verse korrels over uit te storten. Leerlingen die het leuk vonden konden toekijken terwijl de slaafjes 'in de bak zaten'. Nadat de jongens hun behoefte hadden gedaan kregen ze hun eerste maaltijd. De maaltijd bestond uit een mix van granen, noten, fruit en eiwit. Deze mix was verwerkt tot iets wat het meest op hondenbrokjes leek en wat de jongens ook in voerbak voor zich kregen en, op handen en voetend zittend op een hondenmanier hadden op te eten. Behalve dat de kinderen hun uiterst gezonde voedsel op een voor hun onaangename manier tot zich moesten nemen, was er ook voor gezorgd dat het ongelooflijk smerig smaakte. Nee, de maaltijden waren ook al geen momnet voor de jongens om naar uit te kijken..

Na het eten kregen de slaafje hun eerste lessen. Die werden gegeven in apart hiervoor ingericht lokaal. Meest opvallend aan het lokaal was dat er voor de kinderen geen tafels en stoelen in het lokaal stonden. Alleen voor de leraar was er een lessenaar met bureaustoel. Bij de ingang stond een bak die aan het begin van de dag door een van de slaafjes was gevuld met ijsblokjes. Tegen de tijd dat de lessen begonnen was het meeste ijs gesmolten en konden de slaafjes, die de haast altijd op blote of bijna blote voeten hadden gelopen, er hun voetzolen in reinigen. Op de vloer van het lokaal lag het soort ruwe vloerbedekking dat bij warenhuizen bij de ingang wordt gebruikt om het ergste straatvuil van de schoenen van de klanten te verwijderen. Eén van mijn aio's had, toen hij een dagje veldwerk moest doen en daartoe de lessen van de slaafjes verzorgde eens aan de kinderen verteld dat die vloerbedekking er lag omdat ze niet sleet door vuil. "Meestal wordt het vuil erin gelopen, maar hier in dit lokaal zit het vuil er bovenop."

Op het kleed waren 20 rechthoeken afgetekend, die de plekken aangeven waar de slaafjes moesten zitten. Bij iedere rechthoek lag een triplex plankje, een potlood en een goedkoop schriftje. De basishouding van de kinderen was dat ze binnen hun rechthoek op hun knieën zaten, met de billen rustend op de hielen, de rug recht, de handen op de dijen en het hoofd iets gebogen. Kregen ze de opdracht iets op te schrijven dan mochten ze in kleermakerszit gaan zitten en het plankje op hun knieën leggen, zodat ze een schrijfoppervlak hadden waar hun schriftjes op konden liggen. Legde de leraar iets uit dan moesten ze hem allemaal aankijken en als er op het videoscherm een instructiefilmpje of een powerpoint werd getoond werden ze uiteraard geacht het getoonde onafgebroken te volgen. De kinderen zaten ver uit elkaar zodat met elkaar praten niet mogelijk was.

De wanden van het lokaal werden opgesierd met opbouwende teksten, zoals: 'Meesters plezier is slaafjes' trots.' en 'Wat het baasje is voor de hond, is voor ons de Meester'.

De lestijd werd voor een klein deel besteed aan taal en rekenen en wat we 'algemene vaardigheden' noemden. We wilden dat de slaafjes het ontwikkelingsniveau hadden van een kind uit groep vijf. Voor de oudere slaafjes, die dit al bereikt hadden, bestond dit deel van de lestijd dus uit eindeloos herhalen. Werd één van hen iets gevraagd dan moest hij opstaan en het antwoord geven of, als hij het antwoord niet wist, zeggen: "Slaafje is te stom om het antwoord te weten. Wilt u hem alstublieft slaan?" Verder kregen de kinderen twee uur per dag gymles. Een half uur van deze les kregen de kinderen yoga-oefeningen om hen soepel te houden en goed te leren stilzitten, verder veel turnen en atletiek en altijd een half uur zwemmen in ijskoud water. De oefeningen waren vooral gericht op het verstevigen en lenig houden van hun lijfjes en niet op het ontwikkelen van spiermassa, al werd daar met een enkel slaafje ook aan gewerkt: er is immers een bescheiden markt voor jongetjes met een gespierde bouw. De kinderen kregen ook een half uur per dag balletles, een half uur zangles en een uur muziek: ze leerden allemaal fluit spelen en (bijna) allemaal een tweede instrument. Deze lessen vonden plaats in de middaguren. Na afloop van de lange schooldag dienden zich talloze andere activiteiten voor de kinderen aan, die per slaafje en per dag konden verschillen, maar die allemaal gemeen hadden dat ze geld opbrachten. Sommige kinderen werden verhuurd aan sport- of scoutingverenigingen, anderen aan bejaardentehuizen, weer anderen verrichten werk dat voorheen door kinderen in lage-lonenlanden werd gedaan, zoals het maken van voetballen of ander speelgoed en er waren jongetjes die zichzelf tot laat in de avond in de meest uiteenlopende horecagelegenheden verdienstelijk maakten. Om negen uur moesten alle slaafjes weer bij het instituut worden afgeleverd en volgde reiniging en avondappel. Aansluitend werden de kinderen in hun stallen opgesloten en moesten ze gaan slapen.

De lessen begonnen in de regel met het bekijken van een dvd waarop een meester/slaafje situatie te zien was. Eerst krijgen de kinderen een dvd te zien waarop een of meer slaafjes allerlei ongewenst gedrag vertonen. Het is de bedoeling dat ze dat ongewenste gedrag herkennen en dan voorstellen doen over hoe het wel moet. De beste voorstellen worden dan uitgespeeld door een daarvoor aangewezen slaafje. Het unieke van het door ons ontwikkelde lesprogramma is, dat slaafjes die goede voorstellen doen en slaafjes die gewenst gedrag vertonen in het naspelen of anderszins ook beloningen kunnen verdienen. Die beloningen zijn minimaal. Zo kan een slaafje bijvoorbeeld beloond worden doordat hij een halve dag een onderbroekje of lendendoekje aan mag. Of mag hij tijdens het eten een keer bij iemand op schoot zitten om gevoerd te worden en hoeft hij dus niet als een hondje rond te kruipen. Of hij mag een keer bij het slapen op een dunnen matras liggen in plaats van op een laagje stro, of een keer een warme douche gebruiken in plaats van de gebuikelijke koude. Dit is wat we 'low-level rewarding' noemen. In combinatie met de vrijwel permanente vernedering waar de slaafjes aan blootgesteld zijn werkt dit uitstekend. Het is trouwens opvallend dat, als je de kinderen zelf hun beloning laat kiezen, het mogen dragen van een onderbroekje veruit het meest gekozen wordt. Ook dat past goed in ons dressuurprogramma, want de slaafjes krijgen wel een paar keer per dag te horen hoe smerig het is dat ze zo vaak naakt zijn. Niets werkt meer 'meek-making' dan kinderen het gevoel geven dat juist de dingen waar ze niks aan kunnen veranderen de dingen zijn die ze waardeloos en slecht maken.

Ik herinner me hoe ik zelf een van de 'interactieve lessen' gaf. Op de dvd zag je een naakt jochie van een jaar of negen bezig met het klaarmaken van een ontbijt. Tijdens het brood snijden stopte hij de kleine stukjes brood in zijn mond die van de boterhammen afvielen. De slaafjes in het klaslokaal waren al zover getraind dat er gesis en gesmoorde kreten van verontwaardiging te horen waren. Dan hoor je een fluitje klinken. Het joch op de dvd kijkt even achter zich en propt dan nog snel wat brood in zijn mond voor hij langzaam in de richting loopt waar het fluitje vandaan komt. Vervolgens zie je hem afstand houden tot de man die hem gefloten heeft en hoe hij zich als een slappe leden pop door die man naar zich toe laat trekken. De kussen die de man hem op beide wangen geeft beantwoordt hij niet en als de man hem wil tongen doet hij met zichtbare weerzin zijn mond open. Als hij op een bed moet gaan liggen en de man hem met een zweep gaat slaan zie je vooral dat hij bezig is die slagen zoveel mogelijk te ontwijken. De film eindigt er mee dat het slaafje moet vertellen wat hij allemaal fout heeft gedaan die dag en hij alleen de dingen noemt die zijn meester gezien kan hebben.

Toen het filmpje was afgelopen vroeg ik de slaafjes wat dat joch op het filmpje allemaal fout had gedaan. Alle vingers vlogen de lucht in.

"Nummer drie" zei ik tegen een zwart jochie vooraan, "laat eens horen of een negertje ook eens iets goeds kan zeggen."

Het jong stond op, deed netjes zijn armen op zijn rug en zei luid en duidelijk: "Hij stond brood te eten mijnheer en dat mag niet. En hij had aan het eind aan zijn meester moeten vertellen dat hij dat gedaan heeft en dat deed hij ook niet."

Ik knikte kort.

"Dat kan er mee. Hoe oud ben je eigenlijk nummer drie?"

"Tien jaar meester. "

"O, nou, dat zou je ook niet zeggen, je ziet eruit alsof je vier bent. En ik dacht nog wel dat negers altijd grote piemels hadden net als apen. Ga maar gauw weer zitten want je stinkt erger als je staat dan als je zit." Tot mijn voldoening zag ik tranen blinken in zijn mooie grote zwarte kijkers. Het was me weer gelukt een jongetje tot tranen te bewegen zonder hem fysiek geweld aan te doen.

Nu richtte ik mijn aandacht op een knaapje met blonde krullen op de tweede rij.

"En jij blondje, ja op nummer twaalf (de vakken waar de slaafjes in zaten hadden nummers), jij dacht ook dat je iets slims te zeggen had?"

"Hij deed niet lief tegen zijn meester toen die hem op schoot nam."

"Nee, dat klopt. Kun jij dat beter dan kleintje?"

Het knulletje begon verlegen te glimlachen.

"Meester, ik denk van wel, meester," zei hij zachtjes en terwijl hij dat zei keek hij me met zijn stralend blauwe ogen verleidelijk aan.

"Nou laat maar eens zien dan."

Het joch liep naar me toe en klom bij me op schoot. Terwijl hij dat deed sloeg hij zijn dunne armen om mijn nek en kroop helemaal tegen me aan. Ik aaide hem met mijn handen over zijn magere kinderrug. Het was alsof ik een vogeltje aaide, zo licht en dun voelden zijn botjes aan. Hij huiverde onder mijn aanraking en zijn kleine jongensgeslacht richtte zich snel en recht op. Hij begroef zijn mooie gezichtje in de ruimte tussen men nek en schouder en begon me daar te kussen en te likken. Ik trok hem iets omhoog en zette mijn tanden in de koel aanvoelende huid rond zijn onschuldig ogende tepeltje terwijl ik met mijn wijsvinger in zijn perfect schone jongenskutje drong. Als een perfect hoertje kronkelde en kermde hij van genot terwijl hij doorging met mij te likken en te zoenen.

Met enige spijt duwde ik hard van mij af. Hij viel met een smak op de grond en lag binnen een mum van tijd op zijn rug, met zijn benen wijd uit elkaar, me als het ware uitnodigend om hem in zijn buik te treden of tegen zijn zakje te schoppen.

"Dat was goed," zei ik tegen hem. "Je bent een echt hoertje, dat heb je vast van je moeder, kleine flikker. Ga maar weer op je plaats zitten."

Terwijl hij op handen en voeten naar zijn plek op de kille vloer kroop stelde ik de volgende vraag.

"Aan het eind van dit filmpje wordt het slaafje geslagen. Wat doet hij daar fout? Nummer negen sta op en geef antwoord!"

Achterin het lokaal stond een volbloed negertje moeizaam op. Zijn diepzwarte huid glom in het binnenvallende winterlicht. Het viel me ook op dat nummer negen een voor zijn leeftijd behoorlijk lange penis had.

"Hoe heet je nikkertje?" vroeg ik hem snauwend.

"Blackie meeester," antwoorde de jongen met de enigszins schorre stem die kenmerkend is voor jongens die de baard in de keel beginnen te krijgen.

"Ah een hondennaam, dat pas wel bij je. Nou Blackie verras me door iets verstandigs te zeggen."

"Meester, hij deed niet mooi toen hij geslagen werd meester."

"Zo, vind je dat? Kun jij het beter dan?"

Ik verbeelde me dat hij bloosde, want zien kon ik het niet. In ieder geval begon hij te rillen.

"Meester�" mompelde hij verlegen en angstig.

"Hier!" beet ik hem toe, terwijl ik met mijn vinger gebiedend naar een plek voor me wees. Terwijl hij struikelend van angst het lokaal doorliep pakte ik handboeien en een vijfriemige gesel uit de zogenaamde 'pijnkast'. Ik maakte de boeien vast om Blackie's smalle jongenspolsen. Daarna bevestigde ik de ketting die de beide polsboeien verbond aan een haak die op zijn beurt weer vastzat aan een kabel die over een aan het plafond bevestigde katrol liep en met een lier naar believen korter of langer kon worden gemaakt.

"Zo Blackie, nou ga ik je slaan," zei ik terwijl ik de leren tongen van de gesel over zijn zachte buik en rechte heupen liet strelen. "En jij gaat me zeggen hoe ik jou het meeste pijn kan doen."

Het negertje slieg zijn grote zwarte kijkers naar me op en ik zag tot mijn voldoening dat er al tranen in glansden.

"Eerst moet meester Blackies lijfje aan zijn polsjes optakelen, net zolang tot zijn teentjes nog nét de vloer raken alstublieft. En dan doet het heel erg au bij Blackie als u hem eerst van onder naar boven op zijn ruggetje slaat en dan op zijn bips en dat meester dan even wacht zodat de pijn goed in kan trekken en dan op Blackies ribbetjes en buikje slaat en dan weer even wacht en dan op Blackies plassertje, maar dat alleen met de gesel als meester het niet erg vindt dat Blackie daarna zijn plassertje niet meer goed gebruiken kan. En meester moet Blackie de slagen laten tellen en als Blackie dat niet goed doet moet meester hem extra slaag geven alstublieft."

"Heel goed voor zo'n aapje," zei ik glimlachend. "Nou dan gaan we maar eens beginnen hè."

Ik draaide de lier tot het knaapje nét los kwam van de grond en genoot van het zachte gekreun en gekerm dat ik hoorde. Nu begon ik met slaan. Ik deed het langzaam en niet in de volgorde die het joch zelf genoemd had, maar gaf hem eerst vijf slagen op de rand van zijn billen en bovenbenen. Ik wist dat dat een van de gevoeligste plekken was. Blackie zou die slagen de hele sessie door, en nog lang daarna, het ergste voelen.

Hij kermde, maar smoorde zijn gillen, wat keurig volgens het boekje was. En hij telde mee. Hij telde zelfs nog toen de eerste druppels bloed begonnen te druppelen. Soms liet ik lange pauzes tussen de slagen vallen, zoals na de zes slagen op zijn lange hardlopertjeskuiten, zodat de stekende pijn goed de kans kreeg om 'in te trekken'. Bij andere plekken, zoals bij de geseling van zijn borst en buik, liet ik de slagen ongenadig snel op elkaar volgen.

Na tien minuten kón Blackie niet meer. Zijn hele zwarte lijf glom van het zweet. Overal waren witte en rode striemen te zien. Ik liet een van de andere kinderen water halen en wreef hem en sloeg hem zachtjes met een kletsnatte doek in zijn ronde gezicht. Kreunend kwam hij weer bij bewustzijn. Twee grote zwarte kijkers keken me uitdrukkingsloos aan. Toen aaide ik hem over zijn kroeshaar en kuste hem zachtjes op zijn ogen en zachte jongenswangen.

"Nog heel even volhouden kleine," fluisterde ik hem in zijn oor. "Dan mag je straks een onderbroekje aan en vanavond op een matrasje slapen."

Nu bleek de volle waarde van ons 'low-level rewarding' systeem. Ieder slaafje dat zo was afgetuigd en wist dat er nog iets komen ging zou, zonder uitzicht op beloning, als een dood stuk vlees de volgende marteling hebben afgewacht, maar als er een beloning in het vooruitzicht wordt gesteld, hoe klein die in onze ogen ook is, komt er in bijna alle slaafjes nieuw leven. Dit was ook bij Blackie het geval. Zijn volle negerlippen krulden zich tot iets van een glimlach en zonder dat ik hem daartoe aanwijzingen had gegeven, strekte hij zijn nek naar me uit en kuste me op de lippen.

"Dankuwel meester," fluisterde hij. De glimlach, hoewel soms vertrokken tot een pijnlijke grimas, bleef op zijn gezicht toen hij mij het 'piemelriet' zag pakken en was er zelfs nog toen ik zijn voorhuidje vastpakte en zijn kinderlijke deeltje in een rechte hoek met de rest van zijn lichaam hield. Ze verdween pas toen ik het riet vijf keer kort en krachtig op het kleine stukje zwart vlees liet petsen en kwam ook niet terug toen ik daarna het piemeltje omhoog duwde en nog op ieder van de kleine verdikkingen in zijn zakje twee stevige tikken gaf. Nu gilde hij wel, luid en snerpend. Mijn lid schuurde in mijn broek en wat moest gebeuren gebeurde. Eén blond slaafje van een jaar of negen was op handen en voeten naar me toegekropen en streek met zijn krullen langs mijn been op de manier waarop een kat kopjes geeft.

"Ja, ja, " kreunde ik zacht en zonder aarzelen knoopte het jochie mijn broek los, trok behendig mijn onderbroek omlaag en begon met zijn zachte lippen en fluwelen tongetje de rand van mijn eikel te likken. Ik wendde me af van Blackie, greep het kleintje stevig vast bij zijn oren en ramde mijn geslacht zijn kleine roze mond binnen tot ik de relatieve hardheid van zijn huig voelde. Het jochie gaf geen krimp, maar ging, in weerwil van de ademnood en pijn die mijn stotende bewegingen bij hem moesten veroorzaken, door met zuigen en likken tot ik drie, vier keer kort achter elkaar mijn gloeiende zaad in zijn keeltje spoot. Hoe erg hij zijn best ook deed, het lukte hem niet alles in een keer door te slikken, maar nog voor ik zelf weer bij zinnen was, zag ik hem al bezig het zaadvocht dat hem ontsnapt was, op te likken, precies zoals een katje dat met gemorste melk doet.

De rest van de dag liepen Blackie en het kleine blondje trots rond in volkomen afgedragen, ooit witte onderbroekjes.

Maar, genoeg gemijmerd nu, ik moest aan het werk: tabellen invullen en beschrijven, grafieken uitwerken en literatuurverwijzingen controleren. Ik toog aan het werk en raakte er zo verdiept in dat ik enkele uren later pas merkte dat mijn jongetjes eraan kwamen toen ik buiten een kinderstem hoorde jammeren van pijn. Ik keek op en zag hoe Skinny, Tummetje en Diertje achter elkaar liepen, terwijl Arden, zwart in zijn zwarte uniform met enige regelmaat een vrij lange rijzweep op hun naakte schouders en ruggen liet neerkomen. Bij alle de drie blote kinderen waren de beide onderarmen achter de rug zo samengesnoerd dat hun billen onbedekt bleven. De jochies hadden verder alle drie een strak zittend leren riem om hun nek. Aan die riem zaten voor en achter metalen ogen en een metalen ring tussen hun zakjes en de rest van hun lichaam. Behalve dat die laatste ring ervoor zorgde dat hun kinderlijke geslachtdelen relatief vér naar voren kwamen diende de eveneens van twee ogen voorzien e ring er ook nog voor om de drie jongens aan elkaar te ketenen en te controleren. Vanaf de penisring van de in het midden lopende Tummetje liepen naar voor en naar achteren kettinkjes, die aan het andere uiteinde vastzaten aan de halsbanden van de ander twee jongens. Aan de penisring van de vooraan lopende Diertje hing een los kettinkje met een leren handgreep aan het andere uiteinde waar Arden regelmatig forste rukken aan gaf. Dit, en de slagen met de rijzweep die mijn stoere negertje met grote regelmaat op Diertje zijn magere rug deed neerdalen, veroorzaakte de zilverachtige pijnkreten die door het open raam, samen met de bries van een vroege lente mijn werkkamer binnendreven.

Het deed me goed te zien dat Arden zich zo snel ontwikkelde en het verheugde me ook dat hij er vooral plezier in leek te hebben de kleinste en teerst gebouwde van de drie te kwellen. Arden had zich, sneller dan ik verwacht had, bevrijd van de hindernis voor ultiem genot die we gewoonlijk aanduiden met 'geweten'.

Inmiddels waren de jongens bij Martha aangekomen. Ik liep haar kantoor binnen en gaf Arden opdracht de andere knaapjes los te maken. Ik liet ze alle drie een badstoffen broekje aantrekken. Afgezien van hun grootte zagen de broekjes er precies eender uit als de luierbroekjes die nog niet zindelijke peutertjes aan krijgen. Zowel Bram als Martijntje, als echte stoere jongetjes, verschoten van kleur toen ze de kinderlijke opdruk van vrolijk stoeiende teddybeertjes zagen en kregen tranen van schaamte in hun ogen toen ze ook nog eens gedwongen werden er een shirtje bij aan te trekken met het soort print dat ze waarschijnlijk al op hun zevende jaar als te kinderachtig zouden hebben geweigerd te dragen en dat, tot overmaat van ramp ook nog eens te kort was, zodat het hun buikjes onbedekt liet. Bij Tumba zag ik iets anders gebeuren. Toen ik hun pesterig meedeelde dat ik passende kleertjes voor ze had gevonden en hun die ook toonde verhief zijn kleine jongenslid zich.

"Zou hij het lékker vinden?" vroeg ik me af. Het zou wel kunnen�Toen hij nog vrij was en een van mijn verkennertjes was het me ook wel eens opgevallen dat hij veel betrokken was bij stoeipartijtjes, en dan bij voorkeur als die plaatsvonden na een zwoele nacht tijdens het zomerkamp en de jongens met enkel hun onderbroek de nacht in de tent hadden doorgebracht. Het was me vaker gebeurd dat ik Tumba na zo'n nacht met niets meer dan zijn onderbroekje aan op zijn rug had zien liggen terwijl Bram of Arden of een van de andere jongens hem, knie op de borst en handen rond zijn polsen, tegen de grond had zien duwen. En altijd speelde er dan de vage glimlach rond zijn lippen en lag de wazige blik in zijn ogen van iemand die hier meer aan beleefd dan het ruwe jongensplezier dat bij zulke stoeipartijtjes past.

Ik besloot er terloops enige aandacht aan te besteden.

"Diertje en Skinny kunnen zichzelf aankleden, maar Tummetje, jij moet even bij Meester komen."

Nog altijd bloot kwam de elfjarige schoonheid voor me staan, handjes op de rug, hoofd gebogen en beide voetjes stevig tegen elkaar. Ik liet me op een knie zakken en duwde even zijn kin omhoog ten teken dat hij me aan moest kijken. Toen gaf ik een speels tikje op zijn strakke jongenslid.

"Kijk eens aan, het mannetje heeft al een stijfje," zei ik, terwijl ik hem precies op de overgang van zijn rimpelloze zakje en piemeltje kietelde. Ik zag een rilling door zijn lendenen trekken.

"Vind je dat lekker, hè," vroeg ik hem.

Een verlegen knikje bezegelde het antwoord dat in feite al door het kippevel, de flauwe glimlach en de glans in de zwarte ogen gegeven was.

Als voor een heel kleine jongen hield ik het broekje ter hoogte van zijn enkels voor hem en terwijl hij met een hand op mijn schouder steunde stapte hij erin. Ik trok het op, keek even naar hem en oordeelde dat hij er zo schattig uitzag, dat een shirtje het alleen zou bederven. In plaats daarvan duwde ik speels een speen in zijn mond.

Op aanwijzing van Martha had Arden inmiddels een kleed uitgespreid en er een krat speelgoed bij geplaatst. Ik gaf hem de instructie erop toe te zien dat de drie kinderen zoet zouden gaan zitten spelen met de autootjes, de Playmobil en de Lego die er in het krat zaten en waarschuwde de drie dat ze, als ze niet zouden gaan spelen zoals ze dat een paar jaar geleden nog gewend waren, ze een nachtje of twee in het laboratorium konden doorbrengen.

Tijntje en Tumba waren al meteen bezig en niet heel veel later was ook mijn slanke blonde elfje vergeten dat hij niet zo lang geleden tot de oudsten op zijn toenmalige school behoorde. Even later gaf ik Arden, voor wie er niet veel meer te doen was, toestemming om op een van de vrije computers een spelletje te spelen wat hij alleen hoefde te onderbreken als een van de drie andere slaafjes op het potje moest.

Ik concentreerde me weer op mijn artikel, en vroeg me tijdens de korte pauzes die ik nam af of en hoe ik de ontdekking van Tummetje's masochistische aanleg zou kunnen inzetten voor mijn eigen genot.

Hoofdstuk 4
Dressuur

Toen het tegen vijven begon te lopen wenkte ik Arden. Ik wilde enkele afspraken met hem maken over de dressuurtraining die hij een van de slaafjes straks mocht gaan geven.

"Met wie ga je straks aan de slag Arden?"

"Met Jerr… in bedoel, met Diertje meester," antwoordde hij. Hij glimlachtte er verlegen bij, alsof hij zich voor zijn keuze schaamde.

"En waarom Diertje?" vroeg ik, terwijl ik bemoedigend knikte.

"Nou… eeeeeh…"

Vanuit het wit van zijn ogen glansden twee gitzwarte parels in mijn richting en blonk een rij witte tanden tussen het diepe rood van Ardens lippen. De verlegenheid maakte hem nog mooier dan hij normaal al was.

"Zeg maar," zei ik bemoedigend.

"Nou, Diertje is het kleinste en hij huilt het hardste als je hem slaat, dat vind ik wel leuk… dus…"

"Nou, prima toch. Ik kan me dat heel goed voorstellen." Ik denk dat we een hoop pret gaan beleven als je Diertje gaat africhten. Maar ik denk dat het wel goed is als we eerst even door het programma lopen, oké?"

Ik logde in op de dressuursite waar Arden vanochtend zijn dressuurprogramma had ingevoerd en kreeg het volgende beeld.

Hallo dressuurmeester!

Deze site is bedoeld om je in staat te stellen de dressuur van je slaven bij te houden. Eerst moet je een aantal algemene vragen beantwoorden. Je kunt hier voor maximaal 20 slaven de gegevens invoeren. Heb je dit eenmaal gedaan dan kun je echt aan de slag en krijg je van het programma adviezen over de programma's die je wilt afwerken. Later worden deze adviezen aangepast aan je logboekgegevens.

Veel succes!

In welk land vind de dressuur plaats?

Nederland

Van wie zijn de slaven die worden afgericht?

Thomas Conrat

Wie is de dressuurmeester?

Arden Nozola

Wat richt je af?

• Slavinnen
• Slaven

Bij doorklikken:

• Slaafjes tussen de 4 en 7 jaar oud
• Slaafjes tussen de 8 en 12 jaar oud
• Slaafjes tussen de 13 en 15 jaar oud
• Slaven tussen de 16 en 24 jaar oud
• Slaven tussen de 24 en 50 jaar oud
• Slaven ouder dan 50 jaar.

Wat is het doel van de dressuur? (meerdere antwoorden mogelijk)

1. De slaafjes worden voorbereid op zware lichamelijke arbeid
   • spitten, sjouwen, mijnbouw
   • werk als lastdier over in een tredmolen
   • lopende band
   • bosbouw
   • anders, namelijk…
2. De slaafjes worden voorbereid op lichte, geestdodende arbeid
   • productiewerk
   • tuinonderhoud
   • huishoudelijk werk
3. De slaafjes gaan gebruikt worden als speelgoed.
   • voor volwassenen: man / vrouw / beiden
   • voor kinderen: jongens / meisjes / beiden
   Het spelen omvat
   • wel/geen sexuele handelingen
   • wel/geen vernedering
   • wel/geen marteling

"Hier heb je nog niet alles ingevuld, maar dat kon ook niet. Kijk, de jongens moeten tuinonderhoud en huishoudelijk werk doen, dus dat klikken we aan, en ze worden gebruikt als speelgoed, dat had je goed begrepen. En ook dat ze sexueel gebruikt worden, en vernederd en gemarteld worden. Dat heb je dus goed gedaan. Dan komen we nu bij de gegevens per slaafje, en dat heb je ook al goed ingevuld met wat je wist. We gaan nu eerst maar eens alles voor Diertje invullen, dan komen Tummetje en Skinny later wel.

"Waarom moet dat eigenlijk meester, die gegevens invullen?" vroeg Arden.

Bij wijze van antwoord klikte ik door op de site.

"Lees maar."

Uit uw gegevens tot nog toe blijkt dat u een dressuurprogramma wilt ontwikkelen voor een prepuberaal jongensslaafje dat door een volwassen of meer volwassen mannen gebruikt wordt als speelgoedslaafje. Het slaafje wordt sexueel gebruikt en vernederd en/of gemarteld.

Wij vragen u nu enkele algemene gegevens met betrekking tot het slaafje. Bij de ontwikkeling van uw programma gebruiken we deze gegevens om u aan te geven of een bepaalde spel- of trainingsactiviteit mogelijk langdurige of blijvende schade aan uw eigendom zou kunnen doen. Wij adviseren u daarom ook om de volgende gegevens nauwkeurig in te voeren en bij twijfel een slavenarts te raadplegen.

4. Gegevens per slaafje.

4a. Algemene lichamelijke gegevens

Naam: Diertje
Leeftijd: 10 jaar
Lengte: 133 cm
Gewicht: 31 kilo 50 gram
Schouderbreedte: 28 cm
Heupbreedte: 20 cm
Handlengte: 13,5 cm
Handbreedte: 6 cm
Voetlengte: 20 cm
Voetbreedte: 7 cm
Lengte geslachtsorgaan (niet in erectie): 63 mm
Lengte geslachtsorgaan in erectie: 78 mm

"Hij heeft inderdaad de maten van een kind van negen. Maar daarom voer je die gegevens ook in. Kijk, want als je eenmaal alles erin hebt zitten geeft het programma je waarschuwingen. Hier bijvoorbeeld, wees ik hem, hier wilde je hem slaan met de zwaarste gesel die we hebben. Als je nu met de muis naar het uitroepteken gaat, dan krijg je de waarschuwing dat er een kans van meer dan 80% is dat dit tot onherstelbare schade leidt bij ons Diertje. En dat willen we natuurlijk niet, want we willen hem nog wel vaker kunnen martelen toch?"

"Zeker weten," antwoordde Arden gnuivend en vervolgde: "dus ik moet nu kijken wat er bij de uitroeptekens staat en het programma zo aanpassen dat er geen waarschuwingen meer komen voor blijvende schade, meester?"

"Precies. En kijk ook eens in de hulpprogramma's, daar worden suggesties gedaan. Misschien wil je er wat van gebruiken. Waarschuw me maar als je klaar bent."

Een goed uur later wat het zover: Arden zat, gekleed in zwarte broek, overhemd en rijlaarzen met sporen aan de voeten en een lange zweep in zijn hand te wachten tot hij op de deur van de kelder hoorde kloppen. Helemaal volgens de eerder gegeven instructies werd Diertje door Skinny en Tummetje binnegebracht. Mijn mooie Skinny en Tummetje droegen hun Griekse tuniekjes, Diertje droeg enkel een ouderwets wit onderhempje en een lichtblauw jongensslipje zonder gulp. De andere twee jongens hadden zijn polsen met een zwartleren riempje voor zijn lijfje samengesnoerd. Ze hadden een los riem aan de boeien bevestigd waaraan Diertje door Skinny werd voortgetrokken terwijl Tummetje werkeloos achter hen aan liep. Uit zijn hele lichaamshouding sprak dat hij er eigenlijk niets mee van doen wilde hebben. Bij Skinny was dat anders, hij leek er net als Arden, wel lol in te hebben.

"Tummetje hier!" riep ik. Toen hij eenmaal voor me stond beet ik hem toe: "wat heb ik een half uurtje geleden gezegd, hè?"

Het antwoord kwam niet meteen en dus greep ik beide oren en trok zijn gezicht tot vlak voor het mijne.

"Nou?!"

"Dat we Diertje aan het huilen moesten maken meester," fluisterde hij.

"En ben jij dat aan het doen, hè? Niet dus!" Ik pakte mijn laptop en startte het programma op waarmee ik de microchips in de lijfjes van de jongens kon activeren. Toen zei ik tegen Tummetje: "Luister ik geef je nog één kans. Hier heb je een zweep. Je hebt nu precies drie minuten de tijd om te bedenken wat je daarmee gaat doen. En denk eraan, ik moet het leuk vinden, en dat betekent dat Diertje er behoorlijk van langs moet krijgen. Lukt je dat niet, dan mag Diertje eens proberen of hij iets kan bedenken voor jou wat ik leuk vind. Heb je dat begrepen krullenkopje van me?"

Ik klikte op het ikoontje dat bij zijn 'pijnchip' hoorde en kreeg een diagramachtig plaatje van een naakt jongenskind te zien waarop een grote hoeveelheid rode stippen stonden afgebeeld. Ik klikte op de middelste stip, waarbij 'random' stond. Bijna tegelijkertijd slaakte het knaapje een ijselijke gil en viel kronkelend van de pijn op de grond. Door zijn bovenlijf trokken rillingen zoals je die wel bij nerveuze paarden ziet en zijn armen en benen zwaaiden in ongecontroleerde spasmen door de lucht. Ik voerde de kracht van de stroomstoten nog iets op en klikte nu op de kleinere stip ter hoogte van het scrotum zodat alle pijn zich nu in het zakje van mijn slaafje concentreerde. Ik kan natuurlijk niet uit eigen ervaring spreken, maar ik wist dat de pijn die hij nu voelde leek op wat hij voelen zou als iemand hem nu zonder onderbreking heel hard in zijn kleine ballen kneep.

Terwijl Tummetje lag te kronkelen keek ik steels naar de Arden en Skinny en zag tot mijn genoegen hoe ze allebei gefascineerd toekeken. Vooral Arden deed geen enkele poging te verbergen dat het hem plezier deed zijn vroegere vriendje zo te zien lijden, maar ook Sinny genoot, getuige de bobbel in zijn tuniekje.

Ik zette de pijnchip uit en trok de snikkende Tummetje bij me op schoot met zijn gezicht naar met toe. Het kind kroop tegen me aan als een angstige pup en liet me begaan terwijl ik zijn tranen van zijn wangen veegde en de van het zweet natte haren van zijn voorhoofd streek.

"Zo dat waren nog eens pijntjes hè," fluisterde ik hem toe. "Maar ik weet dat je dat niet eigenlijk niet nodig hebt want je bent best een slim aapje en ik weet zeker dat je het eigenlijk best wel iets kunt bedenken om Diertje te martelen en je meester een pleziertje te doen. Nou weet je al wat?"

Het kind kalmeerde nu wat, en om hem nog verder op zijn gemak te stellen kietelde ik hem speels onder zijn blote voeten. Ik merkte dat hij het prettig vond zo te worden aangehaald. Langzaam maar zeker begon de transformatie van vrije en gevoelige Tumba naar het aan zijn meester toegewijd slavenjochie Tummetje vorm te krijgen. Waarschijnlijk zonder dat hij het zich volledig bewust was begon hij te beseffen dat er niet langer ruimte was voor zoiets als eigen keuzes en initiatief zoals dat vroeger wel het geval was geweest, en dat pogingen om toch iets van zelfstandigheid te bewaren alleen maar tot verschikkingen voerden, tot ondraaglijke pijn en ellende. Pijn en ellende zouden altijd wel een deel van zijn bestaan uit blijven maken, maar er werden hem, zoals nu, momenten aangeboden om daaraan te ontsnappen. Die momenten, dat begon nu in zijn kinderlijk gemoed door te dringen, waren volledig afhankelijk van de vraag of de grote man wiens handen nu over zijn huid streelden op dezelfde manier waarop iemand een pup of jong poesje aaide zijn aanwezigheid plezierig vond, of hij bij hem gevoelens van lust op kon wekken door de manier waarop hij zat, liep, lag, keek, lachte en deed. Maar dan, die keren dat dat zonder pijn te lijden lukte, dan zo besefte hij, waren er ook dingen mogelijk waarvan hij vroeger slechts in de beslotenheid van zijn eigen bed kon dromen…

Aan de manier waarop Tummetje zijn ranke ledematen tegen me aan vleide voelde ik dat zich die verandering in hem aan het voltrekken was. Hij begon zichzelf toe te staan te bedenken wat de genoegens konden zijn van het anderen aandoen wat hemzelf werd aangedaan. Dan bedacht hij iets en, verlegen nog (het was tenslotte de eerste keer), fluisterde hij met zijn schorre jongensstem aarzelend in mijn oor dat hij het wel heel leuk zou vinden als hij over Diertje heen mocht plassen. Ik was erg gelukkig dat hij met dat idee kwam: het bewees dat hij zich niet langer geremd voelde om de meest primitief-dierlijke vormen van genot uit te spreken. Het deed me ook goed om de voorpret te zien die hij ervoer toen ik hem, eveneens fluisterend, voorstelde om Diertje dan eerst op zijn buikje en borst te geselen zodat het zout van zijn plas een bijtende pijn zou veroorzaken. Zo deed ik hem nog wat suggesties aan de hand waarop hij met toenemend enthousiasme reageerde. Ik liet hem van mijn schoot glijden, gaf de van angst en ellende trillende Diertje het bevel neer te knielen en met zijn hoofd op zijn knieën en zijn handen in zijn nek gevouwen af te wachten op de dingen die komen gingen en riep ook de andere twee jongens bij me.

"Luister," zei ik. "Meneer Arden heeft vanmiddag een heleboel leuke ideeën in de computer gestopt om Diertje te treiteren en te martelen en net had Tummetje ook een paar hele leuke ideetjes. Ik wil dat jullie nu met zijn drietjes gaan overleggen en over, zeg een half uur, met een volledig uitgewerkt programma komen waarin van jullie alle drie ideeën zitten. Een beetje zoals bij de Scouting vroeger. Jullie gaan naar het kleine kamertje hiernaast, daar staat een laptop en ook allemaal spullen die jullie kunnen gebruiken, inclusief verkleedspullen. Bij alles wat je bedenkt moet je je afvragen of ik het leuk ga vinden. Arden heeft natuurlijk de leiding, jullie twee moeten goed naar hem luisteren, maar Arden moet er op zijn beurt voor zorgen dat jullie inbreng goed in het programma wordt verwerkt. O ja, en vergeet niet dat het een dressuurprogramma is, dus jullie moeten Diertje allerlei kunstjes laten doen.

Terwijl de drie jongens naar de computer holden liep ik naar Tijntje en pakte hem bij zijn oor, draaide het een kwartslag en trok hem mee naar een van de vier kooien die ik in de kelder had staan. De kooi was nèt groot genoeg om hem er op handen en voeten in te laten zitten of met gebogen hoofd en opgetrokken knieën in te doen liggen. Ik duwde hem erin en deed de kooi dicht. Daarna liep ik naar de uitgang van de kelder, draaide het licht uit en ging naar de woonkamer om de rest te bekijken van de opnames van de vier jongensslaafjes in Croft's slaafjeshotel. Af en toe schakelde ik over naar de webcam die in het kamertje hing waar de jongens hun programma aan het voorbereiden waren. Ik zag hoe Tummetje zich aan het verkleden was als circusdirecteur, compleet met pandjesjas, lange broek en overhemd.

"Nee sukkel," hoorde ik Skinny roepen. "Je moet niet zoveel kleren aandoen, dat vindt hij nooit leuk."

"Maar ik ben toch de directeur van het circus," reageerde Tum een beetje gepikeerd, "dat moet ie wel zien toch?"

Nu keken Skinny en Tummetje allebei naar Arden, die in de verkleedkast begon te rommelen en iets te voorschijn toverde.

"Doe dit maar eens aan," zei hij tegen Tummetje, en reikte hem een glitterjas met achterpand aan zoals die wel gedragen wordt door langbenige revuedanseresjes. Dan kan meester je ribben en je buik goed zien want daar geilt hij het meest op bij jou."

(Hij bloost, Tummetje, hij bloost en glimlacht tegelijk, als een meisje van dertien dat haar eerste complimentje krijgt van de mooiste jongen van de klas!)

"Denk je?"

"Ik weet het wel zeker," antwoordde Arden grinnekend. "We hadden het erover toen we naar huis – (Dit is zijn 'thuis' geworden!) – reden. Het allerbelangrijkste is dat je geen lichaamshaar hebt, het tweede dat je zo mager bent dat hij je ribben kan zien en dat je een plat buikje hebt en het derde dat je klein bent, met kleine voeten, klein piemeltje en harde kleine billen. Dat is het eerste waar hij op let als hij jongetjes koopt, dat heeft hij me zelf gezegd. Pas dan kijkt hij naar gezichten en haren en karakters."

"Tádá," deed Skinny terwijl hij met zijn armen wijd uitgespreid een sprong naar voren maakte. "Dan ben ik dus de mooiste!" (en ook hij snapt het nu, terwijl ik nog wel dacht dat het bij hem niet lukken zou!). "Ik ben slanker dan Tum!"

"Ja maar je bent ook groter dan Martijntje," merkte Arden droogjes op om dan, met het ongeduld van iemand met dringende verantwoordelijkheden, Skinny een glanzend zijden harembroek aan te reiken. "Neem mee en ga je wassen en let vooral op de onderkant van je voeten, die moeten helemaal schoon! Meester houdt er niet van als je vieze voeten hebt."

Ik schakelde weer terug, als een gelukkiger man dan ik drie minuten geleden was. Dat het zó snel al zo goed zou gaan had ik nooit verwacht…

Een goed half uur later werd er bescheiden op de deur geklopt en kwam Skinny binnen om te zeggen dat ze klaar waren.

"Wilt u misschien naar de kelder gaan alstublieft meester?" vroeg hij netjes.

Ik stond op en complimenteerde hem met zijn kledingkeuze, de harembroek stond hem schattig. Het was duidelijk dat hij blij was met het compliment.

Toen ik de kelder in kwam zag ik dat de kooi waar ik Diertje in had achtergelaten al leeg was. Ik ging in een van de gemakkelijke clubfauteuils zitten, schonk mezelf een glas whiskey in, stak een sigaar op en wachtte af. Een paar minuten later zwaaide de kelderdeur open en kwam Tummetje binnenstappen. Hij had de glitterjas aan en een glanzend wit lendendoekje. In zijn rechterhand hield hij een lange zweep, in zijn linker een met glitter overdekte paarse hoge hoed.

"Hooggeëerd publiek!" begon hij als een volleerd spreekstalmeester. Vandaag toont ons circus een heel nieuwe attractie: Diertje!"

Hij liet de zweep knallen. Door de geluidsinstallatie schalde gedownloade circusmuziek. Skinny, had een soort van tulband op zijn hoofd, en droeg verder een harembroek en een mouwloos en openvallend showvestje dat zijn jongensachtige rankheid nog meer benadrukte dan wanneer hij helemaal naakt was. Hij hield een voor de gelegenheid opgehangen gordijn omhoog en daar kwam Diertje, op handen en voeten. Om zijn nek had hij een zware hondenriem waaraan een riem vastzat die door Arden vastgehouden werd. Uit zijn blonde haarbos staken twee katachtige oren en hij had een lange eveneens katachtige staart gekregen die, zo wist ik, met een aantal lange en dikke naalden in het bovenste deel van de bilspleet werd vastgemaakt. De klauwtjes en ringen van imitatie-tijgerbont aan zijn enkels en polsen waren gewoon vastgelijmd evenals de snorharen.

Maar los van de technische details, hij zag er aanbiddelijk uit, en dat effect werd nog vergroot door de duidelijk zichtbare striemen op zijn magere jongensrug, billen en bovenbenen en de tranen in zijn felblauwe ogen.

Skinny plaatste enkele kratten in een cirkel en Diertje moest maar zien hoe hij op handen en voeten van krat tot krat kon springen. Dat lukte natuurlijk niet, iedere keer gleed hij van het krat af en werd dan zonder veel plichtplegingen door Arden afgeranseld met een lange zweep.

"Jongens stop maar even," onderbrak ik de voorstelling, "en kom maar even hier. Je hoeft niet bang te zijn."

Nieuwsgierig kwamen ze om me heen staan.

"Luister eens, het idee is heel leuk," zei ik, "maar het moet ook dressuur zijn, he. Dus Diertje moet iets leren. Nou ziet hij er schattig uit als tijgertje, dus zorg dan ook dat hij zich na afloop van dit dressuuruurtje als een kleine tijger gedraagt, dus, zeg maar, als een poesje. Hij moet net zo bewegen en geluid maken als een poesje, snap je? Ook als hij pijn heeft mag hij geen menselijke geluiden meer maken."

Arden luisterde aandachtig en even later was hij druk in de weer met Diertje te te leren wat ik hem had opgedragen.

Inmiddels had ik ook al bedacht hoe het met de andere twee jongetjes verder moest. Van Tummetje vermoedde ik zeer sterk dat hij van nature al masochistische en homofiele tendensen had. Maar Tummetje was ook de intelligentste van het stel: voordat hij mijn slaafje was geworden zat hij op het gymnasium. Daar moest gebruik van te maken zijn. Ik riep hem bij me en gaf hem opdracht een opstel te schrijven over hoe hij dacht dat hij een goed slaafje van me kon zijn. En Skinny… Skinny laten schrijven zou weinig zin hebben, dat was al zo toen hij nog Skinny was en dat was zeker niet veranderd nu hij slaafje was geworden. Maar ik dacht dat ik wel wist wat ik met Skinny aan moest. Skinny zou ik gaan laten africhten in de rol van hondenjongetje: het slaafje dat, ongeacht wat je hem aandeed, toch altijd weer bij je zou komen, met de trouw van een hondje dat de hand likt die hem slaat. Wonderlijk toch, mijmerde ik, dat ook nu weer het zwakste en in veel opzichten mooiste jongetje de vreselijkste rol toeviel. Want de kleine Diertje zou vanaf nu het meest behandeld worden alsof hij een stuk speelgoed was, een robot met een kinderlijfje. Zouden Tummetje en Skinny nog wel eens geknuffeld worden en verwend, voor Diertje zou dat er maar heel zelden in zitten. Ik zou bijna medelijden met hem hebben gekregen als hij er ook nu niet zo schattig had uitgezien, terwijl hij zijn uiterste best deed om te mauwen als een katje en op handjes en voetjes te blijven staan terwijl Arden de ene zweepslag na de andere op zijn magere jongensruggetje liet neerdalen.

Terwijl ik toekeek kroop Tummetje aarzelend naar met toe en kroop toen hij niet op weerstand stuitte, zonder aandrang bij me op schoot. En er was zichtbaar en hoorbaar genot toen ik mijn nagels in zijn rechtertepeltje liet dalen.

VOLGENDE STUK