3 comments/ 38546 views/ 2 favorites Pander By: HomerPindar He lifted her up with his one arm, pressing her against the wall. She was young, just married perhaps. Thankfully none of the plagues had touched her too harshly to scar her skin. Pander had a fondness for healthy appearances. Hers was clearly eye catching, outside of a few bruises here and there. Life's harsh, he thought. He stared into her eyes, watching her fear. Or could it be excitement? He smiled at her, Fear of excitement, least her man hears us. His smile revealed his teeth, and her excitement fled like so much morning dew. Pander did not care, fear was more than morsel enough. With his free hand he started unlacing her bodice, revealing her full breasts. She'd had at least one child, her wide hips and full figure would never do on a peasants yearly feed without such a consideration. Pander's traced a line up the curve of her revealing breast to her throat. Her flesh was promising, her blood filling, yet Pander also yearned for entertainment. The glint in his eye must have warned her of what to expect as she thought to call out. Pander squeezed her throat, softly, at just the right places and pressed her harder. She went silent. Running his finger back down her neck he slid bare her shoulder. Pulling, slowly, almost gently, downward he revealed her breast. His fingertips brushed across her nipple, then pinched till he could feel the involuntary hardening. Now he held her in place with his gaze, slipping his hand off her neck and baring both her shoulders now. His hand cupped her breast as he leaned towards her. As their lips touched he watched her eyes close - once again she felt excitement. He could feel her heat. Her pulse throbbed to him through her breasts. His one hand continued to fondle her while the other wrapped around her waist. Her own hands moved, hesitantly at first, then more firmly up his arms and around his back. He felt her heat pulse to him through his garments, into his hands and against his lips. Slowly his kisses moved down her chin and along her neck. With each touch of his lips he searched for her pulse, feeling for the throbbing, the pounding. As she lifted her leg against him, wrapping herself tightly to his body, he found her pulse along her neck. Gentle, wordless moans escaped her as his fangs slipped into her. Her body was grinding against his even as her heat become his own. He drank deeply, luxuriously enjoying her taste, the feel of her flesh heating his own, tasting more than just her blood. Oh, yes, he thought, she will have a surprise for her abusive husband. And then feed upon her own children as a dessert. And she'd be satiated and sleepy long before dawn, long enough for her to be dragged helpless to watch the sun rise. Pander so enjoyed his entertainments. As her heat drained and her body relaxed he again kissed her chin, then her lips. Running his own tongue against his teeth he pressed his lips to hers one last time. Only this time the kiss gave to her instead of drained. His blood ran down her tongue, his hand working along her throat to help her swallow. It wouldn't take much before she would return, hungry, cold and lusting for her loved ones. Pander stepped back as she slid to the ground. Confident that she would revive shortly he allowed himself a moment to gaze down upon his deed. So young and once so innocent. Her arm twitched. Pander smiled, anticipating the entertainment in watching this lovely young form devour her own family. With a leap he made the roof's edge, and shifting himself to watch, vanished into shadows. He continued to watch as her hand moved back to her bare breasts. Her eyes snapped open even as she cupped her own breast, felt her own chest stilled of breath. Panic. She stared down at her own clothes, lifting them up as if to ask them what had happened. Her fingers brushed against her stomach, then she forgot her clothes while her hands ran up and down her stomach. A response to a hunger that had nothing to do with her digestion, a response so ingrained that Pander marveled each time he saw it. She shifted, pulling her feet under her, crouching. Instead of pulling back on her clothes she pulled them away, leaving herself naked, feral. Animal instincts being burnt into her psyche by Pander's blood in her veins. Then Pander heard something - no, someone. An unexpected visitor. This will be interesting, he remembered how the random act of knocking over a lantern had lead to his own release from the same fate he had designed for the young flesh below him. If need be he'd leave her to survive or die on her own, in the meantime an unexpected visitor would be further entertainment. The newly embraced didn't notice the intruder until she came into view. They both stopped, taking a moment to stare at one another. The new comer, if anything even healthier than Pander's toy, backed against a wall, arms outstretched. A position easily taken as fearful. Pander was not fooled though, the newcomers face did not hold fear but calculations. Pander made certain not to move. The young vampire moved forward, cautious yet still feral. She had not the chance to learn what she was capable of, and every second she did not feed her hunger would grow by leaps and bounds. She glanced right, towards the entrance to her hovel. Before she turned back to face the new arrival she leapt forward. Pander smiled, it was a good ruse. It didn't work. The young vampire was fast with hunger, yet the mortal was moving with trained experience. With a twist and thrust the mortal used the young vampires speed against her, slamming her against the ground. Yet, she didn't press the attack. Smart of her, thought Pander, and surely enough the young vampire's speed had her back on her feet at once. Pander wondered about this mortal female, who was she? As he watched her move, watched her fight, he felt more than just his hunger return. The vampire managed to slash at her, cutting her along her leg. The mortal stumbled back, nearly falling. The young vampire jumped on the advantage. Only Pander could plainly see it was not an advantage, but a trap. With a snap the mortal thrust with shaft of a forgotten garden hoe upwards, impaling the young vampire. There was no scream, for she'd not yet drawn a breath after her reawakening. No, she simply crumpled to the ground to lay defeated. Pander watched as the mortal regained her feet. He smiled as she reached down and broke off a part of the hoe's handle, Don't go unarmed, you don't know what might be lurking out there. She examined her leg, speaking to herself under her breath, perhaps even cursing. Pander alighted a short distance from her softly. For a second she didn't notice his presence, then she glanced, startled, and scrambled to her feet. Pander waited patiently. "You!" She hissed at him, "You did this," she pointed at the dead vampire beside her. He smiled in answer, seeing no reason to debate the obvious. "Damn you," she went to move and flinched. Pander did not shift a muscle, aware of the traps she could use to her advantage. "Do you have any idea how long I've been hunting you?" That surprised Pander as nothing else that evening had. Then he realized who this was, Cassandra, his young cousin. Had it been that many years since? So long since he'd devoured his own family - uncle and aunt as well - before the fire had burnt down their farmhouse? He had thought she'd perished in the flames, the one family member to get away. Yet she'd lived. And followed him, To follow in my footsteps. He smiled broadly. She shifted, her own confidence lagging. Pander opened his arms to her and calmly stepped forward. She raised her stake and shifted her stance, no longer pretending the wound hindered her. Pander paused, lowering his arms a touch, tilting his head, questioning. They gazed into each others eyes. Years before Pander was told that the peasantry believed that ilk of his kind could enter the minds of the weak, plying them to their own ends. Pander had laughed at that, before killing the peasant who had said as much. No, Pander could not enter the minds of others. He could, though, let others into his own mind - to feel what he felt, to sense what he sensed, to taste his desire. Cassandra inhaled sharply, the sensations engulfing her. She felt heat, could feel her heart pumping loud and hard against her chest. Her skin tingled as she watched Pander step closer. She raised her stake, even as the heat suffused her body. The waves of heat and the feel of the cool air against her skin washed down her chest and along her thighs. Her legs felt weak, yet she held her stance as Pander took another step. She wondered what took him so long, why did he not rush her. He simply came, step by step, staring deeply into her eyes as she felt the warmth rise into desire. Her breasts felt on fire, she wasn't even aware of her own hand loosening her clothes - only of the cool night air causing her nipples to harden. She stood up straight now, yet the stake was still raised before her as she watched Pander step up to it. Her gaze was so locked onto his own that she didn't even feel him walk into the raised stake. What she did feel was his finger tip tracing a line along the curve of her neck. It sent shivers down her whole body till she feared she'd stumble and loose sight of him. Her skin was electrified by his gentle stroke, the heat surging through her thighs muscles began to spasm. Do you feel that desire? he asked her. She couldn't speak, she could barely think, Oh yes. Do you want to feel that desire for all eternity? His fingertips slid down her throat, pulling open loosened clothing to reveal her breasts. He traced the firm curve till his fingertips brushed against her hardened nipples. She moaned even as she felt the heat between her thighs blossom and pour down her legs. Even then, the desire didn't stop, if anything the heat between her legs only added fuel to the fire. To the sensation that felt more enticing than any she'd ever knew existed, Oh, God, yes, forever! And will you do anything it takes to keep your desire burning? She gazed into his eyes even as his hands slid around her waist. She looked up at his face, pale except where the peasants blood still trailed down his chin. She watched as he smiled down at her, revealing his fangs. She closed her eyes as she leaned her head back, revealing her throat to him, Anything! She welcomed his arms around her, pulling back her hair, running up and down her bare back. She wrapped her own arms around him. The stake rolled down his back to land at their feet, forgotten. Her hands pressed against his own neck and pushed his mouth down to her waiting throat. Pressing herself against him she moaned softly. Pander drank fully, deeply, Ah, once so young. So innocent. Pandi Naattu PainkiLi 01 பாண்டி நாட்டு பைங்கிளி Author: காமராசன் ------------------------------------------ பாண்டி நாட்டு பைங்கிளி - 1 ===================== முழு நிலா காய்ந்து கொண்டிருந்தது. இளம் தென்றல் காவேரி நதி வழியாக மென் குளிருடன் மதுரை நகர் முழுவதும் வலம் வந்து எல்லோரையும் மகிழ்வித்துக் கொண்டிருந்தது. ஆனால் பாண்டி நாட்டு இளவரசி நந்தினி தேவியோ பஞ்சணையில் உறக்கம் வராமல் தவிப்புடன் புரண்டு கொண்டிருந்தாள். அவளது பட்டு மேனி முழுவதும் தக தக என்று கனல் போன்று எரிவது போன்ற உணர்வு ஏற்பட்டது. அவள் மனம் அலை பாய்ந்து நிலை கொள்ளாமல் கொந்தளித்துக் கொண்டிருந்தது. துயில் கொள்ள முற்பட்ட அந்த மயில் நடையாளுக்கு தனது தவிப்புக்குக் காரணம் தன் மனதில் எற்பட்டிருந்த மையலே என்று புரியவே செய்தது. ஆனால் என்ன செய்வது, யாரிடம் சொல்வது என்று தெரியாமல் பெரும் குழப்பத்தில் இருந்தாள். அவளது மனம் சென்ற சில நாட்களில் நடந்த இனிய நிகழ்ச்சிகளை அசை போட்டு அந்த நினைவுகளில் பெருமூச்சுடன் பயணம் செய்யத் தொடங்கியது. பாண்டிய நாட்டு மன்னன் சுந்தர பாண்டியனின் ஒரே மகள் நந்தினி தேவி. அவளது எழில் காணும் எவரையும் கவர்ந்து விடும் கொள்ளை அழகுடன் திகழ்ந்தாள். அவளது பருவச் செழிப்புகளும் வளைவு நெளிவுகளும். வனப்புடன் திளங்கிய மேனியும் காண்பவரை மயக்கிவிடும். அன்று ஒரு நாள் நந்தினி தனது அந்தப்புரத்தின் உப்பரிகையில் நின்று வெளியில் மதுரை நகரின் அழகை ரசித்து கண்டு கொண்டிருந்தாள். அப்போது புரவிகளின் சப்தம் கேட்டது. சற்றே திகைப்புடன் சத்தம் கேட்ட திசையில் நோக்க முற்பட்ட இளவரசி, தூரத்தில் ஒரு குதிரையில் கம்பீரமான தோற்றத்துடன் ஒரு வாலிபன் வருவதைக் கண்டாள். அருகில் வர வர அவனது தோற்றம் இன்னும் தெளிவானது. நந்தினி தேவி, அவனை தனது வேல் விழிகளால் கூர்மையாக கவனித்தாள் - அவன் சாதாரணமான வீரனாக இருக்க முடியாது, இராஜ குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவனாகத்தான் இருக்க வேண்டும் எனபது அவளுக்குத் தெள்ளத் தெளிவாகப் புரிந்தது. தேக்கு மரம் போன்று வலிமை வாய்ந்த தோள்களும் புஜங்களும் காந்த சக்தி மிகுந்த கண்களும் அவளைக் கவர்ந்து விட்டன. நந்தினி தேவி, தனது இதயத்தில் ஒரு பகுதி தன்னை விட்டு நீங்கி எங்கோ செல்வது போல உணர்ந்தாள். தன்னையும் அறியாமல் தனது நெஞ்சம் பட பட என்று அடித்துக் கொள்ளும் போதே, அந்த வாலிபன் திடீர் என்று அவனது பார்வை மேலே வருவதையும் கண்டாள். அதற்கு முந்தின நாள்தான், தனது தந்தையார் அண்டை நாட்டு பல்லவ மன்னரும் இளவரசன் இளைய பல்லவனும் அரச வருகை தருவதாகக் கூறியதை நினைவு கூர்ந்தாள். வருபவர் இளவல் ஆகத்தான் இருக்க வேண்டும் என்று அவள் மனம் கூறியது. தனக்கு பல்லவ நாட்டு இளவரசனை மணமுடிப்பதாக ஒரு விருப்பத்தையும் தனது தந்தை ஒரு கோடி காட்டி இருந்ததையும் உணர்ந்திருந்தாள். ஆனால் இவன் அவனாகத்தான் இருக்க வேண்டும் என்று அவளது மனம் வேண்டிக் கொண்டது. ஆனால் ஏன் இவர் தனியாக வருகிரார் என்று கேள்விக்குறியும் அவள் மனதில் எழவே செய்தது. இளைய பல்லவன் தூரத்தில் வரும்பொழுதே தன்னை இரு வேல் விழிகள் துளைக்கும் வண்ணம் பார்த்துக் கொண்டிருப்பதை உணர்ந்தான். அருகில் வந்தபோதுதான் அது ஒரு பருவப் பைங்கிளியின் மான் விழிகள் என்று புரிந்தது. மெல்ல தனது பார்வையை அந்த திசையில் திருப்பிய போது தான் அது ஒரு காவியம் என்று அறிந்த அவன், அந்த விழிகளுடன் ஓரிரண்டே வினாடிகளென்றாலும் விழிகளுடன் விழிகள் கலந்தபோது, மின்னல் தாக்கியதுபோல உணர்வு பெற்றான். என்னதான் இருந்தாலும் பெண்மைக்கே உரிய நாணத்துடன் அந்த மான் விழியாள் மருட்சியுடன் தனது கண்களை வேறு பக்கம் திருப்பினாலும், அந்த சில கணங்களிலேயே மன்மதன் வானத்தில் இருந்து இருவரிம் மீதும் தனது பாணங்களை எய்தி விட்டான். நந்தினி தனது பார்வையைத் திருப்பினாலும், ஓரவிழிகளால், அந்த ஆண்மகன் தனது அங்க லாவண்யங்களை மொய்த்துப்பார்ப்பதை உணரவே செய்தாள் அவள் மேனியெங்கும் அந்த உணர்வால் சிலிர்த்தது. விழிகள் பட படத்தன, கொவ்வைச்சிவந்து இருந்த இதழ்கள், மெல்லத் துடித்தன. நெஞ்சம் படபடக்க அவளது பருவச் செழிப்புகள் விம்மி விம்மி அசைவதை அந்த வாலிபன் தனது புரவியை வேண்டுமென்றே மெதுவாக நடக்க வைத்து, ஒரு விஷமப் புன்னகையுடன் பார்த்து ரசித்தான். ஆனாலும் இதுவரை முன் பின் அறிமுகமாகாத ஒரு இளம் பெண்ணை அங்கு நின்று பார்த்துக் கொண்டிருப்பது பண்பாகாது என்று எண்ணிய வண்ணம் அவள் நின்ற உப்பரிகையயும் கடந்து செல்லலானான். அவன் மனம் இந்த ஒயில் ஓவியம் தனக்காக நிச்சயம் செய்யப்பட இருக்கும் பாண்டிய நாட்டு இளவரசியாகத்தான் இருக்கும் என்¢று தனக்குத் தானே கூறிக் கொண்டது.. இதுவரை எந்தப் பெண்ணையும் கண்டு ஏற்படாத ஒரு உணர்வு அவன் மனதிலும் உடலிலும் உண்டானது. இந்த உணர்வுடன் தனது குதிரையின் அசைவில் தனது ஆண்மையின் வேல் திண்ணம் பெறுவதையும் இளையபல்லவன் உணர்ந்தான். இனி இங்கு நின்றால் ஆபத்து என்று நினைத்து, புரவியை மீண்டும் வேகமாகச் செலுத்த முற்பட்டு கடைசியாக திரும்பி ஒரு முறை மேலே விழிகளைச் செலுத்த, நான்கு விழிகளும் மீண்டும் ஒரு கணம் கலந்தன. மன்மதனின் அம்புகள் மீண்டும் ஒரு முறை பூ மழையாக உதிர்ந்து இருவரையும் காதல் என்ற உணர்வில் நனைத்து சிலிர்க்க வைத்தன. அந்தப் புரவியில் அந்த வீரன் சென்று தன் பார்வையில் இருந்து மறையும்வரை கண்ணிமைக்காமல் கண்டுகொண்டிருந்த அந்தப் பேதையின் விழிகள் தன்னையும் அறியாமல் பனித்தன. கண்கள் மட்டுமா? வேறெங்கோ கனிந்து கசிவது போன்றும் இருக்க அந்தப் பூங்கொடியாள், அங்கிருந்து மெல்லிய நடை பயின்று அரண்மனைக்குள் சென்றாள். உள்ளே சென்ற இளவரசியை, தந்தையார் சுந்தர பாண்டியனார் புன்னகையுடன் வரவேற்றார். "வா! மகளே! நந்தினி! நேற்று பல்லவ மன்னரும் இளவலும் மதுரைக்கு வருகை தருவதாகக் கூறியிருந்தேன் அல்லவா? இன்று காலை தான் அவரது செய்தி வந்தது. மன்னருக்கு உடல் நிலை சரியில்லாததால், வர முடியவில்லை என்றும், இளையபல்லவன் மட்டும் வந்து சில நாட்கள் நமது விருந்தினராக இருந்து செல்வார் என்றும் ஓலை அனுப்பியிருக்கிறார். இளையபல்லவன் தனியாகவே வருவார் போல இருக்கிறது!” மேலும் அவர் கூறினார் - "பல்லவ இளவல்” நமது அரண்மனையிலேயே தங்க ஏற்பாடு செய்ய ஆணையிட்டிருக்கிறேன். அரச விருந்திரானதால், நீயும் அவரை கவனித்து விருந்தோம்பல் செய்ய வேண்டும். பல்லவ நாட்டுக்கும் நமது நாட்டுக்கும் நெருங்கிய உறவு ஏற்படுவது இரு நாடுகளுக்குமே நல்லது!" என்று தந்தையார் கண்கள் மின்ன ராஜ தந்திரத்தொனியில் மொழிவதைக் கேட்ட நந்தினி நாணப்புன்னகையுடன் ".. ம் ........ம்" என்றவாறே மெல்லத் தனது அறைக்குச் செல்லத் தொடங்கினாள். நந்தினியின் மனம் குதூகலத்துடன் சிட்டுக் குருவிபோல பறந்து எங்கோ செல்லத் தொடங்கியது; அவள் மான்போலத் துள்ளிக் குதித்துக் கொண்டு தனது பள்ளியறைக்குள் செல்ல, அவளது தோழி பூங்கோதை அவளை விசித்திரமாகப் பார்த்தாள். "என்ன இளவரசி! நடையும் பார்வையும் கொஞ்சம் வித்தியாசமாக இருக்கிறதே?" என்று குறு குறுக்கும் விழிகளுடன் வினவினாள். "இல்லை.... ஒன்றும் இல்லை..........." என்று தடுமாற்றத்துடன் கூறிய உடனேயே பூங்கோதைக்கு என்னவோ விஷயம் இருக்கிறது என்று புரிந்து விட்டது. பத்துப் பதினைந்து ஆண்டுகளாக அல்லவா அவள் நந்தினியுடனேயே இருக்கிறாள்? மேலும் அவளும் அந்த நாட்டு சேனாதிபதியின் மகன் கபிலன் என்பவனைச் சிறிது காலமாகக் காதலித்துக் கொண்டுதான் இருந்தாள். அதனால் இந்த நோயின் அறிகுறிகள் கண்ட உடனேயே அவளுக்குத் தெரிந்து விட்டது! பூங்கோதை இளவரசியின் தோள்களைப் பற்றிய வாறு "தேவி! யார் அவர்??" என்று குறும்புப் புன்னகையுடன் அப்பட்டமாகக் கேட்டு விட்டாள். நந்தினி அதிர்ந்து விட்டாள். இவளுக்கு எப்படித் தெரிந்தது என்ற கேள்விக் குறியுடன் "என்ன பூங்கோதை? யார் எவர்??" என்று குழப்பதுடன் கேட்க, சிலம்பொலி போல் சிரித்துக் கொண்டே, "பார்த்தால், இந்தப் பூனையும் பால் குடிக்குமா? என்று இருக்கிறீர்கள். எனக்குத் தெரியாதா என்ன? உங்களை எத்தனை வருடங்களாக கவனித்து வருகிறேன். உங்கள் மனம் உங்களிடத்தில் இல்லை என்பது தெள்ளத் தெளிவாக உங்கள் நெருங்கிய தோழியாகிய எனக்குத் தெரியாமலா போகும்?" என்று நந்தினிதேவியின் விழிகளைக் கூர்மையாகக் கவனித்துக் கொண்டே ஆர்வத்துடன், "கூறுங்கள் தேவி, யார் அவர்? நானும் அந்த வழியாகத்தான் வந்திருக்கிறேன், எப்படியும் என் உதவி உங்களுக்குத் தேவைப்படும்? என்று நமட்டுச் சிரிப்புடன் வார்த்தைகளை உதிர்த்தாள். நந்தினி சற்றே தயங்கியபடியே "பூங்கோதை! நீ யாரும் சொல்லி விட மாட்டாயே? - ஆனால் அவர் யார் என்றே எனக்குத் தெரியாது. சற்று முன்புதான் நான் உப்பரிகையின் நின்று கொண்டிருந்தேன். புரவியில் ஒரு அழகானவர் சென்று கொண்டிருந்தார். நான் மேலே நிற்பதை விழுங்கும் கண்களினால் பார்த்துக் கொண்டே புன்னகை வேறு செய்தார். எனக்கு என்ன செய்வது என்றே தெரியவில்லை." என்று பட படக்கும் விழிகளுடன் மூச்சு முட்டத் திக்கித் திக்கிக் கூறினாள். தோழியோ கல கலவென்று நகைத்தவாறே, " நீங்கள் மட்டும் கண்களை மூடிக்கொண்டு முனிவர் மாதிரி தவம் செய்து கொண்டிருந்தீர்களாக்கும்?? யார் யாரை விழுங்கும் பார்வை பார்த்திருப்பீர்கள் என்று எனக்குத் தெரியாதா?" என்று கேலியுடன் கூறியவாரே, "அச்சப்பட வேண்டாம், அவர் பல்லவ இளவல் தான் - அதாவது உங்களது வருங்காலக் கணவர்!! என்னதான் திருமணம் செய்வதாக இருந்தாலும், அதற்கு முன்னால் காதல் செய்து, கொஞ்சம் திருட்டுத்தனமாகச் செய்யும் குறும்புகளும் சில்மிஷங்களும் செய்வதில் இருக்கும் இன்பமே அலாதி இன்பம்" என்று அனுபவித்துக்கூறிய தோழியை இளவரசி அதிசயமாகப் பார்த்தாள். நந்தினி தனது தோழியைப் பொறாமையுடன் பார்த்தவாறே, " அது எப்படியடி முடியும்?? நான் தான் தெரிந்தோ தெரியாமலோ அரச குடும்பத்தில் பிறந்து விட்டேனே? வெளியில் எங்கும் சுதந்திரத்துடன் செல்ல முடியாதே? நீ என்னதான் இருந்தாலும் கொடுத்து வைத்தவள்?" என்று பொறுமினாள். மீண்டும் ஒரு புன்னகையை உதிர்த்தவாறே, "சற்றே பொறுங்கள் தேவி! நான் இல்லையா உங்களுக்கு உதவ?? பல்லவ இளவரசர் தங்குவது நமது அந்தப் புரத்துக்குப் பக்கத்தில் இருக்கும் அரச விருந்தினர் அறைகளின் ஒன்றில்தான்.¢. சில நாட்கள் தங்குவார் அல்லவா? "பல்லவ இளவல் தனியாக வந்திருப்பதால் மன்னர் அவருக்குத் துணையாக சேனாதிபதி மகன் கபிலனை (பூங்கோதையின் விழிகள் திளங்கின!!) இந்தச் சில நாட்கள் அவருடன் தங்கியுருக்கச் சொன்னார் என்று கேள்வி! - தேவி, நமக்கு இருவருக்குமே அதிருஷ்டகாலம்தான் என்று நினைக்கிறேன். என்ன கூறுகிறீர்கள்" என்று விஷமப் பார்வையுடன் கேள்வியை வீசினாள். “அவர் நான் சொன்னால் உதவாமலா போய் விடுவார்?" என்று தனது திட்டத்தை விவரித்தாள். இதைக் கேட்டவுடன் நந்தினி திகைத்து விட்டாள். மனம் பட பட என்று அடித்துக் கொண்டது. ஆனாலும் ஆவல் இதயத்தை உந்தியது. நந்தினிக்குத் தனது தோழியின் காதல் விபரம் தெரிந்திருந்தாலும் மற்றவர் விவகாரங்களில் தலையிடுவது பண்பாகாது என்பதாலும் அவளுக்கே அதற்கு முன்பு அதிகம் அதைப் பற்றி ஆவல் இல்லாததாலும் கண்டு கொள்வதில்லை. மாலைப் பொழுது பூங்கொடி திடீர் என்று காணாமல் போய் விடுவாள். வரும்போது கொஞ்சம் இன்ப மயக்கத்தில் துவண்டு வருவதைப் போல் இருக்கும். ஆனாலும் இதுவரை அவளை ஒன்றும் கேட்டதில்லை. ஆனால் இப்போது தனக்கும் அந்த காதல் நோய் பிடித்துக் கொண்டதால், அவளுக்கு திடீர் என்று அவர்கள் காதலைப் பற்றி அறிய அவா ஏற்பட்டது. "அடியே! பூங்கோதை! நீ இத்தனை நாட்களாகக் காதலிக்கிறாயே! அப்படி என்னதான் பேசிக் கொள்வீர்கள், வேறு என்னதான் செய்வீர்கள்?" என்று குறு குறுப்புடன் வினவினாள். தோழி வெண்கலக் கிண்ணம் விழுந்தது போல கலகலத்தாள் - "இளவரசி! இதெல்லாம் சொல்லித் தெரிவதில்லை. அனுபவிப்பதில்தான் இன்பமே இருக்கிறது. முதல் எல்லாம், மணிக் கணக்கில் பேசிக் கொள்வோம், ‘மானே! மயிலே!’ என்றெல்லாம் வர்ணித்துக் கொண்டிருப்பார். ஆனால் கொஞ்சம் இடம் கொடுத்து விட்டால் - அப்பப்பா! . . . . . . இந்த ஆண்கள் இருக்கிறார்களே! . . . . , கையையும் வாயையும் வைத்துக் கொண்டு சும்மா இருக்க மாட்டார்கள்!!.." என்று சொக்கும் கண்களுடன் மொழிய நந்தினி இன்னும் திகைத்தாள். அப்போது அங்கு ஒரு சேவகன் வேகமாக வந்து அவர்கள் முன்பு குனிந்து வணங்கியபடி. "இராஜ குமாரி!! அரசர் ஒரு விருந்தனரோடு வந்திருக்கிறார். உங்களை அழைத்து வர உத்தரவு இட்டிருக்கிறார்" என்று கூறினான். "சரி! நான் வருகிறேன் என்று சொல்" என்று ஆணையிட்டு விட்டு அவன் சென்றவுடன் நிலைக் கண்ணாடியில் தன் தோற்றம் எப்படி இருக்கிறது என்று பார்க்க விழைந்தாள். பூங்கோதை அவளைப்பார்த்து கேலியாக "தேவி, இப்போதே கொள்ளை அழகுடன் இருக்கிறீர்கள், இன்னும் அலங்காரம் செய்து கொண்டால், பல்லவ இளவல் மயங்கி விழுந்தே விடுவார்!" என்று ரீங்காரிக்க நந்தினி முகம் சிவந்தாள். மனம் படபடக்க "சரி வாடி போகலாம்" என்று தோழியின் கரத்தைப் பிடித்தவாறே அரண்மனையை நோக்கி விரைந்தாள். அவளது இதயம் தனது மனம் கவர்ந்தவனைப் பார்க்கத் துடித்தது. தோழிக்கு அவளது மனப்பதைப்பு புரியவே செய்தது. "அச்சப் படாதீர்கள் தேவி, அவர் எங்கும் பறந்து சென்று விட மாட்டார்" என்று கிசு கிசுத்தாள். அவர்கள் அரண்மனை வாயிலில் நுழைந்ததும் அங்கு காவலர்கள் வணங்கி உள்ளே வழி விட்டனர். இருவரின் கால்களின் சலங்கை ஒலியும் உள்ளே இருந்தவர்களுக்கு இவர்களின் வருகையைப் பறை சாற்றி விட்டன. அங்கு மன்னரும் சேனாதிபதியும் அமைச்சரும் அமர்ந்திருந்தனர். கூட பல்லவ இளவலும் அருகில் சேனாதிபதியின் மகனான கபிலனும் இருக்கையில் அமர்ந்திருந்தனர். நந்தினியும் பூங்கோதையும் உள்ளே சென்றவுடன், மன்னரைத் தவிர எல்லோரும் எழுந்து நின்று வரவேற்றனர். "வா! மகளே நந்தினி!!" என்று வரவேற்றார் மன்னர் சுந்தர பாண்டியனார். அவளது மான்விழிகள் அறையைச் சுற்றி மருட்சியுடன் பட்டாம் பூச்சியின் சிறகுகள் போல படபடத்துக் கொண்டே வலம் வந்து ஒரு கணம் அவள் எதிர்பார்த்த அந்த இரு விழிகளைச்சந்தித்து, குத்திட்டு நின்றன. ஆனால் அந்த விழிகளின் சக்தியை எதிர் கொள்ள இயலாமல் வேகமாகத் திரும்பி தனது தந்தையை நோக்கினாள் அந்த பூங்கொடியாள். மன்னர் தனது சிம்மக் குரலில் தொடர்ந்தார் "பல்லவ மன்னரும் அமைச்சரும் இளவலும் வருவதாகக் கூறியிருந்தேன் அல்லவா?? மன்னருக்கு உடல் நிலை சரியில்லாததால் வர முடியவில்லை என்று ஓலை அனுப்பி யிருந்தார். அவர் சில நாட்கள் கழிந்து வருவார். ஆனால் தற்போதைக்கு இளைய பல்லவனை அனுப்பிவைத்திருக்கிறார். நமது விருந்தினர் அறையில் தங்க ஏற்பாடு செய்ய ஆணையிட்டுருக்கிறேன். துணைக்கு கபிலனையும் அங்கேயே வேறு ஒரு அறையில் தங்கவும் கூறியிருக்கிறேன். விருந்தினரைச் சரியாகக் கவனித்துக் கொள்வது உங்கள் இருவரின் பொறுப்பும் கூட" என்று புன்னகையுடன் மொழிந்தார். நந்தினியோ ஏதோ ஒரு கனவுலகில் இருப்பதுபோல் உணர்ந்தாள். கடைக்கண்களால் அங்கு அருகிலேயே கபிலனும் பூங்கோதையும் தத்தம் விழிகளால் ஆயிரம் வார்த்தைகள் பகிர்ந்து கொள்வதையும் கண்டாள். ". தந்தையின் அறிமுகம் முடிந்தவுடன் அவள் இளையபல்லவனை நோக்கி கரம் கூப்பி வணங்கி வரவேற்று புன்முறுவல் செய்தாள். திரும்பவும் ஒரு முறை " அண்ணலும் நோக்கினாள் - அவளும் நோக்கினாள் - நாடகம்" அரங்கேறியது. கம்பீரமாக அங்கு வீற்றிருந்த பல்லவன் அவளை நோக்கி ஒரு மென் புன்னகையுடன் வணங்கி அவளது வரவேற்பை ஏற்று தலை அசைத்தான். மன்னர் கபிலனை நோக்கி "சரி கபிலா!! பல்லவரை அவரது அறைக்குக் கூட்டிச் செல். அவர் சற்று ஓய்வு எடுத்துக் கொள்ளட்டும். இவ்வளவு தூரம் புரவியில் பயணம் செய்து வந்திருக்கிறார் அல்லவா? -- நந்தினி!! பூங்கோதை!! நீங்கள் விருந்தினருக்கு உணவு, சிற்றுண்டி, பழரசம் இவைகள் சரியாக ஏற்பாடு செய்யப் பட்டிருன்க்கின்றனவா என்று சற்று கவனித்துக் கொள்ளுங்கள்" என்று முழக்கத்துடன் கூறி கை அசைத்து அவர்கள் நால்வருக்கும் விடை கொடுத்து தமது அரச அலுவல்களுக்குத் தமது கவனத்தைத் திருப்ப முற்பட்டார். கபிலன் இளையபல்லவனை விருந்தினர் அறைக்குக் கூட்டிச் செல்வதைக் கண்டவாறே நந்தினியும் பூங்கோதையும் தங்களது அந்தபுரத்திற்குச் செல்லலாயினர். பூங்கோதை இளவரசியிம் செவிகளில் கிசுகிசுத்தாள் "இப்போது மகிழ்ச்சிதானே தேவி? உங்கள் மனம் கவர்ந்தவர் தங்களின் வருங்காலக் கணவர்தான்!! கிடைக்கப்போகும் வாய்ப்பை வீணாக்கி விடாமல், அவருடன் ஒரு நெருக்கத்தை ஏற்படுத்துக் கொள்ளுங்கள். இந்த இனிய நினைவுகள் பிற்காலத்தில் நினைத்துப் பார்த்தால் பரவசமாக இருக்கும்" என்று கூற "போடி, எனக்கு வெட்கமாக இருக்கிறது" என்று முகம் சிவக்க பதில் உரைத்தாள். "இப்போது அப்படித்தான் சொல்வீர்கள், இந்த வெட்கமும் நாணமும் ஆசை என்ற வௌ¢ளத்தில் அடித்துச் செல்லப் படும். அப்போது என்னைக் கூட மறந்து விடுவீர்கள்." என்று கூறிக்கொண்டே பூங்கோதை " நாம் சிறிது நேரம் கழித்து விருந்தினர் அறைக்குச் செல்லலாம். - அரசர் ஆணைப்படி ஏற்பாடுகள் எல்லாம் சரியாக இருக்கிறதா? என்று பார்க்க வேண்டாமா?" என்று கண்ணைச் சிமிட்ட நந்தினி தேவியின் இதயம் பட பட என்று அடித்துக் கொண்டது. ஆனாலும் அவளுக்கு தன் மனம் கவர்ந்த கள்வனைக் கண் குளிரக் காண வேண்டும், அவனுடன் பேச வேண்டும் என்று மனதில் ஆவல் எழுந்தது. பூங்கோதை ஒரு கோப்பையில் பழ ரசத்தை எடுத்து வந்து, "வாருங்கள் இளவரசி! நாம் சென்று நமது விருந்தாளியைக் கண்டு வருவோம்" என்று புன்னகைத்தவாறே கூப்பிட்டாள். தோழி பூங்கோதை தன் கையைப்பிடித்து அவளைக் கூட்டிச் செல்ல மனம் பதை பதைக்க அவள் கால்கள் விருந்தினர் அறையை நோக்கி விரைந்தன. அவர்கள் செல்லும் வழியில் கபிலன் அங்கு வந்து கொண்டிருந்தான். அவர்களைப் பார்த்ததும் புன்முறுவலுடன், "பல்லவ இளவல் அவரது அறையில்தான் இருக்கிறார். நான் சில ஏற்பாடுகளைச் செய்ய வேண்டியிருக்கிறது. அதனால் நீங்கள் சென்று அவரைக் காணலாம்." என்று கூறியவாறே விரைந்தான். அறையை நெருங்கும்போது நந்தினியின் இதயம் சம்மட்டியால் அடிப்பதுபோல் உணர்ந்தாள். அங்கு நின்ற சேவகன், அவர்களைப் பார்த்ததும் வணங்கி வழி காட்டினான். வாசல் வழியாக உள்ளே சென்றதும் வெளி அறையில் பூங்கோதை தனது கையில் இருந்த பழ ரசத்தை இளவரசியின் கைகளில் கொடுத்து, நீங்கள் உள்ளே சென்று இளவலுக்குக் கொடுத்து விசாரித்து வாருங்கள். நான் இங்கு காவல் நிற்கிறேன் என்று கண்கள் திளங்கக் கூறினாள். நந்தினி தேவி விரல்கள் மெலிதாக நடுங்குத்தை உணர்ந்தாள். " நீயும் வாயேன்!" என்று கூற, பதிலுக்கு "சிவ பூஜையில் கரடியாகவா?? "என்று கூறி நகைத்தவாறே, "சென்று வாருங்கள் தேவி! எல்லாம் தானே சரியாகி விடும்" என்று ஆறுதல் கூற, கால்கள் தள்ளாட கதவைத்திறந்து உள் அறைக்குள் வலது காலை வைத்து எட்டிப் பார்த்தாள். அந்த இரண்டு பைங்கிளிகள் தனது அறையை நோக்கி வருவதை பல்லவன் கபிலனை வழி அனுப்பும்போதே பார்த்திருந்தான், அதனால் அவர்கள் வருவதை எதிர்பார்த்தே இருந்தான். இளையபல்லவன் அந்த அறைக்குள் பிரம்மன் செதுக்கிய சிற்பம் போன்ற அழகு படைத்த பேரழகி அடி எடுத்து வைத்ததையும், அவளுக்குப் பின்னால் தோழி மெல்ல அறையின் கதவை சாத்தி விட்டதையும் கவனித்தான். பட்டாம் பூச்சி போன்று படபடக்கும் விழிகளுடன் அந்த மான் விழியாள் வெகு தயக்கத்துடன் முன்னேறுவதைப்பார்த்த பல்லவன் தனது பஞ்சணையில் சாய்ந்து அமர்ந்தவாறே "வாருங்கள் தேவி!" என்று வரவேற்றான். தலையைக் குனிந்தவாறே முன் சென்றாலும், கடைக் கண்களால் அவனது கண்கள் தனது அங்கங்களை மொய்த்துப் பார்ப்பதை உணர்ந்த நந்தினிக்கு நாணம் அதிகம் ஆக, அருகில் சென்று நின்றவாறு தனது கையில் இருந்த பழரசத்தை அவனிடம் நீட்டி "இதைக் கொடுத்துப் போகத்தான் வந்தேன்" என்று குயில் நாதம் மெலிதாக மீட்டியதைக் கேட்ட பல்லவன் ஏமாற்றத்துடன் "இவ்வளவுதானா?? வேறு ஏதோ தரப்போகிறீர்கள் என்று எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்" என்று விஷமத்துடன் கூறியவாறே, வேண்டுமென்றே அவள் பூங்கரத்தை தீண்டியவாறே அந்த கோப்பையை அவள் கையில் இருந்து வாங்கினான். அவனது ஸ்பரிசத்தில் மெய் சிலிர்த்த அவள் கேள்விக்குறியுடன் அவனது முகத்தை நோக்க, அவன் இப்போது அந்த கோப்பையை பக்கத்தில் இருந்த மேசையில் வைத்து விட்டு, காதல் ததும்ப "நந்தினி!!" என்று விளித்தான். மெல்லத் தனது கைகளால் அவளது கைகளைப் பிடித்து "தேவி, உன்னைப் பார்த்த அந்தக் கணமே என் இதயத்தை உன்னிடம் தந்து விட்டேன்" என்று கூற நந்தினியின் நடுங்கும் கைகளுக்கு நடுவே தனது விரல்களால் அவள் உள்ளங்கரங்களில் கோலமிட்டவாறே "பதில் ஏதுமே இல்லையே!! ஒரு வேளை, இளவரசிக்கு என்னைப்பிடிக்க வில்லையோ என்னவோ??" என்று வினவினான். அவள் அவசரமாக "இல்லை, திடீர் என்று என்ன என்னவோ நடப்பதால், எனக்கு ஒன்றுமே ஓடவில்லை. நானும் என் இதயத்தை உங்களை முதல் முதலில் பார்த்த பொழுதே பறி கொடுத்து விட்டேன்" என்று மூச்சு வாங்க கூறினாள். அவளது மார்பகம் மெல்ல மேலும் கீழும் அசைவதை ரசித்தவாறே, பல்லவன் அவளது மோவாயில் கை வைத்து அவளது முகத்தை தனக்கு நேர் திருப்பினான். அவளது மீன் விழிகள் அவனது கண்களை சந்திக்க இருவரும் ஆயிரம் மொழிகள் சத்தமில்லாமலேயே பேசிக்கொண்டன. அந்த சில நிமிடங்களில் அவர்கள் இருவரும் மனதளவில் மிகவும் நெருங்கி விட்டதை உணர்ந்து கொண்டனர். நந்தினி தேவி அந்த நெருக்கத்தை மிகவும் விரும்பவே செய்தாள். ஆனால் அவள் எதிர் பார்க்காது, அவனது முகம் அவளது முகத்தை இன்னும் நெருங்கி அவனது உதடுகள் திடீர் என்று அவளது கன்னத்தில் அவனது ராஜ முத்திரையைப் பதித்தன. அவளுக்கு மூச்சே நின்று விட்டது போல் இருந்தது. மேனியெங்கும் சிலிர்க்க அவளது கன்னம் சிவந்தன. அந்தக் கள்வனோ, ஒரு முத்திரையோடு நிறுத்தாமல், அடுத்த கன்னத்திலும் மீண்டும் மீண்டும் முத்த மழையைப் பொழிந்தான். அந்த் பைங்கிளி தன்னையும் அறியாமல் தனது கைகள் அவனைச் சுற்றி மாலையாகி வளைவதை உணர்ந்தாள். அவளது பஞ்சு போன்ற நெஞ்சங்கள் அவனது மார்பில் சாய்ந்தன. அவனது கரங்கள் அவளது கொடியிடையைச் சுற்றி வளைத்த வாறே அவளது பூமேனியை அவனோடு சேர்த்து இறுக்கிப் பிடித்து தழுவின. நந்தினி தன்னையே மறந்த நிலையில் அவனது உடல் மீது சாய்ந்த நிலையில் பெரு மூச்சு விட்டாள். பல்லவன் தனது இடது கை அவளது இடையில் படர்ந்த வாறே, தனது வலது கையினால் அவளது கன்னத்தை ஏந்தியவாறே, அவள் செவிகளுக்குள் "பழ ரசம் பருகட்டுமா?" என்று கிசு கிசுத்தான். அவளது இன்ப முனகலை மௌன சம்மதமாகவே எடுத்துக் கொண்டு, அவளது சிவந்த கொவ்வை இதழ்களுடன் தனது அதரத்தை இணைத்தான். மெலிதே நடுங்கும் அவளது பவள இதழ்கள்மீது பல்லவனது உதடுகள் உரசியபோது மேகங்கள் மோதும்போது உண்டாகும் மின்னல் போன்று உணர்வுகள் தாக்கி இருவரையும் தத்தளிக்க வைத்தன. அவளது பூவிதழ்கள் விரிந்து கொடுக்க அவனது நாவு அவ்விதழ்களைச் சுவைத்து இன்னும் சற்றே உள்ளே நுழைந்து அந்தச் செவ்வாய் கொடுத்த அமுதத்தை ரசித்து ருசித்தான். நந்தினிக்கும் இந்த புதிய அனுபவம் தித்திப்பாகவே இருந்தது. இருவரின் இதழ்களும் இணைய நாவுகள் ஒன்றோடு ஒன்று அந்தரங்கமாக ஒட்டி உறவாடி பேசிக்கொள்ளத் தொடங்கின. அந்த மைவிழியாள் தன் கண்கள் சொக்க தனது அதரங்கள் அவனோடு இணைவதை ரசித்தவாறே, அவனோடு சாய்ந்து தனது சுய நினைவை இழந்து விடுவோமோ என்ற சந்தேகத்தில் இருக்க, அவனது வலிமை மிகுந்த கரங்கள் அவளது கொடியிடையில் இழைந்து அவளுக்கு பெரும் இன்ப சங்கடத்தை விளைவித்துக் கொண்டிருந்தன. பல்லவன் அவள் எதிர்ப்பு ஒன்றும் தெரிவிக்காததாலும் தன்னை விடுவித்துக் கொள்ள முயலாததாலும், இன்னும் சற்றே இறுக்க அணைத்து, அவனது ஒரு கரம் அவளது திண்மை மிகுந்த மென்மையான பின்னழகுகளை மெதுவாக வருடத்தொடங்கின. நந்தினி தேவி, இன்னும் சற்று சென்றால், தன்னையே இழந்து விடுவோம் என்று உணர்ந்தாள். அவள் உள்மனம் அதற்கு தயாராகவே இருந்தாலும், சமயமும் சந்தர்ப்பமும் சூழ் நிலையும் அதற்குத்தக்கதல்ல என்று உணர்ந்திருந்ததால், மெதுவாகத் தன்னை அவனது அணைப்பில் இருந்து விடுவித்துக் கொள்ள முற்பட்டாள். "என் மன்னவா!! இது தவறல்லவா?" என்று அவளது வண்டு விழிகளால் அவனது கண்களைத் துளைத்துக் கொண்டு வினவினாள். "எது தவறு தேவி??" "என் துணைவியை நான் சுவைப்பதா?" என்றான் புன்முறுவலுடன். "ஆனாலும் திருமணத்திற்கு முன்பு . . . .?" என்று ஈனமான குரலில் இழுத்தாள். பல்லவன் தனது தத்துவத்தைக் கூறினான் - "இரு மனங்கள் ஒன்று சேர்ந்த பிறகு திருமணம் என்பது ஒரு சடங்குதானே தேவி??" என்று கூரிய கேள்விக்கணையெ அவள் மீது எய்த, அவளால் பதில் ஒன்றும் கூற முடியவில்லை. ஆனாலும் அவள் தோள்களை ஆறுதலாகப் பற்றியவாறே, "அச்சப்படாதே நந்தினி!! நமக்கு இன்றிலிருந்து மூன்றாவது நாள் பௌர்ணமி நிலவன்று முழு நிலா காயும் இரவில் காவிரித்தாயின் மடியில் அவள் சாட்சியாக கந்தர்வ விவாகம் நடக்கும்." என்று தீர்க்கமான குரலில் கூறி விட்டு "அதுவரை நடப்பதெல்லாம் முன்னுரைதான்!! சரிதானா??" என்று கேட்க அவள் மனம் "நீங்கள் இப்போதே கேட்டாலும் நான் என்ன வேண்டுமானாலும் கொடுக்கத் தயாரகத்தான் இருக்கிறேன்" என்று கூற நினைத்தாலும் பெண்மையின் நாணம் அதற்குத் தடை போட்டது. வெளியே "ம்.....ம்" என்ற இன்ப முனகல் மட்டுமே அந்தப் பைங்கிளியின் பதிலாக வர, "சரி தேவி, இன்று பொழுது சாயும் வேளை, நாம் அந்தப்புரத்து நந்தவனத்தில் தனிமையாக சந்திபோம். இன்னும் சற்றே நெருங்குவோம்" என்று கிசு கிசுத்தான். Pandi Naattu PainkiLi 02 பூங்கோதை "அப்போது என்னைப் பார்த்து பொறாமைப்பட்டீர்களே தேவி, இப்போது உங்களுக்குத் திருப்திதானா?. என்னவர் என்னைப் பார்த்து காதலிப்பதாகச் சொல்வதற்கே மூன்று சந்திப்பு தேவைப்பட்டது. தொடுவதற்கு இன்னும் இரண்டு சந்திப்பு, முத்தம் என்பது ஏழாவது சந்திப்பில்தான் நடந்தது" என்றாள் பெருமூச்சுடன். (ஆனால் எட்டாவது சந்திப்பில் எல்லாமே நடந்து விட்டது என்பதை இளவரசி கேட்டால்மட்டும் சொல்லலாம் என்று கூறாமலேயே இருந்து விட்டாள்). மேலும் தொடர்ந்தாள் - "நீங்கள் உள்ளே கொஞ்சிக்குலாவிக் கொண்டிருக்கும் போது என் காதலர் கபிலன் வந்திருந்தார். இளவல் உங்கள் அந்தப்புரத்து அறைக்கு இன்று இரவு சுரங்கப் பாதை வழியாக வருவதற்கு ஏற்பாடு செய்திருப்பதாகக் கூறினார். பார்த்த அன்றே முதல் இரவு - உங்கள் பாடு கொண்டாட்டம் தான்? என்று போலிப் பொறாமையுடன் கூறக் கேட்ட நந்தினி திகைத்து விட்டாள். ஆனாலும் நந்தினி தனது அந்தரங்கத் தோழியிடம் எதையும் மறைக்க வேண்டாம் என்று நினைத்து "அவர் எங்களது கந்தர்வ திருமணம் முழு நிலவில் காவிரியின் கரையில் தான் நடக்க வேண்டும் என்று திட்டமிட்டிருக்கிறார்" என்று ரகசியமாக விளக்கினாள் - அதுவரையில் முன்னுரைதான் என்று கூறியதையும் சொன்னாள். பூங்கோதை, "சரிதான்!! பல்லவ இளவல் ஒரு பெரிய ரசிகர் என்றே தோன்றுகிறது - காமத் துறையில் தேர்ச்சியும் பெற்றிருக்கிறார்போலும், நீங்கள் கொடுத்து வைத்தவர்கள்தான் தேவி. உங்களுக்கு வேண்டிய எல்லா உதவிகளையும் செய்ய நானும் கபிலனும் இருக்கவே இருக்கிறோம்" என்று உறுதியும் அளித்தாள். திடீர் என்று நினைவுக்கு வர பூங்கோதை, "ராணி!! பொழுது சாய இன்னும் ஒரு நாழியே உள்ளது. அதற்குள் நீங்கள் நீராடி தயாராகி விடுங்கள். அதிகம் அணிகலன்கள் அணிய வேண்டாம். அவைகளால் தொந்தரவே அதிகம்" என்று புத்திமதியும் கூறினாள். நந்தினியும் அவசரமாக தனது அந்தப்புரத்து அறைக்குச் சென்று தனது உடைகளைக் களைந்து நீராடத் தொடங்கினாள். பக்கத்தில் இருந்த நிலைக்கண்ணாடியில் தனது அழகைக் கண்டு ரசித்துக் கொண்டாள். தன்னையும் அறியாமல் அவளது விரல்கள் தனது பெண்மையைத் தொட்டுப் பார்த்துக் கொண்டன. அங்கு சிறிது ஈரம் கசிந்து இருந்ததையும் உணர்ந்தாள். தனது உள்ளம் கவர்ந்தவனின் அதரங்களின் உணர்வு ஞாபகத்திற்கு வர அவளது பெண்மையின் இதழ்கள் இன்னும் கனிவதையும் திரண்டு பருத்த மாங்கனிகள் இன்னும் விறைப்பதையும், அவள் மேனி முழுவதும் ஒரு வித சிலிர்ப்பும் எதிர்பார்ப்பும் இருப்பதையும் உணர்ந்தாள். ஒரு வித இன்பத் தவிப்புடன் ஒரு வழியாக நீராட்டை முடித்துக் கொண்டு தனது கார் குழலைக் காய வைத்து மேனி மீது நறுமணத் திரவியங்கள் தேய்த்து உடைகள் அணிந்து முடித்தபோது பூங்கோதை அவசர அவசரமாக வந்தாள். முகத்தில் கேள்விக்குறியுடன் "என்ன பூங்கோதை" என்று வினவ, "பல்லவ இளவல் அரை நாழி முன்பே நந்தவனத்திற்குச் சென்று விட்டதாக கபிலன் கூறினார்" என்று தோழி பதில் அளித்ததைக் கேட்டு நந்தினி துணுக்குற்றாள். "கொஞ்சம் அவசரக் குடுக்கைதான் போலும்" என்று முணு முணுப்பதைக்கேட்டு பூங்கோதை "இந்த அழகுப் பொன் மானை ரசிக்க அவர் சீக்கிரமே சென்று தவம் இருக்கிறார் போலும்" என்று கேலியாகக் கூற இருவரும் கொல்லெனச் சிரித்தனர். ஆனாலும் புறப்படத் தயாராக இருந்த இளவரசியிடம் ஒரு சால்வையைக் கொடுத்து அவள் தோள்களின் மீது போர்த்தி அவள் மேல் புறத்தை மறைத்தாள் அவளது தோழி. நந்தினிக்கு ஒரு வித எரிச்சலே ஏற்பட்டது. தனது அழகை அவள் ஏன் மூடி மறைக்கிறாள் என்று குறு குறுப்பும் தோன்றியது. தோழியோ, ஒரு வித அனுபவப்பார்வையை அவள் மீது வீசியவாறு, "இதன் அவசியம் நீங்கள் திரும்பி வரும்போது தான் புரியும்" என்றாள். "ஏதோ எப்படியோ, இப்போதைக்கு அவர் காத்திருக்கிறார், அங்கு சென்று அடைந்தாள் போதும்" என்ற நினைப்பில் அவள் நந்தவனத்தை நோக்கி விரைந்தாள். அவள் மனம் மீண்டும் பட பட என்று அடித்துக் கொண்டது. தோழி பூங்கோதை "சென்று வாருங்கள் தேவி, அவர் மனதை வென்று வாருங்கள்." என்று வழி அனுப்பி வாழ்த்தினாள் நந்தினி தனது சால்வையை இழுத்து மூடியவாறே, அந்த அந்திப்பொழுதில் வாடைக்காற்றின் மெல்லிய குளிரில் தனது பொன்மேனி சற்றே நடுங்க, புள்ளி மான் துள்ளி நடை பயின்று நந்தவனத்தை நோக்கி நடந்தாள். அந்தப்புரத்து பூங்காவில் வெளியார் எவரும் புகுவதற்கு அனுமதி இல்லை. அடர்த்தியான செடிகொடிகளுக்கு நடுவே, தனியான இடங்கள் பல உண்டு, என்பதை அவள் நன்கு அறிவாள். அவளது மீன் விழிகள் தனது மனம் கவர்ந்த கள்வனை அங்கு முழுவதும் சுற்றி தேடின. அவள் கால்கள் அவளையும் அறியாமல் வேகமாகச் சென்று சீக்கிரமே அவன் இருந்த இடத்தைக் கண்டு பிடித்து விட்டன. அந்த இடம் சுற்றிலும் செடிகள் அடர்ந்து வெளியில் இருந்து யாருக்கும் தெரியாத இடம். அங்கு இளைய பல்லவன் தனது கண்களை மூடியவாறு ழ்ந்த நிஷ்டையில் இருந்தான். மேல் திசையில் மறைந்து கொண்டிருந்த தவனை நோக்கி இருந்த வண்ணம், ழமாக மூச்சு விட்டு சுவாசித்துக் கொண்டிருந்ததைக் கண்டு நந்தினி திகைத்து நின்றாள். னாலும் மெதுவாக அடியெடுத்து நெருங்கினாள். அவனது அகன்ற நெஞ்சமும், தேக்கு மரம் போன்ற வலிமை மிகுந்த தோள்களும் ஒவ்வொரு இழுப்பிலும் இன்னும் பெரிதாகுவதையும் அவனது தோற்றத்தையும் கம்பீரத்தையும் ரசித்தவாறே நின்றாள். சிறிது நேரம் கழிந்தவுடன், பல்லவன் தனது பயிற்சி முடிந்தவுடன் கண்களை மூடியவாறே சரிந்து மல்லாக்காக படுத்தாவாறே, "வா! தேவி! சற்று முன்பாகவே வந்து விட்டாயே!" என்ற கேள்வியைத் தொடுத்தான். அவள் திடுக்கிட்டு விட்டாள். இன்னும் சற்றே அருகில் வந்தவாறே, "நான் வந்தது உங்களுக்கு எப்படித் தெரியும்?" என்று தேன் வழியும் குயில் நாதம் வினவியது. இளைய பல்லவன் மெல்லத் தனது விழிகளைத் திறந்தவாறே அவளை நோக்கி புன்முறுவலுடன், "தேவி, என் கண்கள் தான் மூடியிருந்தன. நீ எப்போது இந்த நந்தவனத்திற்குள் காலடி எடுத்து வைத்தாயோ, அப்போதே உனது காலணிகளின் மெல்லிய ஓசை உனது வரவை அறிவித்து விட்டன. உனது கார் குழலில் அணிந்திருக்கும் முல்லைப் பூவின் மணம் எனது நாசியை எட்டி எப்போதோ நீ என் அருகில்தான் இருக்கிறாய் என்று புலப்படுத்தி விட்டன. இதையெல்லாம் விட, என் உயிராகிய நீ என் அருகில் வந்தால் ஐம்புலன்களையெல்லாம் மீறி என் மனம் அதை என்னிடத்தில் கூறாதா?" என்று கூற, அவள் திகைத்து நின்றாள். இவன் சாதாரணமான மனிதன் அல்ல என்று அவள் உணர்ந்தாள். னாலும் பேச்சுக்கு "ஆமாம், என்னை நந்தவனத்திற்கு வரச் சொல்லி விட்டு இங்கு தவம் செய்கிறீர்களே?" என்று சிறிது கேலியாக சீண்டினாள். அவன் தனது கரத்தை நீட்டி அவளை அருகில் அழைத்தவாறே "தேவி, தவம் என்பது ஒருவித மன நிலை. அதை துறவறத்துடன் பலரும் பிணைத்து குழம்புகிறனர்; சொல்லப் போனால் கலவி என்பதும் ஒரு வித தவமே. அந்த தவ நிலையை அடையும் போது தான், ஒரு மனிதன் தான் பிறந்ததின் பூரணத்தை உணருகிறான். இதை நான் கூறவில்லை, என் குரு நாதர் கூறினார்" என்ற தத்துவத்தை உதிர்த்தான். அவனது நீட்டிய கரத்தை நோக்கி அடியெடுத்து வைத்த அவள் நாணம் தடுக்க முயன்றாலும் தன் பூங்கரங்கள் தன்னையும் அறியாமல் அவனை நாடி நீட்டியதையும் அவளது மலர்ப்பாதங்கள் மெல்ல மெல்ல அடியெடுத்து அவன் அருகில் செல்ல, அவனது வலிமை மிகுந்த கரம் அவள் கையைப் பிடித்தன. அவள் மேனியெங்கும் சிலிர்த்தது. னாலும் அவனது பலம் மிகுந்த கைக்குள் தனது கரம் சிக்கியவுடன் அவள் "ஷ்.. சற்று மெதுவாக..... வலிக்கிறது" என்று செல்லமாக சிணுங்கினாள். "மன்னிக்கவும் தேவி! பூவையர் மென்மையானவர்கள், அவர்களை, பூவைப் போல் கையாள வேண்டும் என்று என் குரு நாதர் கூறியதை, உனது பவள மேனியின் அழகைக் கண்டவுடன் ஒரு கணம் மறந்தே விட்டேன்" என்று கூறியவாறே தனது கரத்தை தளர்த்தி அவளை அருகில் அமர்த்தினான். அவனும் எழுந்து இருந்த நிலையில் அவளது அழகைத் தனது கூரிய விழிகளால் ரசிக்கத் தொடங்கினான். கரி வண்டுகள் போன்று திளங்கிய அவளது விழிகளும், வானவில்லைப் போன்று வளைந்த புருவங்களும், மாம்பழக் கன்னமும் அவனைப் பித்து பிடிக்க வைத்து விடும் போல் இருந்தது. அவளை இன்னும் சற்றெ இழுத்து தனது நெஞ்சத்தில் சாய்த்தான் பல்லவன். அவளது கன்னத்தில் முத்தமிட்டன். நந்தினி இன்னும் சிலிர்த்தாள். அவள் மேனியெங்கும் ஒரு வித இனம் புரியாத புதிய உஷ்ணம் பரவுவது போல் இருந்தது. ஆனாலும் அவனது பரந்த மார்பில் சாய்ந்தபோது இன்னும் சற்று நெருங்க மாட்டோமா என்று தன் மனம் ஏங்கியது. அவளது மென்கரங்கள் அவனது மார்பில் புல் போன்ற முடிகளின் மீது பட்டு விரல்களைக் கோதியபோது, அவனது பித்தம் இன்னும் அதிகமானது. பல்லவன் அவளது முகம் தனது மார்பில் சாய்ந்திருக்க, £இத்தனை அழகையும் பார்த்துக் கொண்டு சும்மா இருக்கிறாயே?£ என்று கேள்விக்குறி போல இருந்த அவளது செவியின் மீது ஒரு முத்தம் கொடுத்தான். அவனது இதழ்கள் அவளது காதுகளை ஒவ்வொன்றாக கவ்வியது. மெல்லக் கடித்தான், தனது நாவினால் செவியின் பின் புறத்தை துளவினான். அவனது ஒவ்வொரு செயலிலும் நந்தினி தன்னையே இழக்கத் தொடங்கினாள். அவளது இதயம் விரைவாக மூச்சும் இன்னும் அதிக வேகத்தில் செயல்படத் துவங்கியது. அவன் அவளது செவிக்குள் அவளது அழகைப்பற்றி மிகவும் மிருதுவான குரலில் வர்ணித்தான். தேனொழுக அந்த கிசு கிசுப்பில் அவள் மயக்கம் அதிகமாகவே செய்தது. பல்லவனது கைகள் அவளது பருவ அழகை மறைத்துக் கொண்டிருந்த சால்வையை மெல்ல மெல்ல தோள்களில் இருந்து விலக்கி விட அந்தப் பட்டுச் சால்வை அவளது வனப்பு மிகுந்த மேனியின் மீதிருந்து மெதுவாக நழுவி சரிந்து தரையில் விழுந்தது. அவன் அவளது தோள்களைப் பற்றி அவளை தனது மடியில் சாய்த்து படுக்க வைத்தான். இருவரின் கண்களும் மீண்டும் சந்தித்து மௌன மொழியில் ஆயிரம் காதல் காவியங்களைப் பகிர்ந்து கொண்டன. திரும்பத் திரும்ப அவளது கன்னத்தில் முத்தமிட்ட பின், பல்லவன் அவளது அதரங்களில் தனது உதடுகளைப் பதித்து அந்த இளம் மாதுவிடம் இருந்து மது அருந்த முற்பட்டான். இருவரின் இதழ்களும் இணைந்து பிணைந்து இன்ப வெள்ளத்தில் முழ்கினர். அந்த வெள்ளத்திலேயே இருவரின் உடல்களும் காம வெப்பத்தில் தக தக என்று எரியவும் செய்தன. அவனது உஷ்ணமான மூச்சு தனது கன்னத்தில் வீச நந்தினி மெழுகுபோல் உருகுவதை உணர்ந்தாள். இதற்குள் கதிரவன் தனது கடமையை முடித்துக் கொண்டு கடல் அன்னையின் மடியில் உறங்குவதற்காக இறங்கி அடுத்த நாள் வரும் வரை இளைப்பாறுவதற்காக சென்று விட்டதால், பகல் வெளிச்சம் அறவே நீங்கி இருள் அங்கு பரவத் தொடங்கியது. முழு நிலவுக்கு இன்னும் இரண்டே நாட்கள் இருக்க அந்த வெண்ணிலா வானில் பவனி வர இதமான வெளிச்சம் வர அங்கு அரங்கேறிக்கொண்டிருந்த காதல் நாடகத்துக்கு அது உதவியாகவே இருந்தது. இளையபல்லவன் ஓரளவுக்கு அவளது மாதுளை இதழ்களைச் சுவைத்து விட்டு, "இன்னும் ஆயிரம் கனிகளின் சுவைகள் இருக்கும் அந்த தங்கச் சிலையின் பளிங்கு மேனி முழுவதையும் கண்குளிரக் கண்டு மற்ற அங்கங்களையும் ரசிக்க வேண்டுமல்லவா, சுவைக்க வேண்டுமல்லவா" என்று மனதிற்குள் நினைத்தவாறே, தனது கவனத்தை திசை திருப்பினான். அவளது மாங்கனிகள் இவ்வளவு நேர நெருக்கத்தில் இன்னும் விம்மி விம்மி மேலும் கீழும் அசைவதை ரசித்துப் பார்த்தான். நந்தினி வெட்கம் தாங்க முடியாமல் "போதும் நீங்கள் பார்த்தது!" என்று சிணுங்கினாள். பல்லவன் தனது ஒரு கரத்தால் அவளது கொடி இடையைச் சுற்றி வளைத்தவாறே, அவளது கழுத்திற்குள் தனது முகத்தைப் புதைத்தான். "தேவி, இன்னும் பார்க்க ஒன்றும் தெரியவில்லையே, உனது அழகுகளை இப்படி மறைத்து வைப்பது அநியாயம் அல்லவா?" என்று நியாயம் கேட்கும் பாணியில் முணு முணுத்தவாறே அவளது சங்குக் கழுத்து முழுவதும் தனது உதடுகளால் உரச உரச அங்கு பஞ்சும் நெருப்பும் உரசிக் கொண்டால் என்ன நடக்குமோ அது நடக்கத் தொடங்கியது. அவனது நெருக்கத்திலும் அணைப்பிலும் முத்ததிலும் பெரும் உணர்ச்சி வசப் பட்டிருந்த நந்தினி தேவி, அவனது கை விரல்கள் தனது இடையைச் சுற்றி வளைப்பது மட்டுமில்லாமல் அங்கு மெல்ல மெல்ல உலவத் தொடங்குவதை உணர்ந்து பெரும் இன்பச் சங்கடத்திற்குள்ளானாள். பல்லவன் காம வெட்பத்தைத் தணிப்பதற்காக அவளது குற்றால அருவி போன்ற கார் குழலில் தனது முகத்தை நுழைத்து அவளது கழுத்தின் பின் புறத்தை பதம் பார்த்தவாறே, அவனது கையை இடையின் பல பாகங்களுக்கு சுதந்திரமாக பரவ விட்டான். நந்தினி தேவி இதுவரை அறிந்திராத புதுப் புது உணர்வுகளை அனுபவித்ததில் லயித்து மயங்கிக் கொண்டிருந்தாள். பல்லவனது பல் அழுத்தம் அவளது கழுத்தில் மெதுவாக கடித்து சுவைத்துக் கொண்டிருந்தது. அவனது கரம் இடுப்பில் அபாயகரமான வளைவுகளில் சஞ்சரித்து அவளை இன்ப மலையின் உச்சத்திற்கு மெல்ல மெல்ல உயர்த்திக் கொண்டிருந்தது. அவன் முகம் கழுத்தில் அழுத்தி முத்தமிட்டு, அவள் தோள்களில் இருந்த பட்டுச் சீலையை நழுவ வைத்தன. இப்போது அவளது பட்டு மார்க் கச்சை அணிந்து மறைத்திருந்த இரு நிலவுகள் பெரும் பொலிவுடன் திளங்க, மேலே வானில் இருந்த வெண்ணிலா இதையெல்லாம் பார்க்க வெட்கப்பட்டொ என்னவோ, மேகத்தின் பின்னால் மறைந்தது. பல்லவனது இதழ்கள் அவளது செவிக்குள் கிசு கிசு என்று அவளின் அழகைப் பற்றி "மானே! மயிலே! ..." என்றெல்லாம் வர்ணித்துக் கொண்டே தனது கரத்தின் வருடலை அவளை வீணையாக்கி மீட்டிக் கொண்டு தொடர்ந்தான். அந்த பளிங்கு மேனியாய் மீன்னிய வீணை தனது குயில் நாதத்தினால் முனகல் மூலம் தனது மயக்கத்தை அறிவித்துக் கொண்டிருந்தாள் அந்த பாண்டி நாட்டுப் பைங்கிளி! கொடியிடையைச்சுற்றி சுற்றி வந்த பல்லவனது கரம் அவளது மத்தியப் பிரதேசத்தில் பொய்கையாய் மலர்ந்திருந்த நாபியின் மீது விரல்களை வருட, நந்தினி மீண்டும் மெய் சிலிர்த்தாள். அவனது கைவிரல் அவளது தாமரை மலர் போல் பூத்திருந்த நாபியைச்சுற்றி சுற்றி வருடி அதன் ழத்தை மெல்ல மெல்ல பதம் பார்க்கத் தொடங்கியவுடன், நந்தினியின் கயல்விழிகள் சொக்கி மயங்கின. உச்சி முதல் கழுத்து வரை ஒத்தடம் கொடுத்து ஓய்ந்திருந்த அவனது கொதிக்கும் உதடுகள் அவளது தோள்மீது சாய்ந்தன. சிறிது நேரம் கழித்து பல்லவன் முகத்தை உயர்த்தி அவளது விழிகளுடன் மீண்டும் தனது கண்களைக் கலக்க விட்டு அவளது நாபியில் அவனது விரல்கள் விளையாட்டைத் தொடரவே, அவளது ஆழமான பெருமூச்சில் அவளது செழுமை மிக்க முன்னழகுகளின் மெல்லிய அதிர்வுகள் அவனை பைத்தியம் ஆக்கியது. திடீரென்று அவனது கரம் ஒன்று அவளது மிருதுவான மார்பகத்தின் மீது தவழ்ந்ததும் அவள் மனம் பதைக்க கண்மூடினாள். நந்தினியின் பூங்கரங்கள் அவனது கரத்தைப் பற்றி எதிர்ப்பு இல்லாத தடைசெய்ய முயன்றன. இளய பல்லவனது வலிமை மிக்க கரங்களோ அதனை சற்றும் சட்டை செய்யாது, முதல் முதலாக ஒரு ஆண்மகனின் தீண்டலால் திண்டாடிக் கொண்டிருந்த அந்த மங்கையின் கொங்கைகளின் மீது தமது உல்லாசப் பயணத்தைத் தொடர பஞ்சு போன்ற நெஞ்சங்கள் அந்த இன்பத் தாக்குதலால் விம்மிப் புடைத்தன. அவனது ஒவ்வொரு வருடலும் அவளை எங்கெங்கோ புதிய உலகுக்கு கூட்டிக் கொண்டு போவது போல் இருந்தது. அந்த வருடல் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அழுத்தம் கூட்டி நந்தினியின் மாங்காய் போன்று திரண்டிருந்த செழிப்புகள் அவனது கைகளுக்குள் சிக்கி அமுக்கப் பட்டு இன்னும் கனிந்தன. இவ்வளவு நேரம் மேகத்தின் பின்னால் மறைந்து ஒளித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த நிலவு "இங்கு என்னதான் நடக்கிறது என்று பார்த்துவிடுவோமே!" என்று மெல்ல வெளியே வர, அங்கு முழுவதும் ஒளி பரவ, அந்தத் தங்கப் பதுமையின் மேனி முழுவதும் ஜொலித்தது. அதைக் கண்டு பரவசத்துடன் இளையபல்லவன் அவளது முகத்தை ஏந்தி, "தேவி, முகில் மறைத்திருந்த அந்த வெண்ணிலவே தன்னை முற்றிலும் திறந்து அழகைக் காட்டுகின்றது. இங்கு துகிலால் மறைத்திருக்கும் உனது அழகு நிலவுகளை நான் பார்க்க இயலவில்லையே?" என்று காம விரசத்துடன் விளம்ப, நந்தினி நாணம் தாங்கவொட்டாமல் அவன் மார்பினில் தனது முகத்தைப் புதைத்தாள். இந்த மௌன மொழி இருக்கிறதே, அதன் சக்தியே தனி! அவன் கேள்விக்கு அந்த மௌனத்தையே சம்மதமாக எடுத்துக் கொண்டு, இளைய பல்லவன் தனது உதடுகளை அவளது செவியில் மீண்டும் உரசியவாறே தனது காமப் பயணத்தின் அடுத்த அடியெடுத்து வைக்க முற்பட்டான். அவனது கரங்கள் அவளது முதுகில் தவழ்ந்து விரல்கள் அங்கு புதுப் புது ராகங்களை மீட்டத் தொடங்கின. நந்தினியின் மென்கரங்கள் அவளையும் அறியாமல் அவனது தோள்களைச் சுற்றி மாலையாக்கி இறுக்கி அணைக்க, பல்லவனது கை விரல்கள் அவளது மார்புக் கச்சையின் முடிச்சை இலக்காக்கி அடைந்து அங்கு சஞ்சரிக்கத் தொடங்கியது. நந்தினிக்கு அப்போதுதான் இந்தக் கள்வன் அதை அவிழ்க்க முற்படுகிறான் என்ற உணர்வு புலனானது. ஆனால் இன்பத் திக்கு முக்காடலில் திளைத்துக் கொண்டிருந்த இளவரசிக்கு அந்த செயலிழந்த நிலையில் அந்த இன்பத்துக்குத் தடையாய் இருந்த உடையைக் களையும் காளைக்கு தடை சொல்வதா? அவன் கேள்விக்கு சரி என்ற விடை சொல்வதா என்று சொல்லவொண்ணாத் தவிப்பில் வெந்து கொண்டிருந்தாள். அவளது கைகள் அவனை இன்னும் கெட்டியாக அணைக்க அவளது பஞ்சு நெஞ்சங்கள் அவனது அகன்ற மார்பில் பரந்து அமுங்கி அவனை இன்னும் தனது சுய நினைவை இழக்கச் செய்து கொண்டிருந்தன. ஆனால் பல்லவன் தனது குரு நாதரின் குரல் தனது செவியில் ஒலிப்பதை உணர்ந்தான் "பல்லவா! பலரும் காம சுகத்தைத் தவறாகப் புரிந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். ஒரு துவாரத்தில் இரண்டு உரசலில் வெள்ளத்தைப் பாய்ச்சுவது அல்ல நமது இலக்கு. அதை நோக்கிச் செல்வதில் எவ்வளவு நேரம் செலவிடுகிறோமோ அதுதான் இந்தப் பயணத்தின் வெற்றி. ஒரு மலையின் உச்சியை அடைந்து விட்டு அடுத்த கணமே கீழே வந்து விடுவது விவேகமாகாது. மெல்ல மெல்ல மேலே செல்வதும் அந்த உச்சியின் அருகே சென்று அதன் அண்மையில் எவ்வளவு நேரம் இருக்கிறோமோ, அந்த தவ நிலைதான் ஒருவனின் காம சக்தியின் அடையாளம். வேகம் விவேகமல்ல" என்று துல்லியமாக அவனுக்கு விளக்கியிருந்தார். அதனால் தனது ஆசை வெள்ளத்தின் மன நிலைக்கு ஒரு அணை போட்டவாறே, அவளது அணைப்பில் குளிர் காய்ந்தவாறே, அவளது சீனத்துப் பட்டால் செய்யப் பட்டிருந்த அந்த மார்புக் கச்சையின் முடிச்சை சற்றும் அவசரமில்லாமல் நிதானமாக அவிழ்த்தான். வழ வழவென்றிருந்த அந்த மென்மையான கச்சை, அதைவிட மென்மையான அழகுகளை மூடி மறைக்கும் தனது கடமையை இவ்வளவு நேரம் செவ்வனே செய்து முடித்த திருப்தியில் அந்த அழகுகளின் வளைவுகள் வழியாக மெல்ல மெல்ல இழைந்து சரிந்து கீழே சென்று தரையில் விழுந்தது. நந்தினி அவள் மயக்கத்தில் இருந்து விடுபட முயன்றாள். திடீர் என்று தான் இடையின் மேல்புறம் பிறந்த மேனி க்கப் பட்டிருக்கிறோம்; அந்த நிலையில் ஒரு ஆண்மகன் முன்பு இருக்கிறோம் என்ற உணர்வால் தாக்கப்பட, திடுக்கிட்டு அவனை அணைப்பதை விட்டு விலக, அவனது கழுகுப் பார்வை தனது அழகைத் துளைப்பதைக் கண்டு, அளவில்லா வெட்கத்தில் முகம் சிவக்க தன் கண்களை இறுக்க மூடியவாறு, தனது பூங்கரங்களால் சற்று முன்பே பட்டுகச்சையின் இறுக்கத்தில் இருந்து விடுதலை பெற்று துள்ளிக் கொண்டிருந்த இன்பக் கலசங்களை மறைக்க முயன்றாள். என்னதான் இருந்தாலும் அத்தனை திண்மையாக படைத்திருந்த பிரம்மனின் படைப்புகளை அவ்வளவு எளிதாக மறைக்க முடியுமா என்ன? அவள் கரங்களையும் மீறி திமிறலுடன் பிதுங்கிக் கொண்டிருந்த தேன் குடங்களையும் அதைவிட நாணத்தில் முழ்கி தன்னை ஆசையில் மூழ்க வைத்துக் கொண்டிருந்த அந்த வனப்பு மிகுந்த தேவதையின் அழகைச் சில கணங்கள் கண் கொட்டாமல் பார்த்து ரசித்துக் கொண்டிருந்தான் இளையபல்லவன். அவனது ஆண்மை விழித்து எழுந்து நேரம் அதிகமே யிருந்தாலும் இப்போது அதன் வீரியம் இன்னும் அதிகமாக அவனது டைக்குள் கூடாரமிட்டு தனது வலைக் கூற எக்காளமிட்டுக் கொண்டிருந்தது. மெல்ல எழுந்து உட்கார்ந்து கொண்டிருந்த அவளது முன்பில் மண்டியிட்டு இருந்தான். சில கணங்களாக ஒலியும் இல்லை செயலும் இல்லையே என்று துணுக்குக்குற்ற நந்தினி தன் இதழ்கள் நடுங்க, பட படக்கும் பட்டாம் பூச்சி விழிகளை மெல்லத் திறக்க தன் முன்பு மண்டியிட்டு வீற்றிருந்த அழகனின் காமப் பார்வை தன்னைத் துளைப்பதைக் கண்டு "போதும் நீங்கள் பார்த்தது...!" என்று தன் மார்பை மறைத்திருந்த கைகள் தன்னையும் அறியாமல் முகத்தை மூட, இரு பௌர்ணமி நிலவுகள் அவைகளின் ஒளிக் கதிர்களால் தாக்கப்பட்டு திக்கு முக்காடிப் போனான் பல்லவ இளவல். அப்போது தான் நந்தினிக்குத் தான் தனது பருவ அழகை மறைக்காமல் முகத்தை மறைத்துக் கொண்டிருக்கிறோம் என்ற தனது பின்புத்தி புலப்பட்டது. ஆனாலும் அவன் என்னதான் செய்கிறான் என்று பார்க்கலாம் என்று தனது முகத்தை மறைத்துக் கொண்டிருந்த கைவிரல்களுக்கு நடுவிலூடே தனது கயல்விழிக் கடைக் கண்களைத் திறந்து நோக்கினாள். பல்லவ ராஜகுமாரனின் தத்தளிப்பைக் கண்ட அவளுக்கு சற்றே வேடிக்கையாகவும் கொஞ்சம் பெருமிதமாகவும் இருந்தது. எத்தனையோ போர்முனைகளைக் கண்ட வீரன் தனது முன்பு மண்டியிட்டு தனது மார்முனையின் அழகுகளைக் கண்டு செயலிழந்து இருப்பதைக் கண்ட அவள், பள்ளியறையின் ஆட்சி தன் கையில்தான் இருக்கும் என்ற உணர்வில் சற்று பெருமையும் கொண்டாள். சிறிது நேரம் பரவசத்துடன் அவளது கொள்ளை கொள்ளும் அழகை பார்வையால் பருகிய பல்லவன், "இன்னும் பார்த்துக் கொண்டிருந்தால் என்னாவது?" என்ற கேள்வியுடன் இன்னும் சற்று முன்னேறி அவள் அருகே வந்து அமர்ந்தான். அவன் அமரும் போதுதான் விரல்களின் நடுவே தனது கூரிய விழிகளைச் செலுத்தி அவனது செயல்களைக் கண்காணித்துக் கொண்டிருந்த பாண்டிய இளவரசி அவனின் மடியின் நடுவே இருந்த எழுச்சியைக் கண்டு மனம் பட படத்தாள். பல்லவனோ இன்னும் சற்று முன்னேறி தனது இரு கரங்களில் அவளது பருத்த முலைகளை ஏந்த முற்பட்டான். சற்று முன்வரை கச்சை வழியாகத் தீண்டப்பட்டிருந்த அந்த மாங்கனிகள் இப்போது அந்த ஆண்மகனின் கைகளின் நேரிட்ட ஸ்பரிசம் பட்டவுடன் சிலிர்த்தன. அவன் அவளது முலைகளைத் தீண்டத் தீண்ட மேனியெங்கும் இன்ப அலைகள் பரவியது. அவன் கைகளைக் குவித்து அவளது பருவச் செழிப்புகளைக் கைகளுக்குள் அடக்க முற்பட்டாலும் சற்றும் அடங்காமல் அவைகள் திமிறலுடன் விம்மிப் புடைத்து நிற்பதைப் பார்த்த இளையபல்லவனுக்கு தான் தன்னையே இழந்துவிடுவோமோ என்ற சந்தேகம் எழாமல் இல்லை. அவனது குறியோ அவளை நோக்கி குறி வைத்தவாறே விறைத்து அவனது உடைக்குள் இருந்து கொண்டே அட்டகாசம் செய்துகொண்டிருந்தது. நந்தினி தேவி தன்னையும் அறியாமல் இன்பத்தை பிழிந்து தந்து கொண்டிருந்த இளைய பல்லவனின் மார்பில் சாய்ந்தாள். இருவரும் சேர்ந்து அந்த நந்தவனத்தின் புல் தரையை மெத்தையாக்கி சாய்ந்து இறுகித் தழுவிக் கொண்டனர். பல்லவன் மிண்டும் அவளது அதரங்களைச் சுவைத்தவாறே ஒரு கையால் அவளது மாங்கனி ஒன்றைப் பிழிந்து பிசைந்து கொண்டிருந்தான். மயங்கும் விழிகளுடன் அவள் இன்ப முனகலைப் பிதற்ற முடிந்ததே தவிர வேறென்றும் செய்ய முடியாமல் நந்தினி தனது பூங்கொடி மேனியை வளைத்தும் நெளிந்து அவனது இதமான தாக்குதல்களுக்கு ஈடு கொடுக்க முடியாமல் தவித்தாள். அந்த பொன்னெழில் மங்கையின் கொங்கைகளை அவன் அங்கு தங்கு தடையின்றி பங்கு பெற்று இங்கிதத்துடன் கசக்கிக்கொண்டிருந்த பல்லவனுக்கு அந்த நுங்கு போன்ற சுவையைச் சுவைக்கலாம் என்ற நினைப்புடன் மெதுவாகப் பார்வையை கீழே செலுத்தினான். அங்கு புடைத்து விம்மிக் கொண்டிருந்த அந்த முலையையும் விறைத்து நின்ற அதன் காம்புகளையும் கண்டு அவனது இதயம் இன்னும் படபடத்தது. நந்தினியோ அவன் முகம் தன்னை விட்டு கீழே போவதைக் கண்டு கேள்விக் குறியுடன் திகைத்தாள். அவனது சூடு மூச்சு தனது கழுத்து வழியாக மார்பை இலக்காக்கி போவதை உணர்ந்த அவள் பூங்கரங்கள் அவன் கழுத்தை வளைத்து சுற்றி மாலையாய் வளைந்தன. பல்லவனது முகம் இன்னும் தவழ்ந்து கீழே சென்று அவளது மலை போன்ற முலை மீது ஏறி அதன் சிகரத்தை அடையும் முன்பு அந்த வளைவுகளில் தனது பயணத்தை வெகு நிதானமாகத் தொடர, அந்த முல்லைக் கொடியாள் தனது பஞ்சு நெஞ்சத்தை அவனுக்கு ஏதுவாக்கி அசைத்து அவன் தனது முலைக் காம்புகளை அடைய மாட்டானா? என்ற இன்பத் தவிப்பை மறைமுகமாக வெளிப்படுத்த விழைந்தாள். அந்தக் கள்வனோ அதை அறிந்தாலும் கண்டு கொள்ளாமல், அந்த கருத்த வட்டத்தையும் அதன் மீது திராட்சைப் பழம் போன்று மொட்டாகி இருந்த முலைக் காம்பையும் தவிர்த்து அந்த கோளத்தில் இதர பாகத்தில் எல்லாம் தனது அதரங்களை வருடி அவளை இம்சைப் படுத்துவதில் அலாதி இன்பம் கண்டு கொண்டிருந்தான். நந்தினி தனது கீழுதட்டை தனது பற்களால் கடித்தவாறே குயில் நாத முனகலுடன் அவன் தலை முடியின் பின் பாகத்தைத் தனது மெல்லிய விரல்களான் கெட்டியாகப் பிடித்து அவனது கண்ணா மூச்சி விளையாட்டுக்குத் தனது எதிர்ப்பைத் தெரிவிக்க பல்லவன் இனியும் இதைத் தொடருவது சரியில்லை, மேலும் தனக்கும் அந்த சுவையை சீக்கிரமே அறிய வேண்டும் என்ற ஆவலில் அவளது பருவ எழுச்சி ஒன்றின் விளிம்பை அடைத்தான். அவனது உதடுகள் நந்தினியின் மார்பின் நுனியை உரசியவுடன் அவள் "ஸ்..ஸ்......" என்ற உல்லாச ஒலியுடன் தனது நாணத்தைத் துறந்து தனது வரவேற்பை வெளிப்படுத்த, ஏற்கனவே விறைத்திருந்த முலைக் காம்புகள் இன்னும் கெட்டியாக அவன் தனது இதழ்களைத் திறந்து அவளது மார்பகம் ஒன்றின் உச்ச பாகத்தைச் சிறைப்படுத்தி எச்சில் பண்ணி ருசி பார்த்தான். Pandi Naattu PainkiLi 03 பாண்டி நாட்டு பைங்கிளி - 3 போஜன அறைக்குள் அவசர அவசரமாகப் பிரவேசித்தனைர் நந்தினியும் பூங்கோதையும், ஆனால் அங்கு அரசர் சுந்தர பாண்டியனார், ஏற்கனவே கம்பீரமாக வீற்றிருந்தார். இளைய பல்லவனும் கபிலனும் அவர் அருகே அமர்ந்திருந்தனர். புன்னகையுடன் சிம்மக் குரலில் "வா! மகளே, நந்தினி! ஏன் இவ்வளவு தாமதம்?" என்று வினவிக் கொண்டே அவளை ஊடுருவிப் பார்த்த பார்வையை சந்திக்க முடியாமல், "சற்று அயர்ந்து விட்டேன் தந்தையே!" என்று சமாளிக்க முயன்றாள் இளவரசி. ஆனாலும் பாண்டியன் அவளது துவண்ட தோற்றத்தையும், அதோடு கொஞ்சம் பொலிவு கூடியிருந்ததையும் கவனிக்கத் தவறவில்லை; "தன் கணக்கு தவறவில்லை, பல்லவ இளவல் தனது கைவரிசையைத் துரிதமாகவே தொடங்கியிருக்கிறான்; பெண்மையானது பொன் போன்றது - தேய்க்கத் தேய்க்க அதன் பொலிவு அதிகம் ஆகும்" என்பதைத் தனது அனுபவத்தில் உணர்ந்திருந்த மன்னர், தனது வாலிபக் காலத்தில் ஆடாத ஆட்டமா என்ன? என்ற நினைவோட்டத்தில் தோய்ந்து கொண்டு மீண்டும் தற்காலத்துக்குத் தனது கவனத்தை கொண்டு வந்து, புன்னகையுடன், "இல்லையம்மா, புதிய விருந்தினர் வந்தவுடன் எம்மையெல்லாம் மறந்து விட்டாயோ என்று அச்சப் பட்டுவிட்டேன்" என்று போலிக் கவலையுடன் கூற, நந்தினியின் முகம் குங்குமமாகச் சிவந்தது. தனது தோழியுடன் அமர்ந்த நந்தினி தனது நோட்டத்தை அந்த அறையைச் சுற்றிச் சுழல விட்டாள். அங்கு ஏதும் அறியாத குழந்தைகள் போல வீற்றிருந்தனர் இளைய பல்லவனும் கபிலனும் அவர்களது புன்னகையை மறைக்க முயன்றவாறே! வஞ்சிக் கொடியாளின் மைவிழிகள் தன்னை சற்று முன்வரை இன்ப இம்சைக்கு உள்ளாக்கிக் கொண்டிருந்தவனின் மொய்க்கும் கண்கள் அவன் கைப்பட்டு கனிந்திருந்த தனது அங்கங்களை மீண்டும் அளவெடுத்துக் கொண்டிருப்பதை உணர்ந்து பட்டாம் பூச்சி போலப் பட படத்தன. அரசர் ஏதேதோ கேள்விகளைத் தொடுக்க பல்லவன் அதற்கு ஒருவிதமாக பதில் கூறிக் கொண்டிருந்தான். நடுவில் கபிலனிடமும் சுந்தர பாண்டியனார் சில அரசியல் விவகாரங்களையும் வினவினார். பாண்டிய அரசருக்கு ஆயிரம் கண்கள் என்று கூறினால் மிகையாகாது. அவருக்குக் கபிலனின் திறமையைப் பற்றி நன்றாகவே தெரியும். வருங்கால சேனாதிபதி ஆகும் தகுதியும் அவனுக்கு உண்டு என்பதையும் பூரணமாக உணர்ந்திருந்தார். இதுவரை தனக்கு மட்டும் தெரிந்திருந்த சுரங்கப்பாதை ரகசியங்களை அவன் அறிந்திருந்தான் என்பதையும் அவ்வப்போது அந்தப் புரத்துக்குச் சென்று பூங்கோதையுடன் கூடிக் குலவி காம சேவைகளைச் செய்து வந்தான் என்பதையும் அவர் அறிவார். சுந்தரனார், தனது மகள் ஐந்து வயதாயிருக்கும் போதே தனது அன்பு மனைவி காலமாகி விட, அவளை செவ்வனே வளர்க்க, மறுமணம் செய்யாமல் இருந்தாலும், அந்தப்புரத்து விவகாரங்களில் குறை வைக்காமல் பல வித பறவைகளை அங்கு வைத்து சுரங்கப் பாதை வழியாகச் சென்று வித விதமாக அனுபவித்திருந்தார். காலம் வேகமாகச் செல்ல அரசியல் விவகாரங்களில் முழு ஈடுபாடு கொண்டிருந்ததால், மகளும் வளர்ந்து விட்டதால், இப்போது அடக்கி வாசித்துக் கொண்டிருந்தார். அந்தப்புரம் இப்போது முழுமையாக மகளுக்கும் தோழிக்கும் கொடுக்கப் பட்டு விட்டது. அரசரது தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்ய வேறு ஏற்பாடுகளை அமைதியாகச் செய்து கொண்டார். இளைய தலைமுறைக்கு வழி கொடுக்கும் நாள் அதிக துரத்தில் என்பதை அவரது அனுபவ ஞானம் தெளிவாகவே தெரிவித்தது. பேச்சு வாக்கில் கபிலன் சற்று தயக்கத்துடன் "அரசே! நாளை மதியம் பல்லவ இளவரசரைக் காட்டுக்குக் கூட்டிச் செல்லலாம் என்று திட்டமிட்டிருக்கிறோம். கூடவே உங்கள் சாம்பல் நிறப் புரவியில் இளவரசியும் தோழியும் வர உங்கள் அனுமதி ......" என்று இழுத்தான். கட கட என்று சிரித்தவாறே, "கபிலா! இதற்கு என் அனுமதி எதற்கு? விருந்தினரைச் சரியாகப் பராமரிப்பது உன் கடமை: இனி உன் பாடு, இளவரசி, அவள் தோழியின் பாடு....." என்று கூறிக் கொண்டிருக்கும் போது ஒரு சேவகன் அவர் முன்பு வந்து தலை வணங்கியவாறு ஒரு ஓலையை அவரது கரத்தில் கொடுக்க அவர் கேள்விக் குறியுடன் அதை வாசித்தவாறே சிந்தனையில் ஆழ்ந்தார். பின்பு சட்டென்று இருக்கையில் இருந்து எழுந்தவாறு "நான் செல்ல வேண்டியிருக்கிறது. நீங்கள் தொடர்ந்து சாப்பிட்டு விட்டு இளைப்பாறுங்கள், உங்கள் திட்டப்படி ஏற்பாடுகள் நடக்கட்டும்" என்று கர்ச்சித்து விட்டு அவசரமாக வெளியேறினார். சிறிது நேரம் அங்கு அமைதி நிலவியது. சற்றுப் பொறுத்து, நந்தினி "என்னால் அவ்வளவு தூரம் புரவி செலுத்த இயலாதே!!" என்று அச்சத்துடன் இயம்ப, பூங்கோதை அங்கிருந்த வேலைக்காரர்கள் நகரும் வரை காத்திருந்து, "நீங்கள் புரவியைச் செலுத்தப் போகிறீர்கள் என்று யார் கூறினர் இளவரசி? மேலும் உங்களுடன் புரவியில் பவனி வர எனக்கு என்ன பைத்தியமா பிடித்திருக்கிறது.....??? ...... நகர்ப்புற எல்லையைக் கடந்தவுடன் உங்கள் சாம்பல் நிறப் புரவியைச் செலுத்தப் போவது பல்லவர்தான், நான் எந்தக் குதிரையில் செல்வேன் என்பது இப்போது உங்களுக்கே புரிந்திருக்கும்" என்று அர்த்தமுள்ள அழுத்தத்துடன் நகைக்க, எல்லோரும் 'கொல'¢ என சிரித்தனர். பூங்கோதை தொடர்ந்தாள் - "அதுமட்டுமல்ல தேவி! நமது காட்டுப்புற விஜயம் பௌர்ணமி இரவு உங்கள் இருவரது கந்தர்வத் திருமணத்தை அரங்கேற்றும் இடத்தை நிர்ணயிக்கும் நோக்கோடும் திட்டமிடப்பட்டிருக்கிறது." என்று மொழிந்தவள், கடைக் கண்களால் சொக்கிய பார்வையை கபிலனை நோக்கி வீசியவாறு "காட்டினுள்ளில் பொன்னி நதியோரம் பல வகை இயற்கை எழில் பொங்கும் சோலை போன்ற ஒதுக்குப்புரமான இடங்கள் இவருக்கு அத்துப்படி........!!" என்று குழைந்தாள். இளைய பல்லவன், இதை யெல்லாம் ஒரு புன் முறுவலுடன் கேட்டுக் கொண்டிருந்தான். நந்தினி தனது ஒரு நாள் அனுபவத்தில் அவன் அதிகம் பேசமாட்டான், செயலிலேயே தனது திறனைக் காண்பிப்பான் என்பதைச் செவ்வனே உணர்ந்திருந்தாள். ஆனாலும் அவர்கள் எந்த அளவுக்குத் திட்டம் போட்டிருக்கிறார்கள் என்பது புலப்பட நந்தினி திகைப்பில் ஆழ்ந்தாள். கூடவே, புரவியில் போகும்போது அந்த நெருக்கத்தின் இறுக்கத்தின் எதிர்பார்ப்பில் அவளது தங்க மேனி அங்கங்கள் சிலிர்த்தன. பூங்கோதை, இதற்குள் நந்தினியின் மயக்கும் விழிகள் சொக்கி கனவுலகில் சஞ்சரிக்கத் தொடங்கியதைக் கவனித்து, அவள் தோள்களைப் பற்றி ட்டிக் கொண்டே, "தேவி, அதற்குள் நாளையக் கனவு உங்கள் விழிகளில் குடியிருப்பதைக் காணவே செய்கிறேன். ஆனால், அதற்கு முன்பு இன்று இரவு இருக்கவே இருக்கிறது, இன்று நடு நிசி அளவில், பல்லவ இளவல் உங்கள் பள்ளி அறைக்கு வருகை தருவதாக இருக்கிறார். அவரை சுரங்கப் பாதை வழியாக அழைத்து வருவது 'நம்ம ஆள்' பொறுப்பு - இதுவரை கொடுத்ததை விட இன்னும் கொஞ்சம் அதிகமாகவே அவர் கேட்பார் என்றே தோன்றுகிறது" என்று நந்தினியின் செவிக்குள் கிசுகிசுத்தாள். (பூங்கோதை, "அதற்குப் பிறகு 'நம்ம ஆள்' என் அறைக்கு வந்து உரல் இடித்துக் கொண்டிருப்பார்" என்பதை மனதுக்குள்ளேயே சத்தமில்லாமல் சொல்லிக் கொண்டாள்). நந்தினி தேவி அவளைப் பார்த்து "சீ ... சும்மா இரடி....." என்று செல்லமாக அதட்டியபடி தனது சிவந்த கன்னத்தைத் திருப்பி அந்த மாவீரன் என்ன செய்கிறான் என்று பார்க்க, அவனது கூரிய கண்கள் அதே கேள்வியைக் கேட்டபடி தன்னைத் துளைத்துக் கொண்டிருப்பதைக் கண்டவுடன் அவளுக்கு 'குப்' என வேர்த்தது. அன்று இரவு மட்டுமல்ல அடுத்து வரப்போகும் இரு இரவுகளும் நீண்ட உறக்கமில்லாத இரவுகளாக இருக்கும் என்பதைத் தெள்ளத் தெளியப் புரிந்த அந்த இரண்டு ஜோடிப் புறாக்களும், அதற்கு முன்பு சற்று நேரமாவது இளைப்பாறி உடம்பைத் தேற்றிக் கொண்டால்தான் புத்துணர்வுடன் ஈடுபாடு செலுத்தி முழு இன்பம் பெற முடியும் என்பதை உணர்ந்ததால், தத்தம் அறைகளுக்குச் சென்று களைப்பாறினர். நந்தினி தேவியும் தனது பள்ளியறைக்குச் சென்று பஞ்சணையில் சாய்ந்தாள். தனக்கு அன்று காலையில் இருந்து நிகழ்ந்த நிகழ்ச்சிகளை அவளால் நம்பவே முடியவில்லை. திடீர் என்று வந்த ஆணழகன், தனக்கு இவ்வளவு நெருங்கி அணைத்து இதழ்களில் முத்தம் கொடுத்து, அங்கங்களைத் தழுவிப் பாதி துகில் உரிந்து தன் வாயில் பால் புகட்டும் அளவு இடம் கொடுத்து விட்டோமே! இன்று இரவு பள்ளியறைக்கு வேறு வருவதாகச் சூளுரைத்திருக்கிறான்! இனி என்ன நடக்குமோ??" என்று மேனி நடுங்க னால் இன்பத்தின் எதிர் பார்ப்பில் காத்திருந்தவாறே தன்னையும் அறியாமல் கண் மயங்கி விட்டாள். ஆழ்ந்த நித்திரையில் அவளுடைய கனவில் கோயில் ஸ்தம்பம் போன்று நீண்டு நிமிர்ந்த லிங்கம் ஒன்று தங்க முலாம் இட்டு ஜொலிக்க தான் அதைப் பூஜிப்பதாக வந்து அவள் தன்னையும் அறியாமல் வாயைத் திறக்க, திடீர் என்று தன்னை யாரோ தட்டி எழுப்புவது புலப்பட தூக்கக் கலக்கத்துடன் கண்களைத் துடைத்துக் கொண்டு எழும்பி பஞ்சணையில் உட்கார்ந்த நிலையில் வந்தபோதுதான் அவளுக்கு அது தனது உற்ற தோழி பூங்கோதைதான் என்று புரிந்தது. "தேவி! என்ன இப்படி அயர்ந்து உறங்கி விட்டீர்கள்?? பல்லவர் வந்து வெளியில் காத்துக் கொண்டிருக்கிறார் .........." என்று மொழிய நந்தினி திடுக்கிட்டு எழுந்தாள். அதற்குள் புன்னகைத்தவாறே இளையபல்லவன் அவள் பள்ளியறைக்குள் நுழைந்தான். "பரவாயில்லை பூங்கோதை..... நீ சென்று கபிலனைக் கவனித்துக் கொள்...... பாவம் வெகு நேரம் காத்திருக்கிறான், நாங்கள் இங்கு சமாளித்துக் கொள்கிறோம்" என்று கனிவுடன் கூற, பூங்கோதைக்கே நாணம் வந்து விட்டது. அவள் இளவரசனை நோக்கி தலை குனிந்து வணங்கியவாறே, நந்தினியைப் பார்த்து "வருகிறேன் தேவி! சாமக் கோழி கூவும் நேரம் பல்லவரை விட்டு விடுங்கள், இல்லாவிட்டால் மன்னரால் கண்டு பிடிக்கப் படும் சாத்தியம் அதிகம்" என்று கண் சிமிட்டியவாறு, கை காட்டி விடைபெற்று மான் நடை பயின்று துள்ளி ஓடி, அந்தப் பள்ளியறையின் கதவை அடைத்தவாறே மறைய, நந்தினிக்கு நாக்கு உலர்ந்து விட்டது. நந்தினிக்கு தனது நெஞ்சம் சம்மட்டியால் அடிப்பது போல் இதயத்தின் சப்தம் கேட்டது. பூங்கோதை சமயோகிதமாக அறையின் விளக்குகளை அணைத்திருந்தாள். ஆனாலும் பஞ்சணையின் அருகே இருந்த விளக்கின் ஒளியில் அந்த தங்க விக்கிரத்தின் சொக்கும் அழகைச் சிறிது நேரம் தனது விழிகளால் பருகினான். பின்பு மெல்ல மெல்ல அந்த பெண் மயிலின் அண்மையில் வந்து மையலுடன் அவளது மைவிழிகளுடன் தனது கண்களை கலக்க விட்டு இருவரும் மௌனமொழியில் ஆயிரம் வார்த்தைகளைப் பேசிக்கொண்டனர். தான் போர்த்திக் கொண்டிருந்த அங்கிபோன்ற ஆடையை சரிய விட்டு பஞ்சணையின் பக்கம் போட. அந்த மாவீரனது வலிமை மிக்க தோள்களும் மார்பும் புஜங்களையும் கண்டு அல்லி விழியாள் மயங்கினாள். பல்லவன் அருகில் வந்து அவள் மேலாடையையும் சரித்துத் தரையில் இழைய விட்டவுடன் நந்தினி தன்னையும் அறியாமல் அவனது மார்பில் சாய்ந்தாள். அன்று மாலையிலேயே அவளுக்கு அதிகமாகச் சூடேற்றி இன்பத் தவிப்பில் காய விட்டிருந்ததால், அவளுக்கும் அந்தத் தவிப்பில் இருந்து விடுபட வழிசெய்ய வேண்டும் என்ற கடமை உணர்வினால் உந்தப் பட்டிருந்த பல்லவன், அவளது கன்னத்தில் முத்தமிட்டவாறே, அவனது கரங்கள் அவளது மார்புக் கச்சையின் முடிச்சை அவிழ்த்தன. இப்போது அவிழ்ப்பதில் அனுபவம் அதிகம் பெற்று விட்டதால் அந்தப் பட்டுக் கச்சைத் தொடர்ந்து உள்கச்சையையும் அவிழ்ப்பதில் சிரமம் ஒன்றும் இருக்கவில்லை. அவனது உஷ்ணமான மூச்சு அவளது கழுத்தைப் பதம் பார்த்து, பிடரியில் அவனது அதரங்கள் ஸ்ருதி சேர்த்தன. குற்றால அருவிபோல இருந்த கருங்கூந்தலைக் கோதியவாறே, ஒரு கரம் அவளது பஞ்சு நெஞ்சம் ஒன்றைப் பற்றி வருட அவளது இதயத் துடிப்பு இன்னும் அதிகம் ஆனது. அவனது உதடுகள் அவளது இனிய அதரங்களோடு சேர்ந்து மது அருந்த, அவனது கையின் அழுத்தம் அதிகமாகி அவளது மார்பகம் இன்னும் அழுத்திப் பிசையப்பட்டது. ஆனாலும் அந்த வஞ்சிக் கொடியாளுக்கு சினம்தான் வந்தது "இந்தக் கள்வன் ஏன் ஒரு அமுதக் கலசத்தை மட்டும் அழுத்திக் கொண்டிருக்கிறான், அடுத்த மாங்கனி என்ன பாவம் செய்தது" என்ற உணர்வுடன் தன்னையும் அறியாமல் அந்த பஞ்சவர்ணக்கிளி திரும்ப அவனது கையில் அவளது அந்த இள நீர்க் குடமும் தவழ்ந்து விட, அதன் மீதும் தனது கை வரிசையைக் காண்பித்து அவளது ஆதங்கத்தை நீக்க விழைந்தான் பல்லவன். இருவரும் பஞ்சணையின் அருகிலேயே நின்றவாறே கட்டிப் பிடித்த நிலையில் இருந்தனர். அவள் இப்போது அவனை நோக்கி தனது முதுகைக் காண்பித்த நிலையில் நிற்க அவனுக்கு அவளது இரு கனிகளையும் பிசைவதற்கு வெகு ஏதுவாக இருந்தது. இருவரும் இடைக்கு மேல் பிறந்த மேனியாக அணைத்த போது, அவள் அவன் மீது சாய, அவனது வேல் அவளது உருண்டு திரண்ட பின்பாகத்தில் இடித்து அவளுக்கு இன்ப இம்சை கொடுத்துக் கொண்டிருந்தது. அவளது செவிகளில் "தேவி தரிசனம் பார்க்கலாமா" என்று கிசு கிசுத்தான் பல்லவன். நாணத்தில் நெளிந்த அந்தப் பேதையால் என்ன பதில் கூற முடியும்?? அவனது கைவிரல்கள் அவளது கொடியிடையில் காய் பறித்து ஓய்ந்த களைப்பில் சிறிது நேரம் அவளது இடுப்பில் அபாயகரமான வளவுகளில் ஓய்வு பெற்று அந்தத் தெம்பில், அவளது இடையில் இருந்த ஆடையின் முடிச்சைத் தேடி அலைந்தன. மாலை நேரம் சிவந்திருக்கும் கதிரவன் போன்று வெட்கத்தால் அவள் முகம் சிவந்து அந்தப் பஞ்சணையில் சாய்ந்தாள். அவள் மீது தானும் சாய்ந்து உராயும்போது, மேகத்துடன் மேகம் உரசும் மின்னல் போன்ற உணர்வினால் இருவரும் தாக்கப் பட்டனர். சற்று குனிந்து அந்த மங்கையின் கொங்கைகளில் உதட்டைப் பதித்து அவளுக்கு இன்பம் பகிர்ந்தான் பல்லவன். அங்கத்தின் நுனிக் காம்பை உதடுகளில் கவ்விப் பிடித்தபோது, உணர்ச்சிப் பிழம்பில் மிதக்க வைத்தான். இன்ப மயக்கத்தில் திளைத்த தேன் மொழியாளின் குயில் நாத முனகல் அந்த அறையின் அந்தரங்கத்தனிமையில் இருவருக்கும் இன்ப போதை தந்தது. முகத்தை இன்னும் கீழே செலுத்தி அவளது தாமரை நாபியில் தனது முத்தங்களைப் பதித்த அந்த மாவீரன் அதன் ழத்தை தனது நாவினால் அளப்பதற்காகத் துளவித் துளவி செலுத்த, அவளது மெல்லிடை தனது நிதானத்தை இழந்து சாய்ந்த நிலையிலேயே பரத நாட்டியம் டியது. நந்தினி அவனது கைவிரல்கள் மீண்டும் தனது துகிலுரியும் படலத்தைத் தொடருவதற்காக அலைந்து கொண்டிருந்ததை உணர்ந்தாள். தனது பெண்மையின் பெட்டகத்தை அவன் தரிசனம் காண விழைவதை அறிந்த அவளது நாணம் இதுவரை அறியாத உச்சத்தை எட்டியது. தன்னையும் அறியாமல் அவள் முகத்தை அந்தப் பஞ்சணையில் இருந்த தலையணையில் புதைக்க முயன்றாள். ஒருவகையில் இது பல்லவனுக்கு சௌகரியமாகவே இருந்தது. அவளது பின்பாகம் அவனது வெகு அண்மையில் இருந்தது. உருண்டையான அந்த கோளங்களைக் கண்டு ரசித்தவாறே, அவனது கைவிரல்கள் ஆடையால் மறைக்கப் பட்டிருந்த அங்கங்களை வருட, அவளது உடல் வில்லைப் போல வளைந்து நெளிந்தது. உச்சி முதல் நாபி வரை அவளைத் தனது முத்த மாரியால் நனைத்திருந்த பல்லவனுக்கு, இனி கீழிருந்து மேல் வருவதே உசிதம் என்று தென்பட, அவன் கட்டிலின் முன்பு மண்டியிட்டு அவளது பட்டுப் பாதங்களைக் கவனித்தான். திடீர் என்று அவனது வேனல் காற்றுப் போல இருந்த மூச்சு தனது பாதங்களில் பட்டதை உணர்ந்த நந்தினி, அவனது கை விரல்கள் இப்போது கீழிருந்து மேல் படை எடுக்க, அவளது உணர்ச்சிகள் இப்போது புதிய புதிய எல்லைகளைத் தொட்டுக் கொண்டிருந்தது. அவனது முத்தங்கள் தனது பாதங்களில் பதிய, அவள் கால்களைத் தன்னையும் அறியாமல் இழுக்க முயல, அவனது வலிமை மிகுந்த கரங்களில் சிறைப்பட்டிருந்ததால் அது முடியாமல் போனாலும், அந்த இழுப்பில் அவளது காலணிகளின் மெல்லிய ஓசை அந்த நடு நிசி நேரத்தில் அங்கு நடந்த காதல் கச்சேரிக்கு தாளம் சேர்த்தன. அவனது நாவு அவளது கால் விரல்களின் நடுவே துளவ, நந்தினி தேவி "ஸ்ஸ்'........" என்ற ஓசையை எழுப்பினாள். தந்தம் போன்ற அவளது கால்களை வருடிக் கொண்டிருந்த அவனது கைவிரல்கள் புதுப் புது ராகம் மீட்டிய வீணையை மீட்டுவது போல் ரசித்துத் தடவி ரசித்தன. அப்போதுதான் தனது குரு நாதர் சொல்லியிருந்த பாடம் பல்லவனது செவிகளில் ரீங்காரமிட்டது "பல்லவா, பெண்ணின் மேனி, ஒரு இன்பப் பெட்டகம் ... அதில் ஒவ்வொரு இடத்தையும் ரசித்து மிட்டி இசை எழுப்புவதே காமக் கலையின் வெற்றி. ஒரு துவாரத்தில் இரண்டு மூன்று முறை உரசி விந்தைப் பாய்ச்சுகிறவன் மனிதனே அல்ல ... அவனுக்கும் இனப்பெருக்கத்திற்காக புணரும் மிருகத்துக்கும் வித்தியாசமே இல்லை... எவன் அணு அணுவாக ரசித்து இன்பத்தில் தோய்த்து திளைத்து நீடித்து நிற்கிறானோ அவனே காமக் கலையில் சகலகலா வல்லவன்!!" என்று அறிவுரை உரைத்திருந்த அவர் ஒரு ரகசியத்தையும் அவனிடம் புகன்றிருந்தார். "பல்லவா! இது பலருக்கும் தெரியாத ஒரு விஷயம். பெண்ணின் முழங்கால் இருக்கிறதே அதன் பின்னால் ஒரு இன்ப எரிமலை இருக்கிறது. யானைத் தந்தம் போன்ற கால்களும் வாழைத் தொடைகளும் சேரும் இடமாகிய முழங்காலின் முன் புறம் சிறிது நேரம் கவனத்தைச் செலுத்தத் தவறாதே. அங்கு முழுவதும் முத்தத்தால் நனைத்து விட்டு அதன் பிற்புறம் மெல்ல மெல்ல உனது மன்மத பாஷங்களைச் செலுத்த முயல்வதே இந்த புதிய யுக்தி. ஒவ்வொரு முழங்காலின் பின் பகுதியிலும் இரண்டு (அதிகம் ஆழம் இல்லாத, ஆனால் தெளிவாகத் தெரியும்) குழிகளைக் காணலாம் - (அல்லது சுழி ??) - இந்த சுழிகளில் உனது விரல்களை மெல்லத் தேரோட்ட விட்டால், அதைத் தொடர்ந்து உனது நாவினால் இந்தக் குழிகளின் ழத்தை அளக்க முயன்றால், அவள் பெறும் இன்பம் - அது கிளு கிளுப்பா, விறு விறுப்பா அல்லது இன்ப ஆழியில் அலைகளை ஒவ்வொன்றாகக் கடக்க விழையும் புதிய செயலா என்பதை, செயல் முறையில் தான் அறிய முடியும், இந்த ரகசியம் சொல்லிப் புரிய வைக்க வெகு சிரமம்" என்ற அவரது மந்திர ரகசியம் பல்லவனது செவிகளில் ஒலித்துக் கொண்டே இருந்தது. இந்த மந்திரத்தைக் கையாண்ட பல்லவன், அதன் விளைவுகளைக் கண்டு மலைத்து விட்டான். இன்பத்தின் புதுப் புது எல்லைகளை எட்டிப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த நந்தினியின் சந்தன மேனி, இந்தச் சுற்றிலும் வேறுபட்ட தாக்குதலில் நிலை குலைந்தது. அவளது முழங்காலின் மீதும் அதன் பின்புறமிருந்த பள்ளங்களையும் அவன் நாவு துளவித் துளவி அளவெடுக்க அவளது உள்ளம் அந்தக் கள்வனது செயலை வியப்புடன் கவனித்தது. அவளது இளம் தளிர் மேனியோ அவனது இன்ப இம்சையைத் தாங்க முடியாமல் வில்லைப் போல் வளைந்து நெளிந்தது. அவளது வாழைக் கால்கள் அந்தரத்தில் நாட்டியம் ஆட, அந்த நள்ளிரவில் அவளது சிலம்பொலியும் முனகலும் சேர்ந்து இசை பாட, இளையபல்லவனின் வலிமை மிக்க கரங்களின் விரல்கள் அவளது தொடைகளின் மேல் படை எடுக்க விழைந்தன. ஆனால் அவளது உடை அங்கு தடையாய் இருக்கவே, அதற்கு விடைகொடுத்தால்தான், இந்த நாடகத்தில் முன்னேற முடியும் என்பதை உணர்ந்து, அதன் மூல காரணமாக இருந்த முடிச்சை அவிழ்ப்பதற்காக மேலே சென்று அவளது அல்லிக் கொடி போன்ற இடையைச் சுற்றி அந்த வளைவுகளில் சிறிது நேரம் சஞ்சரித்து விட்டு அந்தப் பட்டு மேனியாளின் அடி வயிற்றையும் சற்றே வருடி ரசித்தவாறே, அந்தப் பட்டு உடையின் முடிச்சை இழுத்து அவிழ்த்தான். ஏற்கனவே காமத்தின் இன்பத் தவிப்பில் வெந்து கொண்டிருந்த அந்தப் பஞ்சவர்ணக்கிளி, தான் முற்றிலும் பிறந்த மேனியாக்கப் படுகிறோம் என்பதை உணர்ந்து நாணம் சுழ்ந்தாலும், அவனது வருடல்களும் தீண்டலும் இன்னும் அந்தரங்க இடங்களை சீக்கிரமே நாடாதா? என்ற ஏக்கமும் உண்டாகவே, அவணது துகில் உரியும் படலத்தை தடுக்க முயலவில்லை. மாறாக தனது பவள மேனியை வளைத்து அவனுக்கு துணைசெய்ய, அந்த உடை தனது உடலில் இருந்து பூரணமாக விடுபட்டு பஞ்சணையின் ஒரு புறம் வீசப்பட, இப்போது அந்தப் பொன்மேனி மீது ஒரு மெல்லிய உள்ளாடை மட்டுமே அவளது இன்பப் பெட்டகத்தை அவனது காமப் பார்வையில் இருந்து மறைத்துக் கொண்டிருந்தது. அந்த சந்தனத் தொடைகளை வருடி தனது முகத்தை அவைகள் மீது ஒவ்வொன்றாக மென்மையாகத் தேய்த்து பல்லவனது அதரங்கள் அந்த வெள்ளிபோல் திளங்கிய மேனிமீது முத்த மாரி பெய்தான். நந்தினியின் கால்கள் அவளையும் அறியாமல் விரிந்து அவனது செயலை வரவேற்க அவளது பெருமூச்சு அந்தப் பள்ளியறையின் நிசப்தத்தைச் சற்று விலக்க, அந்த ஆண்மகன் தனது முகத்தைத் தனது மடியின் நடுவில் புதைக்க அந்தப் பூங்கொடியாள் தனது இதயம் நின்று விடுமோ என்று அஞ்சினாள். அவனது முகமோ மென்மைக்கு இலக்கணம் என்பது போன்ற மிருதுவான அந்த முக்கோணத்தின் மீது முகம் சாய்த்து அதன் நறுமணத்தை அனுபவித்தவாறே, அவனது விரல்கள் அவளது உள்ளாடையின் நாடாவை நாடி அதன் முடிச்சையும் அவிழ்த்து விட்டன. அவனது செயல்கள் நந்தினிக்குத் தித்திக்கும் சுவையை ஏற்படுத்தினாலும், பெண்மைக்கே உரிய நாணம் இவ்வளவு நேரத்தீண்டலில் மறைந்திருந்தாலும், இப்போது தனது அந்தரங்கத்தை வெளிப்படுத்த முயன்ற அந்த ஆண் மகனின் கைவிரல்கள் தனது உள்ளாடையைக் கீழே இறக்க விழைந்ததும், தன்னையும் அறியாமல் மீண்டும் நாணம் அவளை ஆட்கொள்ள, அவள் மேனி வளைந்து தனது மலர் முகத்தைத் தனது பஞ்சணையில் புதைக்க அவளது உடல் குப்புற நிலையை எய்தியது. இதை பல்லவன் எதிர் பார்க்கவில்லையாகிலும், இதுவும் ஒரு விதத்தில் நன்றே என்று மனதில் நினைத்தவாறே, அந்த மயிலின் பின்னழகு இவ்வளவு அண்மையில் இருந்து ரசித்து ருசித்தால் எப்படி இருக்கும் என்ற கேள்வி அவன் மனதின் அடித்தளத்தில் இருந்து எழுந்தது. இனியும் தாமதம் செய்வதில் அர்த்தம் இல்லை என்ற நினைப்பில், அவளது உள்ளாடையைப் பின்புறம் இருந்தே கீழே இறக்க அவளது திரண்ட பின்னழகுகள் அவனை பிரமிக்க வைத்தன. இந்த உருண்ட கோளங்களைக் கண்டு தான் அந்த பிரம்மன் இந்த பூமியையும் சந்திரனையும் படைத்திருப்பானோ என்று நினைத்தவாறே அவளது உள்ளாடையை அவளது தந்தம் போன்ற கால்கள் வழியாக இறக்கி விடுதலை கொடுக்க, அந்தத் தங்கச் சிலை இப்போது தான் முற்றிலும் பிறந்த மேனியாக ஆக்கப் பட்டிருப்பதை உணர்ந்து இன்னும் ஆழமாகத் தன் முகத்தை தலையணையில் புதைத்தாள். அந்த மாவீரன் தனது கைகளால் அந்த மென்மையான உருண்ட அழகுகளை வருட, அவள் மேனியெங்கும் மீண்டும் சிலிர்த்தது. சூடான மூச்சு அதன் மீது பதம் பார்க்க நந்தினியின் மனம் பட படக்க அவளது தளிர் மேனி வளைந்து கொடுத்தது. அந்த இரண்டு திரட்சிகளின் மீது அவனது முத்தங்கள் பதிய நந்தினிக்கு உன்மத்தம் பிடிக்கும் நிலையை அடைவது போல் இருந்தது. அவனது விரல்கள் இப்போது சுதந்திரமாக அந்த வளைவுகளின் மீது வலம் வந்து அவைகளின் நடுவில் குவிந்து இருந்த அந்த பின் வாசல் மீது தனது விரலை இழைய வைக்க, பாண்டி நாட்டு இளவரசி புதிய அதிர்வுகள் தன் மேனி மீது பரவுவதை உணர்ந்தாள். பல்லவன் தனது அதரங்கள் அந்த மலைகளில் சரிவுகளை அளப்பதில் அதீதமான இன்பம் கண்டு அந்தபின் பிளவில் தன் உதடுகளைப் பதிக்க அந்த இளம் மேனி அதை வரவேற்கவே செய்கிறது என்பதை அறிந்து, தனது நாவால் அந்த துவாரத்தில் வாசலில் துளைய, நந்தினி தான் இன்பக் கடலில் இன்னும் ஆழத்தில் திளைக்கும் நிலையை எய்தி, தனது பின் புறத்தை சற்றே உயர்த்தி அவனது தாக்குதலுக்கு இன்னும் ஏதுவாக இருக்கும்படி செய்ய, அந்த இளம் காளை, அவளது மிருதுவான கோளங்களை கைகளால் வருடியவாறே, இன்னும் ஆழமாக அந்த துவாரத்தைச் சுவைத்து மகிழ்ந்தான். "பல்லவா! மல துவாரத்தை அசுத்தமாக நினைக்காதே.......! அது காம சக்தியின் பீடம். அதன் நாளங்களின் ஆதிக்கம் ஒரு பெண்ணின் காம சுகத்தை வெகுவாக அதிகரிக்கும்......" என்று தனது குரு நாதர் போதித்திருந்த பாடம் அவனது செவிகளின் ரீங்காரிக்க, தனது இன்பத் தாக்குதலைத் தொடர்ந்து செயல் படுத்த, அவனது விழிகளில் தனது முகத்திற்கு வெகு அருகில் இருந்த அவளது தேன்கூடு தென்பட்டது. அந்த இன்பப் பெட்டகம், அதிரசம் போன்று அதிக ரசம் ஊறி திளங்கியதைக் கண்டு அதிசயத்துடன் அதைப் பூரணமாகக் கண்டு களிக்க எண்ணி அவளது மேனியைத் திருப்பி மல்லாக்காகப் படுக்க வைத்தான். நாணம் சூழ்ந்தாலும் அவன் தனது தேன் பெட்டகத்தையும் தீண்ட மாட்டானா என்ற ஏக்கமும் நந்தினியைத் தாக்க, அந்த மையல் கொண்ட மயில் தனது பெண்மையின் அந்தரங்க அழகை இந்த ஆண்மகன் இவ்வளவு அண்மையில் இருந்து ரசிக்கிறான் என்பதைக் கடைக்கண்ணால் கண்டு ஒரு வித பெருமிததுடன் உணர்ந்தாள். பல்லவன் பரவசத்துடன் அந்த அழகைக் கண்டு ஒரு கணம் அயர்ந்து விட்டான். அவளது தொடைகளின் நடுவே உப்பி இருந்த அந்த முக்கோண மன்மத மேடை, அதன் நடுவில் புன்னகை புரிந்து கொண்டிருந்த செம்பருத்தி மலர் போன்று மடிந்து இருந்த அந்த இதழ்களும், அந்த பிளவில் இருந்து ஊறி வந்து கொண்டிருந்த மாதுளம் பழ ரசமும் அந்த மா வீரனை முற்றிலும் செயலிழக்க வைத்தன. தேவி தரிசனம் கண்டவுடன் பரவசத்துடன் பல்லவ இளவல் அந்தப் பொன்மானின் கால்களின் நடுவே மின்னிக் கொண்டிருந்த அந்த மன்மத பீடத்தையும் அதன் இன்பப் பிளவின் அழகையும் மண்டியிட்டவாறே கண் குளிர கண்டு ரசித்தான். அவனது ஆண்மையின் தண்டு இதையெல்லாம் கண்டு விண் விண் என்று விறைத்து துடித்துக் கொண்டிருந்தது. அவன் மனதிற்குள் "தெரியாமல் பௌர்ணமி அன்று இரவுதான் கலவி - என்று இந்தப் பைங்கிளியிடம் வாக்குக் கொடுத்து விட்டோமே, அதுவரை எப்படி தாக்குப் பிடிப்பது??" என்ற வினாவை தனக்குள்ளேயே எழுப்பியவாறே, "ஆனாலும் தான் நிதானத்தைக் கைவிடக் கூடாது" என்ற உறுதியுடன், இந்த இனிய யாழை மீட்டி இப்போதைக்கு அந்த காம ரசம் ஊறும் இசையில் இப்பொதைக்கு ஆறுதல் கொள்வதுதான் வழி என்ற தீர்மானத்துடன் தனது செய்கையில் முன்னேறத் தொடங்கினான். Pandi Naattu PainkiLi 04 பாண்டி நாட்டு பைங்கிளி - 4 அடுத்த நாள் மதிய நேரம் உணவு முடிந்தவுடன், நந்தினியும் தோழி பூங்கோதையும் சாம்பல் நிற ராஜ புரவியிலும் கபிலனும் இளைய பல்லவனும் கபிலனது கறுப்பு நிற குதிரையிலும் அரண்மனையை விட்டு மெல்லப் புறப்பட்டனர். மதுரை மக்கள் தங்களது வனப்பு மிக்க இளவரசியை தலை வணங்கினர். சேனாதிபதியின் பின்னால் இருந்தது பல்லவ இளவல் என்பதும் பாண்டிய நாட்டு அரசிளங் குமரியை மணக்கப் போகிறவர் என்பதும் ஓரளவுக்குப் பேச்சாகவே இருந்தது மக்கள் நடுவில். கபிலனது புரவியில் அவன் பின்னால் அமர்ந்திருந்த பல்லவன், தனது மனம் கவர்ந்த அந்தப் பூங்குயில் புரவியைச் செலுத்தும் லாவகத்தைக் கண்டு வியந்த வண்ணம் கபிலனிடம் "கபிலா! உங்கள் இளவரசி நன்றாகவே புரவியைச் செலுத்துகிறாளே" என்று கூற கபிலன் நகைத்தான். "இளவரசே! புரவிப் பயிற்சி மட்டுமா? எங்கள் இளவரசி வாள் பயிற்சி, வேல் பயிற்சி என பல வகை பயிற்சிகள் பயின்றிருக்கிறார்கள்" என பெருமையுடன் பதிலளித்தான். பல்லவனோ தனது மனதிற்குள் "முதல் சந்திப்பிலேயே தனது வேல் விழியால் எனது இதயத்தைக் குத்திக் கிழித்து விட்டாளே உங்கள் இளவரசி!!" என்று நினைத்துக் கொண்டிருந்தபோதே, நகர்ப்புறம் முடிந்து புரவிகள் இரண்டும் மக்கள் இல்லாத பகுதியை அடைந்தன. மதிய வெட்பத்தின் உச்சம் சற்று அதிகமாகவே இருந்தது. சிறிது நேரம் கழிந்து அவர்கள் காட்டுப் பகுதியை அணுகவும், சற்று களைப்பு தீருவதற்காக ஒரு மரத்தின் அடியில் குதிரைகளை நிறுத்தினர். அங்கு சற்று இளைப்பாறி விட்டு பழ ரசம் பருகி பின் புறப்படும் தருவாயில், கபிலன் தங்களது இளவரசியை நோக்கி தலை வணங்கி "இளவரசி!! இனி தாங்களும் பல்லவ இளவலும் தங்களது புரவியில் வருவதே முறை!! உங்களது தோழி, என்னுடைய புரவியில் வரட்டும்" என்று கூற அவளது தோழி சற்றும் தயங்காமல் தனது காதலனின் புரவியில் ஏறி அவன் பின்னால் புன்னகையுடன் வீற்றிருந்த பாணியில் நந்தினியை நோக்கி ஒரு விஷமப் புன்னகையை உதிர்த்தாள். நந்தினி தேவி, ஒரு கணம் சற்று அதிர்ந்து விட்டாலும், அவளது மனம் இதை வரவேற்கவே செய்ததை உணர்ந்து, ஒரு நாணப் புன்னகையுடன் பல்லவனை நோக்கி "சரி ! . நீஙகள் புரவியை ஓட்டுங்கள் ... நான் பின்னால் உட்கார்ந்து கொள்ளுகிறேன்" என்று கூறினாள். பல்லவனது கூரிய விழிகள் அவளைத் துளைத்து விடுவது போல பார்க்க, அவன் சற்றே குறும்பு ததும்பும் குரலில் "தவறு தேவி......! பெரும் தவறு.....! பாண்டி நாட்டு மண்ணில் பல்லவன் புரவி செலுத்துவதா??... இது நமது மரபுக்கு சற்றும் உகந்ததல்லவே!!!!!" என்று இயம்பி "குதிரையை நீங்கள் ஓட்டுதே நலம். நான் பின் புறம் அமர்ந்து கொள்ளுகிறேன்" என்று ஒன்றும் அறியாத குழந்தையைப் போலக் கூற, கபிலனின் புரவியில் இருந்த பூங்கோதை சிலம்பொலி போல் நகைத்தாள். அவளுக்கு' இந்தப் பல்லவன் சாதாரணமான ஆள் அல்ல. நமது இளவரசியை ஏற்கனவே இன்பத் தேனில் தோய்த்து வைத்திருக்கிறார். பௌர்ணமி இரவு தன் உயிர்த் தோழியை நன்றாகவே இன்பச் சலவை செய்ய முழு ஏற்பாட்டையும் செய்து வருகிறார்' என்பதை உணர்ந்து, "இளவரசி....! பல்லவ இளவல் கூறுவதும் சரிதான். மன்னரின் ஆணைப்படி நமது விருந்தோம்பல் சரியாக வேண்டுமானால், நீங்களே புரவியைச் செலுத்துவதே நியாயம்....." என்று பல்லவன் பக்கம் சாய, நந்தினி தோழியை நோக்கி சினம் கொண்ட ஒரு வெப்பப் பார்வையை வீசி, "உன்னைப் பின்பு கவனித்துக் கொள்கிறேன்" என்ற வண்ணம் சீறியவாறு, தனது சாம்பல் நிறப் புரவியில் ஏறினாள். ஆனாலும் தனது மனதிற்குள் ஒரு வித உவகை உண்டாவதை உணர்ந்தவள், தனது பின்புறம் வெகு நிதானத்துடன் பல்லவன் புரவியில் ஏறி வீற்றவுடன், அந்த நெருக்கத்தில் தனது மனமும் மேனியும் சிலிர்ப்பதையும் உணரத் தவறவில்லை. கபிலன் முன்பு தனது குதிரையில் வழி காட்ட, நந்தினி தேவி தனது சாம்பல் நிறப் புரவியை அழகாகவே செலுத்த அவர்கள் அடர்ந்த காட்டுப் பகுதியை எய்த, வெப்பம் தணிந்தது போல் இருந்தது ஒரு வித றுதலாகவே இருந்தது. குதிரையின் அசைவில் அவனது நெருக்கத்தை ரசித்தவாறே ஓட்டிய பாண்டி நாட்டு பைங்கிளி, அவனது வலிமை மிக்க கரங்கள் தனது இடையைச் சுற்றி சங்கிலி போல் பிணைய, தன்னை அறியாமல் அவனது மார்பில் சாய்ந்தாள். அந்த விஷமக்காரனோ, தனது கைகளை சும்மா இருக்காமல் அந்த அல்லிக் கொடியைச் சுற்றி சுதந்திரமாக சஞ்சரிக்க விட, அவன் பின்னால் தான் அமருவேன் என்று அடம் பிடித்ததின் ரகசியத்தை இப்போதுதான் உணர்ந்தாள் அந்தக் குயில் மொழியாள்!! கொடி இடையை ஒரு விதமாகப் பதம் பார்த்த பல்லவனது கரங்கள், சற்றே மெல்ல ஊர்ந்து அங்கு காய்த்திருந்த மாங்காய்களையும் வருட முற்படவுடன், நந்தினிதேவி சிலிர்ப்புடன் "ஷ்....ஷ்....... இப்படித் தொந்தரவு செய்தால், நான் எப்படி புரவியைச் செலுத்த முடியும்????" என்று வினவ அந்த இளங்காளை விஷமத்துடன் 'தேவி, உனது புரவி, நன்றாக பயிற்சி பெற்றது. அதனை யாரும் செலுத்த தேவை இல்லை, தானாக கபிலன் குதிரையைப் பின் தொடரும் சாதாரண புத்தி அதற்கு உள்ளது என்பதில் ஏதாவது சந்தேகமா?" என்று பதில் கேள்வியைத் தொடுக்க, நந்தினிக்கு வேறு ஒன்றும் பதில் அளிக்க முடியவில்லை. அவனது கைகளோ இப்போது முற்றிலும் நன்றாகக் குவிந்து அவளது எழுச்சிகளைத் தழுவி அந்த அசைவுகளின் அதிர்வுகளில் மிருதுவான முலைகளைக் கைப்பற்றிப் பிழியத் தொடங்கின. இத்தனை அண்மையில் வீற்றிருந்த அந்த பெண் மயிலில் பெண்மை அழகை ரசித்த வண்ணம் சவாரி செய்த இளைய பல்லவன். முந்தைய தினம் அவளது அழகின் ஞாபகம் வர, அதற்குள் தனது உள்ளங்கைக்குள் சிக்கிக் கொண்டிருந்த பருவக்கலசங்களின் தாக்குதல்களும் பெரும் பாதிப்பை ஏற்படுத்தின. அவனது ண்மை விழித்து எழுச்சி கண்டது. குதிரையின் ஒவ்வொரு குளம்போலியிலும் ட்டம் காண அவனது வேல், அவளது பட்டுப் போன்ற புட்டங்களில் உரசி புதுப் புது செய்திகளை அறிவிக்க, நந்தினி தனது பின்னழகில் அவனது ஆண்மையின் வீரியம் விழித்து, சீறிக் கொண்டிருக்கும் நாகப் பாம்பு போல் தனது பொந்துக்குள் போகத் துடிப்பதை உணர்ந்தாள். ஆனாலும் இந்தத் தவிப்பிலேயே தன்னை வேக வைத்து வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருப்பதையே ஒரு முழு நேர இலக்காக வைத்துக் கொண்டிருந்த அந்த இளங்காளை மீது அவளுக்கு தாபம் ஏற்பட்டாலும் கோபம் ஏற்படவில்லை. பல்லவன், தனது கைவிரல்களால் அவளது பஞ்சு போன்ற நெஞ்சங்களை பிழிந்த வண்ணம் இருந்தாலும், அவளது மார்புக் கச்சையை அவிழ்ப்பதற்கு அது தக்க தருணமல்ல என்பதை உணர்ந்து, மீண்டும் கீழே சென்று அவளது இடையின் வளைவுகளில் இளைப்பாறி, அவளது தாமரைப் பொய்கை போன்ற நாபியின் ழத்தை ராய்ச்சி செய்ய முற்பட, நந்தினியின் மனம் பட்டாம் பூச்சிபோல் சிறகடித்துப் பறந்து விண்ணில் மிதக்கத் தொடங்கியது. ஒரு முறையே அவளது இடையில் இருந்த உடையைக் களைய அவனுக்கு தருணம் கிடைத்திருந்தாலும், அந்தச் சில கணங்களில் அந்த முடிச்சு எப்படிப் பட்டது என்பதை தெள்ளத் தெளிய அறிந்திருந்த பல்லவன், இப்போது அந்தப் பயிற்சியின் அடிப்படியில் தனது கைவிரல்களை அவளது அல்லிக் கொடியிடையில் படர விட்டு அந்த முல்லைக் கொடியாளின் இடையில் இருந்த துகிலை உரியாமல் சற்றே தளர்த்தி விட்டான். தனது கரங்களுக்கு இப்போது பூரணமாக அங்கு உலவ இடம் கிடைத்த உவகையுடன் அவளது அடி வயிற்றை நோக்கி அவனது திண்மையான விரல்கள் படை எடுக்க, அந்தப் பூங்கொடியாள் முற்றிலும் செயலிழந்த நிலையில் அவனது தாக்குதல்களுக்கு தன்னை முற்றிலும் அர்ப்பணித்த வண்ணம் கண்கள் செருக கனவுலகில் சஞ்சரித்தவண்ணம் அந்தக் காட்டுப் பகுதிக்குள் புரவியைச் செலுத்திக் கொண்டிருந்தாள் பல்லவனது கைவிரல்கள் தனது தேன் பெட்டகத்தை அடையவும், நந்தினி உணர்ச்சிப் பிரவாகத்தால் நெளின்ந்தாலும் வேறு எதிர்ப்பு ஒன்றும் தெரிவிக்காமல், புரவியின் அசைவில் அவனது கைவிரல்களின் நுனி அவளது முல்லை மொட்டு மேல் உரசி அவளை இன்பக்கடலில் மூழ்க வைத்துக் கொண்டிருந்தன. அவனது ஆண்மையின் எழுச்சி அவளது மிருதுவான பின்புறத்தை மெல்ல மெல்ல வருட, அவளது பெண்மை கசிவு பெருவதையும் அவள் உணர்ந்தாள். அவன் மார்பின் மீது இன்னும் நன்றாகவே சாய்ந்து கொண்டு குதிரையைச் செலுத்துவதில் கவனம் செலுத்தினாள். புரவிகள் இரண்டும் அடர்த்தியான காட்டுப்பகுதிக்குள் குளம்பொலியுடன் செல்ல, முன்னால் சென்று கொண்டிருந்த கபிலனின் புரவி தனது வேகத்தைக் குறைப்பதை உணர்ந்த பல்லவன், நந்தினியின் பவளமேனியின் மீது தனது விரல்கள் நடத்திக் கொண்டிருந்த இன்பத் தாக்குதலை தற்காலிகமாக நிறுத்தி வைத்துக் கொண்டு, குதிரையின் கடிவாளத்தின் வாரைத் தனது கைகளில் எடுத்துக் கொண்டு, அவளது உடைகளை சீர் செய்து கொள்ளுமாறு அவளது செவியில் கிசு கிசுத்தான். அவளும் அதைச் செய்து முடிக்கும் தருவாயில் புரவிகள் இரண்டும் இயற்கை அன்னையின் கண் கொள்ளாக் காட்சி மிகுந்த சோலைவனம் போன்ற ஒரு இடத்தை அடைந்தனர். மதுரையில் அவர்கள் பிரிந்த பொன்னி நதியாள் எங்கெங்கோ வளைந்து நெளிந்து காட்டு வழியாக கடலை அடைய முற்படும் நோக்கத்தில் அந்த காட்டுக்குள்ளும் அழகாக சல சலப்புடன் ஓடும் ஒலியைக் கேட்ட நால்வரும் பரவசத்துடன் அங்கு பார்க்க, அந்த காவிரி நதி ஓரம் வசந்தம் மிகுந்த மலர்கள் பூத்துக் குலுங்கும் ஒரு சோலை இருக்கும் என்று யாரும் நினைத்துக் கூடப் பார்க்க மாட்டார்கள். சுற்றிலும் அடர்த்தியான மரங்கள் சுழ்ந்த அந்த மறைவிடத்தைக் கண்டு பிடித்திருந்த கபிலன், வெகு புத்திசாலிதான் என்று பல்லவன் மனதுக்குள் அவனைப் பாராட்டிக் கொண்டே, அங்கு இரண்டு குதிரைகளையும் நிறுத்தினர். ஆனாலும் யாரும் புரவியில் இருந்து இறங்கவில்லை. கபிலன், "மன்னவா! நீங்கள் இருவரும் இங்கு சில நாழிகள் நிம்மதியாக இளைப்பாறுங்கள். நானும் பூங்கோதையும், இங்கிருந்து சற்று தொலைவில் வேறு ஒரு இடம் இருக்கிறது. அங்கு நாங்கள் செல்லுகிறோம். கதிரவன் சாயும் நேரம் நாம் திரும்பச் செல்ல வேண்டும். பூங்கோதை குரல் கொடுப்பதில் வல்லவள். அவள் சமிக்ஞை செய்யும் போது செல்லத் தயார் ஆகி விடுங்கள்...." என்று கூறியவாறே, தனது புரவியின் பின் பகுதியில் வைத்திருந்த ஒரு மூட்டையை எடுத்து தரையில் போட்டு, "இதில் பட்டுக் கம்பளமும் புசிப்பதற்கு கனிகளும் உள்ளன....... நாங்கள் வருகிறோம் இளவரசே!! நேரத்தை விரயம் செய்ய வேண்டாம். இங்கு மனித நடமாட்டம் சற்றும் ஆகிடையாது. மிருகங்களும் நதியின் அந்தப் பக்கத்தில்தான்,,,,, அதனால் ஒரு தொல்லையும் கிடையாது....... " என்று புன்னகையுடன் கூறி தனது புரவியைச் செலுத்த சிறிது நேரத்தின் அதன் குளம்பொலி மறைந்து அங்கு நதியில் ஓசை மட்டும் மேலொங்கி நின்றது. பல்லவன் தங்களது புரவியை சற்று தூரத்தில் இருந்த ஒரு மரத்தின் அடியில் நிறுத்தி இருவரும் இறங்கினர். குதிரையை மரத்தில் கட்டி விட்டு, மீண்டும் அந்த அழகு பொலிவுடன் திகழ்ந்த சோலைக்குள் இருவரும் வந்து இயற்கையில் ஒயிலை ரசித்தவாறே சிறிது நேரம் நின்றனர். "தேவி, நமது முதல் இரவு இங்குதான் நாளை இரவு நடக்கப் போகிறது. ...... இன்று அதற்குகொஞ்சம் ஒத்திகை பார்க்க வேண்டாமா???" என்று வினவ நந்தினியின் முகம் நாணத்தால் குங்குமமாகச் சிவந்தது. மனமோ உவகையுடன் "இன்றே நடந்தாலும் நான் தயார்" என்று கூறினாலும், அந்த ஆண் மகன் ஒரு திட்டத்துடன் தான் எந்தச் செயலையும் செய்கிறான் என்ற உண்மையையும் செவ்வனே உணர்ந்திருந்தாள். ஒத்திகைக்கு ஏதுவாக அவள் கபிலன் விட்டுச் சென்றிருந்த பட்டுக் கம்பளத்தை எடுத்து அங்கு விரித்தாள். பல்லவனோ, நேரத்தை வீணாக்க வேண்டாம் என்ற நண்பனின் அறிவுரையை அமலாக்க வேண்டும் என்ற அவசரத்தில் அவளைத் தனது அணைப்பில் பிணைத்தவாறே அந்தப் பட்டுக் கம்பளத்தில் இருவரும் சாய்ந்தனர். அவளது கொவ்வை இதழ்களைச் சுவைத்து அவளது மேனி மீது படர்ந்தவாறே, அவளது மான்விழிகளுடன் தனது கண்களைக் கலந்தவாறு "நந்தினி, உன்னைப் பூரணமாகப் பார்க்க வேண்டும்....." என்ற வேண்டுகோளை உதிர்த்தான். குப் என்று முகம் சிவந்த அந்த அல்லிக் கொடியாள், "அதுதான் நேற்று இரவு ஆசை தீரப் பார்த்தீர்களே??.." என்று குழைய, "தேவி, நீ எனக்கு தினமும் புத்தம் புதிய புத்தகம்..... உன்னை தினமும் நான் படிக்க வேண்டாமா?" என்று பதில் கேள்வியைத் தொடுத்தான். நாணம் தடுக்க முயன்றாலும் ஆசை அவளை ஆட்கொள்ள நந்தினி தேவி இன்று இவருக்கு நல்ல விருந்து கொடுக்க வேண்டும் என்ற எண்ணத்துடன், தானே துகில் உரிய முற்பட்டாள். பல்லவன் அந்த பூஞ்சோலையில் அந்தப் பஞ்சவர்ணக்கிளி இயற்கை நிலையை எய்தும் அழகைக் கண்டு ரசித்தவாறே சாய்ந்த நிலையில் புன்முறுவலுடன் அவளை நோக்க பாண்டிய இளவரசி தனது மார்புக் கச்சையை அவிழ்த்து தரையில் சரிய விட்டாள். உள் கச்சையும் அவளது பவள மேனியில் இருந்து மெல்ல இழைந்து தரையைத் தழுவ, அந்த திரண்ட எழுச்சிகளில் அழகைக் கண்ட பல்லவ லிங்கம் அவனது உடைகளுக்குள் இருந்து ஆர்ப்பாட்டத்துடன் கூடாரம் போட்டுத் தனது ஆர்வத்தைத் தெரிவித்தது. கடைக் கண்களால் அந்த மீன் விழியாள் தனது அழகு அவனுக்கு ஏற்படுத்திக் கொண்டிருந்த பாதிப்பைத் தனது கூரிய விழிகளால் கவனிக்கத் தவறவில்லை. இன்னும் ஒரு வசீகரப்புன்னகையை அவன் மீது வீசி விட்டு தனது இடையில் இருந்த உடைக்கும் விடை கொடுக்க விழைந்தாள் அந்தப் பொன் மயிலாள். கடைசியாக இருந்த அந்த உள்ளாடையையும் விலக்க பிறந்த மேனியாக நின்ற அந்தப் பைங்கிளியின் அழகை பகல் வெளிச்சத்தில் கண்ட பல்லவன் தான் காணுவது கனவா? நனவா? என்று தன்னையே நம்ப முடியாமல் பரவசத்துடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். "ஒரு பெண்ணைத் துகில் உரியும் இன்பமே இன்பம். அந்த பெண் மயில் தானே துகில் உரிந்து தோகை விரித்து ஆடும் அழகு - அந்த அழகே தனி அழகுதான். " என்று ரசித்தவண்ணம் பார்த்த பல்லவன், நந்தினியின் அழகில் மனதைப் பறி கொடுத்தவாறு. அவனது நாகம் சீறிக் கொண்டு நிற்பதையும் உணர்ந்தான். தங்கம் போல திளங்கிய அந்தச் சிலை ஒயிலுடன் பிறந்த மேனியாக நின்ற கோலத்தைக் கண்டு பரவசத்துடன் கண் குளிர பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் இளயபல்லவன். பட்டப் பகலில் எழில் மிகும் சோலையில் தனது கட்டழகை வெட்ட வெளியாக்கி நின்ற தன் அழகைக் கண்டு மலைத்து நின்ற அந்த மாவீரனைக் கண்டு பெருமிதம் கொண்டாலும் நந்தினி, தான் மட்டும் துகிலுரிந்து நிர்வாண நிலையில் நிற்கும்போது அவன் கூடாரம் அடித்த நிலையில் உடையுடன் நிற்பதைக் கண்டு சினம் கொண்டு வெகுண்டு அவன் மீது உஷ்ணம் மிகுந்த பார்வையைத் தன் வேல் விழிகளால் வீச, அப்போதுதான் அவளது கோபத்துக்குக் காரணத்தை உணர்ந்த பல்லவன், தானும் அந்நிலையை எய்துவதே சாலச் சிறந்தது என்று கருதி, தனது ஆடைகளைக் களைந்தவாறு அந்த பெண்மயிலின் அண்மையில் வந்து அவளது தோள்களைப் பற்றினான். தென்றல் காற்று மிதந்து வந்து இருவரையும் தழுவிச் செல்ல, நந்தினிதேவி அவன் மார்பில் முகம் புதைத்தாள். அந்த மங்கையிம் திரண்ட கொங்கைகள் இரண்டும் அவனது தேக்கு மரம் போன்ற திண்மை மிகுந்த மார்பில் சாய்ந்து அவனை இம்சைக்குள்ளாக்க அவளது கைகள் மாலையாகி அவனை வளைத்து அணைத்தன. வலிமை மிக்க அவனது கரங்கள் அவள் மேனியை இறுக்கத் தழுவி சேர்த்து அணைக்க, காம நீர் சுரக்கத்தொடங்கிய அவனது வேலாயுதம் அவளது அடி வயிற்றில் இடித்து நின்று ஈரமாக்கி அவளை பெரும் சங்கடத்திற்ற்கு உள்ளாக்க, நெளிந்து வளைந்தவாறே, தனது மலர்க் கரத்தில் அதனை ஏந்தி சிறைப் படுத்தினாள். அவனது கரும்பை விரும்பி திரும்பத் திரும்ப உறிஞ்சிச் சுவைக்க வேண்டும் என்ற ஆவல் அவள் மனத்தில் அரும்ப, அவன் முன் மண்டியிட்டு தனது செவ்வாய் அதரங்களில் சுவைத்தவாறு அவனை இன்பத்தில் ஆழ்த்தினாள். ஆனாலும் அவளது மனதின் அடித்தளத்தில் இப்படி சப்பிச் சப்பியே காலத்தைத் தள்ளிக் கொண்டிருக்கிறோமே? இந்தத் திண்மை மிகுந்த ஆண்மையின் சின்னத்தைத் தனது மடிக்குள் குடியேற்றி துடிதுடிக்க வைத்து அவரை மனம் உவக்கச் செய்ய நாளை இரவு முழு நிலா வானத்தின் உச்சியில் வரும்வரை காத்திருக்க வேண்டுமே என்ற ஆதங்கம் மேலோங்கியே நின்றது . அவளது இதழ்களின் அசைவில் புதுப் புது இசையும் ராகங்களும் ரீங்காரமிட, பல்லவனுக்குத் தனது குரு நாதர் கூறியிருந்த காமக் குறள் ஞாபகத்துக்கு வந்தது: குழல் இனிது யாழ் இனிது என்பார் தத்தம் துணைவியின் இதழ் அறியாதவர். இளையபல்லவன் ஆய கலைகள் அறுபத்தி நான்கினையும் கற்றிருந்தாலும், "அறுபத்தி ஒன்பதின்" மகிமையையும் நன்றாகவே அறிந்திருந்ததால், அவளை அணைத்தவாறே சாய்த்து வளைத்து தானும் திரும்பிய நிலையை அடைந்து அவளது இன்பப் பெட்டகத்தின் அருகில் தனது முகத்தைக் கொண்டு சென்று அவளது பெண்மையின் அழகை அண்மையில் இருந்து பருகியவாறே, அந்த அமுத சுரபியில் இருந்து சுரந்து வந்த தேனைச் சுவைக்க முற்பட்ட அவனது அதரங்கள் அவளது இதழ்களின் துடிப்பை ரசித்தவாறு அதனுடன் ஒன்றிணைய, நந்தினியும் தனது கால்களை இன்னும் நன்றாக விரித்து வைத்து புன்னகைக்கும் அந்த பொக்கை வாய் அழகை காண்பிக்க, பல்லவன் தலையை சற்றே உயர்த்தி அதன் வசீகரத்தைக் கண்டு ரசித்தவாறே, தானும் ஒரு குரள் இயற்றி அதை அவள் கேட்கும்படி உதிர்த்தான். சந்து பொந்தெல்லாம் பொந்தல்ல என் நந்தினியின் பொந்தே பொந்து. எனக் கூறக் கேட்ட அந்தப் பூங்குயில் 'க்ளுக்" என்று மணி நாதம் எழுப்பி நகைக்க அவளது மணிச்செப்பு அந்த அதிர்வுகளுக்கு ஏற்பட அசைந்த அழகையும் ரசித்தவாறே, பல்லவன் மீண்டும் தனது நாக்கால் அவளது தேன்கூட்டின்மீது தனது தாக்குதலைத் தொடர்ந்து பாண்டி நாட்டு இளவரசியை திக்குமுக்காட வைத்தான். "அண்ணலும் சப்பினாள், அவளும் சப்பினாள்" என இருவரும் ஒருவரை ஒருவர், சுவைத்து மகிழ்ந்து அந்த இன்ப நாடகத்தைத் தொடர, பல்லவன் ஒரு புதிய யுக்தியைக் கையாள முனைந்தான். "வல்லவனுக்குப் புல்லும் ஆயுதம்' - ஆனால் பல்லவனுக்கோ மூக்கும் ஓர் ஆயுதம். எதிரிப் படையை போரில் வீழ்த்த குதிரைப் படை மட்டும் போதாது யானைப் படையும் மாற்றி மாற்றித் தாக்குதல் நடத்தினால் எதிரி அயர்ந்து விடுவான் என்பதை அனுபவ ஞானத்தில் உணர்ந்திருந்த பல்லவன், தனது காதலியை இன்பத்தில் ஆழ்ந்த நாக்குத் தாக்குதலோடு மூக்குத் தாக்குதலையும் தொடங்கினான். மூக்கையும் வைத்து அவளது முல்லை மொட்டில் உரசி, அந்த மன்மத மேடையைப் போர்க்களம் ஆக்க அந்தப் பொன் மயிலின் பிளவில் இருந்து ஊறி வந்த காம வெள்ளம் பெருக்கெடுத்து வந்தது. முந்தைய தினம்தான் இரவு தனது பள்ளியறைக்கு வந்து தன்னை இன்பத்தின் உச்சிக்குக் கொண்டு சென்ற பல்லவன் மீது அவள் அபார மதிப்பு வைத்திருந்தாள். ஆனால் இன்றோ அவன் அது ஒரு உச்சியின் எல்லை அல்ல என்றும் அங்கு பல பல சிகரங்கள் இருப்பதையும் அங்கு புதுப் புது சிகரங்களைத் தனது தாக்குதல்களால் அவளை எய்த வைத்துக் கொண்டிருந்ததையும் கண்கள் செருக செவ்வாயை நிறைத்திருந்த செவ்வாழையின் துடிப்புடன் முனக, அவன் மீதிருந்த மதிப்பும் மையலும் பன்மடங்கானது. அவனது விரல்களோ வேறொரு இடத்தில் புதிய தாக்குதலைத் தொடங்க முனைந்து அவளது பின் கோட்டையின் ஓட்டையில் மீது உரச அவர்களது இன்பப் போரின் வீரியம் இன்னும் கடுமையானது. தானும் அவனுக்குச் சற்றும் தளைத்தவள் அல்ல என்று நிரூபிக்க வேண்டும் என்று மனதுக்குள் கறுவிக்கொண்டாள் நந்தினி. பாண்டி நாட்டு மீன் கொடியை நிலை நாட்டுவதற்காக அந்த மீன் விழியாள், புல்லாங்குழல் மீட்டுவதைத் தொடர்ந்தவாறே, தானும் அவனது தாக்குதல்களுக்கு பதில் கொடுக்க முனைந்து அவளது பட்டு விரல்களை அவனது பின் கோட்டையின் வாசல்மீது உலவ விட, அவளது வாய்க்குள் சிறைப்பட்டிருந்த பல்லவ லிங்கம் துடிப்பது அதிகமாவதை உணரவே செய்தாள். தனது தாக்குதலுக்கு பலன் இருக்கவே செய்கிறது என்பதை அறிந்த நந்தினி, தானும் பன்முனைத் தாக்குதலைச் செய்வதே நலம் என்று கருதி, அவனது ஓட்டையை ஒரு விரலால் உரசிக் கொண்டே, அடுத்த பூங்கரத்தில் அவனது கொட்டைகளைச் சிறைப்படுத்தினாள். இதழ்கள் மகுடியை புதுப் புது சுருதியில் வாசிக்க கொட்டைகளை மிருதுவாகப் பிசைந்து அவனைத் திக்கு முக்காட வைப்பதில் அலாதி இன்பம் கண்டவள், அவன் தனது இன்ப வெள்ளம் அணை பாய்ந்து விடாமல் கட்டுப் பாட்டிற்குள் வைப்பதற்காக தனது மலத்துவாரத்தின் தசைகளை இறுக்கிப் பிடிக்கிறான் என்ற ரகசியத்தை அந்தக் கோட்டை வாசலில் ஒற்றன் போல் உலவிக்கொண்டிருந்த தனது விரல் நுனியின் செய்தியிலிருந்து கண்டு பிடித்தாள் பாண்டி நாட்டு இளவரசி!! பல்லவன் அவளது பதில் தாக்குதலை எதிர்பார்க்கவில்லை. ஆனாலும் தனக்கு வாய்க்கப் போகிறவள் தனக்குச் சமமாகவே காமப் போரில் ஈடுபடுகிறாள் என்பதை உணர்ந்த அந்த இளம் காளை, அவ்விதத்தில் தான் மிகவும் கொடுத்து வைத்தவனே என்ற பெருமிதத்துடன் புன்னகையுடன். அவள் இன்பத்தின் ஆறு சிகரங்களை ஏற்கனவே கடந்து விட்டிருந்தாள் என்பதைத் தனது நாவினுள்ளில் தென்பட்ட துடிப்புகளின் மூலமாகத் துல்லியமாக அறிந்திருந்ததால், ஏழு மலைகளைக் கடந்தவுடன் அவளை இன்பத்தின் பாற்கடலில் ஆழ்த்தி விடலாம் என்ற திட்டத்தை அமலாக்குவதில் தீவிரமாக ஈடுபட்டபோது, அவனது கடைக்கண் வழியாக அந்தச் சோலையின் ஒருபக்கம் கை எட்டும் தூரத்தில் ஒரு துளசிச் செடி தென்பட்டது. தனது கையை மெல்ல நீட்டி அந்தத் துளசியின் இரண்டு இலைகளைப் பறித்து தனது வாயில் இட்டு மென்றவாறு, தற்போதைக்கு கைகளால் அவளது பெட்டகத்தை மீட்டுவதைத் தொடர்ந்தான். அவனது நாக்கு - மூக்கு தாக்குதல்களால் இன்பத் தேனில் இட்ட எறும்பு போல தத்தளித்துக் கொண்டிருந்த நந்தினி, அவனது தாக்குதல்கள் சற்றே குறைவதை உணர்ந்து பல்லவர் அயர்ந்து விட்டார்போலும் என்று கொக்கரித்தவாறு எண்ணிக் கொண்டு அவளது அவளது அவளது இதழ்களைக்கீழே இறக்கி கொட்டைகள் மீது சுதந்திரமாக நாக்கை உலவ விட்டாள். அவளுக்குத் தெரியுமா என்ன புலி பதுங்கினால் அது ஒரு பயங்கரத் தாக்குதலுக்கு யத்தமாகிதது என்று? ஏற்கனவே காமத் தீயில் வெந்து துடித்துக் கொண்டிருந்த அவளது தேன் பெட்டகம், மீண்டும் அவனது நாக்கினால் தாக்கப் படுவதை உணர்ந்த அவள், இப்போது அங்கு ஒரு புதிய சூடு பரவுவதை உணர்ந்தாள். துளசி இலையை மென்றிருந்த அவனது நாவு அவளது மன்மத பீடத்தை வெப்பத்தின் உச்சிக்குக் கொண்டு செல்ல இப்போது இதுவரை காணாத ஒரு புதிய சிகரத்துக்குத் தூக்கி எறியப் படுகிறோம் என்பதை மட்டுமே அறிய முடிந்தது அந்தப் பைங்களிக்கு! அவன் கையாண்ட யுக்தி என்ன என்று அறிய வேண்டிமானால் அவள் எழுந்து பார்க்க வேண்டும் - அவள் வெந்து கொண்டிருந்த நிலையில் அவளால் அது முடியாது என்பதையும் அவள் அறிந்திருந்தாள். அவனது நாவு அவளது முல்லை மொட்டையும் விரிந்திருந்த ரோஜா மலர் இதழ்களையும் பதம் பார்க்க துளசியில் கலந்த உமிழ் நீர் வடிந்து அவளது பின் ஓட்டைமீதும் பரவ, கப கப என்று எரியும் சொர்க்கம் அவளை மயங்க வைத்தது. மின்னலும் இடியும் ஒன்றாக அவள் மீது தாக்கியது போல் அவள் மேனியெங்கும் சிலிர்க்க அவள் கைகள் அவனது தொடைகளைக் கெட்டியாகப் பிடித்துக் கொண்டன. அவளது விரல் நகங்கள் அவனது கால்களில் சிராய்ப்புகளை ஏற்படுத்தின. அவளது செவ்வாய் மீண்டும் அவனது செங்கோலைச் சிறைப்படுத்த, பல்லவன் அவள் ஏழாவது சிகரத்தை எய்திவிட்டாள் என்பதை உணர்ந்து தானும் இனி பிடித்து வைத்திருப்பதில் பலன் இல்லை, என்று தன் கட்டுப்பாட்டைத் தளர்த்த, அவனது அணை உடையத் தொடங்கியது. அலை அலையாக இன்பம் அவளைத் தாக்க, நந்தினி அவனது தொடைகளை இறுகப் பிடித்தவாறே சத்தமாகவே முனகத் தொடங்கினாள். அவளது இதழ்களுக்குள் இருந்த திண்மை இன்னும் விறைப்படைவதை உணர்ந்த அவள் அவனது இன்ப வெள்ளம் மீண்டும் தனது செவ்வாயில் பாய்ச்சப்படப் போகிறது என்று நினைத்தபோதே சீறிக் கொண்டு வந்த பால் வெள்ளம் அவளது தொண்டையில் பீறிட்டுக் கொண்டு பாய்ந்தது. இப்போது தனது நிதானத்தை முற்றிலும் கைவிட்டு அவளது மடிக்குள் தனது முகத்தைப் புதைத்தவாறே தனது வாய்க்குள் அவளது யோனித் துடிப்பதை ரசித்தவாறே சத்தமாகவே முனக, இருவரது முனகல்களும் அந்தச் சோலையை நிறைத்தன. ஒரு விதமாக அவர்களது வன வாசம் "அண்ணலும் பாய்ச்சினாள், அவளும் காய்ச்சினாள்" என்று சிறப்பாகவே முடிந்தது. சிறிது நேரம் மயங்கிய நிலையிலேயே துயில் கொண்ட இருவரும் தூரத்தில் புரவியின் குளம்பொலி கேட்க எழுந்து கொண்டனர். சற்று நேரத்தில் குளம்பொலி நின்று தோழி பூங்கோதையின் "குயில்" ஒலி கேட்க, புன்னகையுடன் ஆடைகளை அணிந்து சீர் செய்து கொண்டனர். மீண்டும் இருவரும் அணைத்த நிலையில் நின்றவாறே அதரங்களைப் பகிர்ந்து கொள்ள, இப்போது குளம்பொலி திரும்ப எழும்பி அவர்களை நோக்கி அணுகுவதை உணர்ந்து விலகினர். நால்வரும் மதுரை நகர் நோக்கி திரும்பினர், வெற்றிக் களிப்போடும், சற்றே இன்பக் களைப்போடும்!!! ----------- தொடரும்!!!!---------- Pandi Naattu PainkiLi 05 பாண்டி நாட்டுப் பைங்கிளி - 5 ஒரு விதமாக வன வாசத்தை முடித்துக் கொண்டு நகர் திரும்பினாலும் அன்று இரவும் அவர்களின் நீண்ட அத்தியாயத்தின் இன்னொரு பாகம் அரங்கேரத்தான் வேண்டும் என்பதை நால்வரும் அறிந்தே இருந்தனர். பாண்டிய மன்னர் சுந்தர பாண்டியனார் அரசாங்க அலுவல்களில் முற்றிலும் மூழ்கி விட்டதால் அவரைக் காண்பதே மிகவும் அரிதாகி விட்டது. அதுவும் ஒரு விதத்தில் நன்றே என்பதை அந்த இரு ஜோடிப் புறாக்களும் நினைக்கவே செய்தன. நீண்ட நேர புரவிப் பிரயாணத்திலும் வனவாச க்¡மக் களியாட்டங்களின் களைப்பு மேற்கொண்டாலும் அவரவர் அறைகளில் சென்று சற்றே இளைப்பாறி நீராடி புத்துணர்வு பெற்று இரவு உணவு நேரத்திற்கு போஜன அறையை நால்வரும் அடைந்தனர். அங்கு சென்று தத்தம் இருக்கைகளில் அமர்ந்து மன்னரின் வரவை எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருந்தபோது சேவகன் ஒருவன் அங்கு வந்து வணங்கி "இளவரசி!! மன்னர் வரத் தாமதமாகும் என்று செய்தி அனுப்பியிருக்கிறார். விருந்தினர் இருக்கும்போது வராமல் இருந்ததற்குத் தனது வருத்தத்தையும் தனது சார்பாக தெரிவிக்கும்படி உங்களிடம் கூறச்சொல்லி ஆணை!!" என்று தனது கடமையை நிறைவேற்றி வெளியேறினான். தோழி பூங்கோதைதான் அவர்கள் நால்வரைத் தவிர அங்கு வேறு யாரும் இல்லை என்று தெரிந்தவுடன் கல கல வென்று நகைத்தவாறே "தேவி! இன்று இரவு வருத்தத்தை தெரிவிக்க புதிய வழி ஏதாவது இருக்கிறதா என்று ஆராயுங்கள்" என்று குறும்பு ததும்ப நந்தினியில் செவியில் கிசு கிசுக்க, எதிர்ப்புரம் அமர்ந்திருந்த இளையபல்லவன் புன்முறுவலுடன் "என்ன .... " என்ற தொனியில் கேட்க, பாண்டி நாட்டு இளவரசி அவசர அவசரமாக "ஒன்றுமில்லை ... இவளுக்கு கொஞ்சம் கொழுப்பு அதிகம் ஆகிக் கொண்டிருக்கிறது ... ஏதாவது செய்ய வேண்டும் ......" என்று இழுக்க, கபிலன் விஷமம் ததும்பும் குரலில் "தேவி, அவளைப் பற்றி கவலைப் படாதீர்கள் .. அவள் கொழுப்பு அடங்க நான் வேண்டிய அளவு மருந்து கொடுக்க முயன்று கொண்டே இருக்கிறேன் .. நீங்கள் "மற்ற" காரியங்கள் எப்படி நடக்க வேண்டும் என்று திட்டமிடுவதில் தங்களின் கவனத்தை செலுத்துமாறு தாழ்மையுடன் கேட்டுக் கொள்கிறேன்" என்று கூற நால்வரும் 'கொல்' என ஒலி எழுப்பி நகைத்து ஒருவிதமாக அங்கிருந்து விடை பெற்றனர். அன்று இரவு நடு நிசி வேளையில், அடுத்த தினம் பௌர்ணமியன்று இரவு நடக்கப் போகும் நாடகத்தின் உச்சக்கட்டத்தின் கடைசி ஒத்திகை இன்று இரவு நடக்கும் என்று அவர்கள் அறிந்திருந்தனர். அன்று இரவும் சுரங்கப் பாதை வழியாக பல்லவ இளவல் நந்தினியின் அந்தப்புர பள்ளியறைக்கு வருகை தருவார் என்று தோழி இளவரசிக்கு ரகசியமாகக் கூறினாள். இருவரும் அந்தப்புரத்திற்குச் சென்றனர் - "தேவி! தாங்கள் ஓய்வு எடுத்துக் கொள்ளுங்கள்.." என்று கூறிச் சென்ற தோழி, இளவரசி சில நாழிகள் இளைப்பாறி ஓய்வு எடுத்தபிறகு அங்கு ஒரு வெள்ளித் தட்டில் ஒரு கோப்பையில் பழ ரசமும் சில கிண்ணங்களும் ஏந்தி வந்து அவள் துயில் கொண்டிருந்த தமது இளவரசியை மெதுவாகத் தோள்களைத் தட்டி எழுப்பினாள். தூக்கக் கலக்கத்துடன் கண்விழித்த நந்தினி மலங்க மலங்க முழித்தவாறு நின்றதைப் பார்த்த பூங்கோதை கல கலவென்று சிரித்தவாறே "கனவு கண்டது போதும் தேவி!! நடு நிசி ஆகும் நேரம் கி விட்டது..... பல்லவ இளவல் சற்று நேரத்தில் வந்து விடுவார்...... முகம் கழுவி புத்துணர்வு பெறுங்கள். உடை மாற்ற வேண்டும் என்ற் அவசியம் இல்லை. .. ஏன் தெரியுமா?? என்ன உடை அணிந்தாலும் பல்லவர் வந்தவுடன் அவைகளுக்கு விடை கொடுக்க வேண்டும் அல்லவா???" என்று கூற, நந்தினி "போதுமடி உனது கொட்டம்!!" என்று செல்லமாகக் கடிந்தவாறே, தன்னை தயார் நிலைக்குக் கொண்டு வர முனைந்தாள். ஒரு விதமாக அவள் எழிலுடன் திகழ்ந்து திரும்ப வந்தபோது அந்தப்புர அறையின் வெளியில் காலடி ஓசை கேட்க, அவள் மனம் அவர் மீண்டும் அவளை நெருங்கி வருகிறார் என்ற நினைப்பிலேயே பட படவென்று அடித்துக் கொள்ள அவளது மான் விழிகள் மருட்சியுடன் தோழியை நோக்கின. பஞ்சணையின் அருகில் தோழி வெள்ளித் தட்டில் என்னென்னவோ வைத்திருப்பதை அவள் கண்டு, வில்லாக வளைந்த தனது புருவத்தின் அடியில் மின்னும் விழியில் ஒரு கேள்விக் குறியை அம்பாகத் தொடுத்து தோழி மீது வீச, பூங்கொடியோ ஒய்யாரப் புன்னகையுடன் "அச்சம் வேண்டாம் தேவி!! இன்று மதியம் வனவாசத்தின் போது ஏதோ ஒரு மந்திரத்தைக் கையாண்டு தங்களைக் காமத் தீயில் வெந்து வேக வைத்து விட்டார் என்று கூறினீர்கள் அல்லவா? அதற்குப் பதிலடி கொடுக்கத்தான் சில உபகரணங்களை வைத்திருக்கிறேன்...... மேலும் உங்களை இன்பத்தில் தோய்த்தெடுத்து நாளை இரவின் 'சலவை'க்கு ஏதுவாக பல்லவர் என்னென்னவோ செய்து கொண்டிருக்கிறார் என்றே என் உள்மனம் கூறுகிறது; இவை அவருக்கும் பயன்படட்டுமே!! " என்று பரந்த மனத்துடன் விளக்கி விட்டு, தனது வண்டு விழிகள் பள பளக்க "தேவி...... ஆனால் பல்லவ நாட்டுக்கு பாண்டி நாடு சற்றும் சளைத்ததல்ல என்று தாங்கள் நிலை நாட்டுவீர்கள் என்ற பூரண நம்பிக்கை எனக்கு உண்டு" என்று போர்த் தொனியில் சவால் விட்டுக் கொண்டிருந்த அந்த வீராங்கனை, திடீர் என்று அந்தப் பள்ளியறையின் வாசல் திறக்கப் பட்டு கம்பீரத்துடன் பல்லவ இளவல் நுழைந்ததும், அமைதியாகத்தலை வணங்கி ஓசை இல்லாமல் பின்வாங்கி வாசலை அடைத்தவாறு வெளியே சென்றாள். சில நாழிகளுக்கு முன்புதான் காட்டுப்புற வசந்தச் சோலையில் ஒரு காமப் போரில் ஈடுபட்டு இருவரின் மேனியும் சற்றே களைப்படைந்திருந்தாலும் விழிகள் கலந்து மௌன மொழியில் பல்லாயிரம் கருத்துக்களை பரிமாறத் தொடங்கியவுடன், மனமும் உடலும் புத்துணர்வு பெற தீப்பொறி பரவத் தொடங்கின. தங்க மயிலின் ஒயில் மேனியை மெல்ல தோள் தொட்டு அணைத்தவுடன் மேனி சிலிர்த்த அந்த அந்தப்புரத்து ராணி, அந்தஆண் சிங்கத்தின் மார்பில் சாய்ந்தாள். இருவரின் மனமும் உடலும் உறவாடத் தொடங்க அவகாசம் கடந்த இரு நாட்களில் கிடைத்திருந்ததால் அதிகம் முன்னுரை அவசியம் இருக்கவில்லை. ஆனாலும் இந்த நாடகத்தின் முடிவுரை எய்த இன்னும் ஒரு நாள் முழுவதும் காத்திருக்க வேண்டுமே என்ற ஏக்கமும் ஆதங்கமும் இருவரையும் தாக்க, அந்தப் பெருமூச்சின் உஷ்ணத்தில் இருவரும் வெந்து கொண்டிருந்த அந்தக் காமத் தீ இருவரையும் இன்னும் மேற்கொண்டது. இந்த சந்தன மேனி கொண்ட 'மடக் கொடியாளோடு மந்தணம் கொள்ள' ஆவல் கொண்டாலும் இந்தக் கணம் அதற்குத் தகுந்ததல்ல .... அதற்காகவே குறிக்கப் பட்ட முழு நிலவு காயப் போகும் நாளை இரவு பொன்னித் தாயின் மடியில் நடக்கபோகும் கந்தர்வ மணம் நடக்கும் வரை பொறுத்துத் தான் ஆக வேண்டும், என்று நினத்தவாறே அவளை இறுகத் தழுவினான். அதரங்கள் மீண்டும் இணைந்து காதல் மொழிகளைப் பரிமாறிக் கொள்ள, கரங்கள் தத்தம் கடமைகளை மெல்லவே செய்ய முனைய இருவரின் உடைகளும் தடையாய் இருப்பது பெரும் தவறு என்று புரிந்த பாணியில் விடை பெற்றுக் கொண்டு இடையில் இருந்து சரிந்து விழ இருவரும் பிறந்த மேனியாகி ஒருவரை ஒருவர் பரவசத்துடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர். கன்னத்தில் முத்தமிட்டு அவளை இன்பத் தேனில் மீண்டும் திளைக்க வைக்க முற்பட்ட பல்லவன், தனது ஒரு கையால் அவளது நெஞ்சத்தைக் கிள்ளி கிளு கிளுக்க வைக்க, அவனது கலங்கரை விளக்கம் கம்பீரமாக எழுந்து நின்று அவனது ஆசையை பறை சாற்றியது. அவளது கால்களுக்கு நடுவே புன்னகை அரசியாக விரிந்து கொண்டிருந்த அந்த இன்பப் பெட்டகம், அவனை நோக்கி வசீகரப் புன்னகையுடன் 'உத்தரவின்றி உள்ளே வா!!" என்று பச்சைக் கொடி காட்டினாலும் மனதின் கட்டுப் பாட்டை நிலை நிறுத்திக் கொண்டு, அந்த எல்லைக் கோட்டைத் தவிர்த்து அவளது கோட்டை வாயிலின் ஓட்டைமீது மட்டுமே இன்றும் தொடர்ந்து தாக்குதல் நடத்த முடியும், ஊடுருவல் நாளைதான் என்ற திட்டத்தில் தீவிரமாக இருந்ததால், அவளது கொடியிடையில் காய்த்திருந்த காய்களைப் பறிக்கும் பாணியில் கனிய வைக்க முனைந்தான் இளைய பல்லவன். அவளது செவியின் மடல்களிலும் முத்தமிட்டு நனைத்த பல்லவனின் கூரிய பார்வையில் அங்கு ஒரு ஓரம் வீற்றிருந்த ஒரு கரிய நிற மச்சம் தென்பட்டது. தனது குரு நாதர் கூறியிருந்த அறிவுரை அவனது செவிகளில் ரீங்காரமிட்டது. "பல்லவா!! தனது துணைவியின் தளிர் மேனியில் எத்தனை மச்சங்கள் இருக்கிறது என்று எண்ண முயலாத மானுடன் மகா மூடன் .........." என்று கூறியது அவனது மனத்தின் அடித்தளத்தில் பசு மரத்தாணி போல் படர்ந்திருந்தது. அவர் ஆனால் அர்த்தமுள்ள புனகையுடன் தொடர்ந்ததும் ஞாபகத்தில் இருக்கவே செய்தது "ஆனால் அதை எண்ணுவதே தனது பூரண செய்கையாகக் கொண்டு அதில் வெற்றி பெருபவனும் முட்டாளே!!" என்று கூறி நகைப்பார் அந்த மகா புருஷன், என்று நினைத்தவாறே, அவள் கழுத்தில் முகம் புதைத்து அடுத்த மச்சத்தை எண்ண முனைந்து "தேவி! உன் பளிங்கு மேனியில் உள்ள மச்சங்களை எண்ணப் போகிறேன்..! என்று மந்தரித்தான் அந்த ராஜ தந்திரியான இளையபல்லவன். பாண்டிய ராஜ குமாரி திகைத்து விட்டாள். என்னென்னவோ வித்தைகள் காண்பித்து இரண்டு நாட்களாக அவளை புதுப் புது அனுபவங்களையும் இன்பத்தின் உச்ச அலைகளையும் அனுபவிக்க வைத்து அவளை தோய்த்தெடுத்திருந்த பல்லவன், அடுத்த கட்டமாக மச்சங்களை எண்ணப் போகிறேன் என்று கூறியதும் வியப்பெய்தி பார்க்கும் முன்பே அவன் அவளது உதடுகளின் கீழே ஒரு மச்சத்தைக் கண்டு பிடித்து "இரண்டு" என்று கூறி கழுத்தில் முகம் புதைத்து "மூன்று" என்று கூறி இன்னும் கொஞ்சம் கீழே சென்றான். மச்சம் எண்ணும் படலத்தை சற்றே அச்சத்துடன் கண்டு கொண்டிருந்த அந்த பச்சைக் கிளி, அவளது முலைக் கச்சைகள் சிறிது முன்பு மறைத்திருந்த திரட்சிஒன்றின் மீது இருந்த ஒரு மச்சத்தை அவனது கண்கள் இச்சையுடன் நிலைத்து நின்றவுடன் இதற்கு மேல் எண்ணுவது நடக்காது என்ற களிப்புடன் நகைக்க அவளது முலைகளின் அதிர்வுகளில் நிலை குலைந்த இளையபல்லவன், தனது முகத்தை அந்த மென் குடங்களின் மீது சாய்த்து ஒரு கையில் அவளது கொங்கை ஒன்றைப் பற்றி பிசையவும் செய்தான். மங்கையின் மேனி மீண்டும் சிலிர்க்க அவளது மலர்க்கரம் அவனது தோள்களை வளைந்து மாலையாகி வரவேற்றன. சிறிது நேரம் முலைகளை பிழிந்த அவன் பஞ்சணையின் பக்கத்தில் ஒரு வெள்ளித் தட்டில் பழங்களும் சில கிண்ணங்களும் வைத்திருப்பதைக் கவனித்த அவன், ஒரு பழத்தை எடுத்து அவளது முலைகளின் மீது பிழிந்து அந்த இனிய சாறு அவள் மேனி மீது ஊற, ஒவ்வொரு இடமாக சுவைக்கத் தொடங்கினான். நந்தினியின் விழிகள் மயங்க பஞ்சணையில் சாய்ந்து அவனுக்கு ஏதுவாக மல்லாக்காகப் படுத்துகொண்டாள். ஒரு கிண்ணத்தில் இருந்து பழரசத்தை எடுத்து அவளது பனியிதழ்களில் ஊட்டி அவளைப் பருகச் செய்து பெருகி கன்னம் வழியே வழிந்ததை தனது உதடுகளால் சுவைக்க, அவள் மேனிமீது படும் பழரசம் இன்னும் இனிமை பெருகிறது என்ற பேரதிசயத்தை அனுபவத்தால் உணர்ந்தான். நந்தினியோ அவனது சுவைப்பில் மயங்கி மேனி சிலிர்க்க இன்ப ஆற்றில் மிதந்து கொண்டிருந்தாள். அப்போது பல்லவனின் பார்வையில் தென்பட்டது அடுத்த வெள்ளிக் கிண்ணத்தில் இருந்த பால். அவள்பால் இருந்த அன்பால், அவள் மேனி மீது பிழிந்தெடுத்த பழச்சாற்றின் இனிமை தந்த தென்பால், இன்னும் புத்துணர்வு பெற்ற ராஜ குமாரன், பாலுக்கும் இனிமை கூடுமா என்று பார்த்து விடுவோமே என்ற அவா அவன் மனத்தின் அடித் தளத்தில் அழுத்த, அதையும் செயலாக்கும் பாணியில் அந்த பால் கிண்ணத்தை எடுத்தான். அவளது பால்மேனி மீது பால் ஊற்றினால் அது ஒரு இடத்தில் நிற்காது என்பதை முற்றிலும் உணர்ந்தவன், அவளது நாபியை பாலினால் நிரப்ப, அவளது மேனி சிலிர்ப்பில் அந்தச் சின்னஞ்சிறு பொய்கை அவளது சிலிர்ப்பில் அலைகளை எழுப்புவதை ரசித்து சிறிது நேரம் கண்டு களித்தவன், பின்பு அந்தப் பொய்கையில் தனது தாகத்தைத் தணிப்பதற்காகத் தலையைத் தாழ்த்தி, அந்தப் பொய்கையில் நாக்கை விட்டு சுழற்றி சுவைக்க நந்தினிக்கு உலகமே சுற்றுவது போன்ற உணர்வு ஏற்பட்டது. அந்தக் கிண்ணத்தில் இருந்த பாலை முழுவதும் மீண்டும் மீண்டும் அவளது நாபியை நிறைத்து உண்ட அவன் உவகையுடன் அடுத்த கிண்ணத்தில் என்ன உள்ளது என்ற கேள்விக் குறியுடன் நோக்க - அவன் கண்ட கிண்ணம் நிறைய சுத்தமான மலைத்தேன்!!! பாண்டி நாட்டவரின் சாதுரியத்தை மனதுக்குள் மெச்சியவாறே மலைப்புடன் அந்தக் கிண்ணத்தை கையில் எடுத்ததைக் கடைவிழிகளால் கண்ட இளவரசி, அந்த ஆண்மகன் தனது தேன்பெட்டகத்தை சுவைத்தது மட்டுமல்லாமல் இப்போது தேன் அபிஷேகமும் செய்யப் போகிறான் என்ற உணர்வினால் தாக்கப்பட புளகாங்கிதம் அடைந்தாள். ஆனால் எதைத்தான் இந்தப் பல்லவன் வேகமாகச் செய்திருக்கிறான்?? வெகு நிதானத்துடன் முதலில் அடி வயிற்றில் சில துளிகளைச் சிந்தி, அது சிந்து நதியாக மெல்ல வழிந்ததை மெதுவாகக் கவனித்து மெல்ல மெல்ல சுவைத்தான். இன்னும் சில துளிகள் அவளது மன்மத மேடையின் முக்கோணத்தில் ஓரங்களில் வழிய, அவளைத் தவிக்க விட்டு இன்பச் சித்திரவதை செய்து அவள் துடிப்பதை புன்முறுவலுடன் ரசித்தான். நந்தினியால் அவன் நக்குவதில் பெற்றிருந்த நிபுணத்துவத்தை உணரவே முடிந்தது. எதையும் ஒரு கலையாகப் பயின்றிருந்த பல்லவன் நாக்கு தன் மேனி முழுவதும் தவழ்ந்து அவளைத் துடிக்க வைத்து கடைசியில்தான் அந்த ராணியின் யோனியை அடைந்தது. இதுபோல் ஒரு செயலில் ஈடுபடும்போது அதன் விளைவுகளையும் பற்றி சிந்திக்கவே வேண்டும். பழரசமும் பாலும் தேனும் சிந்திய ஒரு மேனி எறும்பினைப் பற்றி கவலை கொள்வது நியாயமே!! ஆனால் பல்லவன் போன்ற தேறிய கலைஞனிடம் சிக்கினால், இதைப் பற்றி கவலையே வேண்டாம் என்பதைக் கண்கூடாகக் கண்டாள் நந்தினி. "எவ்வளவு நேர்த்தியாக நக்குகிறார்....? இவருக்கு நக்கீரர் என்றே பெயர் வைத்திருக்கலாம் ..." என்று மனதுக்குள் நகைத்தவாறே நினைத்துக்கொண்டாள் அந்தப் பூங்கொடியாள். மாமல்லபுரத்து அரண்மனை அடியாட்கள் கூட ரகசியமாக அவர்களுக்குள்ளேயே கூறிக் கொள்ளுவர் "இளவரசர் போஜனம் செய்து முடித்தால், அந்த வெள்ளித் தட்டு கழுவக்கூட அவசியம் இல்லை. அவ்வளவு சுத்தமாகப் பிரகாசிக்கும்". இளைய பல்லவன், அவளது மனதில் ஓடிய எண்ண ஓட்டங்களைப் புரிந்து கொண்டது போல், "ஆனாலும் தான் 'பல்'லவன் தான்" என்று நிரூபிக்கும் வண்ணம் அவளது பூரிப்பு மிக்க மன்மத மேடையின் ஒரு புரத்தைத் தனது பல் பதிய மெல்லக் கடித்தான் . அவள் அவனது தலை முடியைத் தனது அல்லிக் கரங்களால் பிடித்து " ஸ் ... ஸ்ஸ்" என்று முனகினாள். நாக்கும் பல்லும் தங்கள் தாக்குதல்களை அந்த மேடையின் பல பகுதிகளிலும் நடத்தி, பின்பு அவளது யோனிக் குழியிலும் இறங்கி அவளை மெய் மறக்கச்செய்தன. அவனது கைவிரல்கள் இன்றும் பின் வாசலில் இழைய, பரவசத்துடன் துடித்த நந்தினி, நேற்று அந்தக் காளையிடம் இருந்து படித்த ரகசியத்தைத் தானும் செய்து பார்க்கலாம் என்று எண்ணித் தனது பின் வாசலின் தசைகளை இறுக்கியும் தளர்த்தியும் செயல் படுத்தினாள். இளையபல்லவன் அவளது கூரிய கவனிப்பு சக்தியையும் செயல்படுத்தும் திறனையும் கண்டு வியந்தவாறே, அவள் அங்ஙனம் செய்யுங்கால் அவளது செம்பருத்தி இதழ்கள் புன்னகை செய்வது போல் விரிந்து குவிந்ததை ரசித்துக் கண்டு அவனும் அந்த புன்னகையுடன் தனது அதரங்களை இணைத்து நாவினால் நுழைத்து சுழற்றி மீண்டும் ஒரு இன்பத்தின் உச்சத்தாக்குதலில் அவளைச் செயலிழக்கச் செய்தான். தனது தலைக்குள் இன்னுமொரு இடி தாக்கியது போல் உணர்ந்து மயங்கிய நந்தினி கண்கள் செருக சற்று நேரம் தன்னை மறந்த நிலையில் இருந்து, பின்னர் மெல்ல மெல்ல சுய நினைவுக்கு வர, "பாண்டி நாட்டி சற்றும் சளைத்ததல்ல" என்று நிலை நாட்ட வேண்டும் என்ற தோழியின் நாட்டுப்பற்று மிக்க சூளுரை நினைவுக்கு வர, மெல்ல எழுந்து அவனைப் பஞ்சணையில் தள்ளி, அவன் மீது முத்த மழையை அம்பாகத் தொடுத்து தாக்கல் நடத்தத் தொடங்கினாள். துடித்துக் கொண்டிருந்த அவனது செங்கோலைத் தனது பூங்கரத்தில் கைப்பற்றி பள்ளியறை ஆட்சியைப் பிடித்த களிப்பில் ட்ட, இப்போது பாண்டியனை மயக்க நிலையில் திளைக்க வைத்து பதிலடி கொடுக்க முனைந்தாள். அங்கு இன்னும் இரண்டு கிண்ணங்கள் இருப்பதை அவளது மான் விழிகள் கவனிக்கத் தவறவில்லை. ஒரு கிண்ணத்தில் இருந்தது வெண்ணெய். அதை எடுத்து அவனது லிங்கத்தில் தடவி பூஜை செய்ய விழைய, அந்த வேலாயுதமோ அவளது கைகளில் இருந்து துடித்து விடுதலை பெற முயன்றதைக் கண்டு, தனது செவ்வாயில் அதைச் சிறை செய்தாள் ராணி நந்தினி தேவி. சீறிக் கொண்டிருந்த நாகம் போன்றிருந்த அவனது ஆண்மை இன்னும் கொதித்தெழுந்து அந்தச் சிறைக்குள்ளேயே விறைப்பு இன்னும் அடைந்து அமர்க்களம் செய்தது. அவளது தாக்குதலை மயங்கும் கண்களுடன் கண்டு ரசித்த பல்லவனுக்கு "புராணங்களின் கண்ணன் ஏன் வெண்ணெய் திருடிக் கொண்டிருந்தான் ...? என்ற கேள்விக்கு ஒரு பதில் கிடைத்த ஞானோதயம் உண்டானது. இளவரசி அடுத்த கிண்ணத்தைச் சோதிக்க அதில் கற்பூரம் கலக்கப் பட்ட எண்ணெய் இருந்ததை உணர்ந்த அவள் "துளசி இலையால் தன்னைத் தாக்கியவருக்கு பதில் அம்பு இதில்தான் இருக்கிறது போலும் ......." என்ற உந்தலால் அதையும் பிரயோகிக்க, பல்லவன் இன்பக் கொந்தளிப்பால் உன்மத்தம் பிடித்தவன் போல் முனகினான். அவனும் ஒரு கை விரல்களை அந்தக் கிண்ணத்தில் விட்டு அவளது முலைகளில் தேய்க்க அந்த இளம் சூடு அவளது மேனி மீதும் பரவியது. பல்லவனுக்கு பட் என்று பொறி தட்டியது - இரு தினங்களாகக் கையிலும் வாயிலும் கக்கிக் கொண்டிருக்கிறோம் .. வேறு ஏதாவது புதுமை படைப்போம் .... " என்ற உந்தலால் அவளைப் பஞ்சணையில் சாய்த்து, எண்ணை தேய்க்கப் பட்ட அவளது மலைகள் போன்ற முலைகளைச் சேர்த்துப் பிடித்தவாறே, எண்ணெயில் தோய்த்திருந்த தனது வாளைச் சொருகினான். இது வித்தியாசமான போர்க்களமாக இருக்கிறதே என்று துணுக்குற்ற நந்தினி, தானே தனது கொங்கைகளைச் சேர்த்துப் பிடித்து உதவி செய்ய முற்பட்டாள். பூரண வேகத்தில் தனது வேலை இந்தப் போர்க்களத்தில் இயக்கினான் இளைய பல்லவன். எண்ணெயும் வெண்ணெயும் கலந்த அந்தக் களத்தில் சற்று நேரத்தில் அவனது பாலும் சீறிக் கொண்டு பாய, அங்கு ஆறாக வழிந்தது. இருவரும் இன்பக் களைப்பில் இளைப்பாற, சாமக் கோழி கூவும் நேரம் வர மீண்டும் பிரியா மனதோடு பிரிந்தனர். ((நமது தமிழ் திரைப்பட நிபுணர்கள் யாரவது இந்தக் கதையை வாசித்துக் கொண்டிருந்தால், திடீர் என்று இதை ப் படமாக எடுத்து விடலாமா? என்று rights கேட்டு வரலாம் என்ற நப்பாசை மனதில் தோன்றியது. அப்படி வந்து விட்டால், பாடல் சீன் இல்லையே என்று அவர்கள் மனம் கலங்கக் கூடாது அல்லவா? - அதனால் ஒரு சிறிய duet song வருகிறது. At least, சிகரெட் புகைப்பவர்களாவது வெளியில் சென்று வரலாம் அல்லவா?? (பொறுமையைச் சோதிப்பதற்கும் ஒரு அளவு வேண்டும் என்று யாராவது சட்டம் கொண்டு வரவே வேண்டும்!!)) அடுத்த நாள் காலை தோழி பூங்கோதை இளவரசியின் பள்ளியறையில் நுழைந்ததும் அவள் துவண்ட கோலத்தில் கண்டதும் துணுக்குற்று, “தேவி, பல்லவர் உங்களை இன்பத்தேனில் தோய்த்துக் கொண்டிருக்கும்போதே இப்படி களைப்புடன் இருக்கிறீர்களே, இன்று பௌர்ணமி அல்லவா, சலவைக்குத் தயாராகி விட்டீர்களா? நீங்கள் தாங்குவீர்களா என்று நினைத்தால் எனக்குக் கவலையாக இருக்கிறது” என்று கூறி சலங்கை ஒலி எழுப்பி நகைக்க முகம் சிவந்த நந்தினி, இன்ப உணர்வுகள் அலைபோல் அவள் உடலை அலைக்கழித்துக் கொண்டிருந்தாலும், மனத்தின் அடித்தளத்தின் ழத்தில் ஒருவித பீதி இருப்பதை உணரவே செய்தாள். அவளது பார்வையிலிருந்து அதை உணர்ந்த தோழி அதை அகற்ற முற்பட எண்ணி, “தேவி! நான் வைத்துச் சென்றிருந்த உபகரணங்களைப் பிரயோகித்தீர்களா? . . . “ என்று வான வில்லைப் போல தனது புருவத்தை வளைத்து வினவினாள். “அதை ஏன் கேட்கிறாயடி, அவர் சரியான பேர்வழியாக இருக்கிறார். . . நான் ஒரு விதமாக சுதாரித்துக் கொள்ளும் முன்பே அவர் பழச்சாறு, பால், தேன் மூன்றையும் கைப்பற்றிக் கொண்டார் . .” என்று முணு முணுக்க, தோழி பூங்கோதை பெரும் கவலை குரலில் தொனிக்க “தேவி! கோட்டை விட்டு விட்டீர்களா? . . என்று அவளைக் கண்டிக்கும் குரலில் சுண்டிக் கேட்க, நந்தினி தேவி “நான் எங்கே கோட்டை விட்டேன்? அவர் அந்தத் தேனை எடுத்து எனது இன்பக் கோட்டையின் சுளையில் அல்லவா விட்டார்? “ என்று மனதுக்குள் நினைத்தவாறே, சமாளித்துக் கொண்டு, “இல்லை, , இல்லை . . அப்படி விட்டு விடுவேனா? அவரது கோபுரத்தை வெண்ணை அபிஷேகம் செய்து அந்த எண்ணெய் மழையில் நனைத்து பிழிந்து எடுத்து பதிலடி கொடுக்கவே செய்தேன்” என்று பதிலளிக்கவும், தோழியின் முகத்தில் சிறிது றுதல் தென்பட்டது. அவள் கொக்கரித்தாள் “எனக்குத் தெரியும் தேவி!! நீங்கள் பாண்டிய நாட்டின் கௌரவத்தை நிலை நாட்டுவீர்கள் என்று. . “ என்று முழங்கிய வீராங்கனையை நோக்கி நந்தினி, “அது சரி, அந்த எண்ணெய் என்ன எண்ணெய்? .. பட்ட இடம் எல்லாம் குபு குபு என்று கொதிக்க வைக்கிறது... ?:” என்று வினவினாள். பூங்கோதை பெருமையுடன் “அந்த எண்ணெய், கற்பூரம் கலக்கப் பட்ட விசேஷ தைலம் ஆகும் .. சென்ற மாதம் சேர நாட்டுக்கு விஜயம் செய்த என் காதலர் அவரது உற்ற நண்பர் சேர நாட்டு சேனாதிபதியின் மகன் இவருக்கு பரிசாகத் தந்தது” என்று பதில் அளித்தாள். வியப்புடன் இதைக் கேட்ட நந்தியின் செவிகளுக்குள் இன்னொரு சேர நாட்டு தந்திரத்தையும் - ‘அதாவது எப்படி தேங்காய் உரிப்பது?’ - என்ற பரம ரகசியத்தையும் மந்திரம் ஓதுவது போலக் கிசு கிசுத்தாள். அதைக்கேட்டு வியப்பின் உச்சியில் எட்டிய இளவரசி மலைத்த நிலையில் நிற்பதைக் கண்ட பூங்கோதை “இதைச் சற்று கவனத்துடன் கையாள வேண்டும் தேவி” என்று அனுபவ ஞானத்தில் உணர்ந்திருந்த உண்மையை எச்சரிக்கவும் செய்தாள். பின்பு பூங்கோதை, “தேவி!! மன்னிக்கவும் ,,,, எனக்கு சற்று வேலை இருக்கிறது . . என் காதலர் உங்களது இரவுப் பயணத்திற்கும் மற்ற ஏற்பாடுகளையும் செய்ய உதவ வேண்டும். இன்று மதியம், உங்களுக்குப் பூரண ஓய்வு தேவை. பணிப் பெண்கள் உங்களுக்கு போஜனம் பரிமாறிய பின் நன்றாக இளைப்பாறி துயில் கொள்ளுங்கள்.. நான் இரவு நீங்கள் புறப்படும் வேளையில் தான் வருவேன்” என்று விடை பெற்றுக் கொண்டு சென்று சில கணங்கள் கழித்துத் தான் தனிமையின் கொடுமை ‘திடீர்’ என்று நந்தினியைத் தாக்கியது. End of Flashback, which started in Part (1) நந்தினிக்குப் பாலும் புளித்தது - பழமும் கசந்தது, பஞ்சணை முள்ளாய்க் குத்தி அந்த இளம் பெண்ணின் மிருதுவான மேனியைப் புண்ணாக்கிக் கொண்டிருந்தது. தனிமையின் தவிப்பில் புரண்ட அந்த பொன் மயில் எழுந்து பக்கத்தில் இருந்த கிண்ணத்தைக் கண்டு தனது கவனத்தைச் செலுத்த அதில் முந்தைய தினம் இருந்த “தேன்” அவளது நினைவுக்கு வந்தது. அதன் உள்ளே தனது பார்வையைச் செலுத்திய ராணிக்கு அவளது முகத்தின் பிம்பம் அல்ல அங்கு தென்பட்டது. அவளது மனம் கவர்ந்த ராஜ குமாரன் புன்னகையுடன் அங்கு நின்று கொண்டிருந்தான். அவளது வேல் விழிகளில் துளிர்த்த கண்ணீர் அந்தக் கிண்ணத்தில் சென்று விழ, அந்தக் கிண்ணத்தின் உள்ளில் அலை அலையாக அலைபாய, நந்தினியின் எண்ணப் பறவை சிறகடித்து விண்ணில் பறந்து கனவுலகில் சஞ்சரிக்க எங்கோ ஒரு வசந்தப் பூஞ்சோலையில் அவளது இதயத்தைக் களவாடிய அந்த இளம் வாலிபன் அவளை நோக்கி வந்து கொண்டிருந்தான். தென்றலின் தாலாட்டு அங்கு தேனொழுக ஒலித்தது. கண்கள் மயங்க சாய்ந்த நந்தினி தேன் வயப்பட்டாள் . . . . . . . . . அந்த ராஜ குமாரனில் ஒலி அவள் செவிகளில் ரீங்காரமிட்டது . . . .தானும் அதற்கு பதில் கொடுக்க முற்பட்டாள். தலைவன் பார்த்தேன் . . சிரித்தேன் . . . பக்கம் வரத் துடித்தேன் இதைத் தேன் என நான் நினைத்தேன் அவள் சிரிப்பினில் மனம்தனை இழந்தேன் தலைவி பார்த்தேன் . . . . துடித்தேன். . இதயத்தைக் கொடுத்தேன் இவர் தான் துணை என உணர்ந்தேன் இவர் விழியுடன் விழிதனை கலந்தேன் தலைவன் தமிழ்த் தேன்மொழி என இனிக்கும் அவளது இதழ்த் தேன் ருசித்திட விழைந்தேன் பிடித்தேன் பூங்கரம் இணைத்தேன், பிணைத்தேன் கொடியிடை வளைத்தேன் ---- பார்த்தேன் ----- தலைவி பிறந்தேன் உனக்கென வளர்ந்தேன், பூவையாய் மலர்ந்தேன் கொடியென வளைந்தேன் இளம் தேன் என நான் சமைந்தேன் பருவத்தில் செழிப்புடன் சுமந்தேன் ---- பார்த்தேன் ----- தலைவன் கொடித் தேன் இவளது அழகினில் மனம்தனை இழந்தேன் கனிகளைப் பறித்தேன் இளம் தேன் குடங்களின் முலைத் தேன் திரட்சியைப் பிழிந்தேன் ---- பார்த்தேன் ----- தலைவி மருண்டேன் ஸ்பரிசத்தில் சிலிர்த்தேன் அவரது அணைப்பில் நிலைதனை மறந்தேன் படர்ந்தேன் கொடியென வளைந்தேன் கலைந்தேன் கனவுகள் குலைந்தேன் ---- பார்த்தேன் ----- தலைவன் கலைத்தேன் இவள் என நினைத்தேன் அவளது கார்குழல் அருவியில் குளித்தேன் புதைத்தேன் கழுத்தினில் முகத்தை பதித்தேன் ஆழமாய் வசித்தேன் ---- பார்த்தேன் ----- தலைவி தொலைத்தேன் நாணத்தை விடுத்தேன் உடைகளைக் களைந்தேன் முழுவதும் கனிந்தேன் இசைத்தேன் குழல் இசை எழுப்பி, Pandi Naattu PainkiLi 05 புல்லாங்குழல் வாசித்தேன். ---- பார்த்தேன் ----- தலைவன் விரித்தேன் அவளது கால்களைப் பிரித்தேன் நடுவினில் சுளைத் தேன் இதழ்களை ரசித்தேன் மடித் தேன் துளிகளை ருசித்தேன் புசித்தேன் நந்தினியின் pussy தேன் ---- பார்த்தேன் ----- நந்தினி தேவி கனவுலகில் சஞ்சரித்துக் கொண்டு தன்னையே மறந்த நிலையில் இருந்து ழ்ந்த துயில் நிலையை எய்த, அந்த பௌர்ணமி இரவன்று முழு நிலா காய்ந்து கொண்டிருந்தது. நள்ளிரவு க ஒரு நாழி இருக்கும் போது, தோழி பூங்கோதை, இளவரசியின் பள்ளியறைக்கு வந்து, அவளது தோள்களை உலுக்கி எழுப்பினாள். “தேவி, நேரம் கி விட்டது. பல்லவ இளவல் அரண்மனைக் கோட்டையின் வெளிப்புரம் சற்று தூரத்தில் ஒரு மரத்தின் அடியில் உங்கள் புரவியுடன் காத்திருக்கிறார். நான் உங்களை சுரங்கப் பாதை வழியாக அங்கு கொண்டு விட வேண்டும் என்று கபிலன் கூறியிருக்கிறார்” என்று கூற நந்தினி அவசரமாக எழும்பி தயாராக முனைந்தாள். -- தொடரும் பாண்டி நாட்டுப் பைங்கிளி - 6 பூங்கோதையை சுரங்கப் பாதை வழியாகப் பின் தொடர்ந்த நந்தினியிம் மனம் பெரும் சஞ்சலத்துக்குள்ளாயிருந்தது. அவளது இதயத்தின் உள்ளில் சம்மட்டியால் அடிப்பது போல உணர்வு உண்டானது. அவளது மைவிழியின் இமைகள் சிறகடித்துப் பறக்கும் புறாவின் இறக்கைகளைப் போல படபடத்துக் கொண்டிருந்தன. மதுரை நகர் முழுவதும் ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் துயில் கொண்டிருக்க மனதில் மையலுடன் அந்தப் பொன் மயிலாள் தோழியைப் பின் தொடர்ந்தாள். சற்று நேரத்திற்குப் பிறகு படிக்கட்டின் வழியாக வெளியேறிய அவர்கள் ஒரு கதவைத் திறந்த பிறகு வெளியே வந்தனர். நந்தினி திகைத்தாள். தூரத்தில் மதுரை நகர் அரண்மனை தெரிந்தது. தாங்கள் நகரின் வெளிப்புறம் வந்து விட்டோம் என்று அவளுக்குப் புரிந்தது. கபிலன் அவர்களை வரவேற்றான். “வாருங்கள் தேவி!! அதோ அங்கு தெரிகிறது அல்லவா?? அந்த மரத்தின் அடியில் உங்களுக்காக பல்லவர் காத்திருக்கிறார். நீங்கள் அங்கு சென்றவுடன் நாங்கள் திரும்ப அரண்மனைக்குச் சென்று விடுவோம்” என்று மெதுவாகக் கூற, பூங்கோதை, தனது இளவரசியின் கரங்களைப் பிடித்து “சென்று வாருங்கள்! தேவி!! கன்னியிளம் பெண்ணாய்ச் செல்லும் தாங்கள் திரும்ப வரும்போது பெண்மையின் பூரணத்துவத்தை உணர்ந்து வருவீர்கள்” என்று கிசு கிசுத்து அவள் கன்னத்தில் முத்தமிட்டு வழியனுப்பினாள். மனம் பதைக்க வயிற்றில் புளியைக் கரைத்தது போல இருந்தாலும் நந்தினியில் கால்கள் என்னவோ வேகமாகவே சென்று தனது மன்னனின் அண்மையில் அவளது பூமேனியை அழைத்துச் சென்றன. அவள் அந்த இடத்தை அடைந்ததும் திரும்பிப் பார்க்க, தோழியும் அவளது காதலனும் கை அசைத்து வ்¢டைகொடுத்து, சுரங்கப் பாதைக்குள் திரும்பச் சென்றனர். கடந்த இரு நாட்களாக ஒரு ஆண்மகனின் நெருக்கத்தில் அவள் புது உணர்வுகளால் ஆட்கொள்ளப்பட்டு இன்பத்தின் பல வித அலைகளால் தாக்கப் பட்டிருந்தாலும், அவனது இன்பத் தொல்லைகள் ஒரு எல்லைக்குள் இருந்தது என்ற நிச்சயம் இருந்தது. இன்று அந்த எல்லைக் கோட்டைத் தாண்டி தனது கோட்டைக்குள் விஜயம் செய்யப் போகிறான் என்ற எண்ணமே அவளுக்கு சொல்லொண்ணவில்லா பீதியைக் கிளப்பிவிட்டிருந்தது. ஆனாலும் மனதின் அடித்தளத்தில் அவன் மீதிருந்த அளவில்லாக் காதல் வயப்பட்டிருந்த அந்தத் தேன் மொழியாள், இன்றாவது அவன் தன்னை அதிகம் தவிக்க விடாமல் ஆட்கொள்ளமாட்டானா? என்ற ஆதங்கம் கொண்டிருந்ததையும் அவளது உள்ளுணர்வு ஞாபகப் படுத்திக் கொண்டே யிருந்தது. மரத்தின் அடியில் காத்துக் கொண்டிருந்த இளையபல்லவன், தனக்கே உரிய பாணியில் நிதானத்துடன், புன்முறுவல் பூத்தவாறு, கைகளை நீட்டியவாறு “வருக! தேவி, வருக வருக!! நாம் மீண்டும் வனவாசம் சென்று இம்முறை நமது கந்தர்வ விவாகத்தைப் பூரணமாக நடத்தி வெற்றியுடன் திரும்ப வருவோம்!!” என்று வரவேற்றான். தனது தலைவனைக் கண்டவுடன் இளவரசிக்குத் தனது கவலைகள், அச்சங்கள், தவனனக் கண்ட பனித்துளிகள் மறைவது போல் விலகத் தொடங்கின. அவளது தாமரை விழ்¢கள் மலர்ந்தன; அல்லி இதழ்கள் விரிந்தன; அவள் ஓடிச் சென்று அவனது பரந்த மார்பில் தஞ்சம் புகுந்தாள். இருவரும் மெய் மறந்த நிலையில் ஒருவரை ஒருவர் இறுக அணைத்த வண்ணம் சிறிது நேரம் நின்றனர். இதழோடு இதழ் சேர்த்து பிணைத்த வண்ணம் அவளது கார்குழலை வருடியவாறே, இளைய பல்லவன் தனது கைகளைச் சற்றே இறக்கி அவளது முதுகில் சிறிது நேரம் சஞ்சரித்து விட்டு அவளது முலைக் கச்சைகளின் முடிச்சை அவிழ்க்க, நந்தினி துணுக்குற்றவாறே அவனை நோக்கினாள். அவளது அழகிய புருவத்தை வில்லாக வளைத்து கேள்விக்குறி எழுப்பிய அவளை நோக்கிப் புன்னகைத்த பல்லவன் “தேவி! ஒவ்வொரு விதப் போருக்குச் செல்பவர்கள் அதற்குடைய சீருடையில் செல்ல வேண்டும்” என்று மெதுவாக அவள் செவிக்குள் மந்தரித்துக் கொண்டே, அவளது மார்புக் கச்சையை முற்றிலும் விலக்கி அவிழ்த்து காமப் போருக்கு தயாராக்கும் பாணியில் அவளது இடையில் செருகி விட்டான். அவளது இடையை அணைத்தவாறே, புரவியை நோக்கி கூட்டிச் சென்ற அவனது மனதில் “திரும்ப வரும்போது இதுவும் இருக்காது” என்று விஷமத்துடன் எண்ணிக் கொண்டே குதிரை மீது ஏறிய அவனது பின்புறம் நந்தினியும் ஏறிக் கொண்டாள். பல்லவன் இம்முறைப் புரவியைச் செலுத்த, அந்த சாம்பல் நிற ராஜ குதிரை, காற்றைக் கிழித்துக்கொண்டு வேகமாக பாய்ந்து செல்லத் தொடங்கியது. புரவியின் வேகம் அதிகமாக, தான் விழுந்து விடாமல் இருப்பதற்காக, தனது துணைவனின் தேக்கு மரம் போன்ற திண்மை மிகுந்த தோள்களைப் பற்றிக் கொண்டாள் நந்தினிதேவி. இருவரும் இடுப்புக்கு மேலே ஒரே நிலையில் இருந்ததால் உடலோடு உடல் உரசிக் கொள்ளவே செய்தன. இளம் தென்றலின் இதமான குளிரில் புரவியின் வேகமும் கலக்க அவளது ஒயில் மேனி சற்றே நடுங்க அவள் அவனது முதுகில் நன்றாகச் சேர்ந்து அவனது இடுப்பில் தனது பூங்கரங்களை மாலையாக்கி வளைத்து இறுக்கக் கட்டிப் பிடித்துக் கொண்டாள். புரவியின் ஒவ்வொறு பாய்ச்சலின் அசைவிலும் அந்த வஞ்சிக் கொடியின் மிருதுவான பஞ்சு நெஞ்சங்கள் மேலும் கீழும் அசைந்து அவனது முதுகில் உரசி அங்கு காமத்தின் தீப்பொறிகளைக் கிளப்பி விட்டுக் கொண்டிருந்தன. நந்தினிக்கு இப்போது புரிந்தது - சிறைப்பட்டிருந்த தனது பருவக் கலசங்களுக்கு இந்த ராஜ குமாரன் விடுதலை கொடுத்ததன் ரகசியம் - அவனது ஒவ்வொரு செயலும் திட்டமிட்டுச் செய்யும் நேர்த்தியைக் கண்டு அவள் வியப்பில் திகைத்தாள். அந்தப் புரவிக்கோ தன்மீது ஏதோ ஒரு நாடகம் நடக்கிறது - அது என்ன என்று தெரியாவிட்டாலும், அதற்கு உற்சாகம் பீரிட்டுக் கொண்டு வர, அது மகிழ்ச்சியுடன் ஒரு கனைப்பு மூலம் தனது தரவைத் தெரிவித்துக் கொண்டு, இன்னும் வேகமாக நாலு கால் பாய்ச்சலில் பறந்தது - தனது எஜமானியையும் அவளது துணைவரையும் அவர்களது காட்டுப்புறப் பள்ளியறையை கூடிய சீக்கிரமே சேர்ப்பதற்காக அது தனது கடமையைச் செவ்வனே செய்ய வேண்டாமா?? அவளது கொடியிடையில் காய்த்துகொண்டிருந்த திரண்ட மாங்கனிகள் முழு நிலா காய்ந்து கொண்டிருந்த அந்த நள்ளிரவில், தன் பளிங்கு மேனி சாய்ந்து கொண்டிருந்த துணைவனின் முதுகோடு இழைந்து நசுங்கி பிதுங்க, இதமான சூடு பட்டு கனிந்து, இன்னும் திரட்சி அடைந்தன. அந்த வேல் விழியாளின் முலைக் காம்புகள் விறைத்து வேல் முனைகள் போல் கூர்மை அடைந்து அவனது பரந்த முதுகில் குத்திக் கிழித்து அங்கு ஒரு போர்க்களத்ததை உண்டு பண்ணிக் கொண்டிருந்தன. அவளது பூங்கரமோ அவனது இடுப்பில் இருந்து சற்றே இரங்கி அவனது மடியின் நடுவில் வேட்டிக்குள் நீட்டிக் கொண்டிருந்த ஈட்டியை கொஞ்சம் வேவு பார்க்கத் தொடங்கியிருந்தது. “முந்தைய தினம் தனது பின்புறம் இருந்தவாறே புரவிப் பயணம் செய்யும் போது என்னவெல்லாம் இன்பச் சித்திரவதை செய்தான் இந்தக் கள்வன்?” என்பதை நினைத்து மனதுக்குள் கறுவியவாறே அவனது செவியை தனது செவ்விதழில் கவ்வியவாறே அதற்குப் பழிவாங்கும் படலத்தில் ஈடுபட்டாள் அந்த மைவிழ்¢யாள். இளையபல்லவனும் நளினமான அந்த நங்கையின் கொங்கைகள் தனது முதுகில் ஒத்தடம் கொடுத்துக் கொண்டு இம்சை செய்வதை ரசித்தவாறே புரவியை சீராக செலுத்திக் கொண்டிருந்தான். அவளது நினைப்பு வந்தாலே எழுந்து நின்று கொண்டு அட்டகாசம் செய்யும் அவனது வேலாயுதம் இப்போது இந்த பொன் மயிலின் அண்மையில் சீறிக் கொண்டு நிற்பதை அவன் நன்றாகவே உணர்ந்தான். இந்தப் புரவியின் அசைவு வேறு அதற்கு இன்னும் ஊக்கம் கொடுத்தது. அதற்குள் எரிகிற தீயில் எண்ணெய் ஊற்றுவது போல், பாண்டிய நாட்டு இளவரசியின் பட்டு விரல்கள் அவனது இடுப்பில் இருந்த உடைகள் நடுவே ஊர்ந்து சென்று தன் மனதைக் கொள்ளை கொண்டவனின் படமாடிக் கொண்டிருந்த நாகத்தைச் சிறைப்படுத்தின. தனது ஒவ்வொரு செயலுக்கும் சரி சமமாக ஈடு கொடுத்துக் கொண்டிருந்த இந்தப் புள்ளி மான் ஒரு சாதாரணப் பெண் அல்ல; தனது பட்டத்து ராணி - தனது வாழ்க்கைப் பயணத்தில் உற்ற துணையாக இருக்கப் போகும் அந்தரங்கத் துணைவியாகத் தகுதி முற்றிலும் கொண்டவளே என்று துல்லியமாகப் புரிந்து கொண்ட பெருமிதத்தில் மிதந்த இளைய பல்லவன், தங்களது வனப்பு மிகுந்த அந்த வனப்புற பூஞ்சோலை அருகில் வருவதை உணர்ந்து புரவியின் வேகத்தைக் குறைத்தான். சற்று தூரத்தில் ஒரு தீப்பந்தம் எரிவது தென்பட்டது. குதிரையை நிறுத்தி ஒரு மரத்தில் அடியில் மறைவாக நிறுத்தி இருவரும் இறங்கினர். புரவியை மரத்தடியில் கட்டிவிட்டு, நந்தினியில் இடையில் கையை வளைத்துப் பிடித்தவாறே அவளை கூட்டி அந்த இயற்கைச் சூழலுடன் எழில் நிறைந்த பள்ளியறைக்குள் இருவரும் தத்தம் வலது காலை வைத்து உள்ளே சென்றனர். பரவசம் . . . பரவசம் . . . . பார்த்தாலே பரவசம்... .!! அந்தப் பூஞ்சோலையைப் பார்த்தாலே யாருடைய இதயமும் கொள்ளை போய் விடும். அத்தனை கொள்ளை அழகு . . .!! அடர்த்தியான மரங்கள் சுற்றிலும் சூழ, ஒரு புறம் பொன்னி நதியாள் ஒயிலுடன் சல சலப்புடன் நடை பயில, பூத்துக் குலுங்கும் மனம் கவரும் வண்ண மலர்கள் கண்ணைப் பறிக்க, இயற்கையென்னும் இளைய கன்னியின் கொஞ்சும் எழிலைக் கண்டு மேலே விண்ணில் இருந்து ஜொலித்துக் கொண்டிருந்த சந்திரன் தன் ஒளிக் கதிர்களை ஒய்யாரமாக வீசி அவளை மயக்க முற்பட்டதுபோல் இருந்தது. தங்களது வனப்புற பள்ளியறையில் கால்வைத்த அந்த ராஜ ஜோடி, அந்த அழகைக் கண்டு சொக்கி தங்களையே மறந்த நிலையில் சிறிது நேரம் மெய் மறந்து நின்று விட்டனர். நடுவில் ஒரு பஞ்சணை வைக்கப் பட்டிருந்தது; இயற்கை மலர்வண்ணம் அல்லாது, மல்லிகைப் பூக்கள் தூவப்பட்டு அதன் நறுமணம் நாசியைத் துளைத்த வண்ணம், இருவரும் தள்ளாடி தள்ளாடி அடிமேல் அடியெடுத்து பஞ்சணையை நெருங்கினர். பக்கத்தில் ஒரு வெள்ளித் தட்டில் பழ வகைகளும் பாலும் தேனும் சில கிண்ணங்களும் வைக்கப்பட்டிருந்தன. இத்தனை ஏற்பாடுகளையும் ரகசியமாக வேறு யாரும் அறியாமல், ஆனால் நேர்த்தியாகச் செய்திருந்த கபிலனையும் பூங்கோதையையும் அவர்கள் இருவரும் மௌனமாக மனதார வாழ்த்தினர். நந்தினியும் பல்லவனும் தங்களது காமப் போரின் அடுத்த கட்டமாக ஆகப் போகும் அந்த பஞ்சணைப் போர்க்களத்துக்கு தயாராக போர்க்கோலம் பூண்டனர். ஒருவரை ஒருவர் எஞ்சியிருந்த உடைகளையும் முற்றிலும் துகில் உரிந்து பிறந்த மேனியாக்கி பூரண நிர்வாண நிலையை எய்த, இவர்களைக் கண்டு நாணம் கொண்ட நிலவு சிறிது நேரம் முகிலின் பின் தனது முகத்தை மறைக்க, அங்கு வைக்கப் பட்டிருந்த தீப்பந்தத்தின் அவசியம் என்ன என்று முதலில் மனதின் அடித்தளத்தில் எழுந்த சந்தேகத்துக்கு இருவருக்குமே பதில் கிடைத்தது. ஆனால் அங்கு ஊர்ந்து வந்த தென்றல், இருவரின் துகில் உரிந்த மேனியையும் தழுவிச் சென்று, “இவர்களின் இன்பத்தைக் கெடுத்து தொல்லை செய்யாதே!” என்று செல்லமாக கடிந்து கொண்டு அந்த முகிலை மெல்ல மெல்ல தட்டிக் கொண்டுபோய் வானத்தின் வேறு எல்லையில் கொண்டு தள்ளி விட, சந்திரன் மீண்டும் தன் காமக் கிரணங்களை மன்மத பாணங்களாக்கி அவர்கள் மேனி மீது தூவி அவர்களுக்கு வாழ்த்துக் கூறி, அவர்களது காம லீலைகளை உன்னிப்பாக கவனிக்கத் தொடங்கினான். நந்தினியின் ஜொலிக்கும் பளிங்கு மேனி, அந்தக் காயும் நிலவில் ஒளியில் தக தக என்று தங்கச்சிலைபோல் ஒயில் ஓவியம் போல் திளங்க, நான்கு வேல்கள் தன்னைக் குறி வைத்துக் கொண்டிருப்பதை உணர்ந்தான் - ரீங்காரம் இடும் வண்டுகள் போல் இரு வேல் விழிகள், கீழே கொடியிடையில் காய்த்துத் தொங்கிக் கொண்டிருந்த பருவக் குடங்களின் நடுவில் சீற்றத்துடன் புரவிப் பயணத்தில் தனது முதுகைப் பதம் பார்த்துக் கொண்டிருந்த இளம் சிவப்பு முலைக் கண்கள், இன்னும் விறைத்து தன்னை முறைத்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த பேரழகைக் கண்ட அந்த மாவீரன் அயர்ந்து நின்று விட்டான். ஆனால் எந்தத் தாக்குதலுக்கும் தயார் என்று அவனது ஒற்றை வேல் திரும்பக் குறி பார்த்துக் கொண்டிருந்ததையும் உணர்ந்த அந்த ராஜகுமாரன், இப்போதைக்கு எல்லையில் இருந்த பதற்றத்தைத் தணிப்பதே ராஜதந்திரம், இல்லையென்றால் போர் சில கணங்களிலேயே முடிந்து விடும் படு பயங்கர அபாயம் இருக்கிறது என்பதைத் தெள்ளத் தெளிவாக உணர்ந்து செயல்படத் தொடங்கினான். மொய்க்கும் விழிகளால் அவளது கொள்ளை அழகைப் பருகியவாறே, குனிந்து தனது களையப்பட்ட உடையை எடுத்து அதன் ஓரத்தில் இருந்த முடிச்சு ஒன்றை அவிழ்த்தவாறே, தனது கம்பீரப் பார்வையை அவள் விழிகளுக்குள் செலுத்தி “தேவி..!” என்று காதலுடன் விளித்தான். “ ம் . . ம் ..” என்று பதில் அளித்த குயில் நாதம், அவன் செவிகளில் தேனாக ஒலித்தது. நந்தினியும் கேள்விக் குறியுடன் அவன் கைகளை நோக்க, முடிச்சு அவிழ, அவன் கைகளில் ஜொலித்தது ஒரு வைர மோதிரம் - பௌர்ணமி நிலவில் ஒளிக்கதிர்களில் அங்கு பிரகாசம் இன்னும் அதிகமாக, பல்லவன் அந்தப் பைங்கிளியின் பூங்கரத்தை ஏந்தி, அவளது பட்டு விரலில் அணிவித்து விட்டு, அவள் செவியில் ரகசியமாகக் கூறினான் - “ நந்தினி!! இது நமது கந்தர்வ விவாகத்திற்கு இந்த நிலா, நதி, தீ சாட்சியாக உன்னிடம் சம்மதம் கேட்பதின் அறிகுறியாகும் .. “ என்று கூறி ஒரு வித விஷமத்தனத்துடன் குரலை நீட்ட, அவள் தனது வண்டு விழிகளால் அவனைத் துளைக்கும் பாணியில் நோக்கினாள். “இதற்கு சம்மதமாக நீ உனது மோதிரத்தை எனக்கு அணிவிக்கும் போது நமது விவாகம் பூரணம் கும்” என்று திட்டவட்டமாகக் கூறியதைக் கேட்ட நந்தினி அயர்ந்து விட்டாள். இவர்கள் எல்லோரும் இத்தனை திட்டங்களோடு செயல்பட்டிருக்கும் போது தான் மட்டும் இப்படி ஒரு செயல் இழந்த நிலையில் நிற்கிறோமே என்று தன் பின் புத்தியைத் தானே கடிந்து கொண்டு பேதலித்த நிலையில் நின்ற அந்த பேதைப் பெண்ணைக் கனிவுடன் பார்த்த பல்லவ இளவல் “அச்சப் படாதே நந்தினி!! நான் கேட்டது பொன் மோதிரம் இல்லை!! பெண் மோதிரம். . .!” என்று கூறியவாறே தனது வலிமை மிக்க கரம் ஒன்றின் விரலை அவளது மடியின் நடுவில் வைத்து அவளது இன்பப் பேழையின் மீது வைத்து ரகசியமாக அவள் செவியில் ஓதினான்.. “என் இதய ராணியே!! உன் யோனியின் மோதிரத்தை எனது ஒற்றை விரலில் அணிவித்து நீ சம்மதம் சொல்லும் அந்தக் கணம் நமது கந்தர்வ விவாகம் பூரணத்துவம் பெற்று நாம் கணவன் - மனைவி என்ற மகா ஸ்தானத்தைப் பெற்று விடுவோம்” என்றவாறே அவளது பூங்கரத்தைப் பிடித்து தனது கசிந்து கொண்டிருந்த “ஒற்றை” விரல் மீது வைக்க, இளவரசி “குப்” என்று நாணத்தால் முகம் சிவந்து அவனது “விரலை” தனது கைக்குள் ஏந்தியவாறே அவனது பரந்த மார்பில் முகம் புதைத்தாள். அவளது மனதின் அடித்தளத்தில், இத்தனை திண்மை மிகுந்த விரலை என் சின்னஞ்சிறிய மோதிரம் தாங்குமா என்ற கேள்வியும் கவலையும் ஓங்கவே செய்தது. அந்தக் கவலையை மறக்கவும் சடங்கு என்ற பாவத்திலும் அவன் முன்பு மண்டியிட்டு சிறிது நேரம் “சங்கு” ஊதி தன் தலைவனை மகிழ்வித்த அந்த கயல் விழியாளின் தலையைக் கோதியவாறே தன்னை சற்று மறந்த நிலையில் நின்ற பல்லவன், இன்னும் ஊதினால் சங்கு வெடித்து விடும் என்பதை உணர்ந்ததால், நந்தினியின் தோள்களைப் பற்றி எழுப்பி அவளைப் பஞ்சணையில் சாய்த்தான். அந்த மான் விழியாள் மருட்சியடைந்திருக்கிறாள் என்பதை அவள் உள்ளுணர்வு நன்றாகவே எடுத்துக் கூறியது. அவளை பஞ்சணையில் மல்லாக்காகப் படுக்க வைத்து அவளது பனியிதழ்களில் தனது உதடுகளைப் பதித்து மது அருந்தி அந்த போதையில் திளைத்த இளைய பல்லவன், அவளது மேனியை வீணையாக்கி தனது விரல்களால் மீட்டி புதுப் புது ராகங்களை இசைக்க வைத்து அவளுக்கு சிலிர்ப்பு அலைகளை உண்டாக்கி அவள் கவலையை விலக்குவதில் மும்முரமாக இருந்தான். அந்த நள்ளிரவின் நிசப்தத்தில் நதியின் சல சலப்பும் பக்கத்தில் கொழுந்து விட்டு எரிந்து கொண்டிருந்த பந்தத்தின் சப்தமும் தவிர தூரத்தில் தென்றல் பெண்ணாள் காட்டுக்குள் இருந்த மூங்கில்களுக்குள் சென்று புல்லாங்குழல் மீட்டி இன்பம் கொடுத்த சத்தமுமல்லாமல், நந்தினியிம் மெல்லிய இன்ப முனகல் சத்தம் மட்டுமே கேட்டுக் கொண்டிருந்தது. அவளது வாழைத் தொடைகளை நன்றாக விரித்து வைத்து அதன் நடுவே ஜொலித்துக் கொண்டிருந்த பெட்டகத்தை கண் குளிர கண்டு ரசித்த அந்த ராஜ குமாரனை நாணத்துடன் ஓரக்கண்களால் கண்ட நந்தினி “அதைத்தான் இரண்டு நாட்களாக பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறீர்களே! இப்போது என்ன புதிதாகப் பார்ப்பதுபோல்?? ? என்று ஒரு வினாவைத் தொடுத்தாள். இளைய பல்லவன் பதிலுக்கு ஒரு அம்பை விட்டான் . . “தேவி, என்னைப் பொறுத்தவரை நீ ஒரு புத்தகம். . . புத்தம் புதிய புத்தகம் .. உன்னை தினமும் நான் படிக்கும் போது புது புது கவிதைகள் தென்படும் . . . . . அதுமட்டுமல்ல நூல் இடையாள் ஆகிய உன்னை நூல் ஆக்கி இந்த நூலில் நான் கவிதை எழுத வேண்டாமா?? எனது எழுதுகோல் முதல் முதல் கவிதை எழுதுவதற்காக எவ்வளவு நேரம் துடித்துக் கொண்டு இருக்கிறது என்பதை உணராயோ?? “ என்று கேட்க நந்தினி அயர்ந்து விட்டாள். அவனோ மனதுக்குள் “கடைசி முறையாக எனது கன்னிக் கோட்டையை நான் கண்டு கொண்டிருக்கிறேன் என்று கூறினால் ஏற்கனவே அச்சப் பட்டுக் கொண்டிருக்கும் இந்த நாணல் கொடி நொடித்துப் போவாள் என்றுதான் ஒரு “புரை தீர்த்த நன்மை பயக்குமெனின்” பொய்யை உதிர்த்தான். அவளது நகைப்பில் அதிர்ந்த அந்த பஞ்சணையும் அவளது குவிந்து விரிந்த முல்லை மலரையும் ரசித்து அவன் இன்னும் சிறிது நேரம் சுவைத்து அவளைக் கனிய வைத்து அந்த அதிர்வுகளின் அலைகளளயும் ரசித்து ருசித்து, பின்பு மெல்ல மெல்ல அவளது மேனி மீது படர்ந்தான். விண்ணில் பவனி வந்து கொண்டிருந்த சந்திரன் அவர்களுக்கு நேரே மேல் வந்து விட்டான். தென்றல் சற்றே அயர, வாடைக் காற்று மெல்ல வீச, அந்தக் குளிருக்கு இதமாக அவனது சூடான தேகம் தனது மேனிமீது இன்பச் சுமையாக வந்து வாசம் செய்ய, நந்தினிக்கு அந்தச் சுமை சுகமாகவே இருந்தது. அவளது பூங்கரங்கள் வளைந்து அவனது தோளைச் சுற்றி மாலையிட்டன. அவனது திண்மை மிகுந்த மார்பு அவளது முலைகளை நசுக்கி இன்பத் தொல்லையை உண்டாக்கிக் கொண்டிருந்தன. அவளது அடி வயிற்றில் அவனது விறைப்பு இடித்து அங்கிருந்து கசிந்து கொண்டிருந்த நனைவு அவளது மேனியின் பல பாகங்களையும் நனைத்துக் கொண்டிருந்தது. அவனது ஒற்றை விரலுக்கு வழி காட்ட வேண்டுமோ என்ற ஐயம் நந்தினியின் மனத்தில் எழுந்து கொண்டிருந்த நேரத்திலேயே, அதற்கு அவசியமே இல்லை என்ற பாணியில் அவனது எழுச்சி தனது ஒற்றைக் கண்ணால் கண்ணீர் விட்டவாறே, தடவித் தடவி தனது மன்மத மேடையின் முக்கோணத்தை அடையாளம் கண்டு அங்கு தனது தேடல் படலத்தைத் தொடர, நந்தினி அதன் லாவகத்தைக் கண்டு வியப்பில் ஆழ்ந்தாள். இளையபல்லவன் ஒரே நிமிடத்தில் தனது கன்னிக் கோட்டையின் வாசலை அடைந்திருக்க முடியும் என்று உணர்ந்திருந்தாலும், அதை மெல்ல மெல்ல ஊடுருவதில்தான் இன்பமே இருக்கிறது என்பதை உணர்ந்திருந்ததாலும், முதல் க்கிரமிப்பு சற்று மெல்ல மெல்ல நடத்துவதில் தான் தனது ராஜ தந்திரத்தை உணர்த்த முடியும் என்ற ஞானத்திலும், சற்று நிதானமாகவே தனது தேடல் படலத்தை தொடர்ந்தான். குருடன் ஒவ்வொரு இடமாகத் தேடி தனது இலக்கை அடைவது போல், சாவகாசமாக அவனது வேலாயுதம் அந்தக் கோட்டையின் வாசலை அடைந்தது. அங்கு வேலும் நன்றாக நனைந்தே இருந்தது, கோட்டை வாசலும் தெப்பமாக நனைந்தே இருந்தது. ஆனால் . . . அந்த அழகிய பூஞ்சோலையில் அந்த பௌர்ணமி தினம் நடு நிசியில் அந்தப் பைங்கிளியின் மீது படர்ந்து கொண்டிருந்த பல்லவன், தென்றலைத் தள்ளி விட்டு அங்கு உலவத் தொடங்கியிருந்த வாடைக் காற்றின் மெல்லிய குளிரில், அவளது மலர் மேனி நடுங்குவதை உணர்ந்து, அவளுக்கு தான் போர்வையாக வேண்டும் என்ற கடமை உணர்வினால் உந்தப்பட்டு, தனது முழங்கைகளை சற்றே தளர விட்டு தனது சுமையை இன்னும் அதிகமாக அந்த ராஜ குமாரியின் மீது சாய விட்டான். நந்தினியும் அதை வரவேற்பது போல் தனது கரங்களை வளைத்து அவனை இறுக்கிப் பிடித்தாள். அவன் முகம் அவளது கன்னத்தில் இழைந்து, சூடான மூச்சு அனல் காற்றை வீசி அவளுக்கு இதமான சுகம் அளித்துக் கொண்டிருந்தது. பல்லவன் தனது முழங்கால்களை மட்டும் இன்னும் வெகு கட்டுப் பாட்டில் வைத்து இயக்கி அவனது ண்மையை அவளது தேன் பெட்டகத்தின் வாசலின் பக்கத்தில் கொண்டு செல்ல, அவனது திண்மை இன்னும் அதிகமாகி, வண்டு ரீங்காரம் இடுவதுபோல் மெல்லிய அதிர்வுகளை உண்டாக்கிக் கொண்டு அந்த மலரின் இதழ்களின் மீது இழைய வைத்தான். நந்தினி இந்த இன்பத்தாக்குதலால் நிலை குலைந்து “ஸ் . ஸ் . . “ என்று ஒலி எழுப்பினாள். னால் அவள் பற்களை கடித்துக் கொண்டு அவளது கரங்களும் இறுக்கி ஒருவித அச்சத்தால் சூழப்பட்டிருப்பதை பல்லவனால் உணரவே முடிந்தது. அதனால் மேலும் முன்னேறாமல், அவனது தண்டாயுதத்தின் கசிந்து கொண்டிருந்த முனையை அந்த வஞ்சிக் கோட்டையின் வாசலிலேயே வேவு பார்க்கும் வேலையை மட்டும் செய்த அந்த வாலிபன் அவளை இன்னும் இம்சித்துக் கொண்டிருந்தான். ஆக்கிரமிப்பை எதிர்பார்த்து அச்சத்துடன் இருந்த அந்த மலர் விழிக்கு, இந்த செயல் இதமாகவே இருந்தது. அவளது மலர் இதழ்களின் விரிந்து கொடுத்து அந்த வண்டு இன்னும் உள்ளே செல்ல ஏதுவாக, அவளது வாழைத் தொடைகளையும் நன்றாக அகற்றினாள். அந்த வண்டோ, மிக சாதுர்யத்துடன் அந்த முல்லை மொட்டையும் தேன் கசிந்திருந்த அந்த மலரின் இதழ்களையும் மெல்ல மெல்ல முத்தமிட்டு, இன்னும் விரிய வைத்து சற்றே உள்ளே எட்டிப் பார்த்தது. சாதாரண வண்டாக இருந்தால், இதற்குள் பூவினுள்ளில் சென்று மகரந்தத்தைச் சுவைக்கத் தொடங்கியிருக்கும். ஆனால் இந்த வண்டோ தனது தண்டு சற்று பெரிதாகவே இருப்பதை உணர்ந்து இந்தச் செண்பகச் செண்டை எவ்வளவு நளினமாகக் கையாள வேண்டும் என்று உன்னிப்பாக ஆராய்ந்து, தனது முகத்தை அந்த கொடியிடையாளின் முல்லை மொட்டை உராய்ந்தவாறே எவ்வளவு ஆழம் தடை இல்லாமல் போக முடியும் என்ற வினாவுக்கு விடை காணும் பாணியில். அந்தக் கன்னிக் கோட்டையின் எல்லையில் ஒற்றர் வேலை பார்த்துக் கொண்டிருந்தது. சாதாரணமாகப் பார்ப்பவர்கள் ஏதோ வண்டு சென்று பூவை மொய்த்து தேன் குடித்து வருகிறது என்று நினைப்பார்கள். நுண்ணியவாறு கண்டால், எந்த மலருமே வண்டு தன்னை மொய்க்கும்போது இன்னும் மலர்ந்து விரிந்து கொடுக்கும் என்பது உணரலாம். அதிலும் இந்தப் பூவையரின் பூ இருக்கிறதே, அதன் இதழ்கள் அழகாகக் குவிந்து விரிந்து தன்னில் நுழையத் துடிக்கும் வண்டை ஒரு வழி பண்ணி விடும்! நந்தினியில் தேன் பெட்டகம் மட்டும் இதற்கு விதி விலக்கா என்ன?? அவள் இன்ப முனகலில் குரல் கொடுக்க, அவளது கீழ் இதழ்கள் பல்லவனின் வேவு பார்த்துக் கொண்டிருந்த ஆண்மையின் மகுடத்தை இனிய போதையில் ஆழ்த்திக் கொண்டிருந்தன. எந்த நேரத்திலும் வெடித்து விடலாம் என்ற அபாயத்தை உணர்ந்த இளையபல்லவன், சற்றே சுதாரித்துக் கொண்டு, எல்லைப் பதற்றைத் தணித்தால் தான் போர் உடனே மூண்டு உடனே முடிவதைத் தடுக்க முடியும் என்று நினைத்தவாறு, தன் முகத்தை உயர்த்தி, “தேவி . . .!!” என்று அழைத்தான். கண்கள் செருக மெல்லத் திறந்த அவள் விழிகள் அவனை நோக்கின. சிறிது நேரம் மௌன மொழியில் உறவாடி விட்டு, “ நந்தினி, எதையுமே அணு அணுவாக அனுபவித்து துய்ப்பதில் ஒரு தனி இன்பம் இருக்கிறது தெரியுமா??” என்று ஒரு கேள்வியைத் தொடுத்த அவனை நோக்கி, ‘திரும்பவும் தத்துவத்தைத் தொடங்கிவிட்டானே, இதற்கு ஒரு காலம் நேரம் கிடையாதா?’ என்று மனம் சலித்தாலும், அவன் கூறுவதில் ஏதாவது ஆழ்ந்த அர்த்தம் இருக்கும் என்பதையும் அனுபவத்தில் அறிந்த அவள் உன்னிப்பாக அவன் சொல்வதை கவனித்தான். பக்கத்தில் இருந்த வெள்ளித் தட்டில் இருந்த கனிகளில். ஒரு கொத்து திராட்சைக் கனிகளை எடுத்து அவள் முகத்தின் முன்பு காண்பித்து “இதை நாம் ஒரு நிமிடத்தில் சாப்பிட்டு விட முடியும். னால் அனுபவித்து சுவைக்கும்போது அதன் ருசியே அலாதி ருசி. அறிவாயா?” என்று கேட்டு விட்டு அதில் ஒரே ஒரு திராட்சைக் கனியை எடுத்து, அவளிடம் கொடுத்து “இதை நீ விரல்களின் நடுவே பிடித்துக் கொண்டு உன்னிப்பாக சிறிது நேரம் அனுபவித்துப் பார்” என்று அவளிடம் கொடுத்து விட்டு, அவள் மீது படர்ந்திருந்த தனது உடலைச் சற்றே உயர்த்தியவாறு தனது ஒரு கரத்தை அவளது திரண்ட முலையின் மீது இருந்த ஒரு முலைக் காம்பைத் தனது இரு விரல்களின் நடுவே பிடித்தவாறு, “ நான் செய்கிறமாதிரி உன் விரல்களின் நடுவே இருக்கும் திராட்சைக் கனியை அனுபவித்துப் பார்த்துக் கொண்டே உருட்டி அதை அணு அணுவாகத் தொட்டு ரசி!” என்று ணையிட்டு விட்டு தன் முகத்தைக் கீழே நோக்கி அவளது முலைக் கண்ணைக் கண்டு ரசித்தவாறே, விரல்களில் மெல்ல மெல்ல உருட்டி மென்மையாக அழுத்தினான். Pandi Naattu PainkiLi 05 நந்தினி ஒரு புதிய அனுபத்திற்குள் தள்ளப் பட்டுக் கொண்டிருப்பதை உணர்ந்தாள். கால்களின் நடுவே அவனது யுதம் தனது பெண்மையின் எல்லையில் தொல்லையைத் தொடர்ந்து கொண்டிருக்கும்போதே, தன் கண்களின் வெகு அருகே பரவசத்துடன் தன் விரல்களின் நடுவே வைத்திருந்த திராட்சைக் கனியை கண்ணிமைக்காமல் உன்னிப்பாக கவனித்தவாறே உருட்டும்போதே, அவனது விரல்களின் நடுவே தனது முலைக்காம்புகள் விறைக்க, சற்று நேரம் இந்த செயல்களில் லயித்திருந்தவளிடம், பல்லவன் மெல்ல சொல்லியது என்னவென்றால் - “ சரி, இப்போது இந்தக் கனியை உனது வாயில் போட்டுக் கொள். உனது நாவினால் அதை நன்றாக அனுபவி, னால் நான் கூறும் வரை அதைக் கடிக்காதே. கடிக்கச் சொல்லும்போது கூட, ஒரே கடியில் கடிக்கக் கூடாது.” என்று கூறிவிட்டு அவளூக்கு வழிகாண்பிக்கும் பாணியில், அவளது முலைக் காம்பைத் தனது வாயினுள்ளில் சிறைப் படுத்தினான். நந்தினி தனது செவ்வாயில் இட்டு குதப்பிக்கொண்டிருந்த அந்தக் கனியைபோலவே, அவளது முலையின் முனை அவனது வாயில் படாத பாடு பட்டுக் கொண்டிருந்தது. சிறிது நேரம் அவளது ஒரு முலையின் முனையைப் பதம் பார்த்த அவன் அடுத்த முலை தன்னிடம் கோபித்துக் கொள்ளக்கூடாதே என்ற அச்சத்தில் தலையைத் திருப்பி அடுத்த முலையின் முனையையிம் திராட்சைக் கனியாக பாவித்து அவளுக்கு பாடம் சொல்லிக் கொடுப்பதைத் தொடர்ந்தான். இரு முலைகளும் இப்போது நன்றாக விறைத்து நின்றன. மடியின் நடுவில் அவனது தடியின் தடவலும் தொடரவே, அவளது நாவினுள்ளில் இருந்த திராட்சைக் கனியையும் அவள் உன்னிப்புடன் அனுபவித்து ரசித்தவாறே தொடந்தாள். இப்போது சற்றே தலையை உயர்த்தி “தேவி, இனி மெல்ல கடிக்கலாம். ஆனால் வெகு மென்மையாக கனி உடையாமல் கவனித்து எவ்வளவு மெதுவாகக் கடித்துக் கொண்டே கடைசியில் உடையும் தருணம் வரும்போது கூட அதன் பழரசம் சொட்டு சொட்டாய்த் தான் வரும்படி செய்வதில் தான் நமது வெற்றி உள்ளது” என்று தனது தத்துவத்தை முடித்து விட்டு, ஒரு முலைக் கண்ணைத் தனது பல்லினுள்ளில் சிறைப்படுத்தி அடுத்த முலைக் கண்ணை ஒரு கைவிரல்களில் பிடித்தவாறே மெதுவாக நசுக்கத் தொடங்கினான். பல்லையும் லேசாகக் கடிக்க. நந்தினி தனது முல்லைப் பற்களின் நடுவே திராட்சைப் பழத்தை வைத்து மென்மையாகக் கடித்தாள். அவனது பல் இன்னும் சற்று அதிகமாகக் கடித்தாலும் வலி எடுக்காமல் மென்மையாகக் கடித்தான். அவன் விரலும் அடுத்த முலைக் காம்பை இன்னும் சற்று அழுத்த, கீழே அவனது ஒற்றர் வேலையைக் காட்டிக் கொண்டிருந்த ஒற்றை விரல் கொஞ்சம் ஊடுருவலைத் தொடங்கியது. நந்தினிக்கு இந்தப் பன்முனைத் தாக்குதல்களின் மூச்சே நின்று விடும் போல் இருந்தது. ஆனாலும் தனது பற்களின் நடுவே இருந்த கனியின் மீது கவனத்தை முற்றிலும் செலுத்த முயன்று கொண்டிருந்தாள். மெல்ல மெல்ல ஒவ்வொறு இடத்திலும் அழுத்தம் அதிகமாக அவளது பரவசமும் எல்லையைத் தொட்டுக் கொண்டிருந்தது. கன்னிக் கோட்டையின் எல்லையை ஊடுருவ முயன்ற அவனது வேலாயுதம் இனி தடையை உடைக்காமல் முன்னேற முடியாது என்ற நிலையை அடைந்ததும், அந்த ஆழத்துக்குள்ளேயே தனது ஆய்வைத் தொடர்ந்தவாறு, தனது பல்லால் சற்று அதிகமாகவே - ஆனால் வேதனை என்ற எல்லையை அவள் தொடுவதற்கு வேண்டிய சமயத்தை மெல்ல மெல்ல எய்தும்படி - கடித்தான், கைவிரலில் விறைத்துக் கொண்டிருந்த அடுத்த முலைக் காம்பும் இன்னும் நசுக்கப் பட, நந்தினி இன்பத்தில் உச்சிக்கும் துன்பத்தின் தொடக்கத்திற்கும் நடுவே இருந்த அந்த எல்லையைத் தொட்டுக் கொண்டிருந்தாள். அவளையும் அறியாமல் “ஸ் . . ஸ். ஸ்,” என்று நாகம் போல் சப்தம் வர, சற்று அதிகமாகவே தனது பற்களால் அந்தக் கனியை அவள் கடிக்க, மெல்ல அணை உடைவது போல் அந்தக் கனியில் ஒரு வெடிப்பு ஏற்பட்டு ஒரு சொட்டு பழச்சாறு அணு அணுவாக வெளியே வந்து அவள் உமிழ் நீருடன் கலக்க, நாவினுள்ளிம் பரவ, அதன் மதுரம் “என்னே! திவ்வியமான இனிமை!!” என்று அவள் மனம் குதூகலத்துடன் இன்ப கீதம் பாடியது. மெல்லத் தலையை உயர்த்தி அவள் அனுபவிப்பதை ரசித்துப் பார்த்தவாறே அவளது கழுத்தில் முகம் புதைத்து “நந்தினி! எப்படி இருந்தது?” என்று கேட்க அந்த மதுரத்தின் இனிமையில் லயித்திருந்த இளவரசி, கீழே தனது மதனக் கோட்டை வாசலில் வேவு வேலை பார்த்துக் கொண்டிருந்தது ஒற்றன் அல்ல, தனது மனதைக் கொள்ளைகொண்ட மன்னவன் தான் என்ற உணர்வில் களிப்புடன், இன்ப முனகலுடன் அவனது தலையைச் சேர்த்து இறுக அணைத்துக் கொண்டாள். தனது தொடைகளை நன்றாக விரித்து அவனை தனக்குள் வருமாறு வரவேற்பது போல் அவனுக்கு சைகை காண்பித்தாள். இனியும் தாமதிப்பதில் பயன் இல்லை, என்னதான் கனிந்தாலும், முதல் ஊடுருவலில் சற்று வலி இருக்கத்தான் செய்யும் என்றதால், அவளது இன்ப மேட்டின் நடுவே கசிந்து கொண்டிருந்த வஞ்சிக் கோட்டையின் ஓட்டையில் இழைந்து கொண்டிருந்த தனது ஈட்டியைப் பாய்ச்சினான். கடந்த இரு நாட்களாகத் தான் திரும்பத்திரும்ப விரும்பிச் சுவைத்துக் கொண்டிருந்த அவனது கரும்பு, சற்று முன் வரைகூட தனது முல்லை மொட்டை இழைந்து தனது தேன் பெட்டகத்தில் வாசலில் தவமிருந்தது, இப்படி பழுக்கக் காய்ச்சிய இரும்புபோலத் தனது ஆக்கிரமிப்பைத் தொடங்கியதும் பாண்டிய ராஜ குமாரி அயர்ந்து விட்டாள். சில கணங்கள் தான் இரண்டாகப் பிளவுவதுபோல் தாங்க முடியாத வேதனையில் துடித்த நந்தினி, தனது கரம் அவனது கழுத்தை இறுக்க நெறுக்கியவாறு தனது கால்களைத் தன்னையும் அறியாமல் சேர்க்க முயன்றாலும் அவனது வலிமை மிக்க முன்னேற்றத்திற்குத் தாக்குப் பிடிக்க முடியாமல், தன்னையும் அறியாமல் அலறிவிட்டாள். பல்லவன் அவளது கன்னித் திரையைக் கிழித்தவாறு முன்னேறி அவளுக்குள் பூரணமாக நிறைந்து விட்டான். “வீல் . . . . .” என்ற சப்தம் அந்த நள்ளிரவில் நிசப்தத்தைக் கலைத்தது. மரங்களில் ஆழ்ந்த தூக்கத்தில் இருந்த சில பறவைகள் விழித்துக் கொண்டு பட படத்தன. சற்று தூரத்தில் கட்டப் பட்டிருந்த அவளது புரவி, தனது எஜமானிக்கு என்ன யிற்றோ என்ற கவலையுடன் கனைத்து பதில் குரல் கொடுத்தது. அவளது சொர்க்க லோகத்தின் வாசல் திறக்க விட்டு விட்டதன் அடையாளமாக, ஒரு சொட்டு குருதி அவளது பிளவில் இருந்து ஒழுகி வந்து அந்தப் பஞ்சணையில் கறை படியச் செய்தது. அவள் கண்களின் தன்னையும் அறியாமல் நீர் மல்கி அவனது கன்னத்தை நனைத்தது. சிறிது நேரம் இருவரும் அசையாமல் அந்த நிலையிலேயே இருந்தனர். Pandi Naattu PainkiLi 06 அத்தியாயம் 6 நந்தினியின் பொந்துக்குள் பல்லவன் விந்து நந்தினி தேவி, சற்று நேரம் சென்றபின் சுதாரித்துக் கொண்டு கண் விழித்தாள். இளையபல்லவனின் கைவிரல்கள் கனிவுடன் அவளது நெற்றியைக் கோதிக் கொடுத்ததையும் அவனது உதடுகள் தனது கண்ணீரை ஒத்தி எடுத்ததையும் உணர்ந்த அவளுக்கு அந்த சில கணங்களின் வேதனை மெல்ல மெல்ல குறையத் தொடங்கியிருந்தது. தன்ன¨யே அறியாமல் தனது குரல் காட்டையே கிழித்து விடும் அளவுக்குக் அலறியிறுக்கிறோம் என்ற உண்மை அவளுக்கே அதன் எதிரொலி அவள் செவிகளில் திரும்பத் திரும்ப ஒலித்தபோதுதான் புலப்பட்டது. சற்று முன்வரை இனிய உணர்வுகளை அனுபவித்துக் கொண்டிருந்தவள், “காலம் தான் எப்படி மாறுகிறது?” என்று மனதுக்குள் வியந்தவண்ணம் நினைத்தாள் - திராட்சைப் பழத்தைத் தனது கையிலும் வாயிலும் வைத்து மெல்ல மெல்ல கடிக்க அதன் ஒரு சொட்டு ரசம் தனது செவ்வாயின் மூலைகளில் பீரிட்டு வடிய அதன் தாங்க முடியாத இனிமையை அனுபவித்து ரசித்தவள் அவளது முலைக் காம்பை அந்த ஆண்மகன் இன்னும் சற்றே நசுக்கிக் கடித்து அதன் விறைப்பை இன்னும் அதிகமாக்கி அதே நேரம் அவனது அவனது ஆண்மை தனது கன்னிக் கோட்டையின் ஓட்டையின் எல்லையில் செய்து கொண்டிருந்த இன்பத் தொல்லையின் இம்சையும் தாங்க முடியாமல் தவித்துக் கொண்டிருந்த போது, சட்டென்று அவன் தலையைத் தூக்கி அவளது கழுத்தில் முகம் புதைத்தவாறு அவளது செவியில் “என் தமிழே!!” என்று கிசுகிசுத்தது ‘தேன் வந்து பாயுது காதினிலே’ என்ற உணர்வை அவளுக்குள் ஏற்படுத்தியது. நந்தினி அவனது சொல் திறனை நினைத்து மீண்டும் வியந்தாள் - கண்ணே, கனியே, மானே, மயிலே என்றெல்லாம் வர்ணித்து வார்த்தைகளை வீணாக்காமல் ஆயிரம் வார்த்தைகளின் சொல்லக் கூடியதை ஒரே சொல்லில் வெளிப்படுத்திய அவனது நேர்த்தியை மனதுக்குள் பாராட்டியவாறே விழிகள் செருக செவிகளில் பாய்ச்சிய தேன் வார்த்தையை ரசித்துக் கொண்டிருந்தபோதுதான், வஞ்சிக் கொடியாளின் வஞ்சிக் கோட்டையின் பிளவில் அவனது வேல் ஆழமாகப் பாய்ச்சப்பட்டது. தன்னையும் அறியாமல் அலறிவிட்டாள். பல்லவன் தனது ஆண்மையை, அந்தப் பூங்கொடியாளின் மலர்ந்தும் மலராத பாதி மலர் போன்ற அந்த பூவின் இதழ்களை விரித்துக் கொண்டு, அவளது பிட்டு வைத்த பட்டுக் கோட்டையின் உள்ளில், வாளைத் தனது உறையில் சொருகுவது போல சொருகி விட்டானே தவிர, அவன் பட்ட இம்சையை யார் அறிவார்?? எல்லோரும் உறை என்ன பாடு படும் என்பதை நினைபாரே தவிர, அந்த வாள் படும் பாட்டை எவர் தான் உணர்வர்?? அந்தக் கன்னித் திரையைக் கிழித்துக் கொண்டு ஊடுருவி முன்னேறி தன் மனம் கவர்ந்த கன்னியின் மன்மத மாளிகையைப் பூரணமாக ஆக்கிரமிக்கும் ஒவ்வொரு கணமும், அந்த வாளுக்கு அபாயகரமாக இருந்தது - எந்த நேரமும் வெடித்துச் சிதறிவிடலாம் என்ற அச்சத்தில் வெகு கவனத்துடன் முன்னேறிய பல்லவன், தனது கட்டுப்பாட்டுத் திறனின் முழு லாவகத்தையும் பிரயோகிக்க வேண்டியிருந்தது. தனது தசைகளை இறுக்கி, தனது விறைப்பு திண்மையுடன் விண் விண் என்று துடிப்பதை அடக்கி, தனது சுவாசக் காற்றின் மூச்சையும் அடக்கி அவளது பெண்மையை பூரணமாக நிறைத்து சிறிது நேரம் அசையாமல் அவள் மீது படர்ந்து கிடந்தான் பள்ளவ இளவரசன். தனது ஆண்மை ஓரளவு கட்டுப்பாட்டுக்குள் வந்து விட்டது என்ற உணர்வு வர, கனிவுடன் அவளது கன்னத்தை வருடி, தனது புத்தம் புதிய மனைவியின் நெற்றியை அன்புடன் கோதினான் இளையபல்லவன். அவனது இதழ்கள், குற்றாலமாய் அவளது விழிகளின் இருந்து ஒழுகிக் கொண்டிருந்த கண்ணீரை ஒற்றி எடுத்தன. அவளது வளைக் கரங்கள் அந்த சில கணங்கள் தனது கழுத்தை இறுகக் கட்டிப் பிடித்துக் கொள்ள, இப்போது மெல்ல மெல்ல தளர்த்த, அவளது விழிகள் மெல்லத் திறந்தன. இரண்டு நாட்கள் முன்னுரையிலேயே தோய்ந்திருந்த அவர்களது கலவி பூரணத்துவம் பெற்று இப்போது கண்களும் கலக்க கோடானு கோடி வார்த்தைகளை மௌன மொழியிலேயே பகர்ந்து கொண்டனர். இளையபல்லவன் புன்முறுவலுடன் “என்னவளே! என் அளவை உன்னுள்ளில் கொண்டவளே!” என்று சொல் அம்புகளை உதிர்க்க, நந்தினி நாணப் புன்னகையுடன் அவன் கன்னத்தில் முகம் சேர்த்து “அத்தான் .. !” என்று குயில் நாதம் எழுப்பினாள். தனது யோனியின் மோதிரத்தை அவனது ஒற்றை விரலின் வீக்கத்தில் பூரணமாக அணிவித்து தங்களது கந்தர்வ விவாகத்தை நிறைவேற்றி விட்டோம் என்ற பெருமிதத்தில் மிதந்து கொண்டிருந்த அவளது பெண்மை இன்னும் பொலிவுடன் திகழ்ந்தது. பாண்டி நாட்டு முத்து போன்ற அவளது கண்கள் அந்த முழு நிலவின் ஒளியில் பெருமையுடன் மின்ன, ஒரு மாவீரனின் சுமையைத் தனது மேனியில் சுமந்து கொண்டிருக்கிறோம் என்ற உணர்வும் அவனது வேல் தனது யோனியின் ஆழத்தை அளந்து கொண்டிருக்கிறது என்ற நினைவும் பாண்டிய நாட்டு ராணிக்கு ஆறுதல் அளித்து தனது வேதனை குறைவதை அறிவித்துக் கொண்டிருந்தன. ஆனாலும் மூன்றே நாட்களில் எவ்வளவு மாறுதல்கள் தனது வாழ்வில் நடந்து விட்டன என்று நினைத்த போது அவள் மனம் திகைக்கவே செய்தது. சென்ற இரவு வரை தனது கையில்தான் பள்ளியறை ஆட்சி என்று இறுமாப்புடன் அவனது செங்கோலை தான் பிடித்து ஆட்சி புரிந்து கொண்டிருந்த அந்த இளவரசி, இப்போது சட்டென ஆட்சி மாறி விட்டதையும், பல்லவ இளவல் இப்போது தனக்கு ஆளவந்தான் ஆகி தன் மீது ஆதிக்கம் செலுத்தித் தனது வஞ்சிக் கோட்டையைப் பிடித்த வாலிபன் ஆகிவிட்டதை வாஞ்சையுடன் உணர்ந்தாள். ஆனாலும் ஆட்சி பறி போய் விட்டதே” என்று குண்டு குண்டு மண்டுப் பெண்டுகளைப் போல புலம்பினாளா? “மீண்டும்ஆட்சியைப் பிடித்தே தீருவேன்” என்று சூளுரைக்க முற்பட்டாளா ‘இதற்கெல்லாம் தோழிதான் காரணம்” என்று குமுறி அவளை வெளியேற்ற முனைந்தாளா? அ•தல்லவே பாண்டி நாட்டவரின் மரபு! அ•தல்லவே பெண்மையின் பண்பு!! மாறாக, நந்தினிதேவி புன்னகையுடன், ‘தன் கையே தனக்குதவி’ என்று அண்டை மாநிலத்தில் சுயாட்சி நடத்திக் கொண்டிருந்த பல்லவனை, தனது மேனியின் மத்தியில் வந்து கூட்டாட்சி அமைத்து வைக்க விட்ட ராஜ தந்திரத்தின் பெருமையில் மிதந்து கொண்டிருந்தாள். மேலும் அவன் வீற்றிருப்பது தனது மன்மத மேடையின் சிம்மாசனத்தில் அல்லவா? என்ற பெருமிதமும் சூழ தனது வாழைத் தொடைகளை இன்னும் விரித்து ‘ நன்றாக அமர்ந்து ஆட்சி புரியுங்கள்!’ என்று கூறும் பாணியில் அவனை வரவேற்றாள். மேலும் கடந்த இரண்டு நாட்களாகத் தனது கையிலும் வாயிலும் கண்ணீர் வடித்துக் கொண்டிருந்த அவனது ஆண்மையின் தடிக்கு, இப்போது தனது மடியில் புகலிடம் கொடுத்து விட்டோம் – தனது மதன பீடத்தையே சிம்மாசனம் ஆக்கி - என்ற தாய்மை உணர்வும் ஓங்க அவள் கொடியிடையை மெல்ல ஆட்டி தாலாட்டத் தொடங்கினாள். பல்லவனும் தனது நிதானத்தை மீண்டும் கைப்பற்றி, அமைதியான அவளது இன்ப நதியினில் தனது ஓடத்தைத் துடுப்புப் போட்டு மெல்ல மெல்ல இயக்கத்தைத் தொடங்கினான். அவனது மெல்லிய அசைவுகளில் இப்போது தனது வலி அறவே அகன்று இன்பத்தின் புதிய அலைகள் துவங்குவதைப் பறை சாற்றுவதை உணர்ந்தாள் பாண்டி நாட்டு இளவரசி! அவளது பட்டுக் கோட்டையின் பவள இதழ்கள் அவனது செங்கோலின் திண்மையை இறுக அணைத்து, அவனது எழுதுகோல் எழுதத் தொடங்கிய கவிதையின் இனிமையில் திளைத்து நனைந்தன. பழம் நழுவிப் பாலில் விழுந்தது என்பது போல் அவனது வாழைப் பழம் அவளது பலாச் சுளைக்குள் நுழைந்து தித்திக்கும் அதிர்வுகளை உண்டாக்கியது. பல்லவன் மெதுவாக தனது அசைவின் நீளத்தை அதிகமாக்க முற்பட்டான். தங்களது இன்பக் கடலில் நங்கூரம் பாய்ச்சியது போல் ழத்தில் அமிழ்ந்திருந்த அவனது வேல் மேலும் கீழும் அசைந்து அலைகளை எழுப்பியது. ஒவ்வொரு முறையும் மிகவும் நிதானமாக அந்தப் பாண்டி நாட்டுப் பூங்கொடியாளின் முத்துச் சிப்பியின் ஆழத்தில் ஆழ்ந்து முத்துக் குளிக்க, அவனது முகத்தில் முத்தம் அளித்து களிப்புடன் பதிலளித்தாள் அந்த முத்தமிழ் மணம் கமழும் நந்தினி தேவி! பௌர்ணமி இரவு என்றாலே அந்த வனப்பகுதி ஒரு திருவிழாக் கோலம் பூண்டு உற்சாகம் பீரிட்டுக் கொண்டுவிடும். அந்தக் காட்டுக்குள் வசிக்கும் விலங்குகளும் பறவைகளும் தத்தம் துணைகளுடன் இணைந்து ஆர்ப்பரித்துக் களிக்கும் அந்த முழு நிலவு நாள் அந்தப் பகுதியையே ஒரு ஆட்டம் காண வைத்து விடும். அந்த நாள், நடு நிசியில் ஒரு மானுடனும் அவனது துணையும் ஒரு புரவியில் வந்து இறங்குவதை எல்லா ஜீவிகளும் உன்னிப்புடனே கவனித்தன. அன்று மதிய வேளையிலேயே அந்த வனப்புரத்து சோலையில் சில ஏற்பாடுகள் நடந்ததையும் அங்கிருந்த பறவைகள் கவனிக்கத் தவறவில்லை. ஒரு பஞ்சணை விரித்து அங்கு ஒரு தீப்பந்தம் வைத்ததும் அங்கு ஏதோ ஒரு விசேஷம் அரங்கேறப் போகிறது என்பதை பறை சாற்றவே செய்தன. ஆனாலும் மனிதர்களை நம்பாத வனவாச ஜீவிகள் சற்று அச்சத்துடனேயே இந்த ஏற்பாடுகளை தீவிரமாக கவனித்துக் கொண்டிருந்தன. பொதுவாகவே, முழு நிலவன்று ஏதாவது ஒரு ஜீவி ஒரு மெல்லிய குரல் கொடுக்க அந்தக் காட்டுப் பிரதேசத்தில் இருக்கும் எல்லா விலங்குகளும் பறவைகளும் சில கணங்களுக்கு காமக் களியாட்டங்களில் ஈடுபட்டு வெகுவாக ர்ப்பரித்து கொண்டாட்டங்களில் ஈடுபடுவது வழக்கம். னால் இன்று இரவோ, அங்கு ஒரு மானுட ஜோடி வந்து மனிதர்களுக்கே உரிய வெகு நிதானத்துடன் உறவில் ஈடுபடுவதை நிசப்தமாக உன்னிப்புடன் கவனிக்க, அங்கு அரங்கேறிக் கொண்டிருந்த காமரசம் ததும்பிய நாடகம் மெல்ல மெல்ல முன்னேறியது. அந்த மனித ஜோடி வெகு வனப்பாக இருந்ததையும் காமத்தை அதிகம் ரசித்து ருசிப்பதையும் வன ஜீவிகள் கவனிக்கவே செய்தன. தங்களுக்கு இந்தத் தருணத்தில் முற்றிலும் அவசியம் இல்லாத துகில் முழுவதும் உரிந்து வனவாசம் பூண்டு இருவரும் முத்தமிட்டு கட்டிப் பிடித்து மெல்ல மெல்ல செயல் புரிய, “ஏன் இந்தத் தாமதம்?” என்ற கேள்விக் குறியுடன் கவனிக்க, இளைய பல்லவன் திடீர் என்று நந்தினி தேவியின் கன்னிக் கோட்டையை க்கிரமித்து அவனது செங்கோல் அவளது மதன மாளிகையின் அந்தப்புரத்தினுள்ளில் பூரணமாக பிரவேசித்ததும், அந்தப் பாண்டி நாட்டுப் பைங்கிளியின் “வீல். . . “ என்ற சத்தம் அந்தக் காட்டுப் பிரதேசத்தைக் கிழித்துக்கொண்டு எதிரொலித்தது. அதைத் தொடர்ந்து அவர்களது புரவியின் கவலை மிகுந்த ஒலியும் தொனிக்க, சில கணங்களுக்கு மீண்டும் ஆழ்ந்த நிசப்தம் நிலவியது. சற்று நேரம் கழித்து அந்த மனித ஜோடி, மெல்ல மெல்ல அசைந்து காமப் பயணத்தில் இயங்கத் தொடங்கியதும், அவர்களைத் தாலாட்டுவதற்கென்றே இளம் தென்றல் அன்ன நடை பயின்று அங்கு உலவி வர, மரங்கள் மெலிதாக அசைய, மூங்கில் மரங்கள் புல்லாங்குழல் ஒலி எழுப்ப, பறவைகள் ‘கிரீச் . . கிரீச்..’ என்று சல சலக்கத் தொடங்கின. கார் முகிலில் சற்று நேரம் மறைந்திருந்த முழு நிலவு தன் ஒளி மிகுந்த கிரணங்களால் அந்த ஜோடிக்குத் தன் சியைப் பறை சாற்ற, மின் மினிப் பூச்சிகள் தத்தம் கூட்டில் இருந்து வெளியே வந்து ஜோடி ஜோடியாகப் பறந்து இணை சேரவும், அந்த வனப் பகுதியே ஜெகஜ் ஜோதியாய் ஜொலித்தது. முழு நிலவுக்கு துகிலாக இருந்த அந்தக் கார்முகில், துகிலுரியப் பட்ட தாபத்தில் வானத்தில் வலம் வந்து கொண்டிருக்கும் போது, வேறொரு மேகம் அங்கு வருவதைக் கண்டு அதன் பக்கத்தில் சென்று உரச, ஒரு சிறிய மின்னலும் இடியும் உருவாகி அந்த வனப்பகுதிக்கு உற்சாகத்தை அதிகமாக்கவே செய்தன. இந்தக் காதல், காம நாடகங்களுக்கு அஸ்திவாரமே உரசல்தான் என்பதை புன்னகையுடன் நினைத்தவாறே, இளையபல்லவன் தனது உரல் போன்ற ண்மையை பாண்டிய ராணியின் யோனிக்குள் உரசிக்கொண்டே, அவர்கள் இருவரது விழிகளும் உரசியபோது அவர்கள் இதயத்தினுள்ளில் காதல் பிறந்ததையும், பின்பு விரல்களும் அங்கங்களும் உரச உரச படிப்படியாக முன்னேறி மூன்றே நாட்களில் உறவின் உச்சக் கட்டத்தை எய்தியதையும் உவகையுடன் நினைத்தவாறே தனது உரசல் இயக்கத்தைத் தொடர்ந்தான். நந்தினி தேவியோ, இரண்டு இரவுகளாக தனது மேனியை இன்பச் சித்திரவதை செய்து தோய்க்கச் செய்த அந்தக் கள்வனின் தீண்டல்களில் மெய் மறந்திருந்தாலும், தனது அந்தரங்கத்தின் உள்ளில் பிரவேசித்த சில கணங்களுக்கு அதி மீறிய வலியில், தன்னையே மறந்து, வீரிட்டாலும், சற்று நேரத்தில் சுதாரித்துக் கொள்ள, தனது பெண்மையை அவனுக்குப் பூரணமாக அர்ப்பணித்து விட்டோம் என்ற பூரிப்பில் அவளது மேனியெங்கும் புளகாங்கிதம் அடைய, தனது கால்களை இன்னும் விரித்து, “எனது இன்ப வீதியில் இன்னும் நன்றாக தேர் ஓட்டுங்கள் நாதா!!’ என்ற பாவத்தில் முனகினாள். காம நாடகத்தின் உரசல்களின் வேகம் மெல்ல மெல்ல அதிகமாக தென்றல் கொடியாளின் துணையாக அங்கு வாடைக் காற்று வந்து அதனுடன் குலவ, இளம் குளிர்க் காற்றின் வேகம் அதிகரித்தது. மரங்களின் சல சலப்பும் பறவைகளின் குலவல் ஒலியிம் இப்போது தலை துக்கத் தொடங்கியன. பல்லவனின் கன்னம் நந்தினியின் கன்னத்துடன் உரச, அவன் உதடுகள் அவளது பவள இதழ்களுடன் உரசி உறவட, அவனது கைகள் அவளது கொடியிடையில் காய்த்திருந்த மாங்கனிகளை இன்னும் நன்கு தீண்டி உரசி, கனிய வைக்க, அவை இரண்டும் விம்மிப் புடைத்து அவனது தேக்கு மரம் போன்ற மார்பில் தேய்ந்து அந்தக் குளிருக்கு இதமான சூடு கொடுத்து அவனை பரவசம் அடையச் செய்தன. பல்லவனது மாமல்லபுரத்துக் கோபுரமோ வீரியத்தின் புதுப் புது அளவுகளை எய்தி அவளது தேன் பெட்டகத்தை நிறைத்து, அதன் மிருதுவான கெட்டியான இறுக்கமான இன்பத் தசைகளில் உரசி நந்தினியின் மேனியெங்கும் புல்லரிக்கச் செய்தது. அவளது பூங்கரம் அவனது தோள்களை மாலையாக்கிக் கட்டிப் பிடித்தன. அவளது சுவாசக் காற்றின் சூடு அவனது கழுத்தில் உஷ்ணத்தைப் பெருக்க, இருவரும் மேலும் கீழும் அசைவை இன்னும் வேகமாகத் தொடங்கினர். இருவரின் முனகல்களும் இப்போது காட்டின் நிசப்ததைக் கலைக்க, அங்கிருந்த எல்லா ஜீவிகளும் விழித்துக் கொண்டு, தத்தம் துணையுடன் இணைசேர, நதியின் மறுபுறம் இருந்த காட்டுப் பகுதியில் இருந்த வன விலங்குகளும் கூட இந்தத் திருவிழாவில் கலந்து களித்தன. பல்லவன் நந்தினியின் இன்ப வீதியில் தனது தேரோட்டத்தின் வேகத்தை அதிகரிக்க, அவர்களது காமப் பயணம் சொர்க்கத்தின் உச்சிக்கு கூடிய விரைவிலேயே எய்தப் போகிறோம் என்ற உணர்வில், நந்தினியும் அவனது இயக்கதிற்கு ஈடு கொடுக்கும் வகையில், தனது அழகிய பின்னழகைத் தூக்கியும் இறக்கியும் கொடுத்து அவனது செங்கோல் தனது பெண்மையும் ஆழமாக ஆட்சி புரிய ஏதுவாக ஒத்தாசை செய்தாள். ஆனால் இது ஒருவரின் ஆட்சியல்லவே! இருவர் இணந்து புரியும் ‘மத்தியில் கூட்டாட்சி” அன்றோ. அந்தக் கூட்டாட்சியின் இன்பம் இருவரையும் மெய்மறக்கச் செய்ய, அவர்கள் இருவரும் தத்தம் சுய நினைவை மெல்ல மெல்ல இழந்து, முனகல்கள் அதிகமாக க, அந்தக் காட்டுப் பகுதியின் நிசப்தம் முற்றிலும் விலகி இப்போது ஆர்ப்பாட்டமாகியது. இளைய பல்லவன் தனக்கே உரிய நிதானத்தைக் முற்றிலும் கைவிட்டு, பெரும் முனகலுடன் அந்தப் பைங்கிளியின் மீது தனது இயக்கத்தை வெகு துரிதமாகத்தொடர, அவனது ஆண்மையின் வாள் அவளது இறுகிய உறையில் முழு வீச்சில் இழுத்து இழுத்துப் பாய்ச்ச, அந்த மீன் விழியாளின் கீழ் இதழ்கள் மீனின் வாய்போல் திறந்து மூடி அவனை இன்பப் பிரவாகத்தில் மூழ்கச் செய்தன. அவனது ஒவ்வொரு பாய்ச்சலுக்கும் ஈடு கொடுக்கும் வகையில் நந்தினியும் தனது அசைவைஆட்டி, வீல்வீல் என்று இன்பக் கூச்சல் கொடுக்க, பறவைகள் சல சலக்க, சிங்கங்கள் கர்ஜ்ஜித்து தத்தம் துணையின் பின் புறம் ஏறி இணை கூடா, யானைகள் எக்காளமிட்டு ஆர்ப்பரிக்க அந்தப் பிரதேசமே திருவிழாக் கோலம் பூண்டு, சில கணங்களுக்கு பெரும் ஒலி எழுப்பியது. உரசல்கள் உச்சக் கட்டத்தை எய்த, வானத்தில் வலம் வந்த முகில்கள் காற்றின் வேகம் அதிகரித்ததின் விளைவாக பெருமளவில் மோதிக் கொள்ள, அங்கு ஒரு பெரிய மின்னல் அடித்தது. இரு நாட்களாக அவனது லிங்கத்தில் புல்லாங்குழல் வாசித்து லயிக்க வைத்த அந்தப் பூங்கொடியாள், இன்று அந்த புல்லாங்குழல் தனது மேனியை வீணையாக்கி தனது அந்தரங்கத்தினுள்ளில் புதிய ராகங்களை உருவாக்குவதை உணர்ந்தாள். அதற்கு ஈடு கொடுக்க அவளது கால்களை இன்னும் நன்றாக விரித்து காயத்தில் வைத்து, முழு நிலவை வெள்ளித் தட்டாக பாவித்து,அதன் மீது நடனமாடத் தொடங்கினாள் அந்த நர்த்தகி!! நந்தினி தனக்குள் இருந்த அவனது ண்மை இன்னும் விறைப்படைந்து தனது அடி வயிற்றில் ழத்தில் பெரும் சூடாக இருப்பதை உணர்ந்தாள். அவளது யோனித் தசைகளின் அசைவு அவனது ண்மையைப் பால் கறப்பது போல் இழுக்க, திடீர் என்று அடித்த மின்னலின் தாக்குதலில் அவளது தலைக்குள் பெரும் இடி இடிப்பது போல் உணர்வு ஏற்பட்டது. தனது சுய நினைவை முற்றிலும் இழந்து தனது மடிக்குள் புதுப் புது இனிய அலைகள் எழும்பு தனது மேனியெங்கும் பரவ, பெரும் கூச்சலுடன் அவளது பூங்கரங்கள் அவனை இன்னும் கெட்டியாகப் பிடிக்க, அவளது விரல் நகங்கள் அவனது முதுகில் கீறி கோலம் போட அங்கு ஒரு போர்க்களமே உருவானது. இளையபல்லவன், தனது கட்டுப்பாட்டை முற்றிலும் இழந்தான். நந்தினி தனது உச்சக் கட்டத்தை எய்திக் கொண்டிருக்கிறாள் என்ற உணர்வு, அவளது குரலிலும், கைவிரல்களின் இறுக்கத்திலும், இதற்கெல்லாம் மேலாக, அவளது யோனித் தசைகளின் இறுக்கத்தின் அசைவிலும் உணர்ந்த பல்லவன், காம வெறியுடன் தனது உச்சக் கட்டத்தை எய்த, தனது சிம்மக்குரலில் கர்ஜ்ஜித்துக் கொண்டே, “தேவி . . .” என்று முழங்கியவாறே, இன்னும் ஆழமாகத்தனது வாளை அதன் ஊறையில் பாய்ச்ச, அணை வெள்ளம் திறந்தது போல் அவனது இன்ப வெள்ளம் பீரிட்டுக் கொண்டு புறப்பட்டு, மாமல்லபுரத்துக் கோபுரம் எரிமலைபோல் வெடித்து பாண்டிய நாட்டு காவிரி நதியுடன் சங்கமித்து, அந்த இருவரின் கந்தர்வ விவாகம் இனிதே நிறைவு பெற்றது!!! புயலுக்குப் பின் அமைதி என்பது போல் அந்த வனம், பேரிரைச்சலுடன் எங்கும் காம ஆர்ப்பாட்டத்துடன் எக்காளமிட்டு ர்ப்பரித்த அந்தப் பிரதேசம், சற்று நேரம் கழிந்தவுடன், அந்த ஒலியில் அலைகள் ஓய்ந்து பூரண நிசப்தம் நிலவியது. காற்று ஓய்ந்து அங்கு காவிரி நதியின் மெல்லிய சலனம் மட்டுமே கேட்டது. அங்கு எரிந்து கொண்டிருந்த தீப்பந்தம் கூட, அந்தப் பெருங்காற்றில் அணைந்து விட்டது. இப்பொது வெள்ளி நிலவின் தகனம் மட்டுமே அந்தப் பேரெழில் மிக்க காட்டுப்பகுதியை பேரொளியுடன் திகழச் செய்து கொண்டிருந்தது. பாண்டிய நாட்டு இளவரசி நந்தினி தேவி, மெல்ல மெல்ல சுய நினைவுக்கு வரத்தொடங்கினாள். அவளது அல்லி விழிகள் மெல்லத் திறக்க, பல்லவனின் தேக்கு மரம் போன்ற திண்மை மிக்க கரங்கள் தனது மெல்லிடியை வளைத்துப் பிடித்தபடியே அவன் தனது அருகில் ஆழ்ந்த துயில் கொண்டிருப்பதைக் கண்ட அவளுக்கு அப்போது தான் பூரண சுய நினைவு வந்தது. இருவரும் இன்ப அணைப்பின் இறுக்கத்தில் தழுவியவாறே இருந்த நிலையை உணர்ந்த அந்த மயில் நாணத்தில் தன் பவள மேனி சிலிர்த்தவாறே முற்றிலும் கண்களைத் திறக்க, அந்த வனப்புறத்தில் சற்று முன்பு அரங்கேறிய நாடகம் தெள்ளத் தெளிவாக அவள் ஞாபகத்திற்கு வந்தது. தொடரும் பாண்டி நாட்டு பைங்கிளி - 8 நந்தினி தேவிக்குத் தன்னையே நம்ப முடியவில்லை! மூன்றே நாட்களில் தனது வாழ்க்கை எப்படி மாறி விட்டது என்று வியந்தாள். ஆண்களை ஏறெடுத்தும் பாராத தான், திடீர் என்று இளய பல்லவன் தனது வாழ்வில் அறிமுகம் ஆனதும் சந்தித்த அன்று மாலையே "சங்கு" ஊத வைத்ததும், பின் ஒன்றன் பின் ஓன்றாகத் தனது மேனியில் இன்பப் புளகாங்கிதங்களின் ஆனந்த அலைகளில் திளைக்க வைத்ததையும், கடைசியாகச் சற்று முன்பு தன்னைக் கந்தர்வ விவாகம் புரிந்து தனது யோனியைத் தனது ஆண்மையின் வேல்மீது மோதிரமாக ஆக்கி மணம் புரிந்து, தனது கன்னிக் கோட்டையைக் கிழித்து தனது மன்மத மாளிகையைப் பூரணமாக ஆக்கிரமித்து காமப் போரில் கடுமையாக ஈடுபட்டு தன்னை இன்பத்தின் உச்சியில் மீண்டும் மீண்டும் வெடிக்கச் செய்த தன் மனம் கவர்ந்த கள்வன், இப்போது அமைதியாகக் குழந்தை போல் நித்திரையில் லயித்திருந்ததை நந்தினி ஆர்வத்துடன் சற்று நேரம் தனது மான் விழிகளால் மொய்த்தாள். நினைக்க நினைக்க தித்திக்கும் அந்த இன்பத்தில் தோய்ந்தவாறே தனது ஒயில் மேனியை அந்த மஞ்சத்தில் இருந்து எழுந்து அந்த வனாந்தரத்தின் நிசப்த்தத்தில் கொஞ்சும் தமிழ்போல் மெல்ல ஓடிக்கொண்டிருந்த காவிரி நதியை நோக்கி மயில் நடை பயின்று அந்தக் குளிர் நேரத்தில், தனது கால்களில் தண்ணீர் பட்டதும் புத்துணர்வு பெற்றாள். தனது பொன்மேனியெங்கும் தனது பூங்கரங்களால் நீரைக் குவித்து தண்ணீரால் குளிப்பாட்ட அவளுக்கு உற்சாகம் பீரிட்டுக் கொண்டது. தன்னையும் அறியாமல் அவளது செவ்வாயில் இருந்து மெல்லிய முனகல் இசையாக வெளிப்பட, இன்னிசைக் குயில் நாதம் கேட்ட இளைய பல்லவன், தனது ஆயாச உறக்கத்தின் பிடியில் இருந்து விடுபட்டு மெல்ல மெல்லத் தன் கண்களைத் திறக்க முற்பட்டான். பாலைவனச்சோலையின் அழகில் அங்கு ஒரு பளிங்குச் சிலை ஆற்றில் நீராடிக் கொண்டிருப்பதைக் கண்ட பல்லவன், கூர்ந்து நோக்கி அது தனது புத்தம் புதிய துணைவியாகிய - பாண்டி நாட்டுப் பைங்கிளிதான் என்பதை உணர்ந்து தனக்குத் தானே புன்னகை செய்து கொண்டான். மூன்று நாட்களாக பாண்டிய இளவரசியை இன்பத்தில் தோய்த்து எடுத்து, சற்று முன் வெண்ணிலாவின் பிரகாசத்தில் தான் அவளைக் காமத்தில் சலவை செய்ததும் அவளது மேனியைக் குதூகலப் படுத்தியிருக்க வேண்டும் என்பதை உணர்ந்த பல்லவன், அந்த பவள மேனி ஜொலிக்கும் நிலா வண்ணத்தில் மிதந்த அழகை மிகவும் நிதானமாக பஞ்சணையில் சாய்ந்தவாறே ஆராய்ந்து ரசிக்க, நந்தினி தன்னை அவன் கவனிப்பதை திடீர் என்று உணர்ந்து, நாணம் சூழ, அவளது முகம் கோவைப் பழம் போலச் சிவக்க, வேறு திசையில் திரும்பிக் கொண்டுத் தனது நீராட்டத்தைத் தொடர்ந்தாள். பல்லவனுக்கோ இது இன்னும் சௌகரியமாகப் போய் விட்டது - "வானிலே ஒரு நிலா! நேரிலே இரு நிலா!!" என்று அவளது திரண்டு பருத்து உருண்ட பின்னழகுகள் அவனுக்கு நிலவில் வெளிச்சத்தில் வரவேற்றது போல் தோன்ற, அவனது ஆண்மை மீண்டும் விழித்துக்கொண்டது. எத்தனை முறை வேலைப் பாய்ச்சுவதனாலோ அல்லது அம்பை எய்துவதனாலோ சற்றும் தளராமல் தொடரும் பயிற்சி பெற்றிருந்த அந்த மாவீரன், காம வேல் பாய்ச்சுவதில் மட்டும் சளைத்தவனா என்ன?? அதும் இத்தனை பேரெழில் பெற்ற பெண் மயில் அங்கு தனது பெண்மையில் வந்து "பாய்ச்சு" என்று விளிக்கும் பாணியில் குனிந்து நின்று கொண்டு வரவேற்கும் போது, தனது அம்பு பாய்ச்சாவிட்டால், பல்லவ வம்சத்துக்கே பெரும் இழுக்கல்லவா என்ற கடமை உணர்வு உந்த, இளைய பல்லவன், தானும் அந்த பஞ்சணையில் இருந்து எழுந்து சிங்க நடைபோட்டு அந்தப் பைங்கிளியை நோக்கி நடந்தான். நந்தினி தேவிக்கு அவள் வேறு திசையில் திரும்பி இருந்தாலும் உள்ளுணர்வு தன் "அவன்" தன்னை நோக்கி வருகிறான் என்று கூறியது, மேனி யெங்கும் சிலிர்ப்புடன் அவன் வரவை எதிர் பார்த்தாலும் அவள் திரும்பாமலே குனிந்து தனது நீராட்டலைத் தொடர்ந்தாள். அவன் அருகில் வர வர அவளது பின்னழகு இன்னும் அழகாகத் தென்பட்டது. அந்த இரட்டை நிலவுகளின் நடுவே அவளது பெண்மையின் பெட்டகம் நிலவின் ஒளியில் ரோஜா மலர் இதழ்கள் போல விரிந்து சற்று முன்பு அவனது விந்து பாய்ச்சப் பட்டிருந்த அவளது பொந்து, புன்னகை புரிந்து கொண்டு அவனை மனதார வரவேற்றது! நீரில் அவனது கால் பட்டதும் கேட்ட சத்தத்தில் அவன் தனக்கு வெகு அண்மயில் வந்து விட்டான் என்று உணர்ந்த நந்தினி உவகையுடன் அவனது 'வரவு'க்காகக் காத்திருந்தாள். புன்னகையுடன் அவளது அருகில் வந்து அவளது பின்புறம் கம்பீரமாக நின்றிருந்த பல்லவன், மூன்று நாட்களாக முன்னுரை படித்து விட்டதால், அடுத்த கவிதை எழுத மேலும் முன்னுரை தேவையில்லை என்பதைத் தெள்ளத் தெளிவாக உணர்ந்திருந்ததால் அவளது குனிந்திருந்த இடையைத் தனது கைகளால் இறுக்கிப் பிடிக்க, நாணல் கொடிபோல நெளிந்து வளைந்த அந்த பூங்கொடியாளது பளிங்கு மேனி மீது அவனது கோல் உராய்ந்து புதுப் புதுக் கவிதைகளை எழுத, அவளது முனகல் அந்த வனப் பிரதேசத்தில் ரீங்காரம் செய்தது. தென்றல் காற்றும் வாடைக் காற்றும் கலந்து அங்கு குளிர் சேர அந்த குளிரை நீக்க அவர்களது மேனிகள் உராய்ந்து அங்கு கடும் உஷ்ணத்தை உண்டாக்கி அனல் பறக்க வைத்தன. பல்லவனது ஆண்மை நாகம் போல படமெடுத்து சீறியெழுந்து அதன் விஷத்தைக் கக்கும் முன் தனது 'பொந்தில்' புகுந்து படமாட வேண்டும் என்று அவளது பின்னழகுகளின் நடுவே வருடிக் கொண்டு அந்த வஞ்சியின் வஞ்சிக் கோட்டையின் முகப்பில் புகுந்து விடத் துடித்தது. நந்தினியின் மேனியெங்கும் புளகாங்கிதம் அடைய அவள் தனது வாழைத் தொடைகளை இன்னும் விரித்துக் குனிந்தவாறே, அவனது வாள் தனது 'உறை'யில் சொருகப் படுவதற்கு ஏதுவாக வளைந்து கொடுத்தாள். அவளது இன்பக் கோட்டையின் வாசல் ஏற்கனவே தகர்க்கப் பட்டிருந்ததால், அவனது ஆண்மை தங்கு தடையின்றி அவள் அங்கத்தின் உள்ளில் பிரவேசிக்க, அந்த இன்ப ஊடுருவலில் கண் மயங்கினாள் அந்த மாது. ஏற்கனவே விறைத்துத் திண்மையுடன் திகழ்ந்த அவனது தடி, அவளது மடியின் மடிப்புகளுக்குள் சென்றதும் அந்த இன்பப் பெட்டகத்தின் பட்டு இதழ்களின் அணைப்பிலும் அந்த இளம் சூட்டின் நெருடலிலும் இன்னும் பூரித்து வெடித்து விடும் அளவுக்குத் துடித்தது. வெகு சிரமத்துடன் கடமையுணர்வுடனும் கட்டுப்பாட்டுடனும், கண்ணியமாகத் தனது காம வே¨லையில் ஈடுபட்டான் பல்லவன். பல்லவனின் கரங்கள் அவளது மாங்கனிகளைக் கைகளுக்குள் பிழிந்தவாறே அவளுக்குள் தனது வேலைப் பாய்ச்சிப் பாய்ச்சி தனது இயக்கத்தின் வேகத்தை அதிகமாக்க, நந்தினி தேவியும் தனது உடலை முன்னும் பின்னும் அசைத்து அவனது ஆட்டத்திற்கு ஈடு கொடுத்தாள். தனது இதய ராணியின் யோனியின் தசைகள் அசைந்து அசைந்து அவனது ஆண்மையைப் பிழிந்து அவனை படாத பாடு படுத்தினாலும், பல்லவனது திருவிளையாடல் மீண்டும் ஒரு நாழி நேரம் தொடரவே செய்தது!! Pandi Naattu PainkiLi 07 பாண்டி நாட்டு பைங்கிளி – 7 முந்தைய பாகத்தின் கடைசி .... மீண்டும் அங்கு ஒரு புயல் உருவாக, காமப்போரில் உச்சக்கட்டத்திற்கு வந்து நந்தினி தேவி, பேரிரைச்சலுடன். அந்தக்காடு முழுவதும் கேட்கும் அளவுக்கு முனக, உச்சக்கட்டம் அடையவும், பல்லவன் அவளது பெண்மைப் பெட்டகத்தின் பிழியலில் தாங்கவொண்ணா இன்பத்தில் தோய்ந்து தானும் நந்தினியின் பாண்டி நாட்டு பொந்துக்குள் பல்லவ விந்தை சீறிக் கொண்டு பாய்ச்ச, அவர்களது கந்தர்வ விவாகத்தின் முதலிரவில் இரண்டாம் கட்டம் நிறைவேறியது. இருவரும் இன்பக் களைப்பில் மீண்டும் பஞ்சணையின் வந்து சாய்ந்து அணைத்த வாறே சற்று இளைப்பாற நடு நிசியைத் தாண்டி குளிர்க்காற்று இருவரையும் அணைத்துக் தவழ்ந்து சென்றது. தொடர்கிறது........ இளைய பல்லவனும் பாண்டி நாட்டு இளவரசி நந்தினி தேவியும் அந்த பௌர்ணமி நிலவின் ஒளியில் தங்களது கந்தர்வ விவாகத்தின் இரண்டாவது புணர்ச்சியின் களைப்பில் சற்றெ அயர்ந்து விட்டனர். நடு நிசியும் கடந்து இரண்டு நாழிகள் கடந்து விட இதுவரை அவர்களைத் தாலாட்டிக் கொண்டிருந்த தென்றல் காற்றை செல்லமாக அதட்டி விரட்டு அங்கு குளிர்ந்த வாடைக் காற்று வீசத் தொடங்கியது. நந்தினி தேவி அந்த சிறிய ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இருந்து திடீர் என விழித்து புத்துணர்வுடன் எழுந்து பஞ்சணையில் இருந்தாள் – தான் பூரண நிர்வாணக் கோலத்தில் இருப்பதையும் தனது பூமேனி இத்தனை நேர இன்பப் போரில் களைத்திருந்தாலும் இன்னும் அந்த அதிர்வுகளில் இருந்து முழுவதாக விடுபடவில்லை என்பதையும் உணர்ந்த அவள் அருகில் இளைய பல்லவன் ஆழமாகச் சுவாசித்து கொண்டு உறக்க நிலையில் இருப்பதையும் கண்டாள். சிறிது நேரம் அவள் அவனது பிறந்த மேனியையும் தேக்கு போன்ற வலிமை நிறைந்த புஜங்களையும் அகன்ற மார்பையும் கடைந்தெடுத்த மரம்போன்ற தொடைகளையும் கண்டு ரசித்தவள், அவனது லிங்கம்– தனக்குள் இந்த இரவில் இரண்டு முறை பிரவேசித்து தன்னை கடும் இன்ப இம்சைக்கு உள்ளாக்கிய அவனது வேல் ஆயுதம் – இப்போது சுருங்கி ஒரு புழுவைப் போல சுருங்கி படுத்துக் கிடப்பதைப் பார்த்ததும் துணுக்குற்றாள். அந்த மைவிழியாளுக்கு மனதுக்குள் பெரும் சினம் உண்டானது – “பேரெழில் படைத்த பாண்டி நாட்டுப் பைங்கிளி தான் அண்மையில் இருக்கும்போது இவரது ஆயுதம் இப்படி சுருங்கி இருப்பது தனது அழகுக்கும் ஆற்றலுக்கும் பேரிழுக்கல்லவா” என்ற எண்ணம் ஓங்க, தோழி பூங்கோதை முந்தைய தினம் –“தேவி, பல்லவ நாட்டுக்கு பாண்டி நாடு சற்றும் காமத்தில் குறைந்ததல்ல என்று நீங்கள் தான் பல்லவருக்கு நிரூபிக்க வேண்டும்” - என்று கூறியது அவளது செவிகளில் இன்னும் ரீங்காரம் இட்டுக் கொண்டிருக்கத்தான் செய்தது. காமப் போரில் ஆணும் பெண்ணும் சரி சமமாக ஈடுபட்டாலே புணர்ச்சியில் பூரணத்துவம் பெறும் என்பதையும் நன்றாகவே அறிந்திருந்த நந்தினி தனது பளிங்கு மேனியை பல்லவனில் பலம் பொருந்திய உடலுடன் இணைய விழைந்தாள். மெல்ல எழுந்து அவனது மார்பின் மீது தனது குற்றால அருவி போன்ற குழல்களை படர விட்டு அவனது முகத்தைத் தனது பூங்கரங்களால் வருடத் தொடங்கினாள். அவளது முகம் அவனது முகத்தை நோக்கி அண்மையில் சென்று உறவாட, கன்னத்துடன் கன்னம் உரச அங்கு ஒரு புதிய போரின் துவக்கம் அடித்தளம் கண்டது. பல்லவன் ஆழ்ந்த நித்திரையில் இருப்பது போல் பாவித்தாலும் அவனது மனம் நன்றாக விழித்தே இருந்தது. கண்களை மூடி ஆழமாக சுவாசித்துக் கொண்டிருந்தவன் அவளது மெல்லிய அசைவுகளைப் பூரணமாக அறிந்து கொண்டாலும் மையல் கொண்ட இந்த கயல் விழியாள் என்னதான் செய்கிறாள் என்று பார்க்கும் ஆவலில் அவளது செயல்களைத் தொடரட்டும் என்ற பாணியில் சயனித்துக் கொண்டிருந்தான். தனது மார்பில் உரசிய அவளது நறுமணம் கொண்ட தலை முடி அவனது உடலில் புதிய உஷ்ணத்தைக் கிளப்பியது. கன்னத்தோடு கன்னம் உரசிய அந்த பைங்கிளியின் மிருதுவான இளம் சூடு அவர்களின் மூன்றாவது புணர்ச்சி அதிக தூரத்தில் இல்லை என்பதை அவனுக்கு உணர்த்த தனது விழிகளை மெல்லத் திறந்தான். நந்தினி அவன் கண்களைத் திறப்பதைக் கண்டு சற்றே முகத்தை உயர்த்தி தனது மீன் விழிகளை அவனது கூரிய பார்வையுடன் அந்தரங்கமாக உறவாட விட்டாள். கண்ணும் கண்ணும் உரசும்போது அங்கு காமம் மனதில் மீண்டும் கொழுந்து விட்டு எரியத்தொடங்கியது.‘ மன்னா! என்ன களைத்து விட்டீர்களா...’ என்று அவனை ஒரு புன்னகையுடன் வினவ, வெகு நிதானமாக பல்லவன் சிரித்துக் கொண்டே, “தேவி, பல்லவன் ஒருபோதும் களைத்துப் போக மாட்டான். மேலும் இவ்வளவு ஒயில் படைத்த அழகுப் பதுமை அருகில் இருக்கையில் தூங்கத்தான் முடியுமா?? ..ஒரு சிறிய இடைவேளை... அவ்வளவே....” என்று கூற அவள் முத்துப் பற்கள் அந்த காயும் நிலவில் திளங்க அவளது நகைப்பு அந்த வனத்தில் மணியோசைபோல் ஒலிக்க அவளது காய்கள் அதற்கேற்ப அசைய, சில கணங்கள் பல்லவன் தன்னையும் அறியாமல் லயித்து விட்டான். அவர்களது காம நாடகத்தின் அடுத்த கட்டத்தின் முக்கிய பாகம் நாயகிக்குத்தான் என்று மௌன மொழியில் அவர்களது விழிகள் ஒப்பந்தம் செய்து கொள்ள அவள் தனது நாயகனின் உதடுகளோடு தனது கோவைப் பழ இதழ்களை இணைத்து அமுது ஊட்டி விட்டாள். பல்லவன் அவளது பழரசத்தை அருந்தியபடியே தனது கைவிரல்களால் அவளது தோள்களையும் முதுகையும் வருட நந்தினி தனது மாங்கனிகள் போன்று பழுத்துத் தொங்கிக் கொண்டிருந்த முலைகளை அவனது பரந்த மார்பில் உரச, மனதில் எரிந்து கொண்டிருந்த தீ, இருவரின் உடல்களிலும் காமத்தின் புதிய தீப்பொறிகளை உருவாக்கியது. நந்தினி சற்று குனிந்து நோக்க, பல்லவனின் லிங்கம் இப்பொது புத்துயிர் பெற்று கோபுரம் போல் கம்பீரத்துடன் நிற்பதைக் கண்டு பெருமையுடன் அவள் தனது பூங்கரங்களுக்குள் சிறைப்படுத்தினாள். ஆனால் வீரியம் கொண்ட வீரன் கட்டுக்கடங்காமல் விறைப்புடன் அவனது திண்மை தனது கைக்குள் துடிப்பதை உணர்ந்த அவள் சமாதான பாணியில் அவனது ஆயுதத்தைத் தனது கைகளால் தாலாட்ட, அவனது எழுச்சி இன்னும் திண்மை பெற்று விண்ணை நோக்கி நின்றது. பொழுது விடிய இன்னும் சமயம் அதிகம் இல்லை என்று உணர்ந்த நந்தினி தனது பவள மேனியை அவனது சூடான உடல் மீது படர விட்டு குளிர் காயும் பாணியில் தனது இரு கால்களையும் அவனது கால்களின் இரு பக்கமும் வைத்து குப்புறப் படுத்து அவன் மீது சாய அவனது லிங்கம் அவளது தேன் பெட்டகத்தின் மீது மெல்ல மெல்ல உரசியது. அந்த இரவின் முந்தைய பாகத்தில் இருமுறை தனது மன்மத மேடையை சிம்மாசனம் ஆக்கி அந்த வஞ்சிக் கோட்டைக்குள் புகுந்து அரசாட்சி செய்த பல்லவ இளவலின் செங்கோல் மீது தான் இப்போது அமர்ந்து ஆள வேண்டும் என்று அவள் மனம் குறு குறுப்புடன் நினக்க, சேர நாட்டு காமக் களியாட்டங்களின் ஒருபகுதியாக தேங்காய் உரிப்பது பற்றி தனது தோழி இயம்பியிருந்ததும் அவள் நினைவுக்கு வந்தது. ஆனால் இதில் வெகு கவனமாக இருக்க வேண்டும் என்ற எச்சரிக்கையும் அவள் எண்ணத்தில் கொண்டு, நேர்த்தியாக அவளது கால்களை விரித்து பூங்கரத்தில் பல்லவனில் லிங்கத்தை அவளது குனிந்து விரிந்த தொடைகளின் நடுவே இருந்த மலரின் இதழ்களின் நடுவே செலுத்தி, மிகவும் மெல்ல தன் பளிங்கு மேனியைத் தாழ்த்தி அவனது செவ்வாழைப் பழத்தை தனது பெட்டகத்துக்குள் விழுங்கினாள். பல்லவன் இன்பத்தில் மூழ்கி அவளது கோட்டைக்குள் மூன்றாவது பிரவேசனத்தில் தற்போது அவள் மேலே இருந்ததால் இன்னும் ஆழமாகச் சென்று அவளது மன்மதச் சுரங்கத்தின் அந்தரங்கங்களை இன்னும் ஆழமாக ஆயுதப் பயிற்சியில் ஈடுபட, நந்தினி தனது தாமரை மேனியை மெல்ல மேலும் கீழும் ஆட்டத் தொடங்கினாள். அவனது தோள்களைத் தனது கைகளால் பிடித்துக் கொண்டு மீண்டும் முகத்துடன் முகம் சேர்த்து பஞ்சு மார்பகங்கள் அவனது நெஞ்சில் இம்சை செய்ய, தனது இயக்கத்தின் வேகத்தை மெதுவாகக் கூட்டினாள். குதிரைச் சவாரியில் அவள் தேர்ச்சி பெற்றிருந்ததால் அவளுக்கு அவ்வளவு கடினமாக இருக்கவில்லை. மாறாக ஒவ்வொரு முறை தான் உடலைக் கீழே தாழ்த்தும் போதும் தூண் போன்ற அவனது திரண்ட செங்கோல் தனது மலர்ப் பெட்டகத்தைத் துளைத்துக் கொண்டு அடி வயிற்றில் சென்று நிறைந்து முட்டுவது அவளுக்கு பேரின்பத்தைக் கொடுத்தது. வேகத்தையும் ஆழத்தையும் அவள் புரவியின் மீது இருக்கும்போது எவ்வளவு கட்டுப் பாட்டுடன் செய்வாளோ அவ்வளவு கவனத்துடன் செய்ய, அவர்களின் புணர்ச்சியின் வேகமும் தாகமும் அடுத்த உச்சத்தை நோக்கிச் சென்று கொண்டிருந்தது. பல்லவனுக்கு தன் மீது படர்ந்திருந்த கொடியிடையாளின் பட்டு மேனியின் இளம் சூடும் அவளது அன்னம் போன்ற அசைவும் ஒவ்வொறு இயக்கத்திலும் அவனது ஆயுதத்தில் புதுப் புது உணர்வுகளை எழுப்பியது. அரை நாழி புணர்ச்சியில் ஈடுபட்டு காமத்தில் திளைத்துக் கொண்டு இருந்தபோது திடீர் என்று காட்டுக் கோழியின் ‘கொக்கரக்கோ’ என்ற கூவல் அந்த வனாந்தரத்தில் கேட்க, இருவருக்கும் இப்போது புறப்பட்டால் தான் விடியும் முன்பு மதுரை மாநகரைச் சென்று அடைய முடியும் என்று அறிந்ததனால், பல்லவன்“ தேவி, நாம் எழும்பிப் புறப்படுவோம்” என்று அவள் செவியில் கூறினான். நந்தினிதேவி திடுக்கிட்டாள் “என்ன.. இந்த ஆட்டத்தை முடிக்காமலா..” என்று பிரிவின் வேதனை தாளாமல் கேட்க... பல்லவன் கல கல வென்று சிரித்து, “கவலைப் படாதே தேவி.... நாம் மதுரை சென்றடைய இன்னும் ஒரு நாழி எடுக்கும்.. அதுவரை நாம் புரவியின் மீதிருந்து நமது ஆட்டத்தைத் தொடர்ந்து கொண்டே செல்வோம்” என்று கூற நந்தினி தேவி பல்லவனின் அற்புதமான திட்டத்தை நினைத்து அயர்ந்து விட்டாள். பல்லவன் இருவரின் ஆடைகளையும் ஒரு மூட்டையாக்கி கையில் எடுத்துக் கொண்டு, “தேவி... பஞ்சணையையும் மற்ற பொருட்களையும் தோழன் கபிலனும் அவனது காதலியும் நாளை கவனித்துக் கொள்வார்கள்.” என்று அவளது கரம் பிடித்து நந்தினியின் புரவி நின்ற இடத்தை நோக்கிக் கூட்டிச் சென்றான். ஆடை மூட்டையை புரவியின் முன் பாகம் கட்டி விட்டு, பல்லவன் தான் முதலில் குதிரையின் முதுகில் பூரண நிர்வாணக் கோலத்திலேயே அமர்ந்து கொண்டு, பின்னர் அவளை அலாக்காகத் தூக்கி தன்னை நோக்கி இருக்கும் படி தனது மடியில் அவள் கால்களை விரித்து தனது செங்கோல் மீண்டும் அவளது மதன மாளிகைக்குள் இருக்கும்படி செய்து விட்டு, அவள் செவியில் மெல்ல கிசுகிசுத்தான்“ தேவி என்னை கெட்டியாகப் பிடித்துக் கொள்” என்று கூறி விட்டு குதிரையின் கடிவாளத்தை மெல்ல அசைக்க புரவி மெல்ல புறப்பட்டது. வாடைக் காற்றின் குளிருக்கு இருவரின் உடல்களின் இறுகிய் அணைப்பு சூடாக இருந்தது. மேலும் நந்தினியின் பொந்துக்குள் புகுந்திருந்த பல்லவனின் லிங்கம் புரவியின் ஒவ்வொரு அசைவிற்கும் ஏற்ப உள்ளேயும் வெளியேவும் அசைய அவர்களது புணர்ச்சி இப்போது ஒரு முற்றிலும் புதிய நிலையை எட்டிக் கொண்டிருந்தது. நந்தினியின் புரவி தன் எஜமானியைப் பற்றி பெருமை கொண்டிருந்தது – இரண்டு நாழிகட்கு முன்பு அவளது ‘வீல்..’ என்ற சத்தம் அந்த காட்டுப் பிரதேசத்தைக் கிழித்தபோது அது சற்று கவலையுடன் குரல் கொடுக்கவே செய்தது. ஆனால் பின்னர் கேட்ட முனகல்கள் .. வாயில்லா ஜீவனானாலும் இதை ஊகிக்கவா முடியாது.. எஜமானியும் அவளது துணையும் தன்னைப் போல் ஆடையில்லாக் கோலத்தில் தன் மீது வந்து அமர்ந்ததும் அவர்கள் புணர்ச்சி தனது சவாரியில் நடக்கிறது என்ற பெருமிதத்தில் அதற்கு உற்சாகம் பீரிட்டுக் கொண்டு வர, மெல்ல மெல்ல வேகம் கூட்டி நாலு கால் பாய்ச்சலில் செல்ல, அதன் ஒவ்வொரு பாய்ச்சலுக்கும் ஏதுவாக அவரகளின் காமக் காய்ச்சலின் முனகல்கள் கூடிக் கூடி வந்தன. ஏறக்குறைய ஒரு நாழி நேரம் அந்தப் பாய்ச்சலின் வேகத்தில் காமத்தின் புதிய ஆழங்களையும் உச்சங்களையும் கண்ட நந்தினியும் பல்லவனும் “ஆ... ஆ...” என்று உச்சக்கட்டம் அடைய, புரவியும் தனது வேகத்தைக் குறைத்து, சிறிது நேரத்தில் கோட்டையின் வெளிப்புறத்தில் உள்ள மரத்தடியில் சென்று நிற்க, இருவரும் தத்தம் உடைகளை அணிந்து கொண்டு கோட்டைக்குள் செல்லும் ரகசிய பாதையின் முகப்பில் காத்துக் கொண்டிருந்த சேனாதிபதி மகன் கபிலனையும் அவனது காதலி பூங்கோதையையும் கண்டன. பூங்கோதை நமட்டுச் சிரிப்புடன் இளவரசி நந்தினியை வரவேற்று அந்தப்புரத்துக்கு அழைத்துச் சென்றாள். பல்லவன் தனது விருந்தினர் அறைக்குச் செல்ல இவ்விதம் இளைவ பல்லவன்– நந்தினி தேவியின் கந்தர்வ விவாகம் இனிதே நடை பெற்றது. (அடுத்த பாகம் - -> இங்கே) ஒரு மாதத்துக்குப் பின்...........அடுத்த பௌர்ணமி – முழு நிலவு காய்ந்து கொண்டிருந்தது மாமல்லபுரம் ....பல்லவ அரண்மனையின் அந்தப்புரத்துப் பஞ்சணை.... அங்கு ஒரு ஆண்கிளியும் பெண் பைங்கிளியும் கொஞ்சிக் கூடிக் குலவத் தயாராக இருந்தன... இளைய பல்லவனும் பாண்டி நாட்டு இளவரசி நந்தினி தேவியும் இனிதே இல்லறம் கொள்ளுவதற்கு முன்னோடியாக அன்றுதான் அவர்களது திருமணம் அந்த அரண்மனையில் கோலாகலமாக நடந்து முடிந்திருந்தது. பல்லவ அரண்மனையின் அந்தப் புரத்தில் பிரமிப்புடன் பிரவேசித்து படுக்கை அறையில் பஞ்சணையில் வீற்றிருந்த வண்ணம் தன் மனதைக் கொள்ளை கொண்ட அந்த பல்லவக் கள்வனை எதிர் நோக்கிக் கொண்டிருந்தாள். என்னதான் மணமுடிப்பதற்கு முன்பே எல்லாக் காரியங்களிலும் ஈடுபட்டிருந்தாலும், அந்த திருமண முதல் இரவின் எதிர்பார்ப்புக்கள் இருக்கத்தானே செய்யும்? கடந்த நாட்களின் நினைவுகளை அசை போட்ட அவளது மனதின் ஓட்டங்களில் மேனி சிலிர்த்து புல்லரிப்புடன் தனது இன்பப் பெட்டகம் கசிந்து ஈரமாவதை உணர்ந்த நந்தினி தேவி தனது வாழைத் தண்டு போன்ற தொடைகளை இறுக்கிய வண்ணம், மைவிழிகள் சொக்கி மயங்க, தன் கரம் பிடித்த புதுக் கணவன் இளைய பல்லவன் வரும் காலடி ஓசை கேட்க, எழுந்து நின்றாள். இளைய பல்லவன் கம்பீரத்துடன் அதே சமயம் மனதுக்குள் காம ஆர்வத்துடன் – சில முறை தனது கண்மணியான நந்தினியை அவளது ராஜ்யத்திலேயே சுவைத்திருந்தாலும் இப்போது அவள் குடிபுகுந்திருக்கும் தனது பல்லவ நாட்டின் அரண்மனையில் முறைப்படி மனைவியாகி கரம்பிடித்து இப்போது புணரும் அவாவில்– விறைத்துப் புடைத்து நிற்கும் தனது லிங்கத்தின் எழுச்சி, தனது ஆடையையும் மீறி காணப்படுவதை மறைக்க முயன்றவாறே, வேகமாக அடியெடுத்து தங்களது பள்ளியறையில் காலை வைக்கவும், பளிங்குச் சிலைபோல் எழில்மிகுந்த பாவையாக ஒயுலுடன் நிற்கும் அந்தப் பாவையை பார்வையாலேயே விழுங்கியவாறு நிற்க, நந்தினி எழுந்து தனது புதுக் கணவனின் முன் நாணம் ததும்ப நின்றாள். பள்ளியறையின் கதவை மூடி விட்டு, அவளை நோக்கி அடியெடுத்து முன்னேறிய அந்தக் கள்வனின் கட்டழகையும் தேக்குமரம் போன்ற புஜங்களையும் கயல்விழியாளின் கடைக்கண் மூலம் கூர்மையாக கவனித்த இளவரசி அவனது கால்களுக்கு நடுவே ஆடையை மீறித் திமிறிக் கொண்டிருந்த எழுச்சியையும் காணத்தவறவில்லை. தன் புது கணவனுக்குத் தன் மேல் இருந்த ஆசையில் அளவுகோலாக இருந்த அவனது செங்கோலின் விறைப்பு அவளுக்குப் பெருமிதத்தையே தந்தது. பல்லவன் நந்தினியின் அருகில் வந்து அவளது கண்களுடன் தனது கண்களைக் கலந்து விட்டான் – மௌன மொழியில் இருவரும் ஆயிரம் காவியங்களை சில கணங்களில் அந்தரங்கமாகப் பரிமாறிக் கொள்ள இருவரது உடல்களும் காமத்தின் உஷ்ணத்தில் தகிக்கத் தொடங்கின. என்னதான் சில முறை ஏற்கனவே கந்தர்வ விவாகத்தின் புணர்ச்சியை அனுபவித்திருந்தாலும், முதலிரவில் தமிழ்ப் பெண்ணுக்கே உரிய நாணமும் பண்பும் புடைசூழ, நந்தினி தனது பிராண நாதனின் கால்களில் விழுந்து வணங்கினாள். சில கணங்கள் குனிந்து பல்லவனின் பாதத்தை நமஸ்கரித்த அவள், தன் கணவன் தன் தோள்களைத் தொட்டு தூக்கி அணைப்பான் என்று எதிர் பார்ப்புடன் இருந்தவளுக்கு அடுத்த வியப்பு மூட்டும் செயலை பல்லவன் காட்டினான். கண்கள் மயங்கி குனிந்து வணங்கியவள் சற்றே சல சலக்கும் ஒலி கேட்க தன் கரிவண்டு விழிகளைத் திறக்க அவன் பாதங்கள் அருகே அவனது உடைகள் அவிழ்ந்து கிடப்பதைக் கண்டு வியப்புடன் தன் பட்டு மேனியை உயர்த்தி கண்கள் பட்டாம் பூச்சிபோல் படபடக்க நோக்கியவள் தனது முகத்திற்கு நேரே அவனது வேல் ஆயுதம் துடிப்புடன் நிற்பதைக் கண்டு பிரமித்து விட்டாள். தங்களது முதல் சந்திப்பிலேயே தனது அரண்மனைத் தோட்டத்தில் கன்னிச் சிட்டாக இருந்த அவளை ‘சங்கு’ ஊத வைத்தவன் அல்லவா இந்த காம வித்துவான் ! – இன்று அவனது மனைவியாகி விட்டவுடன் வெகு கடமை உணர்வுடன் அவனது செங்கோலை தனது செவ்வாய் இதழ்களில் வைத்து அவர்களின் முதல் இரவுச் சாந்தி முகூர்த்தத்துக்குத் துவக்கமாக சங்கு ஊத, அவனது வேலாயுதம் பாலாமிர்தத்தை உமிழ்வதற்குத் தயாராக இருந்தது. தங்களது முதல் சில சந்திப்பிலேயே அவள் அவனது காம நாடித் துடிப்பை உன்னிப்பாக கவனித்துச் செயல்பட, அவளது நாவு சுழன்று அவனது லிங்கத்தை சுற்றி சுற்றி ஆலிங்கனம் செய்து இன்ப ஆழியில் அவனை இறக்க“ நந்தினிக்கண்ணே... மானே ...” என்றெல்லாம் பிதற்றத் தொடங்கினான் பல்லவன். நந்தினியில் வாயில் எழுந்த குயில் நாதத்துக்கு ஏற்ப அவனது லிங்க நாகம் படமெடுத்து அவள் வாய்க்குள் அற்புதமாக ஆடியது – இன்னும் சற்று நேரம் மகுடி வாசித்தால் தனது அமிர்த ‘நச்சு’ வெளிப்பட்டு விடுமோ என்ற அச்சத்தில், பல்லவன் அவளது தோள்களைப் பற்றி அவளை எழுப்பி, “தேவி, நாம் பஞ்சணைக்குச் செல்வோம் ..” என்று அழைத்துச் சென்றான். பாண்டிய ராணியின் யோனியும் இன்பத் தவிப்பில் வெந்து கசிந்து கொண்டிருந்தது. அன்ன நடை பயின்று பஞ்சணையை எய்திய அவள் எதிர்பார்புடன் பல்லவ இளவலை நோக்க, அவன் அவளது முத்துக் கன்னங்களில் பல்லவ முத்திரையை முத்தமாகப் பதித்து அதை மீண்டும் உறுதிப் படுத்த அவளது பனி இதழ்களை தனது உதடுகளால் வருடிப் பின்னர் கவ்விப் பிடித்து அவளை இன்பத்தில் ஆழ்த்தினான். அவளது செவ்வாயில் பழரசம் ஊறி வர அதை அனுபவித்துச் சுவைத்தவன் அந்த பவள இதழ்களைத் தனது நாவால் ஊடுருவி சற்று முன் தனது செங்கோலால் அதன் ஆழத்தை அளந்தவன் இப்போது தனது நாவைச் சுழற்றி அதன் சுற்றளவை அளக்க முற்பட்டான். மைவிழியாளின் பூங்கரங்கள் மாலையாகி அவன் தோள்களைச் சுற்றி இறுக்கிப் பிடிக்க அவளது மென்மையான மேனி கொடி போல் அவன் மீது படர அவனது திண்மையான ஆண்மை அவளது அடி வயிற்றில் இடித்து இன்ப அலைகளை எழுப்பிக் கொண்டிருந்தது. பல்லவனின் வலிய கரங்கள் அவளது முதுகின் பின் அமைதியாகச் சென்று அவளது பட்டு மார்க்கச்சையின் முடிச்சை நேர்த்தியாக அவிழ்க்க நந்தினியின் மதர்ப்புள்ள மாங்கனிகள் துள்ளிக் குதிக்கும் முயல்குட்டிகள் போல் விடுபட்டு திமிறிக் கொண்டு வெளிப்பட, திரட்சி மிகுந்த அவளது மார்பகங்களை அவனது கரங்கள் வருடி வருடி விம்ம வைத்தன. அவளது பருவக் கலசங்களை மென்மையாகப் பிழிந்தவாறே பல்லவன் தனது முகத்தை அவள் தோள்களில் புதைத்து இன்னும் சற்றே இறக்கி அவளது மாங்கனிகளை ஒவ்வொன்றாக ரசித்துச் சுவைக்க, நந்தினியில் முனகல் இன்னிசை எழுப்பி அவர்களது பள்ளியறை படலங்களுக்கு பின்னணிப் பாடலாக அமைந்தது. அவனது விஷமத்தனமான கைவிரல்களோ அவளது கொடியிடையை வருடி அதன் வளைவுகளில் இறங்கி அவளது மீதி இருந்த உடைகளின் தடையை நீக்க எத்தனம் செய்ய, துகில் உரிவதில் இப்போது வல்லுனனாகி விட்ட பல்லவனுக்கு அவளை பூரண நிர்வாணக் கோலத்தில் ஆக்குவதற்கு சில நொடிகளே தேவைப் பட்டது. பள்ளியறையில் இருந்த நிலைக் கண்ணாடியில் அவளது பின்னழகு பருத்து திரண்டு தென்பட்டதைக் கண்ட பல்லவனது ஆண்மை இன்னும் பூரணமாக விழித்துக் கொண்டு அவளது நாபியின் கீழே உரசி அடி வயிற்றில் தனது நுனியால் கோலம் போட, அந்த பெண் மயில் வளைந்து துவள, அவளது பெண்மையில் கசியும் ஈரமும் வடிந்து அவளது வாழைத் தொடைகளில் வழிந்தது. பல்லவன் அவளது பூமேனியை தன் வலிய கைகளில் அனாயாசமாகத் தூக்கி பஞ்சணையில் கிடத்தினான். காமத்தின் சூட்டில் புல்லரித்துக் கொண்டிருந்த அவளது பவள மேனியைச் சிறிது நேரம் கண்டு ரசித்து விட்டு அவளது கால்களை விரித்து அந்த அற்புதமான செம்பருத்திப் பூபோல திளங்கிக் கொண்டிருந்த அவளது யோனியில் கசிந்து வழிந்த மதன பானீயத்தைச் சுவைக்க விழைந்தான். பல்லவன் நக்குவதில் சிறந்தவன் – ஏன் அவனை காம-நக்கீரன் என்றே அழைக்கலாம் என்பதை நந்தினி பல்லவனைச் சந்தித்த அன்று இரவே நன்கு அறிந்திருந்தாள். நாக்கு என்பது சொல்லால் பெண்ணை வீழ்த்துவதற்கு மட்டும் அல்ல அவளது மதனப் பொய்கையை சுவைத்து அவளை இன்ப இம்சையில் ஆழ்த்தி அவளது சொர்க்க வாசலுக்குள் சுழற்றி காமத்தின் உச்சக் கட்டத்தில் எத்தனை முறை அவளை ஏற்றி விட்டான் என்பதையும் அனுபவபூரணமாக உணர்ந்த அவள், தனது வெண்ணைத் தொடைகளை நன்றாக அகற்றி இன்பப் பெட்டகத்தை அவனுக்கு தரிசனம் கொடுத்து அந்த மாதுளங்கனியை அவன் சுவைக்கத் தொடங்கியதும் பூவிழிகள் சொக்க சொர்க்கத்தை நோக்கி அடி மேல் அடி எடுத்து செல்லத் தொடங்கினாள். பல்லவன் அவளது மன்மத மேட்டில் தனது பல்லால் செல்லமாகக் கவ்வி பின்னர் அவளது இன்பப் பிளவில் வாயை வைத்து முத்தமிட்டு, நாவினால் நீவி கசிந்து வரும் மதன அமிர்தத்தை ரசித்து சுவைத்து அவளது மதன மொட்டு மீது முத்த மாரி பெய்ய, நந்தினி இன்பத்தின் முதல் சிகரத்தில் எய்தினாள். அவளது பெண்மையின் பிளவு சுருங்கி விரிந்து அவனது வாய்க்குள் துடிக்க அவன் இன்னும் அதிகமாக அவளை இன்பச் சித்திரவதை செய்வதை தொடர, அவள் அடுத்தடுத்து சில கணங்களில் புதுப் புது சிகரங்களைத் தொட்டு விண்ணை நோக்கி பறந்து கொண்டிருந்தாள். நந்தினியின் இன்ப முனகல்கள் பள்ளியறையை இன்னும் அதிகமாக ஆக்கிரமித்துக் கொள்ள அந்த எதிரொலியின் ஆதரவில் தனது நாக்கின் சுவைப்பை இன்னும் அதிகமாக்கிய பல்லவ இளவல், வேகத்தையும் சுழற்சியையும் காமப் போருக்கு ஏதுவாக செலுத்த, இனியும் தாங்க முடியாது என்ற நிலையை எய்திய பாண்டிய ராணி தனது இனிய யோனி இன்பத்தின் அதிரடி அதிர்வுகள் தாள முடியாமல்“ ஆ... ஆ...” என்று பிதற்றியவாறே உச்சக் கட்டத்தை அடைந்து மயக்க நிலையை அடைந்தாள். சற்று நேரம் கழிந்து சுதாரித்துக் கொண்டு எழுந்த அவள் தனது கணவனுக்கு தான் அர்ப்பணிக்க வேண்டிய சேவையை நினைவு கூர்ந்தவாறே, அவனது மார்பில் தனது மென்மையான விரல்களை நீவியவாறு, ஊர்ந்து ஊர்ந்து சென்று தனது பூங்கரத்தில் அவனது செங்கோலைக் கைப்பற்றினாள். இன்னும் சற்று நேரத்தில் அவனது வேல் ஆயுதம் தனது மதனக் கோட்டையை ஊடுருவிச் சென்று தனது இன்பப் பெட்டகத்தை பூரணமாக ஆக்கிரமித்து தனது சொர்க்க மண்டபத்துக்குள் ஆனந்த மதன தாண்டவம் ஆடி தன்னைத் திளைக்கச் செய்யப் போகும் எதிர்பார்ப்பின் உவகையில் புன்னகைத்தாவாறே, அந்த தேன்மொழியாள்,“ அத்தான்....” என்று விளித்தாள். பல்லவன் மல்லாக்காகப் படுத்தவாறு நந்தினியின் முதுகை வருடியவாறே, “என்ன தேவி...!” என்று கேட்க, “ஏன் சும்மா இருக்கிறீர்கள்.... சாதாரணமாக இதற்குள் உங்கள் தீவிரச் செயல்களில் ஈடுபடத் தொடங்கியிருப்பிர்களே.....” என்று கிளி நாதம் போல ரீங்காரிக்க, பல்லவன் சற்றே விஷமத்தனமான தொனியுடன், “தேவி.... இன்று சாதாரணமான தினம் அல்லவே... இன்று நமது முதல் இரவு அல்லவா?” என்று வினவ, நந்தினிக்கு அவன் ஏதோ பொடி வைத்துப் பேசுகிறான் என்று புரிந்தாலும், அது என்ன என்று கண்டு பிடிக்கும் நோக்கில். கல கல என்று சலங்கை ஒலிபோல் நகைத்தவாறு,“ முதல் இரவுக்கு எங்கே மிச்சம் வைத்தீர்கள்..? நாம் சந்தித்த முதல் மூன்று நாட்களிலேயே, காமப் போரில் ஈடுபட்டு எல்லா கோட்டைகளையும் அல்லவா கைப்பற்றி உங்கள் காமக் கொடிக் கம்பத்தை நாட்டினீர்கள்” என்று நமட்டுச் சிரிப்புடன் கேட்டாள். “ இல்லை தேவி....! இன்னும் ஒரு கோட்டை பாக்கி இருக்கவே இருக்கிறது” என்று கூறிய வண்ணம் அவளை கூரிய விழிகளால் நோக்கினான். அவன் கரங்கள் அவளது திரண்டு பருத்து உருண்ட பின்னழகுகளைச் சற்று அதிகமாகவே வருடிக் கொண்டிருந்தது. நந்தினி விழிகள் படபடக்க மருட்சியுடன் தன் கணவனை நோக்கி சற்று அச்சத்துடன்‘ அது என்ன கோட்டை மன்னவா?’ என்று கேட்க அவனது பதில் அவளைப் பெரும் திகைப்பில் ஆழ்த்தியது. - அடுத்த பாகத்தில் நிச்சயமாக முடியும் - (மன்னிக்கவும் – இது கடைசி பாகம் என்று நினைத்துத் தான் தொடங்கினேன். கொஞ்சம் நீண்டு விட்டது. எனவே இறுதிக்கு ஒரு பாகம் கூட சகித்துத்தான் ஆக வேண்டும்) நந்தினி தேவியின் கூரிய புத்தி பல்லவன் பதில் கூறுவதற்கு முன்பே இளைய பல்லவன் எதற்கு அடி போடுவதற்காக பொடி வைத்து பேசுகிறான் என்பது பற்றி ஓரளவுக்கு துல்லியமாகவே ஊகித்து விட்டது. தாங்கள் இருவரும் கண்ட முதல் முதல் சந்திப்பிலேயே தனது கன்னத்தில் ராஜ முத்திரையைப் பதித்த இந்தக் கள்வன், தோழியுடன் தனது அந்தப்புர அறைக்குத் திரும்பிச் செல்லும் போதே அவனது கழுகுக் கண்கள் தனது பின்னழகை பார்வையாலேயே துளைத்துப் பதம் பார்த்ததை அவள் உணர்ந்தே இருந்தாள். பின்னர் அனுபவித்த அந்த இன்பமயமான பொழுதுகளிலும் அவன் தனது நாவினாலும் கைவிரல்களின் ஸ்பரிசத்தாலும் பல நேரம் தனது யோனியை சுவைக்கும் பொழுதெல்லாம், பின் பெட்டகத்திலும் போதிய கவனம் செலுத்தி அவளை இன்பச் சித்திரவதையில் மீண்டும் மீண்டும் ஆழ்த்தியிருந்தபோதெல்லாம் அவன் செயல்களை ரசித்தே இருந்தாள். தற்போது தங்களது‘முதல்’ இரவிலும் அவனது கைகளால் வருடப் பட்ட அவளது பின் கோளங்கள் அந்த சுகத்தில் மயங்கி தம்மையும் அறியாமல் சற்று விரிந்தே கொடுத்தன. பொது இயல்புக்கும் அதிகமாகவே அவனது கைவிரல்கள் அந்த துவாரத்தை நீவுவதை உணர்ந்த அந்தப் பைங்கிளி, பெருமூச்சு விட்டவாறே, அவன் தனது முதலிரவுப் படலத்தில் இறங்கவில்லை என்ற வினாவிற்கும், பின்னர் அவன்“இல்லை தேவி....! இன்னும் ஒரு கோட்டை பாக்கி இருக்கவே இருக்கிறது” என்று அவளது செவியில் கிசுகிசுக்கும் போது, அவனது கைவிரல்களின் அழுத்தம் அந்த துவாரத்தின் முகப்பில் சற்று அதிகமாகவே செயல்பட்டு அந்த ஓட்டையின் உள் பிரவேசிக்க விழையவும், நந்தினி தேவிக்கு‘பக்’ என்றிருந்தது. Pandora She walked through the utility room door into the house. Her annoyance was plain on her face as he sheepishly welcomed her home from the couch. "Hey Darlin', how was your day?" Ignoring his attempt at normalcy, she crossed the carpeted floor in her heels and stood, arms crossed, before him. "You were drunk last night." It wasn't a question. "I did have a bit to drink...." "You kept me up all night with your drunken snoring." "Babe, I'm so sorry, I sometimes loose track..." "Go upstairs. Now!" His brow furrowed as he realised that she wasn't asking "Just a..." Her voice turned low and threatening as she interrupted him. "I said now." Knowing that this was not the time to argue, he got up and slouched his way upstairs to the bed room. Sitting on the edge of the bed, he tried to compose himself. God, she was difficult! After a few minutes he heard her from outside the door. "Lay face-down and close your eyes." He complied, starting to smile. This was actually going to be fun! God, what a wonderful woman. He heard her enter the room and cross to the bathroom, a clatter of objects put onto the counter and the close of the door. "Take off your clothes and lay face-down, eyes closed." His grin grew wider as he jumped up and tore off his clothes and dropped them to the floor. "God I love her." he said to himself as he lay down, arranging his swelling organ beneath him. "God damn, what is taking her so long?" The sound of the door opening turned his impatience into anticipation. He heard her move next to the bed. "You will say nothing and obey everything that I order without question." His grin, if possible, grew and his felt his loins respond. Suddenly he felt her hand grip his hair, lifting his head with a painful jerk. "Hey!" he cried, surprised by the pain. His eyes opened long enough to see a blindfold pulled over him and tightened roughly. "You will say nothing." He started to feel a bit of worry creep into his lust. She really did sound angry. Shit. It was only a few glasses of scotch. Big glasses perhaps, but only a few. "You let me down last night. I expect you to want to be healthy, and to live according to that desire." She paused and he heard her walk around the bed. Suddenly he felt a red hot sting on his ass. She had caned him! "What the?" he cried. By his ear her voice was soft but direct. "If you say another word, make another sound, move when I do not tell you or don't move when I tell you, I will stop. We will go downstairs and we will discuss your drinking problem. If you disagree say something now." He knew she meant it and remained motionless. She could see his compliance and continued; "Good." Swat. "You kept me up with your snoring." Swat. "You stank of alcohol." Swat. Blinded by the blindfold, tense from the pain, he suddenly heard a buzzing start. It followed her footsteps around the bed then stopped. "Oh god, she's amazing!" Swat! His buttocks were starting to smart. Each swat added to the heat until the throbbing became impossible to bear, until he knew the next time he was struck he must cry out. He bit his lip to keep silent, he dug his nails into his palms trying to match the pain with one he could control and then it stopped. He started when an ice cold cloth was thrown across his burning butt, and then hoped that this was not enough for her to decide to stop. His dealing with the caning must have softened her heart, because he felt her gloved hand grasp his ankle. It was a strange way of touching someone, like grabbing the foreleg of a horse, or a pet. The touch felt like ownership and it sent chills down his back, just who was this woman? Once the message was received, her fingers stroked up the inside of his calf, lingered at the back of his knee and then continued up his thigh. The glove's material was soft and warm against his skin, like velvet. She paused as her hand came to the place where his legs come together and his erection clenched painfully. She turned her hand and cupped his balls, weighing them perhaps and then, as if it took a moment to consider it, she squeezed them sharply to the edge of his ability to bear. His breath caught and his entire body tensed, fear gripping him now. Oh shit, oh shit, oh shit he chanted to himself through the pain, then it was gone and his cock muscles gave another painful spasm. His breath was coming in pants, his control lost, all he could do was pray that it would not anger her. "Roll to the far edge of the bed." He complied immediately. She laid something out, it sounded like a tarp and towels. Once, perhaps just a few hours before, that would not have caused him to tremble a little bit. "Roll back, stop." He had ended face-up. The sting of his butt was a reminder of her anger. His cock, painfully engorged, muscles clenched stood stiffly in the air. His balls ached with her treatment and his need, his hands lay at his sides tightly grabbing the towel below. She held her gloved hand above his navel at just above the height of his penis and drew it down his body. The sensitive head, purple from blood, felt the draft as it passed by. Back and forth the hand flew, each traversal brought it lower until it gently struck his penis and pushed it aside. Back and forth, back and forth, as the hand lowered it brushed more and more with its velvet softness. His body went rigid and his teeth clenched tightly as the waves of sensation broke over him. Again it seemed he could take no more and again she timed the change to perfection - her gloved hand grasped the shaft at the head and smoothly stroked down, firmly but allowing the skin to slip slightly through her hand. Three quick pumps, then nothing. A whimper escaped his throat, but she had already moved back into the bathroom. He heard her return, half crazed with lust, terrified to move lest she cease. She stood beside him and slowly poured a cup of warm olive oil on his cock, the liquid flowed down the shaft, lapped his aching balls and collected between his legs. His head snapped back, and it was obvious how hard he was biting his lip, barely managing to keep control. He could hear her putting on gloves, the snap of latex. Then the buzzing began again. One hand, flat, pushed his penis straight up. The other pressed the vibrator up and down the soft underside of his shaft. He had seen her normal vibrator - hell, he had used it on her once or twice, this thing was different; bigger with a coarser, slower vibration. Up and down the shaft, up and down as if she were shaving him with an electric razor. Somehow the motion was not enough to make him come, but to increase his sensitivity. Then, the slow plunge down, the tip of the vibrator moving to below his balls, buzzing, insistent. He could feel his hips start to rock, unable to stop them. The pressure of the vibrator increased slowly, its hum and buzz filling his world. Her other hand curled around his cock, squeezing, releasing, squeezing again. He felt her hot breath on the head of his cock, steady, measured, controlled. "Oh God" his mind screamed, finish me, finish me. Squeeze, release, vibrate, breathe. A sob escaped him, then another. With that her breath was withdrawn and her hand started pumping him, milking him. The vibrator pressure eased, and the tip moved in slow circles. He could feel the orgasm building, his hips jerking more and more. He tried to stop it, her clinical stroke was not the way, he wanted her to go down on him, anything else, but he was powerless. Her hand, its steady, passionless beat called forth his orgasm. The powerful clenches squirted his come across his belly and chest, his body stiffened and then released, emptied. He heard her step away, heard the latex gloves come off. "When you hear the door to the bathroom close, you can remove the blindfold and clean yourself up. When I come out of the bathroom you can take a shower, not before." "Can I look at you?" his voice was timid, pleading. "This time I will answer your question. You will never ask me another." It was so matter of fact, so truthful. He knew just how close he had come to...what? "What I wear is for me, not for you. When I wear it I am not your 'Babe' or your 'Darling.' When I wear it you are a piece of meat that I will treat how I want. This time it was a punishment, the next time will be a reward. If you are not deserving of a reward, you will never meet me again." He shivered, she was so cold, so emotionless. "I am Pandora." Pandora and The Baron I want to thank my editor 1sickbastard for all his help in getting this part of my story ready for submission as well as my family who's ears I bent when my brain just wouldn't work. The sounds of the night filled the air, the call of the wolf echoed out of the dusk. She could hear how the horses whinnied and nickered in the distance of the night. Soft footsteps echoed and bounced eerily off of the obsidian walls. Eyes of emerald green looked around in sheer wonder at the expanse that lay before her. A soft feline purr sounded through the lifeless, deserted castle. The lean figure of a woman was illuminated in the dim glow of the candle light. Long raven black hair streamed down her back in a silken waterfall. She lifted her head up as dark eyes looked around. She purred softly to keep herself calm in a place that was so very different from her home. Her weight shifted back and forth restlessly. Short, quick breaths filled her nose to find any sign of unexpected danger. Small hands flexed and relaxed against a sleek and trim thigh. Sharp nails that resembled claws scraped against the black satin pants that clung to her every curve as if for dear life. A green corset caressed her waist and chest as though it were a lover from days gone by. Bright, watchful eyes looked about the empty hall. She felt that all was not right, but she can't seem put her finger on what was out of place. Her slender shoulders rolled lightly to try and ease some of the tension that she felt. She turned on a small, black booted foot as she began to make her way towards the kitchen to get a bite to eat when it hit her there were no sounds what so ever in the castle. That in itself wasn't normal. One would expect to hear the sounds of the kitchen staff as well as the chatter of the servants. Her head lifted up and sniffed lightly at the air with the hope she could get a scent that pointed her in the right direction. Bright emerald eyes began to look about frantically to search for what ever seemed out of place. The only thing that seemed even remotely out of place was the fact that there wasn't a soul around. That in itself was just plain out and out weird. Her head shook as she tossed about long raven black tresses of silk against her back. As she looked around more she didn't see the tapestries that were normally on the walls. Her mind frantically tried to figure out where in the name of the nine hells she was. The general set up of the castle was the same as her home with just a few minor differences. A low feline purr rumbled deep within her chest. She desperately tried to calm herself down. She sensed another close to her as her soft purr changed to a low growl of menace. She began to turn around deliberately but only heard the sounds of her own footsteps. Her growl gradually deepened as her senses picked up... something. Small nails elongated into a set of deadly feline claws. She wanted to locate the other that she sensed close to her. She sniffed at the air once more, and caught the scent of a vampire. She remembered the family that ruled here was comprised of vampires. Then again, the scent just wasn't right. It wasn't one that she was familiar with. Slowly she began to follow her nose, but a soft white shimmer started to overtake her body. The sounds of bones being snapped and broken bounced off the obsidian walls as the shimmer died away which left the large leopard in place of the woman. Small pinpoint ears flickered back and forth lightly to listen for any sounds her sensitive ears could pick up. Massive paws moves across the stone with a predator's deadly silence. Powerful muscles rippled and flowed under a sleek and shiny coat. The soft click of razor sharp claws against the stone sounded in her ears. She came to a stop where the vampire scent was the strongest. She sat back on powerful haunches as her long tail wrapped around her front paws bright eyes looked into the darkness. Small ears flicked back and forth suddenly. They flattened down against her head as her sleek body tensed up. A low growl of warning rumbled deep in her chest. Her entire body was tense and ready to strike her tail began to lash back and forth like a whip. Her eyes were trained on a pair of red dots that glowed like twin flames; lips curled back to show off lethal white teeth meant to rip and tear. Her eyes were locked onto the two red dots; this was where the vampire smell was the strongest. She watched as a tall husky figure began to slip out of the shadows. The figure was tall and lean, but broad in the chest which gave him that husky look. The man wore a pair of black leather pants, no shirts, and a long brocade cloak of deep purple. His eyes were a deep, dark crimson red that burned like twin flames. She shook her head as she began to back away from the man slowly her snarl ever present because she knew things were not as they were supposed to be. Bright emerald pools were locked onto the vampire before her. Her mind was in an uproar in an effort to try and place who this man was. His scent wasn't even remotely close to the vampire family she knew ruled here. She backed away from him till she bumped into a hard object a startled cry tore from her lips as she jumped a good ten foot straight up. When she landed from the jump her eyes left the man for a mere second to see what she had backed into, only to find that she had backed into a table. She whipped her head back around to find that the man was gone from sight. Small pinpoint ears flickered back and forth hysterically; she desperately wanted to find out where he had gone. She lifted her head up just a bit to sniff at the air as she tried to locate his scent. Now she gets really confused because his scent was all around her. Now she was scared she knew she wasn't strong enough to take on a vampire. Dark eyes dart around to look for him as she pressed herself back into the table. Then she felt a brush against her haunches, which made her to jump up and hit her head on the underside of the table. She succumbed to the darkness that came to claim her. The man had brushed her hindquarters which startled her, his head tipped to one side. His eyes had calmed down to a warm chocolate brown color. He crouched down beside her as he ran a hand through her fur, he was amazed at how soft and silky her fur felt. He shook his head a bit which caused his long silken locks of crimson to bound against his cloak. He took a hold of her front legs and very carefully pulled her out from underneath the table and over to the fire place. His fingers snapped and a fire jumped to life to through out a soft glow over her sleek body. Slowly he would rise up to his full height to tower over the prone body of a beautiful leopard. He had seen many different creatures in his centuries of life but a leopard was a creature he had never before encounter. He was curious of this new creature before him. This was his domain after all so he set to work and bound her paws in cloth to protect himself from her deadly claws he even wrapped up her muzzle so she couldn't bite. Lastly a collar with a length of chain was snapped around her neck. The length of chain was attached to a stone support pillar. He figured she would be too fearful to shift to her human form. He got a chair and brought it close to where she lay unconscious. Little by little she began to wake up; "Welcome back to the land of the living beautiful" sounded a low and gentle voice. Her eyes snapped open as a low growl of menace rumbled deep in her chest. As she slowly rose to her feet, she thought 'My feet don't feel right'. She looked down and saw the cloth that encased her paws. She would not be able to defend herself . Emerald pools narrowed down as she looked over to the man who sat in a chair not far from her. She was still afraid but right now anger was more predominant in her mind. She shifted her weight little by little to her haunches; her eyes were locked on to him. She gave a little waggle before she took off at a dead run towards the man. She hadn't felt the collar that had been placed around her neck. The man watched as she sprang into action, without the knowledge that she was chained to a support pillar. The chain snapped tight as it jerked her back hard which knocked the wind out of her and bruised her ass. She got back to her feet as a low growl rumbled deep and low in her chest her eyes were locked onto the man. She tried to snap her teeth only to find her mouth closed, and she unable to open it. "Did you think I wouldn't take some precautions with such a deadly beauty?" he said lowly as he settled back in his chair. She fought the chain, snapping it so hard that the pillar groaned in protest. The man just shook his head and laughed "You will find, my deadly beauty, that the chain and collar won't give any." Finally, she lay down to rub at the cloth that bound her muzzle to try and work it off. She had developed a hatred for this man. Never had she been treated like this in her entire life. She got the make shift muzzle off. She began to work her jaw a bit, then she set to work at the cloth that bound her paws. When at last the bonds on her paws were off, she laid her head down. Dark pools locked onto the man as a deep growl rumbled low in her chest. She had developed a large and rather nasty hatred for him. Hell, she didn't even know what his name was. His warm chocolate eyes looked to her; his head tipped lightly to allow a few stray strands of crimson hair to fall down over his right eye. If she had been human she would have wanted to reach out to tuck away the stray strands of hair. She shook her head slightly as she growled to herself because she had let her emotions rule her. She wanted to get the hell out of there, quick. His eyes never left her. He could almost read her mind just through her expressions and body language. His voice was calm and cool against her riled nerves, "So it would seem that we are at a standstill, my deadly beauty. You have worked yourself free of the bonds meant to protect me." He paused a moment and reflected. "I'm not stupid enough to approach you when you are aggravated and upset. When you calm down we shall see to the questions we both seek answered." He stood up and moved off towards the back of the castle. She jumped to her feet and let out a low cry. She didn't want to be left out here alone, not knowing what other creatures called this place home. He stopped and turned to look back to her, "Well, well, is my deadly beauty afraid of being left alone?" he asked softly. She shook her head faintly a low pitiful whine came from her. She didn't know what other creatures were with in these walls. She looked to him, dusky eyes pleaded with him to not leave her alone. His head canted a bit as a smile curled the corners of his lips, "So my beauty is afraid of being alone." Truly she had to admit defeat because she was afraid of being alone. She dropped her head down as a soft voice entered his mind 'afraid of what I don't know.' This gave him reason to pause and think for a few minutes. He studied her general body language which told him she was truly afraid. He shifted his weight lightly on booted feet as his gentle voice sounded in her ears "Well, my beauty, if you swear not to attack me, I will take you up to my chambers. You can sleep at the foot of my bed on a pile of furs." She thought about this for a few moments. She wasn't thrilled with the idea that she was to sleep at the foot of his bed like some common house cat. But it was that or be left down here alone and she defiantly didn't want that. A low sigh escaped her as she nodded her head in agreement to his terms. His smile made her skin crawl as he unhooked the chain from the support pillar. She remained still until the chain was in his hand. Then and only then, did she move to follow him as he led her up to his chambers. The main doors looked as though they were big enough for a dragon to walk through. They carried the emblem of a dragon that held a pair of crossed swords; not one of the emblems she was familiar with. He lifted up his free hand and laid it over the dragon's heart, and whispered a few soft words in the language of vampires . She watched as the dragon's eyes lit up a pretty shade of dark blue. He slowly his hand withdrew and the doors began to scrape open into his chambers. She remained behind him and peeked around his legs just enough to see. The chamber was dimly lit with a few blood stained candles. He started to walk into the chamber and she baulked. The darkness was so impenetrable, she couldn't see in. He looked over his shoulder at her "Is my beautiful one going to reconsider my offer to sleep at the foot of my bed?" he asked teasingly. She lifted her head up and looked at him; she shook her head and stepped into the chamber. She followed him by smell, sound, and the chain that was attached to the damnable collar. When he stopped she ran right into the back of his legs and got knocked back on her ass. Slowly she got back to her feet as she shook her head. She growled softly, mainly to herself, because she ran into him. She heard faint sounds of movement in front of her which made her stop as small pinpoint ears flicked back and forth to listen to the sounds around her. "Do forgive me, my beauty. I forget that you can't see in this darkness like I can," his voice came from within the darkness. She heard him as he spoke a few soft words and it seemed that the darkness had been lifted. She now saw all that was in the chamber. She was curious now and wanted to explore all that was around her, but this was not her place to be able to do so. She made out that this was a dragon sized chamber. The bed looked as though it could have held her entire pride. She was very curious of the things she saw in the chamber, but a light tug on the chain brought her out of her daydream. She turned her head calmly so she was able see the pile of furs at the foot of his bed. She walked over to the furs and sniffed. The chain rattled as it was attached to a bed post. She really didn't care at this point, so she arranged the furs to suit her. Small ears still flickered and listened. Once she had the furs to her liking, she turned several circles and plopped herself into them. The man watched her from the edge of his bed. He shook his head at what she did with the bed furs he gave her. When he was sure she was settled, he got up and made his way to his closet. He released the small steel clasp at his throat to allow the cloak to fall free of his broad shoulders. He knew she had watched; her nature was to curious not too. He chuckled softly as he bent over to slip his boots off as he set them off to the side. He shifted his weight back and forth on bare feet as he stretched out his long legs. He tipped his head so warm brown eyes looked to her. He had been right; she had watched him but only half-heartedly as she had been in the process of cleaning her face. That didn't bother him any. He knew it was going to take time to get the attention of his deadly beauty. She watched every move that he made even as she cleaned her face. She took in the fine muscular lines of his shoulders and back, the way his waist narrowed but still had that small flare to the hips. She took note of how deadly pale colored his skin was. She knew of only one other whose skin was so pale it was almost white. She put more effort into cleaning when she saw him look over to her. There was no way in hell she wanted him see that she was interested in him. Nope, not gonna happen. She wanted out of here as soon as possible. She had no intention to stick around here when she considered how he had treated her; this gave her mind pause to think. Other than being chained and collared he had been very nice and polite to her. Now there was twist that she truly didn't understand at all. Why was he so nice to her when she was his prisoner. She was at his mercy, so why did he not take what he wanted from her? Yet he was kind to her. This was a twist she just couldn't wrap her mind around. He saw the perplexity in her eyes and knew she wanted to put things together in her mind. A gentle smile curled up the very corners of his lips, "I choose to be kind, because for one, I am not what you think I am. Two kindness will get one farther than cruelty ever will." His voice was soft and smooth to her as she thought about what he said. She knew he was right. He reached into the closet and pulled out a pair of black silk robes. One had the same dragon emblem that she had seen on the doors, the other had a big bright red rose on the back. He tossed the one with the rose to her. She looked to him, then at the robe, and back to him in a befuddled manor. His warm eyes looked to her as a smile danced across his lips, "You can wear that should you wish to take your human form." She shook her head lightly. Yes, she wished to be able to talk to the man and learn more about where she was. Did she have enough trust in herself to take that first step? She let out a soft, low sigh. She got to her feet and walked over to the bed to sniff at the robe softly . She found that it smelled of roses, her favorite. Slowly she turned her back towards him as she lowered her head down. A soft whine came from her. The sounds of bones being snapped and broken echoed through out the chamber. The shimmer surrounded her body then slowly died away. This left the dark haired woman he had seen earlier. His quick eyes caught sight of the multitude of claw like scars that covered her back. The mere glimpse of those scars was enough to cause his blood to boil. Who in their right mind could have ever brought her so much pain? She quickly got the robe on to cover the scars on her back. She wanted no one but her pride to know about the scars. Scars given to her by the one who created her. There was a day that was never to be forgotten. She had been brutally attacked by a rouge member of the pride. He had left her for dead. The only thing that saved her were the warriors that had found her. They took her back to the pride where she was nursed back to health and welcomed as family. She shook her head to dismiss those memories. Then she tied the robe off at her waist. She straightened up and turned to face him. He saw the momentary flash of pain in her shadowed eyes. That only served to anger him more, but he quickly brought his anger to check. He marveled at the beauty of the woman who stood before him now and thought about the exotic leopard he knew she was. This caused a smile to curl into a languid dance across his pale lips. Pandora and The Baron Ch. 02 His eyes leisurely traveled the length of her body to take in every delicate curve and flare. "Thank you for the robe, Sire," sounded a very soft, almost whispered voice, that snapped his attention back to the now. A slow smile played across his lips, "You are most welcome, my beauty. If you need anything, please let me know so I can make arrangements." Her head tipped faintly as a small frown tainted soft pink lips, "Why are you being so kind to me, Sire?" She asked softly. He smile spread as he spoke "Because, my beauty, as I said before; kindness will get one farther that cruelty ever will." She couldn't argue with him on that point. It was just all so very confusing to her, but there was one thing at this particular moment that annoyed her. That was what he called her. A very low growl came from her as shadowed eyes narrowed down, "My name is Pandora," she said to him. He shook his head fanning out the long tresses of crimson, "Such a fitting name for an enigmatic beauty," he bowed to her respectfully, "I am Baron LaForta. Welcome to my home." Her head tilted as she watched him bow to her, No one had ever bowed to her. "There is no need to bow to me, Sire. I am not royalty, only a simple cat in a big world," she said quietly. It angered him that she thought so little of herself. It made him want to kill whoever had brought her so low. He wanted nothing more at this moment than to take her in his arms and show her that she was so much more than just a simple cat. He knew that would have to wait. What she needed right now was simple kindness, to know there were people who cared about others. She needed time to be able to come to terms with everything. Time was something he had in abundance. He smiled to her as warm eyes darkened down, "You are so much more than a simple cat, my sweet, beautiful Pandora. In time you will realize that." She just shook her head. What was it he wanted her to see? She knew what she was. In her mind she was a freak of nature, a creature that should not have been. She kept the bed in between them. She was still very wary of him and of her current surroundings. That, and there was the small issue of trust. As of yet she didn't trust the Baron. Then again, he had not harmed her even when he had bound her. It had all been done with a certain amount of tenderness. Trust didn't come easy for her and he had yet to earn hers. She shifted her weight back and forth to watch him closely. She still wasn't sure what to make of him. He watched the multitude of emotions flash through misty eyes. It wasn't a far stretch to believe she was fighting with herself about what to do. The collar hung loosely about her neck, the chain was still attached to his bed post but at the moment. She didn't seem to be all that worried about it. He watched her closely but not so closely as to make her uncomfortable "Would you like a bath or perhaps something to eat, Pandora?" He asked softly. She looked confused about his offer. "Something to eat would be greatly appreciated, Sire," she replied softly. He nodded his head and clapped. A small slip of a girl came into the chambers. "You called, my Master?" she asked softly. "Yes, I did. Awaken the kitchen staff and have them fix two meals," he replied. She nodded her head and quietly disappeared from the room. He turned his attention back to Pandora. "If you wish a bath, I can draw one up for you. It may take some time for our meals to be prepared." She considered his offer. It couldn't hurt to take a bath, but how was she going to do that when she was still chained to the bed post? "Sire how am I to take a bath when I am still chained to your bed?" She asked. He chuckled softly, " I can have a wash tub brought here for you". That got him a frown and a low growl. "Or, my dear Pandora, I can remove the chain. If I remove the chain you must swear to me that you won't try and escape." She wasn't sure if she wanted to swear to that. She wanted to go back to her home but she didn't know how to get there because she didn't know where she was. She tipped her head to look to him, "I have little choice, Sire. If I want off the chain then I have to swear to not try to escape." He started to speak but she raised her hand up to silence him "Where would I run to, Sire, when I don't even know where I am? I have no choice but to agree to your terms. You have my word." He heard the stress in her voice but was amazed at her courage. He smiled to her softly as he walked towards her. "It warms my heart to hear you speak so bravely, when I know you are afraid of me". She started to speak, but like her he raised his hand to silenced her. "You are so very brave, my dear Pandora, to give me your promise. I, in turn, will give you my word that no harm shall befall you while you are with me," he finished with a smile. Pandora still wasn't sure what to make of the Baron, yet his promise sounded sincere enough. He had moved so he was in front of her, his robe was open in the front. She saw all the fine lines of his chest. Her fingers itched to reach out and see if his skin was as smooth as it looked. She didn't dare for fear of giving him the wrong idea. He reached out gradually to touch her throat just above the collar. It upset him when she flinched at his light touch "My dear, sweet, and deadly Pandora, you need not fear me. I will never harm you," he whispered to her softly. She looked up into his eyes. She wanted to lose herself in them but her mind refused. It reminded her of how she had been created. Damn, the mind can be a very fickle thing. She wanted to completely shut hers off. He saw the conflict flash and dance in her faint eyes. He leaned in a little closer to her to let her hear his deep and low rumbled purr. She did, and out of sheer instinct her body relaxed as it closely resembled the big males in her pride. He saw her physically relax, so he kept his movements slow as he carefully unhooked the chain and let it drop onto the furs. His hand passed unhurriedly over the collar. He watched it changed into a choker of emeralds and diamonds. She felt him touch her arm. It was warm, conveying a wealth of compassion. She flinched, but remained calm. He took advantage of the fact that she remained calm to guide her into another room with in his chambers. She allowed him to guide her. His touch on her arm was light and gentle, it also spoke of severe restraint. She looked around this new room. What she saw looked like a small lake sunk into the floor. It looked big enough for several people to be able to swim in. She raised her head up as she caught the slight scent of sulfur in the air. His purr finally died away but she remained composed. "The water is naturally warm and there are different soaps scattered around on the ledges." She looked to him then to the water. He removed his hand from her arm then turned to leave. "Sire, what am I use to dry off when I am done?" she asked softly. He smiled to her softly then motioned to a thick stack of fluffy black towels. She nodded and turned her back to him. He took the hint and left. When Pandora was sure he was gone she untied the robe and let it lazily slide down her arms to pool at her feet. A shiver over took her body as the silk slide over her skin. Dusky eyes looked to the water as a smile danced over her lips. Her purr rumbled softly at the feel of the warm water as she slipped into the pool . She waded in deeper until she had to swim. She let out a joyful little squeal as she ducked cleanly under the pool's crystal surface to play. The Baron was in the main part of the chamber overseeing the meal preparations when he heard her squeal. He spun on a bare foot and dashed quickly and silently to the bath chamber. He got to the door just in time to see her head disappear under the water. Her back was still turned towards him so he could better see the scars that marred her back. They looked like the kind of marks one got from an attack. He shook his head as he watched her splash around like a child. He leisurely stripped off his robe and pants then slipped quietly into the water. Pandora was having too much fun to realize the Baron was now in the pool with her. A slight touch at her back got her attention quickly; she spun around so she now looked into the warm eyes of the Baron. She put her hands up to defend herself. He smiled to her, "My dear, you have nothing to fear from me. I gave you my word that no harm would come to you, that includes any harm from me." His voice was soft and gentle and she wanted with all her heart to believe him. But the memories of her past kept haunting her. He saw the flash of pain and confusion in her dusky eyes. He didn't want to push her too far and loose her. His hand came up gradually to brush back a few stray strands of hair from her face. A smile lit up his face. This time she didn't flinch at his touch. This was a step in the right direction. His eyes began the slow trek down her body. The water in the pool did little to hide her from his eyes. He took in every detail of her body, from her rock hard nipples to the silvery thatch of hair between her legs. Then his mind snapped back to him to wonder, 'Why did she have two different hair colors?' A deep crimson blush colored her cheeks. She knew what he had seen. She put her hands against his chest and for just a moment felt his warm, smooth skin against her palm. She pushed herself away from him and got out of the pool. She wrapped herself up in one of the big black towels. A frown set upon his lips as she ran from him, unsure whether it was fear or something else. He watched as she hurriedly dried herself off and put the robe back on. When she had the robe on and tied off, she turned to face him. "I will let you bathe in peace, Sire," she said softly. She turned and walked out of the bath chamber. She was aggravated with herself because she had let him get so close to her. She paced around the room as she got herself worked up. Never had she allowed a man that close to her since the attack. She shook her head and growled quietly at herself. In her agitated pacing she didn't hear the Baron come back into the room. He stood still to watch her pace around the room. Then he saw the tell tale shimmer of her shift as he watched the beautiful silver leopard struggle to get out of the long robe. A soft laugh escaped his lips which instantly drew her attention. She whipped around to face him, ears flattened back against her head. She let out a low resounding growl, dusky eyes were narrowed down to dangerous slits of color. He looked at her with friendly eyes and said, "There is no reason for you to have worked yourself into frenzy." He kept his voice soft and low. Her ears remained plastered against her head. The growl continued to rumble deep within the expanse of her chest. He knew she was upset. About what he wasn't sure. He shook his head casually to fan out the long crimson tresses against his robe. He watched her closely but he didn't move towards her. He knew if he got too close to her she was going to attack him. He shifted his weight to a defensive stance as he watched her closely. He leaned back against the wall as he waited for the expected attack. She watched him as he leaned back against the wall. When the serving girl slipped back into the room with a tray, she was met by a very angry silver leopard. Pandora's attention turned quickly towards the serving girl, ears still flattened back against her head. A loud ear-piercing scream of sheer rage came from her as she leaned back upon powerful haunches, her shadowed eyes locked onto the servant. The Baron knew what was coming by the way she moved. She was filled with an unknown fury. He moved quickly to put himself between Pandora and the girl. His eyes flashed to a bright and deadly crimson red. Pandora's were locked onto the servant. Her weight had shifted back onto powerful haunches. The Baron kept himself between Pandora and his servant. His voice came out soft and low, "Pandora, my deadly beauty, you need to calm down and collect yourself." Pandora's mood had not changed. Her tail lashed back and forth violently. Sides heaved with every breath. Once beautiful eyes of green were now bottomless pits of black. He didn't know the source of her rage. How was it such an exquisite creature held so much fury inside? He watched the way her body moved awaiting the proper time. When her body tensed up he knew that is was the right time to strike. With the natural grace of the predator she was, Pandora launched herself powerfully through the air. He took this opportunity to charge her and grab a hold of her back leg in a steely grip. He used his momentum to throw her across the chamber. She hit the wall hard and slide down to the floor. She scrambled back up to her feet and screamed her anger. Their eyes locked for a split second which allowed him to catch a glimpse of the pain she held. He used one hand to motion the servant girl out of his chambers. She left in a hurry. Pandora began to pace back and forth next to the wall. He watched her closely as she paced, "Pandora, my sweet, I promised that no harm would befall you, but I can't allow you to attack my servants or people of my home." He kept his voice even, low and soothing, in hopes she would calm down. Pandora continued to pace next to the wall she had been thrown into. Her mind started to come back into focus. Exhaustion hit her and she dropped like a stone. In a flash, he was at her side and caught her before she hit the floor. He held her limp body in his arms as though it were weightless. He made his way over to his bed and laid her down. His eyes reverted back to their normal tender brown color as he sat down on the bed beside her. Her breathing had slowed back to its normal steady rhythm. He knew she had completely exhausted herself in her frenzy. Now if he only knew what had brought on her fit of rage he might be able to help her more. He moved from her side long enough to pick up the chain and reattach it to the collar. Once again he sat down on his bed beside her and watched her revert back to human form. He admired her beauty. Even in violence, she was a true beauty. She had a warrior's heart, even for one so young. He stripped his robe off and laid down beside her. His hand reached out to pull her close to him. He buried his nose in her hair and inhaled deeply, tasting her aroma. She had a sweet scent; one of roses and rain, its bouquet unique. It was a perfume that seemed to call out to his senses. He felt her stir some in her exhaustion induced sleep. His arms wrapped around her and pulled her against his muscular chest. He began to purr, a deep, low rumble like a sweet song. His purr lulled her into a deep, peaceful sleep, the first she'd had in months. Pandora and The Baron Ch. 03 My many thanks to my very patient editor for working with me threw this chapter and all my particular grammar and spelling mess ups that tend to me me. And my thanks to all my fans who have been encouraging me to keep going with the story I do hope you will like this chapter and I do have more to come. There were no dreams or nightmares tonight. She felt safe, warm, and secure. This was something she had not felt in a very long time. Not knowing that she slept in his arms, she instinctively curled and snuggled herself into his warmth. When morning rolled around she blinked sleepily. She forced her eyelids open and looked around. Suddenly her face went stark white. She felt an arm tighten around her. Her sleek body tensed up as she felt him move behind her. She felt his warm breath against her back. She didn't know how she had ended up naked and in his bed. Oddly enough she felt safe and secure in his steely grip. Little by little she began to relax and enjoy the warmth. She began to drift back to sleep. In all truth she was not afraid being where she was. The Baron had woken up when he felt her stir. He smiled as she relaxed and fell back asleep. He rolled on top of her. His knee worked her long legs open. His gaze never left hers as he slipped between her outstretched legs. He listened to her purr for a moment. He took a hold of his hard shaft and pressed it against her wet slit. His shoulders rolled back as he looked at her and spoke. "Pandora, is this what you want? Once it is done it can never be undone." She looked at him and considered. Her mind wasn't exactly up to the task. She felt an odd pressure between her legs. She thought he had asked about taking her virginity. A smile flitted across her lips as she nodded yes. She had no idea he meant to mate with her. Nor the fact that he was like her. When she nodded her head he thrust into her. A moan spilled over her lips as he pushed into her tight tunnel. His eyes went wide with surprise as he encountered resistance. He had not thought she was still a virgin. He gazed at her lovingly as a smile flashed across his lips. "You are untouched, my sweets. Are you sure about this?" She smiled up at him and managed to breathe the words, "Yes, Sire, I am sure." He let out a low groan as he penetrated her warmth because she was so tight. He fought to keep his control he didn't want to loose it before he got started. He rolled his hips pushing lightly against her hymen. His burning gaze never left hers. He pulled back to leave just the head of his shaft inside her. He heard her whine in protest . He held himself still for a few moments, then slammed into her. He heard her cry out in pain as he tore through her hymen. He held still and let her body to adjust to him. He leaned down to capture a nipple and tease it with soft nips. He began to move leisurely as he listened to her low cries of pleasure. He rolled her nipple with his tongue as powerful hips rocked to create a steady rhythm. She felt the pain shoot through her body as he tore though her hymen. It was soon replaced by an odd sort of pressure that changed to a wonderful kind of tingle. Her back arched up when she felt the nip of his teeth at her nipple. Her body felt like it was on fire as that tingle settled low in her belly. She moved her hips in time with him so as to meet his every thrust. She felt full and stretched but it felt oh so good to her. That wonderful tingle began to gradually spread through her body. She went wide eyed when something seemed to snap inside the Baron. He began to slam into her like a wild animal. She heard the growled purr that came from him as he threw his head back. The both cried out in pleasure as they climaxed together. The way her walls gripped him made him shudder with absolute ecstasy. Cries of passion and excitement rang threw the castle. His face and her body were flushed with the ecstasy that coursed through them both. She felt the heat of his seed wash over her insides. The sheer ecstasy of having his cum coat her was something she had never felt before. Her body was sailing with the feeling of him inside of her. She shuddered and shook as wave after wave of ecstasy washed over her. He collapsed on top of her panting, but she heard a low and defiantly feline purr come from him. When he caught his breath he rolled over, pulling her on top of him. She laid her head on his chest and fell asleep to the sound of his heart beat. He ran his fingers through her hair as she slept. He knew she was worn out. He moved so her head was still on his chest but her body was stretched out along his. His rumble deepened when he heard the wet pop as he separated their bodies. He looked to down to see the traces of blood on his shaft. He held her close as she slept. He wanted to mark her forever as his own. Slowly he drifted closed as he fell asleep. He kept his mate close to his heart wrapped in his strong arms. They both slept peacefully with no haunting dreams to bother them. A shadow flitted around in the darkness of the chamber to watch silently over the pair. Dark steel blue eyes peered through the darkness to look over the two. They disappeared quickly when he stirred in his sleep. Once he settled back down into a peaceful sleep, they reappeared. A soft middle eastern accented voice floated out to caress their ears. "Sleep well, my leopards. You have much to face yet." The eyes were gone from the room as the Baron startled awake. He scanned the room quickly. He had felt another presence close, but sensed no threat, only familiarity, like family. Who had gotten past the wards placed on the castle? His steely grip tightened around her as he thought, 'Who was strong enough to get past them'. He smiled as he knew who it was. The only one strong enough to have gotten through the wards was his teacher. Tentatively he crawled out of bed. He turned to look over his mate. A smile crept over his lips as he pulled the blanket over her. He shook his head as he passed a hand over the chain. It disappeared and the collar reverted to the choker. He picked his robe up off the floor and walked into the bath chamber. He dropped his robe info one of the stone benches. Lazily he slipped into the warm water to let it wash over sore muscles. He dove deep in the pool to play around. When he surfaced there was a woman sitting on one of the benches. A low growl came from him as the scent of a true vampire crawled up his nose like a snake. Her head lifted up as her steely gaze pinned him as smile danced across blood stained lips. He caught the flash of her fangs when she smiled. He knew in an instant who she was. Now the question was why was she here. Her voice was silky and low, her accent was tempered. "I do hope that growl wasn't directed at me, Eric." He tipped his head as a sigh escaped parted lips, "My apologies, M'Lady. I didn't realize it was you until I got your scent." She stood up at her full height. She was still a good head shorter than him. Her petite looks hid a lethal personality. He watched her intently as she made her way around the pool. She was tall and slender with hair as black as the moonless night sky. Her eyes were a dark steely blue that lured men to their death. Her skin was smooth and flawless like a fine porcelain doll. She was the perfect killer and his teacher. "Is there something I can help you with, M'Lady Caine?" he asked. She looked at him as a smile curled up the corners of blood stained lips. "Not just yet my little leopard, but I will say this." She paused for a moment as her gaze flashed to a pitiless and deadly blood red. "Keep you mate close by. Do NOT let her out of your sight." Her accent thickened and he picked up the stress in her voice. Her scent changed as he smelled hints of her stress. His nose wrinkled at the change. He watched them return to their normal color. She shook her head which fanned out long silken tresses. Her hair fell over her shoulders to frame her face. It made her look like a porcelain doll. It didn't surprise him that so many men had gone so eagerly to their death in her embrace. He lifted his head up and listened, to make sure Pandora was still asleep. He heard the soft sounds of her steady breathing. "Don't worry, my little leopard. She will never know I was here. Heed my warning. Something is coming. I may not be able to stop it." Her voice faded to a whisper and then she was gone. He hated it when she popped in with a cryptic message then left him to figure it out. This time was no different. He was curious as to how she knew about Pandora. He just shook his head and finished his bath. He stepped out of the pool and dried off. Heightened senses picked up a presence that didn't belong in his castle. He rushed out of the bath chamber to see a strange man bent of Pandora. A cry of challenge rang out in the still chamber, which startled Pandora awake. Her first instinct was to get away as quick as possible. Then her mind registered who he was. Despite his intention to break things to her slowly, he wasn't about to risk her safety. He knew his strength lay in his true form. His shift was quick as lightening and as silent as death. Where the man had once stood now stood a huge silver leopard. He crouched back upon his haunches to gather his strength. It was released like a giant spring as he launched his body through the air. He had no idea who it was. All he knew was the man was way to close to his mate. He got within a hair's breath of the man. His body crashed into the wall, thrown off his intended target by a force he could not see or smell. He fought to catch his breath and the ability to move. The man casually straightened up. Eric saw that he stood a good head taller than himself. The man was muscular with milky white skin. His hair was as white as the new fallen snow. The eyes were the same dark steel blue as the Lady Caine's. He stilled himself as the man approached. "You are indeed brave. I can see why my sister took such a shine to you." His voice was a deep set bass, his accent was, like hers, tempered. Like his sister, he was the perfect killer. He had the ability to call women to their death in his strong arms. Eric watched as Pandora put her robe on and approached the man. She laid her hand on his arm carefully. He saw the hurt look on her face. "My Lord Caine, please release him. He sought only to protect me." Her voice was courteous and gentle as she spoke. The Lord Caine canted his head slightly as he looked at the hand on his arm and then to her. His lips curled up in a fang flashing smile. "Being as you asked me nicely, dear one, I will release him." His attention turned back to Eric, "But I suggest he learn his place and not attack a member of the ruling family." His voice was stern and brooked no argument. Eric knew some of what his teacher was capable of, which gave him an idea what her brother was capable of. It sent a chill skittering down his spine. Eric saw the small hand gesture a second before he was unceremoniously dumped onto the floor, in a heap of flailing legs and flying fur. He didn't even have time to land on his feet but rather on his ass. Eric got to his feet and shook his head as he padded off to pick up his robe. He shifted back to human just as quietly as he had to the leopard. He pulled on the robe and belted it to hide his nakedness. He turned to face the Lord and bowed his head respectfully. "My apologies, Lord Caine. I did not know who you were." He lifted his head up to see the Lord embrace Pandora in a hug. He wanted to growl but he knew better. He kept his mind calm as the Lord released Pandora and approached him. He stalked around Eric, a predator sizing up its prey. He locked onto Eric like he meant to rip him to shreds, "You had better treat Pandora with the utmost respect. If I find that you have mistreated her in any way, you WILL answer to me." He paused for a moment as they narrowed down to dangerous looking specks of color. "And if you think my sister will save you, think again. She will NOT go against me." He straightened up and brushed a few wrinkles from his shirt. He turned back to Pandora, "And you, my dear, take care of him as well as yourself. I will check in on you both from time to time." The Lord Caine bowed to the both and the proceeded to disappear in a flash of white light. Both turned to look at each other. Pandora growled at Eric and stormed off. Pandora and The Baron Ch. 04 Do bear with me on this as I lost my editor and have been bouncing trying to find another one with no luck so if my grammar and such is off please bare with me but I promised you chapter 4 so here it is My thanks to 1sickbastard for his help with the first little bit of this chapter before he went poof on me and to my husband and family whose ears I bent when my brain decided to take a vacation on me. I hope everyone enjoys this chapter as I had loads of fun writing it and I am still working on writing out Chapter 5 so hopefully I will get it written up and then typed up very soon to be able to submit it. -------------------------------------------- He shook his head unsure of what to do. He knew she was angry and hurt by the fact that he had lied to her. He was ready to throw his hands up and call it quits. Then again the cryptic message left by his mother kept coming back to haunt him. What was coming that had her so worried? He turned on his heel and walked into the bath to find Pandora curled up crying. A soft sigh rolled off of his lips as he walked up to her. "Pandora, my dear I know you are upset with me." He kept his voice soft and tempered. She whipped her head around to face him her eyes had changed to brilliant silver. He had never heard of something like this happening. Her voice came out broken and stressed, "You lied to me." She sobbed and hiccuped, "You lied about what you were." He understood why she was so upset over his deception. "Pandora, the deception was necessary," he told her gently. She just growled and snarled at him. His shoulders rolled lightly as he eased some tension. "Why did you continue to lie to me?" she snapped. He shook his head and growled because he didn't know what to tell her. It was more that he didn't know how much to tell her. Now this was defiantly a dilemma. Did he want to chance telling her that the Lady Caine was the one that had raised him? He knew everything had to come out, especially if he wanted Pandora as his mate. "Pandora, I had hoped for time so we could get to know each other to tell you the truth. I didn't want to just dump everything into your lap." He paused and took in a ragged breath. His breath escaped in the form of a stressed sigh. "I wanted things to go slow and easy for us. I didn't want to take the chance that I might lose you." She listened as he spoke and knew that on some level he was right. On other levels he was completely off base. She knew from the change in his scent he was stressed or hiding something from her. Did she really want to know if he was holding back information? She shook her head calmly as she watched Eric. Pandora remained curled up on the bench she wasn't sure if she wanted to know his story. She knew that in time it was all going to come out. She was curious. How in the world he had masked his true scent? Pandora knew that soon she needed to tell him how she knew the Lord Caine. She took in a slow, deep breath as she looked at Eric. Her voice came out soft and whispered, "I think it's time we were honest with each other." Eric looked at her and smiled, "Yes, my dear I think it is time for the truth to come out." He walked over and sat down beside her. His hand curled around hers and gave it a gentle squeeze. He watched the silver begin to leave her eyes. They returned to that mystic green with small flecks of silver in them. She looked down at his hand then back up at him, trying to figure out how much to reveal. She didn't want to tell him too much and risk pushing him away. This was her particular dilemma to figure out. Eric, on the other hand, faced the same thing. How much of his past should he reveal? The one fact he was sure of was that he loved Pandora. He knew she was probably full of questions. He wasn't sure if he was ready to tell her that the Lady Caine had raised him. They both looked into the others eyes to see flashes of discord. Pandora let out a soft chuckle at their current situation. "Sire, it seems we are both at odds with ourselves," she said calmly. He smiled and shook his head, "So we are, my dear one. Now how do we resolve this?" Her head canted to the side as she thought for a few moments. Then her head popped up as if a light had gone off in her head. "Sire, maybe we can take turns asking each other questions," she said brightly. He thought about it some and there was kind of fuzzy logic to her idea. What could it hurt to let her ask him a few questions? He in turn could ask her a few questions. "Yes," he replied. He paused a moment to take in a breath. "Being as the idea is yours I think you should ask the first question" The smile that brightened her face gave him anxious butterflies in the pit of his stomach. She let out a joyous little cry and the blushed at her own outburst. "I'm sorry Sire, I didn't mean for that to come out the way it did." He just laughed and gave her a dismissive wave with his free hand. She let out a very audible sigh. This gave him reason to let out a soft laugh. "I guess my first question, Sire, has to be. What is your name?" She said slowly. He tipped his head calmly he saw no harm in her knowing his name. "My name is Eric LaForta, but you can call me Eric," he said with a bright smile. She mulled over his name for a few seconds. "Thank you Eric. Now I believe it's your turn to ask me a question." Her voice carried just a hint of a purr to it. He thought for a while about what he wanted to ask her. "I am curious, my sweet, as to what your full name is?" "To be honest I don't know what my full name is. I don't even know if Pandora is my real name or one given to me by the pride." He watched her eyes widen then narrow down as she spoke. This revelation took him by complete surprise. How did one not know their own name? There were a few possibilities and none of them were nice. "We will get to the bottom of this my dear," he said gently. Her mystic gaze widened at what he had said to her. She was shocked that he cared enough to want to help her. "Thank you very much, Eric," she said softly. "I am curious as to how you are able to mask your scent with that of a vampire?" Her voice sang with absolute curiosity. He couldn't help the laugh that escaped his lips. His head shook swaying the long crimson locks against his back. "It is a simple spell that I was taught long ago. If you like, my dear, I can teach it to you." Her smile was bright and joyful at the idea of being taught magic. The only magic she knew was that which allowed her to shift forms. He saw the way her face lit up over his offer. It was doubtful that his mother would mind any. The sight of her happiness warmed his heart and soul. "I am curious as to how you came to be on my land?" The funny thing here is that his land was still with in the region ruled by the Caine family. He saw the slight tilt of her head as she though about his question. Then came the full on blush of pure unadulterated embarrassment. "To be honest," she said in a whispered tone. "I was out exploring and got lost in Darken Forest," she paused for a second then took a breath and continued. "I wandered around for a while till I came across a trail. I followed the trail to your castle." He thought about what she told him. His mind was frantically working to figure out what trail she used. The only trail he was able to come up with was the one he used for hunting. That trail went from his castle to the forest the straight to the Castle Caine. He nodded his head politely to her. "I see you were brought here by sheer luck," he laughed. "Then again the Fates may have had a hand in it." She let out a soft musical laugh at the idea. To her the Fates were just a story. She believed that she alone controlled her destiny. She didn't know how wrong she was. He loved the sound of her laughter. The way it made her face light up and her eyes sparkle. This all made his heart skip a beat. He knew she was the one he wanted for his mate. There had been a time when he had considered another for his mate. He remembered the day the Lady Caine had introduced him to Fyre. She was a small slip of a girl who was a good head and shoulders shorter than him. He still remembered her eyes! They were the purest shade of gold he had ever seen. Her hair was a bright and very vivid shade of red. She had a very timid personality that gave him pause. He remembered being told about her position which was as a willing servant. He had seen the pride shine on her face. When she showed him the obsidian colored collar that encircled her neck. He had known by the sweet earthy smell of her that she was similar to him. Her scent was a tantalizing mixture of earth and snow. It was later that he was told she was a snow leopard. There was a shock for him to have a man come to him. This man was a little taller that himself. He had the same heart stopping good looks as the Lady Caine. The only difference lay in the eyes. They held a kind of wildness to them. A wildness that could make even the strongest man think twice. This man he learned later was the brother to his teacher. This was the man that owned the beautiful Fyre. He was the one that held the heart of the enchanting snow leopard that Eric had started to fall for. The Lord James Von Caine, better know to most as Wildcard. He warned Eric off of Fyre with a few well placed torture scenarios. Those mental images were enough to give Eric nightmares for a couple of months. The sound of Pandora clearing her throat snapped his mind out of its wandering. He smiled as he said, "My apologies dear one my mind wandered off on me." She just smiled and nodded her head to him. She was a tad bit curious as to where his mind had wandered off to. If she had seen his memories she would have been shocked. Pandora had known Fyre they had played games out in the courtyard. A smile crept across her lips as she remembered the fun they had. They had chased each other around the courtyard playing tag. She remembered their being a man and a woman watching her and Fyre. She hadn't known it was the Lady Caine and Eric. Nor had she known that the Lady Caine was showing her off to Eric. Pandora looked over to Eric and saw a kind of wild strength in his eyes. She knew by the look he gave her that he would always protect her. Her head canted to one side a touch. Her gaze roamed over his body hungrily. Somewhere in the recessed of her mind she knew Eric was her mate. She took in a deep breath to allow his scent to etch itself into her mind. His scent was a tantalizing mixture of damp earth and the early morning mist. A scent she wasn't ever going to forget. It was forever burned into her mind. With a sensual feline grace she rose up to her full height. Their fingers were still intertwined. She gave his hand a gentle tug. He stood up with the tug, his body moved with that same feline grace. She loved the way his muscles rolled under taut skin. Her hand reached out to trace the lines of his chest. She was mesmerized by how warm and smooth his skin felt. She wanted to touch, taste, and explore. He saw her hungry expression and knew that she needed to feel like she was in control. His body jumped at her every touch. His heart hammered in his chest like he had just run two miles. He soft exploitative touches tore him apart and then rebuilt him. He didn't know how much longer he could control himself. He wanted to let her do this so she felt in control. She heard him groan as she traced the fine lines on his chest. His groans encouraged her as she moved to nip at his shoulder. She grazed the sensitive spot at the juncture of his neck and shoulder with her teeth. His sharp breath was music to her ears. She rested her teeth on the spot she meant to mark. His low thunderous growl told her his control was rapidly slipping. She matched his growl with one of her own as her teeth sank into his shoulder. The coppery taste of his blood washed across her tongue. She let go of his shoulder and lapped up the last few traces of blood. "Mine," she growled in his ear. He felt the sharp and sudden pain when she bit into him. The word she growled in his ear was all he needed to hear. His tentative control was almost completely lost with one word. He grabbed her shoulders as he looked down to her. The look she gave him caused him to groan. It was a look filled with a defiant challenge. She was doing what came natural to her. It was her right to challenge her mate. She had to make sure he was strong enough to protect her. He knew what she was up to this was her way to test him. His grip on her tightened till he saw her wince in pain. He let a low growl rumble deep in his chest. The pain she felt from his steely grip was nothing but an annoyance. She twisted her body with a sharp quickness to break his hold. Then she darted off her robe discarded on the run. She leaped into the air in a single fluid motion as the shimmer over took her in mid-air. When the shimmer died the soft thud of padded feet came to him. She spun around to face him there was a deadly gleam in her eyes. He casually shed his robe and shifted with the swiftness of a lightening strike. His silvery body was easily twice the size of hers. He watched her a moment or two as he considered his options. Then he made his move as he jumped at her striking her ass with a paw. He saw her jump and run off. It was on as he shot off after her snapping his teeth at her. Pandora was startled by the strike but this was her test could he catch her. She stretched her body out in the run as she headed for the bed chamber. This was fun to her because she loved to run. She ran straight out to the bed chamber and slipped under the table. Eric was hot on her heels but he went over the table. She made a run for the door determined to make him work for her submission. He saw where she was headed and decided to let her run inside the castle. She hit the door with her body and squeezed through a small crack. Eric took his time and pushed the doors open. He strode through his pin point ears flickered easily to listen for her. His nose twitched as he caught a whiff of her. He trotted off in that general direction. Ears flicked and a nose twitched as he skimmed the shadows in search of her. A muscular body moved as silent as death upon quick wings. He did have the advantage because this was his castle. Pandora ran all out down the hall not really having a care where it lead her. She skidded to an abrupt halt when she came into the banquet room. This room was massive and expansive with several long tables and chairs. Her ears swiveled back as her gaze darted around to find a place to hide. When she spotted the exposed rafters she jumped up on a table then up on a rafter. Her sleek body stretched out along it getting comfortable. She watched and waited for Eric to follow her into this room. Eric stood at the entrance to the banquet room and saw her go up. He knew how to sneak up on her. His body shifted as he crouched back and gathered his strength. Then in a liquid movement he made his jump. He landed with a predator's deadly silence. Huge paws moved across the rafter quietly as he stalked his prey. He froze when her ears flipped back towards him. His body crept along till he struck out to knock her down. Pandora let out a startled cry when she was knocked to the floor. Her body twisted and turned in air so she landed on her feet. She looked around puzzled about what had hit her. Eric kept his body flattened down for now as he contemplated his next move. He stood up and let a cry of pure challenge echo off of obsidian walls. His body sprang off of the rafter to land right in front of Pandora. Her head jerked back when he landed right in her face. Small pin point ears flattened back as her paw flashed out to strike at him. She meant business because her claws were out. Eric shifted to one side but not quick enough her claws still caught his shoulder. He grunted at the pain but that wasn't about to stop him. His head lowered as he rushed her bowling her across the room. This was his opportunity and he took full advantage of it. Eric leapt at her but she was quick. She rolled out of the way and back up to her feet. They started to circle neither one showed any sign of weakness. Ears were flattened, powerful muscles rippled under sleek coats. Long tails lashed as claws clicked on a stone floor. Eric and Pandora were locked on to each other and neither noticed the two figures that were leaned against a wall. Eric made his move as he swiped at her shoulder. He left marks as she hadn't been quick enough with her dodge. He didn't give her any time to recover as he jumped on her back. His jaws clamped down on the back of her neck. He snarled into her neck to demand her submission. The two figures stood as still as statues save for a female hand that moved to still the man. Two pair of eyes watched Eric and Pandora closely. Then fangs flashed in a pair of smiles as they disappeared. Pandora struggled under Eric because she didn't want to make it seem easy. Eric used his front paws to push her down under him. He shifted his hindquarters to line his cock up. She stilled herself when she felt his cock at her weeping slit. Her long tail flipped off to one side. She let out a soft whine as she shifted back towards him. He snarled again and bit down on her neck harder to show her he was the alpha male. He felt her go completely still under him. It was only then as she showed her submission that he slammed into her. She cried out as he buried his cock into her hole. Her body rocked as he hammered her wet tunnel. She moved with him as her shoulders rolled to balance herself. Eric moved like a piston in and out of her there was no gentleness this time. This was purely animalistic it was a show of dominance. He grunted his pleasure into the back of her neck. She cried out her pleasure as his cock claimed her and called her submission. She began to feel a tension build up low in her belly. Her body rocked with his even with the pain she felt. He slowed his pace some as her tunnel began to quiver around his cock. She was trying to milk his cock for all it could give her. He bit down hard as he shot load after load of hot ropey cum into her. The coppery taste of her blood sent him sailing. She screamed out when he bit down on her neck. All she felt was the intense pleasure as he pumped all his cum into her till she was completely full. Then she felt something wonderfully odd as his barb extended to lock him inside of her. She felt that earlier tension shatter and tickle every inch of her skin. He let go of her neck and licked the wounds he had made. Now she was covered with his scent and carried his mark. She was his and no other male was going to touch her. Slowly his barb receded which made her shiver with pleasure. When he pulled himself out of her there was a wet pop as some of his seed spilled out down her back legs. He slid off of her and moved to stand beside her. Both heads snapped up as twin snarls rang out. Muscles tensed up as hackles rose. Both showed pure aggression over an unfamiliar scent. Gazes locked onto a tall male figure dressed in light armor. His long flowing hair was a platinum blond color. He had fair skin and soul piercing blue eyes. The man was tall and whip cord lean. He moved with a warrior's boldness. A long sword rested against his hip. He strided towards Pandora and Eric with the utmost confidence. The long blood red cloak he wore flutter out behind him. The emblem on his armor was twin dragons holding the Caine family seal. They both knew the rose and dagger belonged to the Caine family. It went with out words that this man carried that emblem. Pandora and The Baron Ch. 04 The man stopped in front of them and spread his arms open to show he meant them no harm. He gave them both a very formal bow. As he rose back up to his full height his gaze pinned Eric. "Eric and Pandora I have come here on my wife's behalf. She wishes you two protected." He had a very thick English accent but they both understood him. Now the major question that burned their minds who was this man married to. "Richard, my love they will be very well protected," sounded a very familiar voice. They turned to see the Lady Caine step out from the shadows. She looked haggard and battle weary. She moved to stand beside Richard her gaze traveled over them both. He moved to take her in his arms so she could rest against his chest. "D'Andra you need to rest and recover. You over extended yourself in that last fight." He told her gently. Eric and Pandora looked to each other then back to Richard and D'Andra. "I ask that you both remain in the castle. Do not let anyone in. My brothers have strengthened the wards on the castle." She told them. They nodded their heads in agreement. Eric looked to D'Andra and the look she gave him spoke volumes. She gave him a dismissive wave. Eric turned and gently pushed Pandora back to the bed chamber. When they were both inside he shifted back to his human form. He didn't say a word as he went to his closet and pulled out a suit of leather armor. Pandora shifted as well she didn't understand what was happening. "Eric, what is going on?" she asked. He looked to her with a very grim look on his face. "A war my mate an old enemy has come back for his revenge." Eric said grimly. Pandora found some clothes and got dressed. If her mate had to fight then so would she. She wasn't about to let him face an enemy alone. Little did she know this was an enemy that wanted them both. The Caine family was protecting them with almost their entire army. There was on army that had yet to be called out. This was the dragons and their riders. When Pandora looked over to Eric he was dressed in his armor. He had just set the clasp on the long crimson cloak. She watched as he turned back to the closet and pulled out a bastard sword. Eric saw how Pandora looked at him. He knew what thoughts were running through her mind. "Get the idea out of your head my love you are NOT going to follow me." He told her sternly. She just growled and shook her head. She already knew what to do. Her mind ran a race to place everything that she needed. Eric turned up a black booted heel and made his way back down to the banquet room. Pandora snuck after him but she didn't enter the room. She heard the raised voices of Eric and D'Andra. They both spoke the vampiric language so she had no clue what was being said. She knew they were arguing just by the tone of their voices. Slowly she began to back away until a hand on her shoulder stopped her. Her body tensed up ready to fight. She looked over her shoulder into a very familiar face. The Lord Caine smiled to her then put his fingers against his lips in a simple gesture. She nodded her head that she understood what he wanted. He turned and walked away from the raised voices. She followed him closely as he led her into a library. He settled into a chair and then indicated that she needed to do the same. She found a chair and got comfortable. He looked over to her as a sigh left his pale lips. "Pandora I know you have a lot of questions about your past. I'm here because it is time you know the truth about who you are." He paused and took in a deep breath then continued. "My dear you were born a silver leopard." Pandora opened her mouth to speak but the look he gave her made her go quiet. "You need to hear me out first then you can ask questions." He said to her softly. She just nodded in agreement. "Thank you, my dear as I said you were born a shifter not turned. You were brought to me as a kitten your parents had died protecting you. The pride that took you in after the attack is the same one that found you as a kitten. I did my best to raise you." He paused long enough to pull a small steel flask from under his cloak. He unscrewed the cap and took a long drink. She knew from the copper smell that inched up her nose what he drank. "I gave you the name Pandora because you seemed to always be in some kind of trouble. You were a hand full as a child. The day you were attacked I had sent you out to learn more about what you were from the local pride." He let out a low snarl that made Pandora jump. His far off gaze told her he was slightly distracted. She had no idea that he was in a heated mental discussion with his sister. After a while he flexed his hands and took another drink. He didn't look at all pleased so she could venture a guess that he had gotten some bad news. The blackness of his gaze spoke well enough for her. "My apologies it seems we have underestimated Malakoff's determination. Nothing for you to worry about my dear we have a small surprise for the self proclaimed lord. Now back to your background my dear." He smiled to her sweetly s he leaned back in his chair. "The one that attacked you was Lord Malakoff. He knew what you were my dear and he wanted you for his own purposes. The one thing he didn't know was that my sister had raised another of your kind." She figured that he meant Eric. She was still confused about why she couldn't remember any of this. All she had ever been told was that she had been attacked by a rouge. "My dear I know all of this must be confusing to you. Your memories will come back to you given enough time. I can about guarantee you have questions for me." She looked at him her mind ran through the questions that she had. "M'Lord why are you just now telling me this?" she asked quietly. "This is the first time I've had in a while to be able to talk to you my dear. Please call me Laudric, you are like a daughter to me." He spoke truthfully and for some odd reason she knew it. "Laudric I don't understand why I can't remember any of what you just told me," she said. "That my dear Pandora I really can't answer because I don't know why." He replied easily. She tipped her head casually as she thought things over. "Why does this Lord Malakoff want me so badly?" She asked curiously. "He wants you my dear because he thinks you are the last of your kind." He told her gently. "But Eric is the same as me," she whined lowly. He just laughed and shook his head some. "My sweet he doesn't know about Eric. My sister did a better job of hiding him that I did with you." His voice dropped as he spoke. She heard the regret in his words. Her head lifted up as she looked over to him. "How could you have known what this devil had in mind?" She asked defiantly. He looked to her as a smile crept across his pale lips. "You know my dear you are right." She smiled to him as she stood up and walked over to him. Her arms wrapped around him in a loving hug. His hand came up and rested on her arm softly. "I have watched you grow from the mischievous kitten that was first brought to me. Into the beautiful woman I see before me now." He spoke lovingly to her. She put her head on his shoulder to hide her tears. His hand slipped under her chin to lift her head up easily. He used a thumb to gently brush away her tears. "Don't cry Pandora all is not lost yet. As we speak you mate is down there wanting to protect you. I know my sister she won't let him fight for fear of loosing him." His words were soft and kind. "My sister sees him as her son and loves him just as I love you." Pandora hiccuped and tried to smile. "Dry your tears dear you have a mate that loves you with all his heart. I ask you this do you in turn love him?" She didn't need to think about that at all she knew the answer. "Yes I love him with all my heart and soul." She replied quickly. Her answer made his face light up with joy. "That is good my dear. Now do you think we need to join the others?" He asked her lowly. She smiled and nodded her head lightly. He smiled and started to stand up as she brushed a kiss across his cool cheek. "Thank you my sweet one. I do ask that you remain inside the castle till my sister or I one tell you it's safe." She nodded in agreement as he began to lead her back to the banquet room. Eric and D'Andra were still locked in a heated argument. "NU sunteti ies pe câmpul de luptă." D'Andra snarled. Her eyes were no longer steely blue they were now a vivid shade of red. "Ea este mama colegul meu am tot dreptul să dorească să-şi apere ei." Eric growled back. Laudric pushed Pandora behind him carefully at the sight of his sister. 'Stay behind me dear one I fear your mate has just about pushed my sister to her limit.' She heard his words in her mind as he pushed her. "Ştiu că este fiul tău pereche, dar eu nu sunt pe cale să-ţi rişti viaţa," she growled. Laudric shook his head as he straightened up. "SUFICIENT!" He yelled out, his voice echoing off the walls. D'Andra and Eric spun around to face him. "Eric nu împinge sora mea mai departe! Locul tău este în acest castel cu Pandora." His words were snarled out. Eric curled his lip in a threatening growl. In the blink of an eye he had Eric pinned against a wall by his throat. "Veţi învăţa ceea ce priveşte în primul rând. Eu nu vor vedea inima mea fiica rupt pentru ca vrei sa fi prost." He snarled to Eric. "Şi tu sora mea a obţine o deţin de tine. Ultimul lucru de care avem nevoie este in voi nebunie furie induse." He snapped at D'Andra. "Sunt frate bine," she snapped back. "Ca dracu 'eşti sora Pot să simt firele de control dvs. Alunecare." He growled back to her. She let out a huffed breath and leaned back against Richard. The odd thing about all those gathered was the fact that Richard was the only human in the mix. Eric managed to choke out, "Fiica?" "Da, fiica mea i-am crescut la fel ca sora mea ai plusat. Acum aveţi de gând în minte sora mea şi de şedere în interior." His words were stern and bucked no argument. "Data viitoare când vă decideţi să fie lipsit de respect la mine nu veţi place consecinţele." He dropped Eric to the floor and went back to Pandora. She had not understood anything that had been said. She knew by the tone that they were all pissed off. "I do apologize for that my sweet. I think everything is settled now." He said to her calmly. She smiled up to him easily as she stretched up to hug him lovingly. "I trust you father," she whispered in his ear. His face showed absolute happiness over the words she spoke. He turned to kiss her cheek in a fatherly manor. "I love you my daughter," he told her quietly. Laudric turned towards D'Andra and Richard. "Să mergem Cred că sunt preparate care trebuie să fie făcute?" They nodded their heads and then they vanished. Pandora walked over to Eric and kissed him. She poured all her love into it. She felt Eric's arms wrap around her and pull her tight against his chest. When they broke the kiss he whispered against her lips. "I love you my sweet Pandora." "I love you too Eric," she breathed. They went back up to the bed chamber. Eric stripped out of the armor and put it back carefully. He pulled his robe back on then turned to see Pandora by the bed naked. He purred happily as he made his way over to her. His arms reached out and pulled her to him. He nipped and kissed her neck with tenderness. Her purr rumbled deep with in her chest. She tipped her head to give him better access. In that moment she knew there was nothing more in this world for her. "My love you are my entire world," Eric purred. "And you are my world love. You are all that I will ever need." She replied with a purr. "Noapte mama vă rugăm să vegheze asupra copiilor voştri. Ne ţine în siguranţă în îmbrăţişarea ta întuneric. Să tot răul ne trec prin această seară." He spoke the words in a soft musical voice. Pandora knew the language, but she didn't understand it. "What did you just say love?" She asked. "It was a prayer that my mother taught me," he said. "The Lady Caine?" she asked. He smiled softly. "Yes, my sweet she was the one that raised me." "What was it like to be raised by her?" she asked quizzically. Eric couldn't help the laugh that bubbled forth. He shook his head as he climbed into bed and pulled her down beside him. "I had a wonderful childhood." He paused then continued, "She taught me a great many thing. She raised and treated me like a son. She was a very loving mother and still is." Pandora snuggled into his side and listened to him talk about D'Andra. She just wished she could remember her own childhood with Laudric. It sounded like he had grown up loved dearly. She knew what Laudric had told her tonight. Her heart had no doubt that he loved her. "How about you my dead? What was it like to be raised by the Lord Caine?" he asked her. "I really don't know love. I don't remember any of my childhood. Father said something during the attack messed up my memories. He told me I was a handful as a kitten always in trouble. He was the on that named me Pandora." She wasn't afraid of telling him all that she had learned tonight. This was exactly what she did. She told him everything Laudric had told her. The dawn found the pair curled up in each others arms. They slept magical sleep, not even the deafening roar of a dragon woke them. ===================================== Translations NU sunteti ies pe câmpul de luptă - You are NOT going out onto the battlefield Ea este mama colegul meu am tot dreptul să dorească să-şi apere ei - She is my mate mother I have every right to want to defend her Ştiu că este fiul tău pereche, dar eu nu sunt pe cale să-ţi rişti viaţa - I know she is your mate son but I am not about to risk your life SUFICIENT - ENOUGH Eric nu împinge sora mea mai departe! Locul tău este în acest castel cu Pandora. - Eric don't push my sister any farther! Your place is in this castle with Pandora. Veţi învăţa ceea ce priveşte în primul rând. Eu nu vor vedea inima mea fiica rupt pentru ca vrei sa fi prost. - You will learn respect first and foremost. I will not see my daughter heart broken because you want to be stupid. Şi tu sora mea a obţine o deţin de tine. Ultimul lucru de care avem nevoie este in voi nebunie furie induse. - And you my sister get a hold of yourself. The last thing we need is you in a rage induced madness. Sunt frate bine - I'm fine brother Ca dracu 'eşti sora Pot să simt firele de control dvs alunecare - Like hell you are sister I can feel the threads of your control slipping Fiica? - Daughter? Da, fiica mea i-am crescut la fel ca sora mea ai plusat. Acum aveţi de gând în minte sora mea şi de şedere în interior. - Yes, my daughter I raised her just as my sister raised you. Now you are going to mind my sister and stay inside. Iar data viitoare când decide să fie lipsit de respect la mine nu veţi dori consecinţele - And the next time you decide to be disrespectful to me you won't like the consequences. Să mergem Cred că sunt preparate care trebuie să fie făcute? - Shall we go I believe there are preparations that need to be made? Noapte mama vă rugăm să vegheze asupra copiilor voştri. Ne ţine în siguranţă în îmbrăţişarea ta întuneric. Să tot răul ne trec prin această seară. - Mother night please watch over your children. Keep us safe in your dark embrace. Let all evil pass us by this night.